Jaarlijks archief: 2011

Spannende dagen, Gouden Harpen gala, Nick en Simon en BZN

Vliegen ?

De afgelopen dagen leek het steeds goed weer te worden om te vliegen en luchtfoto’s te maken. Elke dag was ik standby maar tevergeefs; het bleef zelfs te nevelig onder een dusdanig lage bewolking dat op zicht vliegen bijna niet mogelijk was, laat staan voor het maken van luchtfoto’s. We blijven (on)geduldig afwachten. Het wordt de hoogste tijd, want dit lijf heeft nu al een paar weken niet meer gevlogen; het begint dan te knarsen en te piepen.

Onder: Een van de laatste luchtfoto’s die ik gemaakt  heb de afgelopen zomer van Hotel Spaander en het erachter gelegen parkeerterrein in Volendam


 
Spannende dagen

De afgelopen dagen stonden ook in huize Tuijp in het teken van de Provinciale Staten (PS) verkiezingen. We keken zelfs weer eens TV, om de verkiezingsprogramma’s en de uitslagen te volgen. Het meest viel op dat alle politieke partijen tijdens interviews als overwinnaars uit de stembus kwamen. Vooral de linkse partijen waren al snel op de avond in een ware overwinningsroes. Verwarrend en voorbarig allemaal.  Verwarrend, omdat uitslagen vergeleken werden met zowel de Provinciale Staten (PS) verkiezingen van 2007 als wel met de Tweede Kamer verkiezingen (TK) van 2010. Voorbarig omdat tijdens de uitzending nog lang niet alle echte stemmen geteld waren. Het was echt vermakelijk toen diep in de nacht, – toen de coalitie met 38 zetels even de meerderheid leek te hebben,- men op TV de toen volkomen achterhaalde interviews met de linkse partijen van een uur eerder herhaalde. Wij hebben er smakelijk om gelachen. De huid werd verkocht voordat de beer geschoten was.
 
Links: Marc Rutte, die nog niet lang geleden als een studentikoze corpsbal aan het VVD firmament verscheen, en nu door vriend en vijand de allure van een staatsman wordt toegeschreven, bracht de VVD terug aan de top. 

Wie heeft er nu eigenlijk wel en wie niet gewonnen? Omdat 70 % (bron NOS) van de stemmers deze verkiezingen als een referendum m.b.t het kabinetsbeleid zag – 35 % hiervan stemde overigens voor en 35 % tegen dit beleid – is m.i relevant om de uitslagen te vergelijken met de TK verkiezingen van 9 juni 2010. Zeker omdat dan een actueel beeld ontstaat van het politieke landschap en hoe dit momenteel verschuift. Er blijkt dan maar weinig te veranderen het laatste jaar. Alle partijen, op 3 na, zijn ongeveer even groot gebleven. Slechts de PvdA (-2,3%) en de PVV (-3,1%) verloren en D66 (+1,4%) won. Voor de PVV geldt als excuus (bron NOS) dat slechts de helft van de PVV stemmers de stemhokjes bezocht ( wordt de PVV de grootste partij van Nederland ?)  De verliezende PvdA  kent dat excuus in veel mindere mate en blijft dus ook na 9 juni 2010 verder afkalven. Het CDA (+0,6%), dat in juni 2010 zo’n beetje gehalveerd werd stabiliseert nu, en kreeg er zelfs weer wat stemmers bij. Zo beschouwd is het de PvdA die zich het meeste zorgen moet maken voor de toekomst.

