Weer goedgekeurd voor vliegerij
Afgelopen vrijdag werd ik op Schiphol Oost bij KLM Health Services weer medisch gekeurd voor de vliegerij. In de weken daarvoor waren in verschillende ziekenhuizen al allerlei onderzoeken betreffende het functioneren van mijn hart en bloedvaten en de doorbloeding van de hartspier verricht. De cardioloog meldde mij reeds hierin geen afwijkingen te vinden. Na bestudering van alle onderzoeksrapporten en een reguliere vliegmedische keuring meldde nu de keuringsarts mij een positief keuringsadvies aan het IVW ( Inspectie Verkeer en Waterstaat) te zullen geven. Normaal gesproken zal nu over twee weken een geldige “medical” bij ons in de brievenbus belanden. Naast het ultieme gevoel dat ik nu weer onbeperkt mag vliegen geeft mij dit ook een gevoel er qua gezondheid weer helemaal bij te horen. Een bijna euforische gewaarwording ! Diverse vliegeniers zijn mij in de tijd dat ik niet gekeurd mocht worden van dienst geweest door als Pilot in Command in het vliegtuig naast mij te op te treden; ik ben ze heel dankbaar. Maar er gaat toch niets boven het gevoel ” baas in eigen vliegtuig” te zijn.
Onder: Durgerdam vanuit de lucht; dit soort sprookjesachtige tafereeltjes te zien vanuit je eigen vliegtuig dat je zelf bestuurt is een van de grootste “kicks” die ik mij voor kan stellen.
Column in het blad One Way Wind
Michel Veerman, een van de hoofdredacteuren van het Palingsound magazine “One Way Wind”, vroeg mij een eenmalige column te schrijven in zijn blad. Uiteraard heb ik aan zijn verzoek voldaan. Hieronder het artikel uit de editie van “One Way Wind” dat deze week verscheen.
Onder: The Cats, vlnr: Jaap Schilder, Cees Veerman, Piet Veerman, Arnold Muhren, Theo Klouwer
He will Survive
Omdat de recente overstromingen in Australië nu ook de stad Brisbane bereikt hebben, waren mijn gedachten de laatste dagen vaak bij Sandy Klouwer, die daar met haar gezinnetje in de buurt woont. Een paar weken geleden brachten mijn vrouw en ik in Australië – toen we daar tijdens een rondreis in de buurt waren – even een bezoekje aan haar. Sandy is de oudste dochter van de overleden Cats-drummer Theo Klouwer. Het viel ons op dat bij Sandy thuis tijdens onze aanwezigheid op de achtergrond louter Cats-muziek klonk. “Ik was altijd van de Cats en m’n zus Helen meer van de BZN”, zei ze, toen ik er en passant een opmerking over maakte.
Later, in de auto, spraken we nog lang na over ons bezoekje aan Sandy, en over vroeger, toen we met haar ouders Theo – Schuimpie – en Wilma op vakantie naar Spanje gingen. Hoewel er door die vriendschap met Theo en toen ook al met Arnold Mühren geen echte rivaliteit was tussen ons, luisterde ik in die tijd toch anders naar de muziek van m’n Cats collega’s dan nu.
The Cats waren extreem succesvol, en mateloos populair. Dat was een ongekende status in een tijd met slechts één tv-programma en één radiozender. Het ging altijd maar over The Cats, The Cats, en nog eens The Cats, die de ene na de andere top 5 hit scoorden, terwijl wij als BZN daar toen nog van droomden. Als je dan jong bent, poep ambitieus, en alles door je eigen gekleurde muzikale bril bekijkt, ben je al jaloers voor je het zelf door hebt. Dan vind je elke nieuwe plaat van The Cats wat minder dan de vorige. En dat was natuurlijk helemaal onterecht.
Gelukkig is dat gevoel later, en zeker toen we zelf ook de smaak van succes te pakken kregen en leerden hoe moeilijk het is om succes te initiëren en continueren, omgeslagen in respect en bewondering. Ik beschik sinds enige jaren in mijn i-tunes bieb zelfs over een map met het complete Cats repertoire, dat ik vaak afspeel.
