Skivakantie zit er weer op
Het was een groot genoegen, maar wat gaat zo’n vakantie snel voorbij zeg. Een klein weekje samen met twee van onze kleinkinderen in zulke prachtige omstandigheden was heel bijzonder; het schept een warme en hechte band, en het was bovenal ook bere gezellig. Vaak dachten we aan vroeger, toen we met onze eigen kleine kinderen naar de wintersport gingen. “Waar blijft de tijd? ” denk je dan. Zoals zo vaak kom je dan tot het besef dat het leven voorbij raast. We waren nu voor ons gevoel weer even back in time. Overdag skien, en daarna spelletjes doen met de kids. Skien, zwemmen, pingpongen, biljarten, kaarten etc… en dat zonder tussenpozen. Het fysieke verschil is evident, we waren destijds zo’n 25 a 30 jaar jonger, en dat merk je heel goed. Alsof je meer werk van je werk hebt. De jonge kids daarnaast, bruisen van de energie; het lijken af en toe wel stuiter ballen. Bovendien lijkt de verantwoordelijkheid voor de kids als Bap en Oma wel zwaarder te wegen als die van Pa en Ma vroeger. Het was het echter allemaal dubbel en dwars waard. We hebben genoten samen.
Het is een verademing om om te gaan met mensjes die nog geen verborgen agendaatjes hebben, en 100% spontaan en eerlijk zijn; daarbij, dat moet gezegd, ze hebben zich keurig en voorbeeldig gedragen. De enige beperking die wij ze meegaven, was dat ze in het hotel niet mochten schreeuwen en rennen. Het werkte. De meeste lol hadden ze toen ze mij s’ morgens vroeg nog in m’n slaap heel stiekem scheerschuim in mijn hand spoten en me toen aan m’n neus kriebelden. Het effect mag duidelijk zijn. Ze stonden er bij te bulderen van het lachen. Ze vonden het zo leuk dat de volgende ochtend Mary er aan moest geloven. We missen ze nu al, die twee stuiter ballen !
Onder: Gefotografeerd vanuit de skilift: De Stallenhalm hutte in het ” Steinplatte” skigebied, waar we s’ middags vaak een portie Tiroler Gröstl bestelden. Ondanks de kou, het was min 10 tot min 15 graden zaten hier vele jongelui buiten op de bankjes met ontbloot bovenlijf te zonnebaden; het voelde dan in de zon ook helemaal niet koud aan !
Onder: De wintersport liefhebbers herkennen onderstaand soort plaatjes wel. Voor wie nog niet eerder het genoegen smaakte de lange latten onder te binden mag deze foto een reminder zijn om te weten wat hij of zij mist.
Onder: Tijdens een van de ritjes in de lift naar boven zaten Jan en Kees tegenover ons; ik kon niet na laten om dit stoere plaatje van ze te maken. Links zit Kees en rechts Jan.
Onder: Een stilleven gefotografeerd op de “Steinplatte”, een gebied waar wij tot nu toe alleen maar in de zomer wandelden, maar waarop we zeker de komende jaren nog vaak de skies zullen onderbinden.
Onder: Naarmate ons verblijf in hotel Der Larchenhof vorderde, werden kleinzoons Jan en Kees steeds bedrevener in het uitzoeken en bestellen van allerlei gerechten op de menu kaart, maar ook in het afhalen van gerechten van de verschillende buffetten. Het viel ons op dat ze zonder vooroordelen – dat lust ik niet – aan alles begonnen. Het zijn echte lekkerbekken, gezellige eters.
Onder: Mary met Jan en Kees na het skiën in het massage bad van het hotel. Het besneeuwde landschap dat door het raam te zien is, geeft een extra warm tintje aan het verblijf in dit heerlijke 34 graden bad waarin krachtige waterstralen uit de wand voor een perfecte massage van de getergde spieren zorgden. De volgorde was elke dag: eerst opwarmen in de buiten jakouzie, dan via een verbinding door het water naar het 28 graden warme binnenbad, waarin we dan een paar baantjes trokken. Daarna volgde een bezoek aan onderstaand massage bad.
Onder: Jan en Kees verlaten het massage bad. Op de plek waar zij nu staan is de in Volendam heel bekende Rietje Tholens, van de vrienden groep waarmee we afgelopen zomer hier waren, uitgegleden waarbij ze haar arm brak.
Onder: Hier kleinzoon Jan op een van de goed geprepareerde pistes van die Steinplatte”
Onder: De laatste ochtend wolkjes zullen weldra in de blauwe lucht verdwijnen
Onder: Tijdens een ski tochtje door de bergen samen met je kleinkinderen in het zonnetje even gezellig opsteken. Onder een blauwe hemel op een besneeuwde bergtop aan een beker warme chocolademelk. Wie wil dat nou niet?
Onder: Tijdens deze rustpauze keken we naar de pistes boven St Johan, waarvan we net waren af geskied. Jan en Kees konden bijna niet geloven dat ook zij dit zojuist gepresteerd hadden. Het was toch echt zo !
Onder: Onze laatste meters liggen voor de boeg. Helaas. Beneden wacht St Johan in Tirol, waar we onze ski’s voor deze trip voor de laatste keer af bonden. Jan en Kees hebben hemel en aarde bewogen om ons zover te krijgen nog een paar dagen langer te blijven. Zo goed was het ze bevallen in de sneeuw met de Bap en Oma. Maar ja, zoiets gaat niet zomaar natuurlijk. Agenda’s, ook die van het hotel, zijn dan altijd de boosdoeners.
Onder: Op de terugweg in de auto maakte onze kleinzoon Jan onderstaande tekening. Hier word ik nou echt warm van binnen van. De skivakantie door de ogen van een 8 jarige jongen. Alle elementen die indruk op hem maakten staan er op. De bergen, de bomen, rode, blauwe en zwarte pistes, skiers die als mieren langs de bergwanden krioelen, de zon ( met baardje ? ) de wolken, de skilift, een restaurant met de erbij staande ski’s, een ski klasje (rechts boven) en….. wij met z’n vieren rechtsonder. Mary als voorste ski-er, daarachter Jan en Kees en als laatste de bezemwagen – ikke – . Leuk toch ?