Binnen de CDA gelederen worden nu bijna paniekerig (Koppejan met zijn manifest) allerlei politieke discussies en denktanks opgezet, hoe nu inhoudelijk de kiezer weer terug in de tent te krijgen. Meer naar rechts , of naar links, of een beetje meer midden? Zou het daar in zitten? Ik geloof er helemaal NIETS van. Het CDA moet gewoon op zoek naar een aansprekende leider, een gezicht van de partij, een boegbeeld. Men mist mensen zoals Rutte, Roemer of Sap. Beeldvorming speelt heden ten dage een grote rol, of je het leuk vindt of niet. Op dat gebied is alles mogelijk;, kijk eens naar Rutte die zich nog niet lang geleden als bijna irritante corpsbal in de VVD top aandiende, en nu door vriend en vijand beschouwd als een heuse staatsman, de VVD naar de hoogste regionen leidde.

Het is overigens te hopen dat een coalitie met 37 zetels zonder meerderheid in de 1ste kamer niet al te afhankelijk gaat worden van die ene beslissende SGP zetel, want deze partij is in bepaalde opzichten niet veel vrouw vriendelijker als de Islam.

Gouden Harpen Gala

Onder: De Gouden Harp die wij met BZN vele jaren geleden uit handen van de toenmalige staatssecretaris  Wallis de Vries mochten ontvangen.



Gistermiddag werd ik in The Phonehouse bij ons in de buurt aangesproken door een jonge Volendammer die als reporter voor een Gossip blad naar het Buma Stemra Gouden Harpen Gala moest. Of ik daar ook heen ging, en hoe het er daar aan toe gaat, vroeg hij me wat nieuwsgierig, ook al, omdat het zijn eerste keer was ? Ik vertelde hem als Gouden Harp bezitter wel uitgenodigd te zijn, maar al jaren lang geen gehoor meer aan deze uitnodiging te geven. Waarom niet? Omdat je hiervoor de Showbizz moet betreden, en omdat het in die “gevechts arena” niet pluis is. Meer een beerput. Ik heb me er net als mijn meeste BZN collega’s al die jaren nooit in thuis gevoeld.

Showbizz. Een bekrompen wereldje van onechte lieden zonder enige interesse dan alleen ikke, ikke en de rest kan stikke. Een slangenkuil vol met extreme narcisten die niet uitgesproken raken over zichzelf, en anderen slechts gebruiken als spiegel om zichzelf in te bekijken. “Hoe reageert die en die op mij” is daarbij de enige interactie met andere zangers, acteurs, producers of media lui. Een gewoon gesprek wordt in die kringen niet gevoerd. Daar is een gezamenlijke interesse voor nodig en de showbizz narcist heeft geen andere interesse dan de eigen carriere, en Pietje wenst niet een gesprek te hebben over de carriere van Jantje of andersom. De “gesprekken” beperken zich daarom tot zeer oppervlakkige plagerige en quasi lacherige one – liners. “Mij dus niet gezien”, zei ik, waarop de jonge gossip journalist nog schertste, dat wellicht het blote jurkje van presentatrice Jolante het voor hem de moeite waard zou maken.

Overigens las ik vanmorgen in de krant dat Nick en Simon uit Volendam een Gouden Harp hebben kregen. Fantastisch voor die boys, daar feliciteer ik m’n buurman Nick en zijn maat Simon van harte mee. Toen ik dit las besefte ik wat voor een uitzonderlijk dorp Volendam toch eigenlijk is. Aan de Cats, BZN, Jan Smit en management, Nick en Simon werden in totaal, 15 Gouden Harpen uitgereikt. Waar maak je dat mee. Een relatief klein dorp van een paar duizend palingboeren dat 15 Gouden Harpen scoort, dat is toch niet mis. Misschien wel eens leuk om te bepalen hoeveel gouden en platina platen & CD’s er in dit dorp aan wanden hangen en in kasten liggen opgeslagen.

Links: Het succesvolle Volendamse duo Nick en Simon dat gisteravond een Gouden harp kreeg uitgereikt.

Onder: Nu we toch even met Goud en Platina bezig zijn. BZN na het afscheid op 5 september 2007 in het Volendamse restaurant van den Hogen, waar we nog een aantal platina DVD’s en CD’s kregen uitgereikt. In dit restaurant hangen trouwens nog een dertigtal van mijn gouden en platina platen. Op onderstaande foto gaat het om het platina exemplaar voor onze afscheids DVD. Derde van links op deze foto staat TROS dj Daniel Dekker die ons de platina DVD overhandigde.