Vooral bewondering heb ik voor de herkenbaarheid van de Cats-muziek, muziek met identiteit, met een eigen ziel. Een uniek geluid, herkenbaar uit duizenden, wat ze ook deden, wie er ook zong, het bleef onmiskenbaar The Cats. Later heb ik geleerd dat deze herkenbaarheid, deze unieke identiteit, een absolute voorwaarde is voor de duurzaamheid van het succes.
Uiteraard heb ik ook diepe bewondering voor al die prachtige, meeslepende al dan niet zelfgeschreven Cats-songs, denk even aan evergreens als ‘One ‘Way Wind, ‘Why’, ‘Scarlet Ribbons’ of ‘Lea’, en zoveel andere beauty’s die door de gehele natie, jong en oud, overal luidkeels werden meegezongen. Iedereen heeft zo wel z’n eigen favoriete Cats-songs, is mij opgevallen. De belangrijke rol van componist en tekstschrijver Arnold Muhren hierbij is in de media naar mijn mening helaas altijd een beetje ondergesneeuwd gebleven. Bewondering mijnerzijds is er ook vooral voor de zangkunsten van Piet, maar ook die van Cees en Arnold. En dan die fabuleuze Cats close harmony, waar zelfs destijds de vocaal ijzersterke Buffoons uit Enschede jaloers op waren.
Met ontzag keek ik op tegen het stoere Rock and Roll imago dat The Cats uitstraalden, al zijn de “sex, drugs en rock and roll” uitspattingen misschien nooit verder gegaan dan de gezellige nazitjes met wat muzikanten na een kroegbezoek op de Volendammer dijk. Ik herinner me nog goed dat, als dit dan bij Piet en Neel thuis was, Piet eerst even de gordijnen dicht deed want, zo klonk het daarbij amechtig : “dan zien we niet dat de dag er aan komt”. Met andere woorden: dan komt er geen end an. De rest laat zich raden.
Al met al moest voor het Rock and Roll imago wél een prijs betaald worden. Net als bijvoorbeeld The Stones kenden de privélevens en onderlinge verhoudingen binnen The Cats vele doorleefde rauwe achterkantjes en scherpe randen, die af en toe aan de oppervlakte kwamen. Het deerde het succes van The Cats niet, en maakte de songs, de band en vooral de teksten alleen maar geloofwaardiger. Verbaasd heeft het mij overigens altijd dat een club met zoveel oer-ego’s als Arnold, Cees en Piet, in de media als collectief overkwam; het bleef altijd een band.
Achteraf is het grootste wapenfeit van The Cats wel dat hun muziek nu, na al die jaren, nog steeds niet gedateerd klinkt, nog steeds zeer populair is, en veel verkocht, gedownload en gedraaid wordt. Ook het enorme huidige succes van de Tribute to The Cats Band spreekt in dit verband boekdelen.
Toen de Cats ophielden live te bestaan, en alleen nog Piet Veerman solo ten tonele verscheen, bevestigde hij zingende weg steeds meer zijn rol als aartsvader van de Volendamse muziekscene. Piet zingt geen “palingsound”, wat het ook zijn mag; hij IS het. Bovendien is de herkenbaarheid van zijn stem ongeëvenaard. Ik durf te stellen dat er geen enkele Nederlander is die méér dan één gezongen woord nodig heeft om Piet Veerman als de zanger van het lied te ontwaren. Van welke andere zanger kun je dat zeggen, slechts één woord ?
The Cats waren een enorme financiële melkkoe, waar de bandleden wellicht zelf nog het minste van geprofiteerd hebben. Ondanks dat heeft Piet zich nooit door de commercie laten inpakken; kwaliteit stond voorop. Intimi weten dat Piet in zijn streven naar perfectie tijdens de opnames heel lastig kon zijn voor zijn omgeving, overdreven eigenzinnigheid werd hem hierbij verweten. Niet vergeten mag worden dat hij zichzelf daarbij ook niet ontzag, en de lat voor zichzelf heel hoog legde. En dat is te horen. Met een stem zo breed als de Volendamse dijk en de dramatiek van een zich voltrekkende scheepsramp, appelleert Piet met zijn zangact aan een oeroude basale functie van muziek maken, het overbrengen van gevoel en emotie. En dat is mijns inziens het fundament waarop het succes van de Volendamse muziek sinds de mid- sixties grotendeels gebaseerd is geweest. Dat is wat het grote brede publiek wilde en altijd zal blijven willen.
