We kwamen na deze G.O.R weer terug in Melbourne waar het bloedheet was en nog steeds is. Alles stond er in het teken van het “Australian Open” tennis toernooi.

We maakten het sfeertje mee op het plein in het centrum, waar tot s’ avonds laat duizenden mensen op straat zittend, keken naar de wedstrijden op het grote permanent opgestelde openlucht TV screen. Een zeldzame sfeer.

Ook maakten we in het extreem multiculturele Melbourne het begin van het Chinese Nieuwjaar mee. Daarna vlogen we naar Hobart, de hoofdstad van het op 330 km ten zuiden van Australie liggende eiland Tasmanie.

Daar haalden we onze nieuwe campervan weer op waarmee we nu over dit adembenemend mooie eiland reizen. En terwijl het in andere delen van Australie pijpenstelen regent, verkeren wij hier in het zuiden al een paar weken in super weer met blauwe luchten en temperaturen van ver boven de 30 graden. Afzien manneeeee…. riepen we dan bij BZN.   

Onder: Wij reden de G.O.R van West naar Oost. De eerste stop maakten we bij de “Bay of Islands”. Dit zijn onvoorstelbaar grote lime stone rotsformaties (zandsteen) die uit het water omhoog komen. De vormen ontstaan door honderden miljoenen jaren inwerking van de elementen. Ik wil daar op deze site nu niet te diep op ingaan, maar het is bar interessant hoe dit precies in zijn werk gaat. Het begrip “tijd”” speelt hierbij een cruciale rol.  

Onder: Grote krachten en veel tijd kwamen er aan te pas om deze zandstenen rotsen uit te hollen.

Onder: In vele slingerbochten wringt de fraai aangelegde Great Ocean Road zich om en langs steile rots kliffen een weg langs de Oceaan kust.

Onder; Even verder op The London Bridge. Een paar jaar geleden stortte het middendeel van deze London Bridge in, waardoor de naam nu een beetje vreemd aandoet.

Onder; Op de locatie van The London Bridge. Als je bij zo’n indrukwekkend tafereel staat wordt je klein, en heel stil, waardoor het geluid van de ruisende golven als magische muziek klinkt.

Onder: De bijzondere uitstraling van de G.O.R inspireert heel veel mensen tot het maken van romantische foto’s, waar ze zelf opstaan. Deze dame liep over het strand en de “lookout” van Worm Bay continue foto’s van zichzelf met haar mobieltje te maken; ze kreeg zelfs bekijks van andere fotografen. Uiteraard was onze telelens daar ook bij. Ik maakte snel even deze montage van een paar van haar poses.

Onder: Gemaakt door Mary toen ze de 3 boys onder The Arch zag staan. Een leuk effect.

Onder; Even later liep ik naar beneden om deze foto van The Arch te maken. Bedenk steeds dat moeder natuur met haar gereedschappen: de elementen, hier honderden miljoenen jaren voor nodig had. Tijdsintervallen die ons menselijke begrip van tijd ver te boven gaan.

Onder: Ook dit is de Great Ocean Road, als hij op sommige delen voor enkele kilometers lang het binnenland in draait. Het is een waar genoegen om hier langs te rijden.

Onder: Gemaakt aan het eind van de middag; let op de schaduwen rechts. De foto die hierna komt is van de volgende morgen, toen de zon aan de andere kant stond. 

Onder: De schaduw is nu aan de andere kant; er zit meer plat licht en minder tegenlicht in de foto. Persoonlijk vind ik toch de foto hierboven mooier, spannender; dat heb je vaak met tegenlicht.

Onder: Op onderstaand strand maakte ik de foto van de “springende” Engelse meiden uit de vorige journaal bijdrage.

Onder: Ze kwamen na die sprong natuurlijk weer met beide benen op de grond – links – en sprongen op mijn verzoek nog eens – rechts –

Onder: Een verlaten baaitje langs de Great Ocean Road vroeg in de morgen; de ene man op het strand geeft een indruk van de magnitude van dit tafereel, en geeft dimensie aan de foto.

