Waar zijn we nu?
Ik schrijf deze laatste bijdrage op zaterdagmiddag 3 december op de hotelkamer in Dien Bien Phu, waar we gistermiddag zijn aangekomen na een lange rit vanuit Lai Chau, en waar we twee nachten zullen blijven. We kunnen zo even rustig op verhaal komen na de twee enerverende bergritten vanuit Sapa. We zijn zeer onder de indruk van wat we onderweg allemaal gezien hebben. De landschappen, de natuur en de mensen hier in het noorden van Vietnam hebben een onvergetelijke indruk op ons gemaakt. De beslissing om vanuit Hanoi naar het onherbergzame noorden te reizen in plaats van via de kust naar het zuiden is een juiste geweest.
Zojuist hebben we met een aantal van onze kleinkinderen kunnen skypen, ze waren allemaal heel nerveus voor de komende Sinterklaasnacht, morgenochtend (zondag) worden de kadoos verwacht. Ze weer even gezien en gesproken te hebben geeft toch weer een extra prettig gevoel op zo’n lange reis.
Het wordt hier nu ook weer wat warmer; de laatste twee dagen hebben we het bitter koud gehad vanwege de hoogte in de bergen. In de hotels daar laat men ondanks de winterse kou de airco volop draaien, en alle deuren open staan; het ontbijt wordt in de lobby’s van de hotels geserveerd, dus zit iedereen daar dan te ontbijten met z’n jas aan. We zullen morgen de grens met Laos overgaan en verder naar het zuiden afzakken richting Luang Prabang. Het wordt dan ook weer tropisch warm.
Onder: Zoals te zien op onderstaand kaartje reisden we van Hanoi via Mai Chau – Ninh Binh – Halong Bay – Hanoi – per trein naar Lao Cai – Sapa – Lai Chau -, en zitten we nu dus in Dien Bien Phu bij de Laotiaanse grens in het noordwesten van Vietnam. We hebben na Sapa geen enkele westerling, laat staan toerist meer gezien. Wij zijn daardoor hier westerse bezienswaardigheden, en worden overal op straat nagekeken en soms ook wel lacherig aangesproken. Vooral mijn blauwe bril wekt opperste verbazing; de Vietnamezen lijken wat dit betreft wel op Volendammers. Maar de mensen blijven uiterst vriendelijk allemaal.
Onder: Het bergdorpje Sapa is een vrij westers aandoend plaatsje. Er zijn goede eetgelegenheden en hier een daar worden de bezoekers uitgenodigd voor een BBQ waarvan de ingredienten al buiten het betreffende restaurant op een tafeltje staan uitgestald.
Onder: Op weg van ons hotel in Sapa naar Cat Cat Village, we konden dat te voet af. Op deze foto is de dorpsschool van Cat Cat Village te zien. Let op de rijstvelden die overal in terrasvorm zijn aangelegd. De rijst heeft vooral in het begin veel water nodig, en kan daarom alleen op vlakke bodem verbouwd worden. Op berghellingen moeten daarom vlakke terrasachtige plateautjes aangelgd worden; zeer arbeidsintensief werk.
Onder: Cat Cat village, op loopafstand van het door de Fransen gestichte bergdorpje Sapa, profiteert mee van de welvaart die de toeristen naar Sapa brengen. Het begint er al aardig op Volendam te lijken, zoals op onderstaande foto te zien is.. hoewel wij er overigens geen enkele toerist zagen. Het toerisme staat nog in de kinderschoenen. In elk huisje worden souvenirs aangeboden, wel nog zelfgemaakt allemaal, maar dat zal ook wel snel veranderen.
Onder: In Cat Cat village staan overal deze automatische hamers, om er rijst en andere gewassen mee aan te stampen. Als de lepel vol zit, scharniert deze en valt later terug met een klap.
Onder: In Sapa gaan de kinderen altijd mee . Wat die mannen thuis doen is ons een raadsel.
Onder: Opgroeiende kinderen in Cat Cat village.