Ter demonstratie hiervan laat ik geïnteresseerde kennissen tijdens alcoholische bijeenkomsten in onze Weinstube bij tijd en wijle ‘I will Survive’ horen; een sfeervolle track van een cd van Specs Hildebrand & the Livingroom Band, waaraan onder andere Piet Veerman meewerkte. Na het eerste deel, dat prachtig en met gevoel gezongen wordt door Theo van Scherpenseel, valt Piet in met zijn couplet. Dan gebeurt er iets geks; iedereen, liefhebber van ‘t genre of niet, reageert; er ontstaat ineens emotionele spanning en kippenvel, het lijkt wel een ander lied, met een aangrijpende sfeer, en ook lijkt het of er een zanger uit een ander universum aan het werk is. Iedereen is geraakt en begrijpt meteen wat ik bedoel. Daar is een icoon bezig!
Bij een biertje in een kroeg op de dijk vroeg ik laatst eens voorzichtig uitdagend aan Piet: “Wordt het voor jou gezien je leeftijd – als boegbeeld van muzikaal Volendam, en notoir kwaliteitsfreak, – geen tijd om er mee te stoppen?”, wetend dat ik hiermee door een porseleinkast knalde. Hij keek mij onbegrijpend aan.
Waar bemoei ik me ook mee, dacht ik later. Piet Veerman, de beste zanger die ooit in Volendam geboren is. He will survive!
Jan Tuijp
Heimwee naar Australie
Hoewel we heel blij zijn om na een 3,5 maandenlange reis door Australie weer bij onze kinderen en kleinkinderen terug te zijn, ook al was dit door omstandigheden ruim een maand eerder dan gepland, bespeuren we toch wel een beetje heimwee naar dit verre land, en vooral naar het gevoel van vrijheid, ruimte en avontuur waarmee we Down Under na onze 15.000 km lange rondreis associëren. Misschien wordt deze “blues” wel wat versterkt door het slechte weer dat we sinds onze terugkomst hier hebben ervaren, hoewel het vandaag een zomaar eens een mooie dag is. We bladeren nog elke dag door onze Australische fotoarchief, en genieten er dan weer mateloos van. Ik ben druk bezig om uit de vele duizenden foto’s een HD Quicktime presentatie samen te stellen.
Onder: Vrijheid en ruimte !! Hier lopen we over een strand aan de westkust bij Exmouth dat ook als highway gebruikt wordt. Nou ja, een keer in de paar dagen komt hier wel eens een 4 WD auto voorbij.
Onder: Vrijheid, ruimte en avontuur ! Alsof het een decor uit een Indiana Jones film betreft, liggen hier kano’s – groene en gele – links en rechts op het strand van de rivier in de Katherine Gorge in de ruige ongekend uitgestrekte Kimberleys van Noord west Australie. Het is geen filmdecor, maar een luchtfoto die ik uit een helikopter maakte van de woeste werkelijkheid van de Australische Outback. De kanovaarders zijn bezig met het verkennen van de kloof, terwijl het hier wemelt van de krokodillen.
Onder: Nog een luchtfoto uit dezelfde serie. Dit is werkelijk een zeer verlaten en afgelegen gebied, waar het altijd zeer heet is. Let op de eenzame gele kano die op een strandje aangemeerd ligt bij een trappetje dat aan het begin van een pad naar boven is aangelegd. Dat zijn geen beginnende padvinders of toeristen vrienden, dia daar mee bezig zijn. Dit is het echte grote mannen werk !!
Kleuren en lijnen in het Australische landschap
Velen denken bij Australie aan een dor en uitgedroogd bijna kleurloos landschap, niet is echter minder waar zoals ons opviel. Mineralen in de bodem, algen en koraal in het water, bloemenpracht – zelfs in de Outback, en allerlei door miljoenen jaren geërodeerde en uitgesleten bodem scheuren en barsten zorgen vooral uit de lucht voor een boeiend kleuren en lijnenspel. Hieronder een paar foto’s die daar het bewijs van zijn.