Onder: Hier staan we – same place same date – met een zojuist ontvangen platina exemplaar voor onze afscheids CD. Vlnr: Dick de Boer, Tiny Hetsen, Dick Plat etc.  Bij elkaar hangen er van mij totaal 88 gouden en platina BZN platen/CD’s aan diverse wanden etc. 


 
Onder: Deze foto is gemaakt in een kleedkamer net voor een BZN optreden voor de cover van het SENA magazine.

Onder: Op deze momenten als het over succes en onderscheidingen gaat, denk ik altijd even aan onze drie BZN vrienden die overleden zijn: vlnr Dirk vd Horst (57 in 2004), Roy beltman (59 in 2005) en manager Jacques Hetsen (61 in 2007). Top collega’s waarmee ik een prachtige periode van mijn leven deelde, en die ik nooit meer zal vergeten.

    

Uit de oude BZN doos

Onder: Tijdens de opnames voor een TV special naar ik meen in 1987 waren we in Marakech in Marokko op een Berbersmarkt waar Carola opnames maakte.

Onder: Deze foto werd in de Volendamse Zeestraat gemaakt t.b.v de eerste special waarin Carola meedeed in 1984. Op de achtergrond staat Dick de Boer bij de overdekte bushalte

 
  
        

Ski foto’s Steinplatte St Johan i Tirol Larchenhof

Skivakantie zit er weer op

Het was een groot genoegen, maar wat gaat zo’n vakantie snel voorbij zeg. Een klein weekje samen met twee van onze kleinkinderen in zulke prachtige omstandigheden was heel bijzonder; het schept een warme en hechte band, en het was bovenal ook bere gezellig. Vaak dachten we aan vroeger, toen we met onze eigen kleine kinderen naar de wintersport gingen. “Waar blijft de tijd? ” denk je dan. Zoals zo vaak kom je dan tot het besef dat het leven voorbij raast. We waren nu voor ons gevoel weer even back in time. Overdag skien, en daarna spelletjes doen met de kids. Skien, zwemmen, pingpongen, biljarten, kaarten etc… en dat zonder tussenpozen. Het fysieke verschil is evident, we waren destijds zo’n 25 a 30 jaar jonger, en dat merk je heel goed. Alsof je meer werk van je werk hebt. De jonge kids daarnaast, bruisen van de energie; het lijken af en toe wel stuiter ballen. Bovendien lijkt de verantwoordelijkheid voor de kids als Bap en Oma wel zwaarder te wegen als die van Pa en Ma vroeger. Het was het echter allemaal dubbel en dwars waard. We hebben genoten samen.

Het is een verademing om om te gaan met mensjes die nog geen verborgen agendaatjes hebben, en 100% spontaan en eerlijk zijn; daarbij, dat moet gezegd, ze hebben zich keurig en voorbeeldig gedragen. De enige beperking die wij ze meegaven, was dat ze in het hotel niet mochten schreeuwen en rennen. Het werkte. De meeste lol hadden ze toen ze mij s’ morgens vroeg nog in m’n slaap heel stiekem scheerschuim in mijn hand spoten en me toen aan m’n neus kriebelden. Het effect mag duidelijk zijn. Ze stonden er bij te bulderen van het lachen. Ze vonden het zo leuk dat de volgende ochtend Mary er aan moest geloven. We missen ze nu al, die twee stuiter ballen ! 

Onder: Gefotografeerd vanuit de skilift: De Stallenhalm hutte in het ” Steinplatte” skigebied, waar we s’ middags vaak een portie Tiroler Gröstl bestelden. Ondanks de kou, het was min 10 tot min 15 graden zaten hier vele jongelui buiten op de bankjes met ontbloot bovenlijf te zonnebaden; het voelde dan in de zon ook helemaal niet koud aan !

