Van Vietnam naar Laos

Links: de ligging van Laos ten opzichte van Vietnam en Cambodja; de rode stippellijn is onze geplande route door Indochina.

Na een 430 km lange woeste reis van 13 uur hobbelen en bobbelen in de minivan, zijn we van het Noord Vietnamese Dien Bien Phu in Luang Prabang ( zie route linksonder) in Laos aangekomen. Een vermoeiende, maar zeer boeiende belevenis, we hebben ons geen moment verveeld.

Laos; een land dat ik alleen “kende” uit mijn jeugd, van de mystieke avonturen van “Kuifje in Laos”. Een arm land, zonder werk of inkomen voor de Laotianen, zonder sociale voorzieningen, zonder treinverbindingen, en een buitengewoon slecht wegennetwerk.

Op onze lange hobbelrit kwamen we amper af en toe eens boven de 30 a 35  km per uur uit. Het is kuilen ontwijken, en als dit niet gaat er kalm in ploffen en er dan proberen rustig weer uit te klimmen. Een land net zo groot als de UK, met slechts 6 miljoen inwoners, waarvan 20% in ” the City” woont, en 80 % op het platteland. Deze plattelanders hebben geen werk en geen of bijna geen inkomen; ze wonen langs de tegen de berghellingen aangelegde haarspeld hoofdwegen in kampongdorpen in lemen en bamboe hutten. Deze mensen bezitten niets dan het leven zelf, en elkaar, en daar zijn ze gelukkig mee, aldus onze gids en chauffeur. En zo te zien is het ook nog es zo…..

Tijdens onze rit naar Luang Prabang reden we dwars door vele tientallen van deze primitieve nederzettingen. Hoewel we al heel vaak in arme Aziatische landen paal, en/of bamboehut woningen zagen, komt dit hier ons toch wel extreem primitief voor. Hoe kunnen mensen in zulke arme en extreem primitieve omstandigheden toch tevreden met elkaar leven, en er naar verhouding zo proper en bijna onberispelijk uitzien. We proberen er de komende dagen achter te komen.
 
Rit met vele strubbelingen

Links: de route van Dien Bien Phu naar Luang Prabang

Al met al een sjofele bedoening dus in dat arme Laos. Waarom gaat een mens – zoals wij – dan toch naar Laos?

Tja, Laos staat in de reisboeken bekend om z’n prachtige mooie natuur, het is er veilig, en de mensen zijn er heel vriendelijk. Het lag op de route, en bovendien is het ook een beetje het avontuur van het onbekende dat ons trekt.

Er is vrij weinig toerisme; wij kwamen bv op onze 430 km lange route geen enkele westerling tegen.

Onze rit was er niet alleen een met vele oneffenheden in het wegdek; het ging in veel opzichten niet allemaal van een leien dakje. Wel wordt het onderweg steeds warmer; s’middags wordt weer ruim de 28 graden gehaald.   

Onder: Het eerste uur reden we nog door Vietnam, en zagen dit beeld wat wij kennen van vroeger als er bij onze boeren plotseling gehooid moest worden: de hele familie werd dan opgetrommeld, dus alle hens aan dek. Hier is dit beeld nog steeds dagelijkse kost.

Onder: Bij de grens (R) met Laos aangekomen moesten diverse administratieve hobbels genomen worden. Gelukkig hadden de medewerkers van ons reisburo in Volendam al goed werk verricht, maar zonder onze gids Lai ( met rode jack) hadden we er zeker nog veel langer gestaan. Lai staat er hier nog monter bij, maar na het eerste uurtje door elkaar schudden, kreeg onze tour gide problemen met zijn maag en meldde te moeten stoppen omdat hij carsick was. Hij rende snel de bosjes in om over te geven. Dit zou de hele dag zo doorgaan.

Onder: Net na de eerste “overgeef stop” werden we geconfronteerd met dit onthutsende beeld door het voorruit van onze minivan. Een afgekalfde berg die op onze weg gestort was. Dat wordt niks meer vandaag, denk je als Nederlander dan. Niemand ( behalve Mary en ik ) werd er echter zenuwachtig van; of het er bij hoorde. 

