Mooie pistes, en volop sneeuw onder een blauwe hemel
Onder: Het dichtst bij ons hotel in Erpfendorf gelegen skigebied: “Die Steinplatte”, hebben we als ski gebied altijd een beetje onderschat. Dat blijkt, nu we er voor het eerst waren in de winter. Het is weliswaar niet heel groot, maar de pistes zijn mooi, en de natuur echt schitterend, wat hebben we genoten, van de prachtige uitzichten. Het was voor onze kleinkids een mooi gebied om er weer “in” te raken op de latten.
Onder: Dat we blij waren met de uitstekende omstandigheden staken we niet onder stoelen of banken.
Onder: Op weg naar een ski hut om wat te eten. Midden op de foto is Mary (wit) met links en rechts Jan en Kees duidelijk te zien. Door dit paradijselijke tafereel skien bij min 14 graden – gistermiddag – voelt aan als een warm bad.
Onder: Gefotografeerd met mijn G11 vanuit de skilift boven de Steinplatte. Hier moet Anton Pieck toch ook eens van gedroomd hebben, wat een mooi gebied is dit.
Onder: Jan en Kees, de sneeuw experts onder ons, waren zeer te spreken over het verse pak sneeuw dat net gevallen is.
Onder: En na de ski avonturen is er dan in het hotel altijd weer de mogelijkheid om op allerlei manieren de spieren te masseren. Zwembaden, bubbel, en massage baden zijn de gehele dag beschikbaar.
Onder: Over het eten zijn alle gasten in dit hotel altijd zeer enthousiast; gisteravond was er een spectaculair Italiaans buffet. We keken onze ogen uit, zoals naar de ijszwaan op een van de buffet tafels, maar vooral was het heel lekker allemaal !
Onder: Zo maar even wat hapjes uit het buffet van gisteravond.
Onder: Hier zitten we na het diner te kaarten ( spelletje van Jan en Kees: ezelen ) We hebben een full time job aan Jan en Kees. Ze hebben een zwaar programma voor ons opgesteld elke dag. Eerst skien, dan zwemmen, dan tafeltennis, biljarten en dan daarna het laatste restje puf nog wegwerken met kaarten. We zijn s’ avonds bekaf als ze in bed liggen, en kunnen zelf nog hooguit een half uur opblijven voordat we volledig instorten. Waar blijft de tijd dat we zelf elke dag drie van deze boys groot brachten. Maar wat een belevenis is dit.
Onder: Vanmorgen reden we naar het nabij gelegen St Johan in Tirol waar we ook weer een fantastische ski dag beleefden. Wij – zie Mary met Jan en Kees rechts midden van de foto – waren zoals te zien is niet de enigen die vandaag de lange latten onder bonden.
Onder: Jan en Kees onze oudste kleinkids, zijn gek van geheime plekken, verborgen schatten, vosseholen en alle andere favoriete jongensboek items. Zo moesten ze hier tijdens het skien, even met de ski schoenen aan deze boomhut in vlakbij St Johan.
Met Jan en Kees naar de sneeuw
Onder: Ja daar staan we dan, op de hotel- piste in Erpfendorf. Jan en Kees beginnen al een beetje ijdel te worden; voor het nemen van de foto moesten de helmen af. Een rust moment na een heerlijk dagje skien samen.
Onder: Vaste prik! Na het skien zwemmen we in de binnenbaden van het hotel.
Onder: Het hotel waar we al vele zomers waren, lijkt bij deze winterse omstandigheden wel op een sprookjeskasteel
Onder: Deze foto moest ik plaatsen op dringend verzoek van kleinzoon Kees . Hij staat hier bij het stromende chocolade fontein in het hotel, waaruit de boys naar hartenlust konden scheppen om hun ijs bekers van een toplaag chocolade te voorzien. Jan en Kees waren ZEER onder de indruk van dit apparaat !!
Onder: Maar ja , dan is het weer tijd om je met sport bezig te houden. Voor de zekerheid hadden we Jan en Kees eerst nog een dagje in een ski klas van het hotel mee laten gaan. Dat ging echt perfect.
Onder: Het beauty- centrum van het hotel, waar wij NIET kwamen. Het is wel heel mooi !!
Wat een pret !!