Onder: De wintersport liefhebbers herkennen onderstaand soort plaatjes wel. Voor wie nog niet eerder het genoegen smaakte de lange latten onder te binden mag deze foto een reminder zijn om te weten wat hij of zij mist.  

Onder: Tijdens een van de ritjes in de lift naar boven zaten Jan en Kees tegenover ons; ik kon niet na laten om dit stoere plaatje van ze te maken. Links zit Kees en rechts Jan.

Onder: Een stilleven gefotografeerd op de “Steinplatte”, een gebied waar wij tot nu toe alleen maar in de zomer wandelden, maar waarop we zeker de komende jaren nog vaak de skies zullen onderbinden.

Onder: Naarmate ons verblijf in hotel Der Larchenhof vorderde, werden kleinzoons Jan en Kees steeds bedrevener in het uitzoeken en bestellen van allerlei gerechten op de menu kaart, maar ook in het afhalen van gerechten van de verschillende buffetten. Het viel ons op dat ze zonder vooroordelen – dat lust ik niet – aan alles begonnen. Het zijn echte lekkerbekken, gezellige eters.   

Onder: Mary met Jan en Kees na het skiën in het massage bad van het hotel. Het besneeuwde landschap dat door het raam te zien is, geeft een extra warm tintje aan het verblijf in dit heerlijke 34 graden bad waarin krachtige waterstralen uit de wand voor een perfecte massage van de getergde spieren zorgden. De volgorde was elke dag: eerst opwarmen in de buiten jakouzie, dan via een verbinding door het water naar het 28 graden warme binnenbad, waarin we dan een paar baantjes trokken. Daarna volgde een bezoek aan onderstaand massage bad. 

Onder: Jan en Kees verlaten het massage bad. Op de plek waar zij nu staan is de in Volendam heel bekende Rietje Tholens, van de vrienden groep waarmee we afgelopen zomer hier waren, uitgegleden waarbij ze haar arm brak. 

Onder: Hier kleinzoon Jan op een van de goed geprepareerde pistes van die Steinplatte”

Onder: De laatste ochtend wolkjes zullen weldra in de blauwe lucht verdwijnen

Onder: Tijdens een ski tochtje door de bergen samen met je kleinkinderen in het zonnetje even gezellig opsteken. Onder een blauwe hemel op een besneeuwde bergtop aan een beker warme chocolademelk. Wie wil dat nou niet?



Onder: Tijdens deze rustpauze keken we naar de pistes boven St Johan, waarvan we net waren af geskied. Jan en Kees konden bijna niet geloven dat ook zij dit zojuist gepresteerd hadden. Het was toch echt zo ! 

Onder: Onze laatste meters liggen voor de boeg. Helaas. Beneden wacht St Johan in Tirol, waar we onze ski’s voor deze trip voor de laatste keer af bonden. Jan en Kees hebben hemel en aarde bewogen om ons zover te krijgen nog een paar dagen langer te blijven. Zo goed was het ze bevallen in de sneeuw met de Bap en Oma. Maar ja, zoiets gaat niet zomaar natuurlijk. Agenda’s, ook die van het hotel, zijn dan altijd de boosdoeners.

Onder: Op de terugweg in de auto maakte onze kleinzoon Jan onderstaande tekening. Hier word ik nou echt warm van binnen van. De skivakantie door de ogen van een 8 jarige jongen. Alle elementen die indruk op hem maakten staan er op. De bergen, de bomen, rode, blauwe en zwarte pistes, skiers die als mieren langs de bergwanden krioelen, de zon ( met baardje ? ) de wolken, de skilift, een restaurant met de erbij staande ski’s, een ski klasje (rechts boven) en….. wij met z’n vieren rechtsonder. Mary als voorste ski-er, daarachter Jan en Kees en als laatste de bezemwagen – ikke – . Leuk toch ?