Onder: Onze wachtende minivan met daarachter inmiddels een wat grotere bus. De locals zijn toegestroomd, maar ook de lokale kippen en varkens. Mary, die nog in onze minivan zit kijkt angstvallig toe. Na een half uurtje wachten kunnen we weer verder.

Onder: Een paar kilometer verderop is het weer raak. We moeten nu een onverwachte rivier met de auto oversteken. De chauffeur die heel zuinig was op zijn enige bezit kreunde van ellende, toen er tijdens de rit/vaart rotsblokken met veel geweld onder de auto doorschoven, maar kwam er door. Overigens maakten we een dergelijke natte oversteek nog een paar keer mee.

Onder: Om jullie even een indruk te geven van de hoofdweg van Laos van Noord naar Zuid, deze foto die ik op een willekeurig moment tijdens de rit door de voorruit maakte.

Onder: De hoofdweg van Laos, – als een rotspad met honderden kilometers lang haarspeldbochten langs steile berghellingen – gaat dwars door vele tientallen kleine Kampongdorpjes; nou ja, liever gezegd, de Kampongdorpjes zijn langs deze weg gesticht. Het complete huiselijke leven, kleine kinderen, kippen, varkens, honden en alles wat bij de leefgemeenschap van de plattelanders hoort, beweegt op en naast die hoofdweg. Onderstaande foto’s maakte ik vanuit de auto, tijdens het rijden.    

Onder: Omdat we er zo langzaam doorheen tuften, genoten we des te meer van de prachtige natuur die Laos te bieden heeft.

Onder: De boeren die hier wonen ( 80 % procent van de Laotiaanse bevolking woont zo) zijn heel tevreden met hun bestaan. De vader van onze gids Lai die in een dergelijk optrekje woont, wil nooit naar de City; hij heeft alles wat zijn hart begeert, zijn huis met TV, zijn tuin, de kippen en de varkens; een koelkast wil ie niet zegt Lai. Hij bewaart al zijn vlees ( gerookt) bij het open vuur in de kamer, dat vindt ie veel gezonder. 

Onder: Via een pontje moest een snel stromende rivier worden overgestoken. Onze minivan staat nog op de pont, een duwbootje aan de zijkant van de pont moet er voor zorgen dat de pont niet met het stromende water meegesleurd wordt.

Onder: Een van de vele foto’s die ik tijdens het rijden uit de autoruit maakte. Het hele woongebeuren in Laos buiten de steden ( en zo woont 80 % vd bevolking) is een aaneenschakeling van dit soort woningen. (langs de hoofdweg)

Onder: Tijd voor de lunch onderweg. Deze foto maakte ik van de keuken van het restaurant waar we stopten. Gelukkig is er een gids mee; men kent hier niet eens ons alfabet, en er is ook geen menukaart, dan wordt het moeilijk kiezen voor ons. Van Engelse taal hebben ze nog nooit gehoord.

We zijn inmiddels in Luang Prabang aangekomen, en hebben daar uiteraard veel mooie dingen gezien en daar weer veel foto’s van gemaakt, maar mijn bed roept, dus komen die verhalen en foto’s over twee dagen weer.

Zojuist hebben we met een aantal van onze kleinkinderen kunnen skypen, ze waren allemaal heel nerveus voor de komende Sinterklaasnacht, morgenochtend (zondag) worden de kadoos verwacht. Ze weer even gezien en gesproken te hebben geeft toch weer een extra prettig gevoel op zo’n lange reis.

Onder: Zoals te zien op onderstaand kaartje reisden we van Hanoi via Mai Chau – Ninh Binh – Halong Bay – Hanoi – per trein naar Lao Cai – Sapa – Lai Chau -, en zitten we nu dus in Dien Bien Phu bij de Laotiaanse grens in het noordwesten van Vietnam. We hebben na Sapa geen enkele westerling, laat staan toerist meer gezien. Wij zijn daardoor hier westerse bezienswaardigheden, en worden overal op straat nagekeken en soms ook wel lacherig aangesproken. Vooral mijn blauwe bril wekt opperste verbazing; de Vietnamezen lijken wat dit betreft wel op Volendammers. Maar de mensen blijven uiterst vriendelijk allemaal.  

Onder: Het bergdorpje Sapa is een vrij westers aandoend plaatsje. Er zijn goede eetgelegenheden en hier een daar worden de bezoekers uitgenodigd voor een BBQ waarvan de ingredienten al buiten het betreffende restaurant op een tafeltje staan uitgestald.