Onder: Deze opname maakte ik van de beroemde Cat Cat waterfalls. Lage ISO waarde 50, klein diafragma 22, lange sluitertijd 1 sec en de camera op statief
Onder: De Ham Rong berg in Sapa, die nog op het programma stond, lieten we voor wat het was, wat ons twee uur trappen beklimmen bespaarde, en we besloten om in plaats daarvan met de gids naar het dorpje Ma Cha te gaan. Hier was geen toerist te vinden, alles nog puur. Deze huisjes worden bewoond door de Black Muong bergstammen. Ze hebben geen verdieping, zoals de huisjes van de Tai stammen.
Onder: Het huisje van bovenstaande foto van dichtbij; de bewoners hebben takken buiten de deur gehangen; ze willen dan geen bezoek hebben. Er kan bv iemand ziek zijn, of net overleden.
Onder: Het bergdorpje Ma Cha, dat uitsluitend door boeren bewoond wordt, let ook weer op de terrasvormige rijstvelden.
Onder: Deze Black Muong vrouw schreeuwt het uit van de pret, aldus onze gids, want wij verstonden haar niet.
Onder: Overal rijstvelden en nog eens rijstvelden. Vietnam is momenteel een van de grootste rijst exporteurs ter wereld.
Onder: Tijdens onze wandeling door de Ma Cha vallei kwamen we deze vier giechelende Black Muong vrouwen tegen. Ze hebben met de kleurstof indigo gewerkt , zoals te zien is aan hun handen. Ze verven daar hun eigen kleding mee.
Onder: De zeer arbeidsintensieve terrasvormige rijstvelden vormen een schitterend decor voor panoramische foto’s
Onder: De Ma Cha Vallei, wat een schitterende natuur!!
Onder: Boeren die de terrassen boven en onder hun huizen op de berg bewerken. Alle bewoners hier leven van het land, ze verbouwen rijst of groenten. Naast rijst is ook groente een gewild export product naar Japan en Taiwan.
Op weg naar Lai Chau
We verlaten Sapa en gaan met onze nieuwe gids Hau en chauffeur Tsjeng door de bergen op weg naar Lai Chau. De wegen zijn ronduit slecht. Er zijn stukken waar helemaal geen asfalt is. Maar er is ook weinig verkeer. We krijgen onbeperkt de mogelijkheid om te stoppen als we dat willen om foto’s te maken. Overigens is alles hier in Vietnam extreem goedkoop. Het eten kost bijna niets, en ook allerlei andere dingen zijn voor onze begrippen bijna gratis. Bijvoorbeeld zagen wij op een lokale markt vandaag onderbroekjes ( echte namaak Calvin Klein ) voor omgerekend 75 eurocent per stuk, spijkerboeken voor omgerekend 7,5 euro, BH’s voor omgerekend 1 euro en dikke winterjassen voor omgerekend 12 euro.
Onder: Onderweg naar Lai Chau komen we langs een rivier waar we het volgende opmerkelijke tafereel met de telelens vastlegden. Vrouwen , die vanuit het aangrenzende dorp naar de rivier liepen, om daar zand in zakken te scheppen en dat vervolgens op hun rug naar het dorp te brengen. Een afstand van zeker 800 a 1000 meter.
Onder: We komen onderweg langs de Chinese grens de mooiste landschappen tegen.
Onder: Het dorpje Hon. Hoe mooi wil je het hebben als fotograaf. Onze gids parkeerde hier even, om bij een kraampje langs de weg wat snoep te kopen voor de kinderen van dit dorp. Toen leerden we dat wij nooit en te nimmer een dergelijke reis zelf zonder hulp van een gids etc zouden kunnen maken. Wie zegt dat hij of zij dat kan liegt, of weet niet waar hij/zij over praat. Niemand, ook niet in de hotels, spreekt een woord Engels, zelfs onze gids is amper te verstaan. Verkeersborden lijken wel Arabische opschriften; voor ons onleesbaar.Je bent absoluut van een gids afhankelijk. Achter onze gids aan liepen we dus het dorp in, en raakten verbijsterd van de manier waarop de mensen daar met elkaar nog leven. Onze gids moest praten voor zijn leven. Zelf hadden we daar nooit in gekomen.