Hier zitten we dan, met z’n vieren, in de buiten jakouzi van ons Oostenrijkse hotel in Erpfendorf samen met onze kleinkids Jan en Kees . Het is echt heel gezellig met onze nazaten, we zijn bofkonten om dit zo mee te mogen maken. Er was hier al 3 weken geen sneeuwvlokje meer gevallen, maar in de eerste nacht dat we hier waren viel een mooi pak sneeuw, zoals in de tuin van het hotel te zien is.
Weer in ons geliefde Ooostenrijk
Samen met onze oudste kleinkids de tweeling Jan en Kees, reisden we zondagmorgen vroeg af naar Oostenrijk voor een klein weekje skipret. Jan en Kees stonden al een paar keer eerder op de lange latten, en hebben dus enige ski ervaring. We zijn zelfs al met ze van de hoogste bergen afgeskied. Zondagmiddag rond 13:00 u arriveerden we in ons favoriete Oostenrijkse hotel Der Larchenhof in Erpfendorf, niet ver van St Johan in Tirol. Dit is echt leuk vrienden, om dit zo mee te maken, zelfs nu al , terwijl we nog geen meter geskied hebben. We hopen echt om dit nog eens met al onze kleinkinderen te mogen beleven.
Onder: In het hotel aangekomen ploffen kleinzoons Jan en Kees gelijk in hun bed om even bij te komen van de 9 uur durende rit.
Onder: Meteen na aankomst huurden we in de skischool van het hotel een ski uitrusting voor de boys, ski’s en stokken gingen in een depot naast de piste, en de schoenen en helmen moesten persoonlijk naar de kamer gedragen worden.
Jolanda Sap nieuw toptalent in Nederlandse politiek.
Gisteravond keek ik naar het TV debat voorafgaand aan de 1ste kamer verkiezingen. Dit bracht zoals ik al verwachtte niets nieuws. Veel ” one liners ” en veel druk door elkaar heen gewauwel. Veel geblaat en weinig wol. Een lichtpuntje echter ! Wat al te zien was tijdens haar debuut in de debatten over de politie missie naar de Afghaanse provincie Kunduz werd gisteravond tijdens haar eerste algemene TV debat nog eens bevestigd. Nederland heeft in Jolanda sap een nieuwe topspeler in de politieke arena, en Groen Links daarmee een zeer veelbelovende partijleider.
Ondanks het zetelverlies na de vreemde politieke move van Jolanda’s Groen Links mbt de politie missie naar Kunduz ben ik ervan overtuigd dat zij de partij veel goeds en veel zetels kan brengen.
Zij is goed ingelezen, straalt rust uit, is een buitengewoon goede, scherpzinnige spreker, en daarbij ook nog een mooie en sympathieke vrouw. Zelfs ondergetekende is onder de indruk van haar optreden, terwijl ik helemaal niets van die Groen Linkse klimaat, milieu, CO2 en anti-kernenergie en anti-asfalt religie moet hebben. Het mag duidelijk zijn dat ik het jammer vindt dat ze bij Groen Links zit.
Echt opvallend is haar sonore lage stem; als een hypnotiseur bedwelmt ze daarmee haar tegenstanders, auditorium en de TV kijkers, en wekt ermee de indruk de zaak geheel onder controle te hebben. De zachte g en haar half verscholen glimlach polijsten het geheel.
Dat is even wat anders als Agnest Kant van de SP, die als de discussie oplaaide begon te krijsen als een ordinair viswijf, tot ergernis van vriend en vijand. Met topspelers als Jolanda Sap wordt het weer leuk om naar het politieke spel te kijken en te luisteren. Ik denk dat Jolanda Sap een waardige opvolger is van Femke Halsema , en dat ze het nog heel ver gaat schoppen in de politiek.
Nostalgie
Onder: Een van de belangrijkste foto momenten uit het leven van een katholieke jongeling uit mijn jeugd was die op de dag van z’n 1 ste heilige communie. Vaak zijn dit voor de 60 ers van nu, nog de enige foto’s van vroeger, toen het heel bijzonder was om een foto te laten maken. Zelf foto’s maken was er toen in het geheel niet bij. Hier mijn vader links , toen hij 7 jaar was en rechts mijn persoon in mijn 7de levensjaar. Zo te zien hadden de fotografen in die 22 jaar tussen deze twee foto’s niet veel nieuws bedacht. Het decor, de houding en het kerkboekje zijn nog exact hetzelfde gebleven. Alleen de mode is iets gewijzigd, nou ja iets gewijzigd… qua broek helemaal om. Die pofbroek van mij is overigens door de bril van nu zo lelijk, dat ie best wel weer eens “in” zou kunnen raken. Zo stom zit namelijk mode in elkaar.