Onder: Op weg van ons hotel in Sapa naar Cat Cat Village, we konden dat te voet af. Op deze foto is de dorpsschool van Cat Cat Village te zien. Let op de rijstvelden die overal in terrasvorm zijn aangelegd. De rijst heeft vooral in het begin veel water nodig, en kan daarom alleen op vlakke bodem verbouwd worden. Op berghellingen moeten daarom vlakke terrasachtige plateautjes aangelgd worden; zeer arbeidsintensief werk.

Onder: Cat Cat village, op loopafstand van het door de Fransen gestichte bergdorpje Sapa, profiteert mee van de welvaart die de toeristen naar Sapa brengen. Het begint er al aardig op Volendam te lijken, zoals op onderstaande foto te zien is.. hoewel wij er overigens geen enkele toerist zagen. Het toerisme staat nog in de kinderschoenen. In elk huisje worden souvenirs aangeboden, wel nog zelfgemaakt allemaal, maar dat zal ook wel snel veranderen.

Onder: In Cat Cat village staan overal deze automatische hamers, om er rijst en andere gewassen mee aan te stampen. Als de lepel vol zit, scharniert deze en valt later terug met een klap.

Onder: In Sapa gaan de kinderen altijd mee . Wat die mannen thuis doen is ons een raadsel.

Onder: Opgroeiende kinderen in Cat Cat village.

Onder: Deze opname maakte ik van de beroemde Cat Cat waterfalls. Lage ISO waarde 50, klein diafragma 22, lange sluitertijd 1 sec en de camera op statief

Onder: De Ham Rong berg in Sapa, die nog op het programma stond, lieten we voor wat het was, wat ons twee uur trappen beklimmen bespaarde, en we besloten om in plaats daarvan met de gids naar het dorpje Ma Cha te gaan. Hier was geen toerist te vinden, alles nog puur. Deze huisjes worden bewoond door de Black Muong bergstammen. Ze hebben geen verdieping, zoals de huisjes van de Tai stammen.

Onder: Het huisje van bovenstaande foto van dichtbij; de bewoners hebben takken buiten de deur gehangen; ze willen dan geen bezoek hebben. Er kan bv iemand ziek zijn, of net overleden.

Onder: Het bergdorpje Ma Cha, dat uitsluitend door boeren bewoond wordt, let ook weer op de terrasvormige rijstvelden.

Onder: Deze Black Muong vrouw schreeuwt het uit van de pret, aldus onze gids, want wij verstonden haar niet.

Onder: Overal rijstvelden en nog eens rijstvelden. Vietnam is momenteel een van de grootste rijst exporteurs ter wereld.

Onder: Tijdens onze wandeling door de Ma Cha vallei kwamen we deze vier giechelende Black Muong vrouwen tegen. Ze hebben met de kleurstof indigo gewerkt , zoals te zien is aan hun handen. Ze verven daar hun eigen kleding mee.

Onder: De zeer arbeidsintensieve terrasvormige rijstvelden vormen een schitterend decor voor panoramische foto’s

Onder: De Ma Cha Vallei, wat een schitterende natuur!!

Onder: Boeren die de terrassen boven en onder hun huizen op de berg bewerken. Alle bewoners hier leven van het land, ze verbouwen rijst of groenten. Naast rijst is ook groente een gewild export product naar Japan en Taiwan.

Onder: We komen onderweg langs de Chinese grens de mooiste landschappen tegen.

Onder: Het dorpje Hon. Hoe mooi wil je het hebben als fotograaf. Onze gids parkeerde hier even, om bij een kraampje langs de weg wat snoep te kopen voor de kinderen van dit dorp. Toen leerden we dat wij nooit en te nimmer een dergelijke reis zelf zonder hulp van een gids etc zouden kunnen maken. Wie zegt dat hij of zij dat kan liegt, of weet niet waar hij/zij over praat. Niemand, ook niet in de hotels, spreekt een woord Engels, zelfs onze gids is amper te verstaan. Verkeersborden lijken wel Arabische opschriften; voor ons onleesbaar.Je bent absoluut van een gids afhankelijk. Achter onze gids aan liepen we dus het dorp in, en raakten verbijsterd van de manier waarop de mensen daar met elkaar nog leven. Onze gids moest praten voor zijn leven. Zelf hadden we daar nooit in gekomen. 