Onder: Hoe mooi het dorp van buiten lijkt, van binnen is het niet meer dan een schots en scheef door elkaar staande verzameling van dit soort primitieve huisjes met een verdieping. ( Tai bergstammen) Overal lopen er varkens, kippen, kinderen en volwassenen (vrouwen) door elkaar.
Onder: De straatjes in Hon waren nu goed begaanbaar, want het had niet geregend. Ondanks dat moesten wij er met gebruik van handen en voeten en onze gids doorheen zien te komen, zoals Mary hieronder. Overigens heeft Mary de zak snoep in handen. Al snel werden door de jeugd van Hon juichend ontvangen.
Onder: Vanwege de snoepjes mochten we onderstaande foto’s maken, dat was anders zeker niet gelukt. Ik moet hier toch sterk denken aan Volendam van vroeger, toen die Amerikaanse toeristen bij ons op de dijk liepen, en wij “money for the pick you” moesten roepen van onze ouders, als de “vreemdelui” foto’s van ons wilden maken.
Onder: Allebei gefotografeerd in Hon. De vrouw links eet vaak een bepaald gewas waarvan ze zwarte tanden krijgt, en de jonge vrouw rechts heeft gouden tanden om te laten zien dat ze welgesteld is. We zagen verschillende van beide soorten rondlopen. Geef mij die rechtse maar…..
Onder: In Lai Chau aangekomen kregen we onderstaande gerechten op ons bord. We weten niet precies wat het allemaal is , maar eten het gewoon op.
Onder: Onderweg van Lai Chau naar Dien Bien Phu reden we ook weer door sprookjesachtige landschappen. We hebben ons tijdens de hobbelige vele uren durende autoritten geen seconde verveeld, in tegendeel !!
Onder: Er zijn geen of bijna (nog) geen toeristen in het noordwesten van Vietnam. Dat impliceert uiteraard dat er ook geen voorzieningen zijn voor toeristen, zoals aangepast eten; dat wordt dus eten wat de Vietnamese pot schaft. Wederom zagen we nu de noodzaak van een Vietnamees sprekende gids. We aten onderweg in lokale restaurantjes waar wij nooit gestopt zouden zijn, zoals hieronder met onze gids en chauffeur. Links achterin is de keuken. De Tai uitbaters wonen rechts beneden en boven. We mochten er na het ( voortreffelijke ) eten even een kijkje nemen.
Onder: Onderweg naar Dien Bien Phu zaten langs de weg vele verkoopsters met groenten en allerlei ander waren te koop. Tijdens een stop kiekte ik er dit aandoenlijk tafereel.
Onder: In Dien Bien Phu kwamen we weer op verhaal in ons hotel; er is zowaar ook een zwembad ( onderstaande foto’s boven). Om het risico op darminfecties zo klein mogelijk te maken, verblijven over het algemeen in de beste hotels die er ter plekke te boeken zijn. Tijdens ons eerste wandelingetje buiten het hotel zagen we het Vietnamese bruidspaartje van de foto’s onder ter stadhuize gaan.Helemaal rechtsonder enkele bruiloftsgasten.
Onder: Op de onderstaande foto linksboven de lege straten van het rustige stadje Dien Bien Phu; rechtsboven een van de vele bruidstaarten in een winkel naast het trouwgebouw. Verder een van de gebruikelijke vele grote standbeelden van arbeiders of militairen in een communistisch land, en rechtsonder een kiek van een restaurantje nadat men er gegeten heeft. In ons hotel zagen we al dat iedereen z’n eetafval hier op de grond gooit.
Onder: Al eerder viel ons op in Maleisie en in Indonesie, dat op de reclameborden bijna altijd westerse personen worden afgebeeld; ook hier is dat het geval zoals te zien is op onderstaande twee bovenste foto’s. Nu over de onderste foto’s!! Toen we vanmorgen door de mainstreet van Dien Bien Phu liepen waren we verbijsterd toen we door het linker etalage raam keken; jawel: de tandarts, die een klant behandelt, gewoon voor het raam!! Kijk maar naar de ingezoomde foto rechtsonder.