Onder: De oever van Lake Argyle, rood door de ijzerroest, groen en geel door de algen.
Onder: Uitzicht vanaf de vuurtoren van Rottnest, het ter hoogte van Perth gelegen eiland voor de zuidwestelijke Australische kust. Let eens op de kleurschakeringen door de verschillende soorten heideplanten in de duinen, en de zeebodem die er als een Karel Appel schilderij aan grenst.
Onder: Een rivier in de vorm van de letter S
Onder: The felgekleurde domes – koepeltjes – on top of The Kings Canyon, door water en wind uitgesleten barsten.
Onder: Luchtfoto van de grootste diamantmijn ter wereld; de Argyle Diamond mine in West Australie. Een door allerlei er in aanwezige mineralen – waaronder diamant – bontgekleurd landschap. Dit is net als de meeste Australische mijnen een zogenaamde ” open mijn”. Dit soort mijnen kunnen niet instorten. De delfstoffen worden in de buitenlucht van de berg afgeschraapt. De grootte is af te meten aan de grootte van de voertuigen die t.b.v bodemtransport overal rondrijden.
Onder: In de buurt van de Bungles Bungles zien we dit kleuren en lijnen spel.
Onder: Over kleuren gesproken, wat te denken van het Great Barrier Reef vanuit de lucht
Onder: Een ultiem kleuren en lijnen spel. Dit is een van de luchtfoto’s uit een serie die ik maakte boven de Bungles Bungles. Al eerder plaatste ik foto’s uit deze serie, waar ik zeer trots op ben.
Onder: Landschappelijke lijnen ! Zo maar een paar grillig gevormde bodem scheuren in het midden van West Australie, erboven vliegend lijkt het net alsof een schrijnwerker er met een reuzen beitel gleuven in heeft gekerfd.
Onder: De Wave Rock bij Hyden; een joekel van een rots in de vorm van een golf.
Ex-minister Jacqueline Cramer richt grote schade aan.
Al eerder berichtte ik in dit journaal over deze m.i incapabele bewindsvrouw. Het is onbegrijpelijk dat iemand met een wetenschappelijke achtergrond als zij, zo onwetenschappelijk te werk gaat. Dat zij zonder de geringste kennis van zaken, op basis van louter politieke motieven, ingrijpende complexe technische veranderingen in de samenleving doordrukt, en daarbij het negatieve advies van echte deskundigen van diverse Technische Universiteiten achteloos in de wind slaat. Klimaatverandering, rendement van windmolens, kernreactoren, opslag van CO2 en vele andere extreem technische en complexe items werden door haar in de politieke arena behandeld als roddeltjes met een paar vriendinnen op een thee kransje.Gewoonweg een lachertje !
Onze voormalige milieu minister Cramer die de belastingbetaler o.a opzadelde met dure op subsidie draaiende windmolens, omstreden ondergrondse CO2 opslag, en andere omwille van de politieke correctheid uitgevonden flauwekul, heeft ons volgens toezichthouder Actal met het door haar opgedrongen bureaucratische en onbuigzame beleid ten aanzien van het verplichte duurzaam inkopen door de overheid met 
een jaarlijkse strop van bijna een half miljard aan administratieve lasten opgezadeld, terwijl het milieu er volgens Actal geen snars beter van wordt.
Bedrijven moeten in leveranties aan de overheid met lijvige en gedetailleerde rapporten aantonen dat de goederen die ze leveren, voldoen aan de door Cramer gewenste duurzaamheid kwalificaties. Dit is een zodanig pietepeuterige regelgeving dat de erbij betrokken ambtenaren geen enkele beleidsvrijheid meer hebben.
Goedkopere en niet minder duurzame alternatieven krijgen door het Cramer beleid geen kans meer. Kozijnen van hardhout uit Aziatische “knuffel” landen mag bv wel, maar uit Zweden niet.
Bij veel bestuursvormen kunnen bestuurders i.g.v. wanbeleid aangesproken worden op de gevolgen van hun wanbeleid. Het zou in dit verband toch niet gek zijn als zo’n politieke clown als Cramer, ook eens ter verantwoording zou worden geroepen. Vooral als het om zo’n ongekend grote schade gaat.