Van Vietnam naar Laos

Links: de ligging van Laos ten opzichte van Vietnam en Cambodja; de rode stippellijn is onze geplande route door Indochina.

Na een 430 km lange woeste reis van 13 uur hobbelen en bobbelen in de minivan, zijn we van het Noord Vietnamese Dien Bien Phu in Luang Prabang ( zie route linksonder) in Laos aangekomen. Een vermoeiende, maar zeer boeiende belevenis, we hebben ons geen moment verveeld.

Laos; een land dat ik alleen “kende” uit mijn jeugd, van de mystieke avonturen van “Kuifje in Laos”. Een arm land, zonder werk of inkomen voor de Laotianen, zonder sociale voorzieningen, zonder treinverbindingen, en een buitengewoon slecht wegennetwerk.

Op onze lange hobbelrit kwamen we amper af en toe eens boven de 30 a 35  km per uur uit. Het is kuilen ontwijken, en als dit niet gaat er kalm in ploffen en er dan proberen rustig weer uit te klimmen. Een land net zo groot als de UK, met slechts 6 miljoen inwoners, waarvan 20% in ” the City” woont, en 80 % op het platteland. Deze plattelanders hebben geen werk en geen of bijna geen inkomen; ze wonen langs de tegen de berghellingen aangelegde haarspeld hoofdwegen in kampongdorpen in lemen en bamboe hutten. Deze mensen bezitten niets dan het leven zelf, en elkaar, en daar zijn ze gelukkig mee, aldus onze gids en chauffeur. En zo te zien is het ook nog es zo…..

Tijdens onze rit naar Luang Prabang reden we dwars door vele tientallen van deze primitieve nederzettingen. Hoewel we al heel vaak in arme Aziatische landen paal, en/of bamboehut woningen zagen, komt dit hier ons toch wel extreem primitief voor. Hoe kunnen mensen in zulke arme en extreem primitieve omstandigheden toch tevreden met elkaar leven, en er naar verhouding zo proper en bijna onberispelijk uitzien. We proberen er de komende dagen achter te komen.
 
Rit met vele strubbelingen

Links: de route van Dien Bien Phu naar Luang Prabang

Al met al een sjofele bedoening dus in dat arme Laos. Waarom gaat een mens – zoals wij – dan toch naar Laos?

Tja, Laos staat in de reisboeken bekend om z’n prachtige mooie natuur, het is er veilig, en de mensen zijn er heel vriendelijk. Het lag op de route, en bovendien is het ook een beetje het avontuur van het onbekende dat ons trekt.

Er is vrij weinig toerisme; wij kwamen bv op onze 430 km lange route geen enkele westerling tegen.

Onze rit was er niet alleen een met vele oneffenheden in het wegdek; het ging in veel opzichten niet allemaal van een leien dakje. Wel wordt het onderweg steeds warmer; s’middags wordt weer ruim de 28 graden gehaald.   

Onder: Het eerste uur reden we nog door Vietnam, en zagen dit beeld wat wij kennen van vroeger als er bij onze boeren plotseling gehooid moest worden: de hele familie werd dan opgetrommeld, dus alle hens aan dek. Hier is dit beeld nog steeds dagelijkse kost.

Onder: Bij de grens (R) met Laos aangekomen moesten diverse administratieve hobbels genomen worden. Gelukkig hadden de medewerkers van ons reisburo in Volendam al goed werk verricht, maar zonder onze gids Lai ( met rode jack) hadden we er zeker nog veel langer gestaan. Lai staat er hier nog monter bij, maar na het eerste uurtje door elkaar schudden, kreeg onze tour gide problemen met zijn maag en meldde te moeten stoppen omdat hij carsick was. Hij rende snel de bosjes in om over te geven. Dit zou de hele dag zo doorgaan.

Onder: Net na de eerste “overgeef stop” werden we geconfronteerd met dit onthutsende beeld door het voorruit van onze minivan. Een afgekalfde berg die op onze weg gestort was. Dat wordt niks meer vandaag, denk je als Nederlander dan. Niemand ( behalve Mary en ik ) werd er echter zenuwachtig van; of het er bij hoorde. 

Onder: Onze wachtende minivan met daarachter inmiddels een wat grotere bus. De locals zijn toegestroomd, maar ook de lokale kippen en varkens. Mary, die nog in onze minivan zit kijkt angstvallig toe. Na een half uurtje wachten kunnen we weer verder.

Onder: Een paar kilometer verderop is het weer raak. We moeten nu een onverwachte rivier met de auto oversteken. De chauffeur die heel zuinig was op zijn enige bezit kreunde van ellende, toen er tijdens de rit/vaart rotsblokken met veel geweld onder de auto doorschoven, maar kwam er door. Overigens maakten we een dergelijke natte oversteek nog een paar keer mee.

Onder: Om jullie even een indruk te geven van de hoofdweg van Laos van Noord naar Zuid, deze foto die ik op een willekeurig moment tijdens de rit door de voorruit maakte.

Onder: De hoofdweg van Laos, – als een rotspad met honderden kilometers lang haarspeldbochten langs steile berghellingen – gaat dwars door vele tientallen kleine Kampongdorpjes; nou ja, liever gezegd, de Kampongdorpjes zijn langs deze weg gesticht. Het complete huiselijke leven, kleine kinderen, kippen, varkens, honden en alles wat bij de leefgemeenschap van de plattelanders hoort, beweegt op en naast die hoofdweg. Onderstaande foto’s maakte ik vanuit de auto, tijdens het rijden.    

Onder: Omdat we er zo langzaam doorheen tuften, genoten we des te meer van de prachtige natuur die Laos te bieden heeft.

Onder: De boeren die hier wonen ( 80 % procent van de Laotiaanse bevolking woont zo) zijn heel tevreden met hun bestaan. De vader van onze gids Lai die in een dergelijk optrekje woont, wil nooit naar de City; hij heeft alles wat zijn hart begeert, zijn huis met TV, zijn tuin, de kippen en de varkens; een koelkast wil ie niet zegt Lai. Hij bewaart al zijn vlees ( gerookt) bij het open vuur in de kamer, dat vindt ie veel gezonder. 

Onder: Via een pontje moest een snel stromende rivier worden overgestoken. Onze minivan staat nog op de pont, een duwbootje aan de zijkant van de pont moet er voor zorgen dat de pont niet met het stromende water meegesleurd wordt.

Onder: Een van de vele foto’s die ik tijdens het rijden uit de autoruit maakte. Het hele woongebeuren in Laos buiten de steden ( en zo woont 80 % vd bevolking) is een aaneenschakeling van dit soort woningen. (langs de hoofdweg)

Onder: Tijd voor de lunch onderweg. Deze foto maakte ik van de keuken van het restaurant waar we stopten. Gelukkig is er een gids mee; men kent hier niet eens ons alfabet, en er is ook geen menukaart, dan wordt het moeilijk kiezen voor ons. Van Engelse taal hebben ze nog nooit gehoord.

We zijn inmiddels in Luang Prabang aangekomen, en hebben daar uiteraard veel mooie dingen gezien en daar weer veel foto’s van gemaakt, maar mijn bed roept, dus komen die verhalen en foto’s over twee dagen weer.