Bap en Ootje (Opa en Oma)
Vandaag in het kader van de nostalgie ook eens een foto van mijn grootouders van mijn vader’s en van mijn moeder’s kant.
Onder: Dit zijn Jan Tuijp (Pet) en Geertje Bootsman, mijn Bap en Ootje van vaders kant. Bap was een visventer in de Amsterdamse Ten Cate straat, die altijd en overal met, of over vis bezig was, ook nog lang na z’n Amsterdamse viscarriere. Ondanks dat ik aan hem vernoemd ben, en elke week een bezoek aan de Bap en Ootje in het “Ouwemannenhuis” bracht, had ik niet echt veel persoonlijk contact met hem. Ik bekijk dat natuurlijk uit de bril van deze tijd, nu Bappen veel meer tijd hebben en nemen voor hun kleinkinderen. Ootje was een hele lieve en zorgzame vrouw; we kregen veel aandacht van haar, en veel snoep, gebakjes en dubbeltjes of zelfs kwartjes, en ze had echt een grote kleinkinder en achter kleinkinder schare. Gek genoeg bespeur ik nu als ik deze foto bekijk, Ootje’s hartelijke uitstraling en de afstandelijkheid van de Bap.
Onder: Dit zijn mijn grootouders van moeders kant. Cees Mooyer (Puul) en Jannetje Kras. Oma Jannetje is al gestorven toen mijn moeder nog heel jong was, wij, haar kleinkinderen hebben haar niet gekend. Met Bap Puul die met een andere vrouw trouwde, hebben we helaas weinig of geen contact gehad.
Onder: Dit is het ouderlijke gezin van mijn vader in 1936. Mijn vader was toen 10 jaar oud. Staand achteraan vlnr: mijn vader – geheel links – oom Jan, tante Aal, tante Neel, tante Ant, tante Maartje, tante Huib, tante Griet. Voorste rij vlnr: Oom Jaap, Bap Jan, tante Gaartje, Ootje Geertje, tante Aaltje. Hiervan leven nu,- feb 2011 -, nog de 2 voorste dames
Onder: Het ouderlijke gezin van mijn moeder in 1925 vlnr: oom Kees, Bap Kees bijgenaamd ouwe Puul, oom Klaas Puul – bekend van de garnalenhandel – Ootje Jannetje Kras met mijn moeder Maartje op schoot. De enige hier van nog in leven zijnde persoon is mijn moeder.
Onder: Mijn vader en moeder toen ze allebei rond de 20 jaar waren
Onder: Deze foto die al eens eerder in dit journaal stond is gemaakt voor ons Volendamse ouderlijke huis in de dr Weverstraat 24, ter gelegenheid van de trouwerij van mijn broer Jaap – met boeket – Hier is ons gehele ouderlijke gezin nog geheel compleet. Vader is in 1984 overleden op 57 jarige leeftijd, en m’n broer Jaap overleed op z’n 42ste op kerstavond 1996 aan slokdarmkanker. Vlnr achter zus Gaar, mijn vrouw Mary, mijn persoon Jan, broer Nico, broer Ben, broer Arie, broer Cor, broer Kees. Voorste rij broer Louis, vader Kees, broer Jaap, moeder Maartje, zus Lida, zus Jannig
Onder: Bovenstaande foto werd gemaakt in de Volendamse Dr Weverstraat nr 24 Dit adres is te zien naast het hoekhuis bij de middelste witte pijl op de onderstaande foto. De meest rechtse witte pijl is gericht op mijn geboortehuis op het Zuideinde 111. Wij woonden daar op de zolder in bij “Ome Appie en Pietje Neel”, toen ik als eerste, en mijn zus Jannig daar als tweede kind geboren werden. Na de geboorte van mijn zus Jannig verhuisden we naar het Dril 17 waar we nog tot mijn 7de woonden voordat we naar de Dr Weverstraat verhuisden. Het gestippelde vierkant linksboven is het terrein waar vroeger de school van Mr Plat was, waarin we met BZN vanaf het begin vele jarenlang repeteerden.
De tijd raast voorbij
In de vorige bijdrage meldde ik al dat de tijd als een raket voorbij schiet. Zo gaan we dit weekend voor de eerste keer samen met onze kleinzoons de tweeling Jan en Kees naar de wintersport. Het lijkt nog maar gisteren dat ze op 6 nov 2002 in het ziekenhuis in Purmerend geboren werden. Nu, alweer 8 jaar later, gaan ze alleen zonder hun ouders met ons skiënd van de Kitbuhler Alpen af; het kan verkeren vrienden!