Onder; Zoals eerder gemeld, stimuleert het zwoele decor van de G.O.R velen tot het maken van romantische foto’s, soms zelfs met gekleurde ballonnetjes. De vrouw had kennelijk geen zin meer om voor haar man te poseren. Na een aantal minuten gaf ze er de brui aan en liep kwaad weg – linksboven- er werd even bij gepraat; de fotograaf deed het nog eens voor, en zie; ze deed haar best weer in alle standen. Geloof me , dit zijn er maar een paar van.

Onder; Toen ze de beelden stonden te bekijken, liep ik er voorbij en groette het stel, dat inmiddels wel begrepen had dat ik ze ook gefotografeerd had. Een sportief gebaar van de Japanner.

Onder: Tja , commentaar overbodig.

Onder: Het lijkt wel of er honderd beeldhouwers, kunstschilders en andere verfraaiers aan deze immense zandstenen muur hebben gewerkt. Neen vrienden, het is echt een kunstwerk van de natuur zelf.

Onder: Hier zitten we dan op het caravanpark in Port Campbell aan de Great Ocean Road, na een prachtige dag met schitterende indrukken; dit zijn dan van die kwaliteitsmomenten in het leven van een mens , waarop ie extra blij is dat ie leeft.

Onder; Je moet hier echt “oog in oog” mee gestaan hebben. Vanwege de scherpe uitsteeksels aan de zijwanden van deze immens grote en hoge rotsen worden dit de scheermesruggen genoemd.

Onder; Ook een van de Razorback rotsformaties, die ik dan het Robbenkopje genoemd zou hebben; kijk maar eens goed op de foto.

Onder: Wellicht de grootste publiekstrekker aan de Great Ocean Road; De Twaalf Apostelen; op deze foto zie je er maar 8 maar de anderen staan enigszins schuil hierachter, en eentje bevind zich achter de fotograaf.

Onder: Het moet een onvoorstelbaar woest en wild strijdtoneel geweest zijn tussen en met de elementen daar tussen die kust en de steeds verder oprukkende oceaan. Onze menselijke maatstaven ver te boven! Let eens op de “kleine” mensen boven op deze rotspartij, die naar de uitzichtpunten lopen, om een idee van de werkelijke grootte van dit spektakel te krijgen Uiteindelijk maakten wij ook enkele van de onderstaande foto’s vanaf deze rots.

Onder: Wat een onvoorstelbare stranden zijn dit. En je kan er zomaar gaan zwemmen.

Onder; Hier is ie dan: de extra Apostel die steeds achter de fotograaf verscholen was.

Onder: Het is een ieder bekend; er is een mannenoverschot in Australie, maar om dit dan op te lossen zoals de drie jongens op de foto linksonder, die ik maakte in Wye River Beach vanaf ons eettafeltje aan het strand, gaat toch wel erg ver. Dat vinden wellicht ook de “manloze” vrouwen een 20 tal meters verderop, die dit vreemde tafereel met enigszins verbaasde maar toch wel begerige blikken gade sloegen. 

Onder: Heel wat anders nu. Twee Koala beertjes in de boom waaronder wij doorrijden.Absoluut een unicum. Uiteraard stopten we even om dit te kieken. Vanaf de G.O.R bogen we even af naar de beroemde vuurtoren van Cape Otway, we zagen op dit 5 km lange weggetje echt tientallen Koala beertjes in de Eucalyptus bomen. Overigens; voor 1,1 miljoen Europese Emigranten was de Lighthouse van Cape Otway het eerste wat ze zagen van Australie; “hun beloofde land”. 

Onder: De beroemde vuurtoren van Cape Otway; “voor de 1,1 miljoen Europese emigranten was het licht hiervan het eerste dat ze van Australie “hun beloofde land” zagen”. “Als door de kapitein van het schip na 3 a 5 maanden varen werd omgeroepen dat Cape Otway in zicht was, stroomde het bovendek vol met passagiers waarvan velen aan de reling stonden te huilen bij het zien ervan”, vertelde boven in de toren een zwaar geëmotioneerde gids, alsof hij het zelf gisteren meegemaakt had. De passagiers zongen zelfs liedje over Cape Otway vertelde hij er nog bij.

