Naar Hanoi, de hoofdstad van Vietnam
In verband met de hardnekkige mist van de laatste tijd besloten we om een vliegtuig eerder te nemen, om zodoende de aansluiting in Warschau naar Hanoi niet missen. Daardoor moesten we wel een paar uur wachten op het overigens splinternieuwe vliegveld van Warschau; dat gaf ons de tijd om de goodbye blues die altijd optreedt bij het vertrek voor zo’n lange reis te verwerken.
We hadden van kleindochter Sophie een afscheidsbrief meegekregen, waarin ze ons op niet mis te verstane wijze te kennen gaf dat zij en haar broers Thijs en Jip het er niet mee eens zijn dat wij zolang wegblijven. Ook de andere kleinkids hadden al dergelijke geluiden laten horen. Nou ja, in elk geval kwamen we zoals gepland in Hanoi aan.
Onder: Deze mooie Oosterse dames die ik nota bene in een tempel kiekte, heten u van harte welkom in hun Vietnam
Hanoi
De stad die een onvoorstelbare hoeveelheid Amerikaanse bommen heeft overleefd. Wat ons onmiddellijk opvalt in Hanoi zijn de smog, de extreem lage prijzen, de nog net niet broeierige warmte, de 4 miljoen brommers en scooters, de afwezigheid van stoplichten, de daaruit voortvloeiende verkeerschaos, het intensieve street life, vrouwen die het werk op straat doen, de ontelbare hoeveelheid mini plastic tafeltjes en stoeltjes waar de Vietnamezen op stoepen en straten aan zitten te eten en drinken, en dat die Vietnamezen toch zo klein zijn allemaal. Een Europeaan lijkt er wel een reus bij. We zitten in een leuk hotel midden in het oude stadscentrum; de temperatuur is zeer behaaglijk, zo’n 28 graden. Het is werkelijk verbluffend om hier buiten op een of ander terras het buitengebeuren gade te slaan. Je valt van de ene in de andere verbazing. Na 10 uur s avonds wordt het wel heel donker, want er is geen of bijna geen straatverlichting.
Onder: Een van de overgebleven tradities uit het communistische verleden van Vietnam is de verering van de leiders. De city tour die wij in elke nieuwe stad waar we komen altijd het eerste doen, bracht ons hier in Hanoi dan ook meteen naar het mausoleum van Ho Chi Minh, de grote leider die op 2 september 1945 de onafhankelijkheid van Vietnam uitriep, na twee oorlogen met Frankrijk. De Amerikanen moesten toen nog langskomen met hun napalm bommen. Hoe lang zal de verering van Ho Chi Minh die in 1969 stierf, nog duren? In Vietnam zijn in 1986 grote economische hervormingen doorgevoerd, waardoor de economie nu jaarlijks met zo’n 10 % stijgt. Het is wel grappig dat, terwijl bij ons de eerste grote scheuren in de fundamenten van het kapitalisme ontstaan, het hier wortel begint te schieten.
Onder: Overal krioelt het van de brommers, motorfietsen en scooters, die natuurlijk ook overal waar maar mogelijk en onmogelijk geparkeerd staan. Daar tussenin staan overal kleine aan de lichaamsbouw van de Vietnamezen aangepaste plastic tafeltjes waar Jan en Alleman aan zit te eten. Dit eten wordt in een soort gaarkeuken op de stoep bereid.
Onder: Dit gebeurt als er Europeanen of Amerikanen aan deze kleine tafeltjes gaan zitten. Je tafeltje wordt door je eigen knieen afgeschermd; Een beetje pijnlijk ook, en heel vreemd !
Onder: Wel brommers en scooters, maar geen of bijna geen straatverlichting. Om 10 uur s’ avonds als het licht in de marktkraampjes en winkeltjes in de straten dooft wordt het pikdonker in het centrum van Hanoi
Onder: Waar je maar kijkt, brommers en scooters, we zagen dit al eerder op Bali en verder in Indonesie , maar de massaliteit daarvan is hier echt verbluffend. Deze dingen kosten hier tussen 500 en 1000 euro. Let wel, de gemiddelde Vietnamees verdient slechts zo’n 1500 euro per jaar.
Vietnam is een VEILIG land
Onder: Dat het in Vietnam veilig is werd ons door iedereen verzekerd, maar onderstaande foto is toch wel het extreme bewijs daarvan. Een politieagent die een bankgebouw bewaakt is in slaap gevallen tegen zijn bank. Dan moet het wel heel veilig zijn nietwaar?
Onder: De spelers van het beroemde Waterpoppentheater van Hanoi, dat we gistermiddag in Hanoi bezochten, nemen na afloop van hun show een groot applaus in ontvangst. De spelers staan achter een bamboegordijn tot hun heupen in het water, en bewegen onder water de aan een stok bevestigde poppen. Boeren die in de onder water staande rijstvelden werkten speelden dit spel vroeger als afleiding al vaak met elkaar.
Onder: De meeste van de 4 miljoen brommer,- en scooter rijders dragen een mondkapje tegen de smog. Je ziet deze mondkapjes werkelijk in de meest vreemde vormen en kleuren. Het lijkt een soort vrouwenmode te zijn, want echt bescherming tegen vervuiling geeft het dingetje niet, en mij valt op dat het bijna alleen ,maar vrouwen zijn, die dit vreemde gezichtsbedekkertje dragen.
Onder: Een veelvoorkomend gezicht. Deze voorbij snellende vrouw die met een juk over haar schouders haar marktwaar verplaatst.
Onder: Zittend op een dakterras kiekte ik deze “weggebruikers”. Zo zien wij ze in Nederland niet vaak voorbijkomen
Onder: Tot slot van deze aflevering groet ik jullie hartelijk vanuit het warme Hanoi, mede namens deze twee Vietnamese dames. Tot over een dag of twee.
