Betty van Huffel Louweret overleden
We zijn geschokt en ontdaan na het vernemen van het plotselinge overlijden van onze goede vriendin Betty Louweret uit Landsmeer. Betty en Mary ontmoetten elkaar op hun 12de, toen ze naar het Leeghwater Lyceum in Amsterdam Noord gingen, en bleven voor altijd hele goede vriendinnen. We kunnen ons bijna niet voorstellen dat de uitermate levenslustige Betty er niet meer is. De dood van Betty zal een grote leegte achterlaten in haar gezin maar ook ver daarbuiten. Iedereen die haar heeft gekend weet dat Betty in veel opzichten de spil was waar het om draaide; ze was als het ware het leven zelf. Betty is helaas maar 60 jaar geworden.
We wensen Fons, Jeroen, Annemarie en Mireille, alsmede de kleinkinderen Daniel en Fleur, en haar moeder Trien en verdere familie, sterkte bij het verwerken van dit grote verlies.
Mary en Jan Tuijp
Slecht weer op weg naar Mount Beauty
Afgelopen zondag vertrokken we uit Jindabyne aan de rand van de Australische Alpen- ” The Snowy Mountains ” – in slecht weer, naar het in deze bergen gelegen skidorp Mount Beauty. Het regende pijpenstelen en het was voor Australische begrippen berekoud, zo’n 16 graden. Dat was even wennen na die hitte al de hele tijd, maar zeker jammer, omdat we door de regen en de laaghangende bewolking tijdens de rit weinig van de omgeving konden zien. De bergroute waarlangs we reden is adembenemend mooi, met veel haarspeldbochten en prachtige vergezichten. Dit is het gebied waar de Australiërs in de winter skiën.
Onder: We waren van plan om na vertrek uit Jindabyne in het 40 km verderop gelegen skidorpje Thredbo met een kabelbaan naar de top van Mount Kosciuszko, de hoogste berg van Australie te gaan, maar zoals op onderstaande foto – die ik in Thredbo uit het geopende autoruit maakte – is te zien, had dat weinig zin; er was geen zicht genoeg. Jammer……., maar ja , een mens kan niet alles hebben denken we dan maar.
Onder: De rode stippellijn is een deel van de door ons geplande route van Sydney via Melbourne naar Adelaide zoals wij die ook in de auto gebruiken. Rechtsboven van Jindabyne, naar de skidorpen Mount Beauty en Bright (op de kaart zichtbaar). In Mount Beauty klaarde het op; we bleven er een nacht, en vertrokken de volgende dag in schitterend weer via het wintersportplaatsjes Hotham, (hoe verzinnen ze die naam voor een skidorp) , Dinners Plain en Omeo, naar het aan de kust gelegen Lakes Entrance. Het was daar heel erg druk op de Caravanparks zodat we besloten hier na een nacht snel te vertrekken. We reden via de kustroute door naar Melbourne, waar ik dit schrijf. We willen hier twee of drie dagen blijven.
Onder: De wat minder mooie weersomstandigheden afgelopen zondag, gaven toch ook weer aanleiding tot het maken van onderstaand soort plaatjes, zoals deze net na het passeren van Thredbo. En daar genieten wij dan weer wel van.
Onder: Lake Hume bij Tallangatta; het dorpje dat in 1950 verhuisd is. Vooral in de regen bood dit meertje een troosteloze aanblik met al die verzopen bomen die nog steeds rechtop staan.
Onder: In het skidorpje Mount Beauty besloten we te overnachten. Het was er heel rustig en idyllisch mooi; Er was een goede Pizzeria, en na het proeven van deze lekkernij en een goed glas wijn maakten we nog een mooie avondwandeling bij de ondergaande zon. De natuur heeft het dan ook naar z’n zin na die regen, zoals aan deze typische Australische bloem te zien is.