Onder: Verder op de Great Ocean Road doorrijdend naar Melbourne kwamen we door het bij de Australiers zeer populaire badplaatsje Lorne. Op de foto is dat wel te zien. Deze drukte zoeken wij niet op om te overnachten. De enige keer overigens, dat wij sowieso mensen op straat zagen in een Australische stad of dorpje ( buiten de grote steden om natuurlijk)

Onder: Het begin van het Chinese Nieuwjaar werd in China Town, waar ons hotel niet ver van af lag, heel luidruchtig gevierd, met veel Lion Dance, rook en vuurwerk op straat. Binnen, tijdens een diner in het bekende Chinees Restaurant Dragonboat in China Town kreeg Mary t g v dit nieuwe jaar van de God of Fortune een geluksprijsje uitgereikt; op een papiertje stond te lezen dat ze nog lang gezond blijft. Laten we maar hopen, dat die Chinezen gelijk hebben.

Onder: Linksonder, een van de entree’s in China Town van Melbourne. Het eten in de Dragonboat was net als de entourage absoluut perfect. Het deed ons zelfs denken aan de gerechten in ons favoriete Chinese restaurant in Volendam. Kijk en zeg zelf maar….

Onder: In het centrum van Melbourne kijken duizenden jongeren zittend op de grond naar de wedstrijden van het Australian Open, een echte gezellige happening die tot heel laat duurde. Voor ons betekende dat een korte nacht, want de volgende morgen vertrokken we al vroeg naar het vliegveld om naar Hobart op Tasmanie te vliegen. 

Kangaroo Island ten zuidwesten van Adelaide is 150 km lang en zo’n 50 km breed; het is heuvelachtig en telt heel veel mooie baaitjes. Er wonen zo’n 3800 mensen en ontelbaar veel dieren. Het is heel authentiek gebleven, men heeft er gelukkig geen toeristisch Benidorm van gemaakt. Het is een volkomen ongerept natuurgebied gebleven. Er zijn geen nachtclubs en discotheken. Geologisch/archeologisch gezien is het eiland nog maar net ( 9000 jaar geleden) van Australie afgescheiden door allerlei natuurverschijnselen en barre weersinvloeden. Het kan in 45 minuten worden bereikt met de Sea Link Ferry van Cape Jervis op “het vasteland” naar Penneshaw op Kangaroo Island. Zoals ik in de vorige editie al memoreerde is dit een hele dure operatie, net zoals alles op K.I ( zoals de Aussies het noemen) extreem duur is.

Hoewel we er een aantal mooie bezienswaardigheden bezochten zoals Prospect Hill, Seal Bay, Admirals Arch en The Remarkeble Rocks, en op de stranden van Emu Bay en Vivonne Bay waren, bracht Kangaroo Island niet dat wat we er van verwacht hadden. Het viel ons een beetje tegen, gezien alle kosten en moeite om er te komen en te verblijven. In elk geval was dit geen “value for money”, waar de Australiers altijd graag mee schermen. Er is een saaie lange rondweg aangelegd bestaande uit een aantal op elkaar aansluitende snelle highways, die je over 350 km in een paar uur rond het eiland brengen; files zijn er natuurlijk niet net als in de rest van Australie.

Onder: Na een kwartiertje rijden op K.I komen we bij Prospect Hill, met zo’n kleine 600 traptreden die we als jonge honden te lijf gaan, want dit uitzicht over Kangaroo Island wil je natuurlijk niet missen. Op het rode parkeer plaatsje staat onze campervan geparkeerd, wat is ie klein zo.

Onder: In grootste stad van Kangaroo Island, Kingscote, maakte ik dit kiekje vanuit de auto op een plek waar we verkeerd waren gereden.

Onder; Al snel zagen we deze K.I bewoner; later zagen we nog veel meer van deze baardmensen op K.I

Onder: We bezochten in een bloedhitte Seal bay waar de 14.500 Australische Zeeleeuwen zich voortplanten en huizen

Onder; Hier liggen er een paar in katzwijm van de hitte op het strand

Onder: Tja, als ik zo’n Australische zeeleeuw was zou ik ook wel op dit plekje willen voortplanten en huizen.