Onder:  Hoe mooi het dorp van buiten lijkt, van binnen is het niet meer dan een schots en scheef door elkaar staande verzameling van dit soort primitieve huisjes met een verdieping. ( Tai bergstammen) Overal lopen er varkens, kippen, kinderen en volwassenen (vrouwen)  door elkaar.

Onder: De straatjes in Hon waren nu goed begaanbaar, want het had niet geregend. Ondanks dat moesten wij er met gebruik van handen en voeten en onze gids doorheen zien te komen, zoals Mary hieronder. Overigens heeft Mary de zak snoep in handen. Al snel werden door de jeugd van Hon juichend ontvangen.

Onder: Vanwege de snoepjes mochten we onderstaande foto’s maken, dat was anders zeker niet gelukt. Ik moet hier toch sterk denken aan Volendam van vroeger, toen die Amerikaanse toeristen bij ons op de dijk liepen, en wij “money for the pick you” moesten roepen van onze ouders, als de “vreemdelui” foto’s van ons wilden maken.

Onder: Allebei gefotografeerd in Hon. De vrouw links eet vaak een bepaald gewas waarvan ze zwarte tanden krijgt, en de jonge vrouw rechts heeft gouden tanden om te laten zien dat ze welgesteld is. We zagen verschillende van beide soorten rondlopen. Geef mij die rechtse maar…..

Onder: In Lai Chau aangekomen kregen we onderstaande gerechten op ons bord. We weten niet precies wat het allemaal is , maar eten het gewoon op.

Onder: Onderweg van Lai Chau naar Dien Bien Phu reden we ook weer door sprookjesachtige landschappen. We hebben ons tijdens de hobbelige vele uren durende autoritten geen seconde verveeld, in tegendeel !!

Onder: Er zijn geen of bijna (nog) geen toeristen in het noordwesten van Vietnam. Dat impliceert uiteraard dat er ook geen voorzieningen zijn voor toeristen, zoals aangepast eten; dat wordt dus eten wat de Vietnamese pot schaft. Wederom zagen we nu de noodzaak van een Vietnamees sprekende gids. We aten onderweg in lokale restaurantjes waar wij nooit gestopt zouden zijn, zoals hieronder met onze gids en chauffeur. Links achterin is de keuken. De Tai uitbaters wonen rechts beneden en boven. We mochten er na het ( voortreffelijke ) eten even een kijkje nemen.

Onder: Onderweg naar Dien Bien Phu zaten langs de weg vele verkoopsters met groenten en allerlei ander waren te koop. Tijdens een stop kiekte ik er dit aandoenlijk tafereel.

Onder: In Dien Bien Phu kwamen we weer op verhaal in ons hotel; er is zowaar ook een zwembad ( onderstaande foto’s boven). Om het risico op darminfecties zo klein mogelijk te maken, verblijven over het algemeen in de beste hotels die er ter plekke te boeken zijn. Tijdens ons eerste wandelingetje buiten het hotel zagen we het Vietnamese bruidspaartje van de foto’s onder ter stadhuize gaan.Helemaal rechtsonder enkele bruiloftsgasten. 

Onder: Op de onderstaande foto linksboven de lege straten van het rustige stadje Dien Bien Phu; rechtsboven een van de vele bruidstaarten in een winkel naast het trouwgebouw. Verder een van de gebruikelijke vele grote standbeelden van arbeiders of militairen in een communistisch land, en rechtsonder een kiek van een restaurantje nadat men er gegeten heeft. In ons hotel zagen we al dat iedereen z’n eetafval hier op de grond gooit.

Onder: Al eerder viel ons op in Maleisie en in Indonesie, dat op de reclameborden bijna altijd westerse personen worden afgebeeld; ook hier is dat het geval zoals te zien is op onderstaande twee bovenste foto’s. Nu over de onderste foto’s!! Toen we vanmorgen door de mainstreet van Dien Bien Phu liepen waren we verbijsterd toen we door het linker etalage raam keken; jawel: de tandarts, die een klant behandelt, gewoon voor het raam!! Kijk maar naar de ingezoomde foto rechtsonder.