Van Mount Beauty naar Lakes Entrance door het in 2003 grotendeels verbrande bosgebied
De aanblik van het bosgebied dat we onderweg rijdend door het skigebied van de Snowy Mountains vanaf Bright zagen is buitengewoon apart. Dit hele gebied is in 2003 bij een mega grote bosbrand bijna totaal verloren gegaan. De natuur herstelt zich nu weer vanaf de bodem, maar alle zilverkleurige ontvelde dode boomstammen staan er nog. Dit roept een heel bizar beeld op van een spookbos. De foto’s die ik er maakte spreken boekdelen.
Onder: De route door de Snowy Mountains vanaf het skidorpje Bright naar het aan zee gelegen Lakes Entrance, zoals ik die fotografeerde op bord langs de weg.
Onder: In het begin weet je even niet waar dit over gaat, als je het ziet. Dit is toch wel een heel vreemd gezicht, met al die witte staken. Realiseer daarbij dat je dit overal om je heen ziet, honderden kilometers lang; het gaat maar door.
Onder: Vele tienduizenden vierkante kilometers bosgebied in de Snowy Mountains verbrandden compleet tijdens de grote bosbrand van 2003, de zilvergrijze vlakken geven aan waar nog de dode ontvelde boomstammen staan. Het is een bizar gezicht.
Onder: Het lijken door de zilveren vlakken toch net besneeuwde Alpentoppen
Onder: Het skidorpje Hotham op zo’n 1200 mtr hoogte, waar we een bakje koffie en een broodje nuttigden. Het was er compleet uitgestorven. dat idee krijgen we trouwens vaak hier in Australie. We vragen ons dan soms af waar de mensen zijn, tot we ons realiseren dat dat er gewoon niet zo veel zijn.
Onder: Het lijkt toch net een “spookbos” op een schilderij !
Onder: Hier staan we dan met onze campervan net voorbij het plaatsje Hotham, hoog in The Snowy Mountains
Onder: Ik kon er geen genoeg van krijgen; wat een uitzonderlijk gezicht is dit.
Onder: Commentaar overbodig, denk ik zo…
Onder: En dan te bedenken dat dit er over een paar jaar niet meer is. De natuur ruimt dit gewoon zelf weer op. Eigenlijk ook wel een beetje jammer, het is wel heel bijzonder.
Onder: Om nu eens een indruk te geven; een willekeurig Australisch landschap gefotografeerd door het voorruit van onze campervan tijdens het rijden.
Onder: Blaarkoppen in het Australische landschap, dat door de aanwezige koeien soms toch een Hollands tintje heeft.
Eindelijk: Schapen
Onder: We hadden ze nog niet veel gezien op deze route, maar hier zijn ze dan: schapen.
Onder: Het prachtige landschap net voor het bereiken van het stadje Lakes Entrance.
Onder: Op het caravanpark in Lakes Entrance aan de Australische zuidoost kust, wordt op een grasveld s’ avonds door de jeugd en enkele ouderen, naar films gekeken, die worden geprojecteerd op een groot scherm.
Melbourne; de meest Europesche Stad van Australie ( zeggen ze zelf )
Onder: Gisteren kwamen we vanuit Lakes Entrance in Melbourne aan; we hebben de Campervan er in een suburb op 20 km afstand op een caravanpark neergezet, om er 2 keer te overnachten, zo’n groot object is in zo’n grote stad namelijk bijna niet te parkeren. Met het openbaar vervoer, bus en trein – zie Mary op het treinstation in Oakleigh – gingen we naar het centrum voor een eerste verkenning. Het is een bijzondere bruisende stad met 4 miljoen inwoners en veel markante kleurige gebouwen, en een opvallende waterfront esplanade, genaamd “The Docklands”. We komen hier nog uitgebreid op terug.
Onder: Met deze foto wou ik vandaag besluiten; een bijzondere foto van een Australische dame die gistermorgen naast mij voor het stoplicht in Melbourne stond te wachten. Op de racefiets met zo’n rok aan, dat vergt lef vrienden; om maar nog niet te spreken van de rest. Het zijn eilandbewoners; ze zijn op zichzelf aangewezen en daardoor misschien wel een beetje eigenzinnig. Daar hou ik wel van. Ze sprong, nadat ik deze foto van haar nam, zo op dat hoge zadel, om vervolgens snel weg te fietsen.