Onder: Tweeling Jan en Kees links op de foto, en hun broertje Tim – met vest – , afgelopen zomer in een fluisterbootje waarmee we door de binnenwateren van Waterland voeren. Komend weekend gaan we met Jan en Kees naar Oostenrijk om met z’n viertjes door de Kitzbuhler Alpen te skiën.
Onder: Ja en dan kleinkinds Sophie en Thijs, ook in het fluister bootje bij Broek in Waterland afgelopen zomer; voor je het weet zijn ze groot. In mei a.s gaan we met Sophie en Thijs en hun neefje Tim voor een paar dagen naar Eurodisney in Parijs. Ze hebben deze keer een eigen kamer, maar wel naast die van ons.- met een tussendeur – We gaan deze keer NIET met de trein trouwens.
De eerste kaptafel
Links: Sophie heeft een dezer dagen haar eerste echte kaptafel op haar kamer gekregen; en ze zit er achter als een heuse dame. Ook koos ze zelf heel bewust het nieuwe behang uit en de nieuwe gordijnen. Kleine kinderen worden groot !
Het valt ons op dat meisjes toch – vooral – op dit vlak echt HEEEL anders zijn als jongens. Wij hadden 3 boys, en onwetend als ik was , dacht ik nog dat als je een meisje met autootjes laat spelen, ze op den duur wel jongensgedrag gaan vertonen. Niets is mij echter minder waar gebleken, nu wij twee kleindochters hebben om dit te kunnen vaststellen.
Herinneringen aan Australie (6)
Onder: Zwemmers in een vijvertje? Het ziet er rustiger uit dan het is. Er lopen bepaald geen mooie trappetjes naar dit “zwembad”. In veel Gorges kan in poeltjes en de erdoor stromende riviertjes op de bodem gezwommen worden. Vaak moeten echter halsbrekende toeren verricht worden, om daar naar toe af te dalen en weer terug te klimmen. Daarbij gebeuren veel dodelijke ongelukken, waarvoor overal gewaarschuwd wordt..
Onder: Waarschuwingsborden voor zwemmers zoals die overal in Gorges geplaatst zijn. Links worden de gevaren uitgelegd, en rechts wordt haarfijn met een tijdspad erbij aangegeven wat er allemaal tijdens een reddingsoperatie gebeurt met een persoon die uitglijdt en zijn enkel blesseert. Het blijkt 13,5 uur te duren voordat deze persoon in het ziekenhuis aankomt
Onder: Een ander veelvoorkomend waarschuwingsbord voor het gevaar van rond zwemmende krokodillen
Onder: Hier staat er dan eentje . Midden in de wildernis ergens in de Outback van Australie. Een openbare satelliet noodzender die gevoed wordt door zonne energie. Uiteraard staan deze zenders niet overal, waar gevaar loert.
Onder: Ook Australie ! In de buurt van Sydney reden we door het paradijselijke wijngebied van de Hunter Valley
Onder: In het centrum van het hete Australie zagen we de Ayers Rock. Een echt fenomeen dat men gezien MOET hebben om er een mening over te kunnen spuien. De route die nauw om de Rock heen voert, is ongeveer 10 km lang. De sunset foto’s van de Rock vanaf een speciaal aangelegd parkeerterrein zijn bijzonder , en moet je gemaakt hebben. Maar langs de Rock rijdend overdag is het ook de moeite waard om wat plaatjes te schieten, zoals hieronder te zien is.
Onder: Ontzagwekkend !!
Onder: Wijngebied Margaret River in West Australie, waar we deelnamen aan een mooie wijnroute met 40 keer !!!! proeven. Deze foto maakte ik vanuit een proeflokaal. Oostenrijkers kunnen er wat van, maar in Australie spugen ze er ook niet in kan ik jullie vertellen.
mensen tellende volk dat 30 jaar lang onderdrukt is. Het is aandoenlijk om te zien: zo ongekend veel juichende en met vlaggen zwaaiende mensen, die elkaar ongeacht hun afkomst, religie of leeftijd, huilend en schreeuwend van blijdschap in de armen vallen. Het is voor ons vrije Nederlanders onvoorstelbaar dat deze situatie zo lang heeft kunnen bestaan.