Onder: En om dat te onderstrepen nog even dit plaatje, met een prive robben strandje, waarop ook veel robben vredig liggen te bakken in de zon

Onder: Tijdens de grote winterstorm van 1984 werd deze bultrug walvis de wal opgeslagen en dood in Seal Bay aangetroffen. Hij ligt er dus nog !

Onder: Heel velen laten zich gewillig fotograferen bij de Remarkable Rocks

Onder; De rode kleur wordt gevormd door organismen “Lichens” geheten,de enige organismen die kunnen groeien op kale rotsen. Ze scheiden een zuur af waarmee ze hun voedsel aan de rotsen onttrekken. Ze groeien extreem langzaam alleen op plaatsen met minder licht.

Onder: Na al die miljoenen jaren heb ik er dan eindelijk eentje een metertje verschoven.

Onder; Ook een mooi verschijnsel aan de kust van Kangaroo Island is de Admirals Arch; de Australiers hebben kosten nog moeite gespaard met het aanleggen van steigers en boardwalks om dit fenomeen van dichtbij te kunnen bekijken.

Onder:  Daar is ie dan. Een door het oceaan water uitgesleten rots die bezaaid is met Australische zeeleeuwen.

Onder: Op de Ferry van Penneshaw in K.I naar Cape Jervis, op het Australische “vasteland”, stonden we met onze campervan voor een roadtrain met schapen; Het stonk een uur in de wind op de Ferry.

Onder: Normaal gesproken besteden we niet zo veel aandacht aan de grote steden, wij zijn meer “bush” mensen die van natuur en ruige maar ook “gepolijste” landschappen genieten. Wereldsteden als Sydney en Melbourne zijn natuurlijk uitzonderingen. Hieronder toch even een kleine voor zichzelf sprekende  foto impressie van Adelaide 

Onder: In de Wijn Estate van Jacobs Creek in de Barossa Valley, die wij uiteraard bezochten, zagen we dit assortimentje dat ons niet vreemd voorkomt, om het maar eens zacht uit te drukken.

Onder: Wijnen van Jacobs Creek in de prachtige Barossa valley

Onder: De wijngaard van Peter Lehman, de eigenzinnige wijnmaker , die al vele prijzen met zijn wijnen in de wacht sleepte

Onder: Linksboven de entree van de Estate van Peter Lehman, rechtsboven die van Kellermeister, linksonder die van Jacobs Creek, en rechtsonder rijden wij weg van de Estate van Yalumba, die wij thuis ook vaak drinken. Veel wijnmakers zijn van Duitse afkomst.

Onder: De Barossa valley is een prachtig en zeer uitgestrekt wijngebied; het is een waar genoegen om hier een dagje doorheen te rijden. Men kan bij alle VVV kantoren wegenkaarten met alle info krijgen over routes langs de wijnhuizen en wijngaarden.

Onder: Net onder de Barossa Valley ligt de Eden Valley, waarin heel veel schapen grazen

Onder: We waren in het Duitse/ Australische  stadje Hahndorf rond 1850 door Duitse vluchtelingen gesticht. Zij voeren op een boot met kapitein Hahn, naar wie dit dorp vernoemd is. Alles is er Duits, zelfs de koekoeksklokken.

Onder: Linksboven het beste restaurant dat we tot nu toe tegenkwamen, twee dagen geleden in Hamilton; aftandse tafeltjes zonder kleedjes, felle witte verlichting of heel veel TL balken, nergens een gordijntje of ander dempend en/of decoratief materiaal, een kale en rechte ruimte zonder sfeer.Vaak komt de starter na het hoofdgerecht, of heeft een van ons beiden de hap al naar binnen terwijl de ander nog bediend moet worden. We wennen er al aan. Pizza’s zijn gelukkig heel goed. Ze kennen small, large, family, of partysize. Rechtsboven is een party size pizza.

Gisteren bezochten we in Port Campbell aan de Great Ocean Road voor de afwisseling eens in een Grieks restaurant waar ook Greek Belly Dancers waren aangekondigd. De houterige “Griekse” danspartij van een paar angstig kijkende Australische country girls in was een echte aanfluiting, het was zelfs vermakelijk door de kneuterigheid, enfin de bedoeling was goed. Het eten hier zie rechts onder, was deze keer nu eens niet onverdienstelijk. Het leek wel echt Grieks !