Van Phnom Penh (Cambodja) naar Chau Doc (Vietnam) , Can Tho – en naar Ho Chi Minh (Saigon) 

Vanuit Phnom Penh vertrokken we per speedboat ( nou ja, snelle boot) naar Chau Doc net over de Cambodjaanse grens in Vietnam, waar we Kerst 2011 vierden. Van daar werden we door een nieuwe gids per minivan met chauffeur naar Can Tho vervoerd, waar we overnachtten. Een dag later volgde de rit naar Ho Chi Minh City oftewel Saigon. Daar schrijf ik deze bijdrage op woensdag 28 december in het Hotel Rex in het centrum van Saigon, bekend van de Vietnam oorlog omdat er vele van de Amerikaanse militairen tijdens die oorlog een beetje vertier probeerden te vinden.  

De reis van Cambodja naar Vietnam

Het is alweer een paar dagen geleden dat we per boot vanuit Phnom Penh naar het in Vietnam gelegen Chau Doc vertrokken. We hadden het er best naar ons zin; het hotelletje in het drukke centrum van deze Cambodjaanse hoofdstad beviel ons prima, net als het eten en ook het zwembad aldaar. En…wat ons betreft heeft Phnom Penh het beste openbare vervoer systeem wat maar denkbaar is: de Tuk Tuk die als een karretje achter de brommer aangespannen is. Overal zijn ze aanwezig, en elke rit kost ongeacht wat voor bestemming in de stad 2 US dollar, ruim 1,5 euro dus. In de hitte van zo’n stad is het rijwindje ook nog eens heerlijk luchtig, en verfrissend.
 
Onder: Ook al was het ’s avonds in Phnom Penh heel donker; aan de boulevard piepte het licht uit de vele restaurants en bars. Het was er heel gezellig vertoeven.

Onder: Ook in Phnom Penh vrachtvervoer per brommer. Links 30 levende kippen, en rechts een handig truukje om van een duo-seat een trio-seat te maken.

Onder: Een vrolijk lachend Cambodjaans echtpaartje

Onder: Wat geen boerka? Intussen begrepen we dat deze doekjes ook dienen omdat de dames in Indochina niet bruin willen worden. Ze willen er zo blank mogelijk – lees westers, volgens onze gids, – uit blijven zien.

Onder: Deze “platenzaak” kiekte ik al eerder onderweg.

Vanuit Phnom Penh per boot over de Mekong Rivier naar Chau Doc

Onder: Met een priveboot vertrokken we vanaf de kade van Phnom Penh naar het in Vietnam gelegen Chau Doc. Deze vaart duurde 4,5 uur inclusief een half uur oponthoud bij de grens. Een dorpje onderweg.

De Cambodjaans/Vietnamese grens ligt ergens onderweg in de rivier de Mekong

Onder: Hier het Cambodjaanse grensstation ergens midden op de route over de Mekong rivier. We moesten uitstappen en aan wal komen. Een levensgevaarlijk stationnetje overigens, met veel beambten in dure pakken (in hangmatten schommelend; ik mocht ze niet fotograferen). Een kwartier later moesten we opnieuw aanmeren en uitstappen bij het Vietnamese grensstation. Daar had men zo’n 20 minuten nodig om onze vias te controleren. Ook daar in veel in dure pakken gestoken ambtenaren die niets deden.

Onder: Bij het grensstation wachtend, kiekte ik deze vissende vrouw. Ze ving waar ik bij stond nog een leuk visje ook.

Onder: Verder varend kijk je je ogen uit naar de oevers van de Mekong, waar heel van het plattelands leven zich afspeelt.

Kerstfeest in Chau doc

Onder: Wat een tegenstellingen. In het schitterende aan de Mekong gelegen Victoria hotel in Chau Doc vierden we ons kerstfeest. Er was door het hotel een grote kerstparty georganiseerd. Hier worden aan de pool alle voorbereidingen getroffen.

Onder: Voor het hotel werd een “Lion-dance gehouden, en kwam er een muziekkorps in actie. De stad liep uit.  Aan de pool werd daarna tijdens een cocktailparty door heel veel lokale schoolkinderen en hotelpersoneel opgetreden.

Onder; Hier de bedienende staf van het hotel, bij de bar aan de pool.

Onder; Afzien manne….. aan de pool tijdens de cocktail party met het uitzicht op de Mekong River.

Onder; Omdat we de laatste tijd zoveel “humbug” van lokale markten hebben laten zien; nu weer even wat andere koek ! Delen van ons fantastische kerstdiner.

Onder: Het vervolg …

Onder: En dan…. het kon voor ons niet op!  Mary wint hier in een kerst tombola de hoofdprijs. Een heerlijke fles Australische wijn die door de enige echte Kerstman ( een Vietnamees met bril en snor) werd overhandigd aan het eind van het gezellige diner. 

Op pad naar Can Tho, maar eerst nog per boot naar de Floating Village in de Mekong Rivier bij Chau Doc

Onder: We kregen er al een complex van; kunnen Europeanen en Amerikanen alleen maar dik worden? Nee dus, ook van rijst kan iemand een buikje oplopen, en zo’n iemand voer zomaar eens voorbij.

Onder: Vanuit Chau Doc bezochten we s’ morgens vroeg op de 1ste Kerstdag per boot nog even een drijvend dorp in Chau Doc vlakbij ons hotel, voordat we naar Can Tho reden. Ook gingen we in dit dorpje via wat bootjes en een steiger even aan de wal. Let eens op de bootjes rechtsboven, waarin vrouwen al roeiend ontbijtjes aan de bewoners van het drijvende dorp verkopen.

Onder; Zie hier een van de ontbijtjes die grif van de hand gingen. Ook onze kapitein kocht een ontbijtje van haar. (25 eurocent)

Onder: Aan wal zagen we dit wonderlijke steiger bouwwerk.De palen zijn noodzakelijk, waarom is op de volgende foto te zien.

Onder: Deze inwoner van Chau Doc heeft de hoogste waterstanden van de laatste jaren genoteerd op de palen onder zijn woning. Zo te zien is 2011 ( twee maanden geleden) een slecht jaar geweest.

1ste Kerstdag: per minivan van Chau Doc naar Can Tho (in Vietnam)

Onder: Onderweg zagen we weinig “kerstgedachten oproepende” zaken. Deze dames, die we net voor onze aankomst in Can Tho  zagen, allen in de leeftijd van tussen de 50 en 65 jaar, werken gewoon door in het rijst veld. Kerst of geen kerst !

Onder; Deze vrouwen staan de gehele dag gebukt; hetgeen ze later vaak moeten bekopen met een kapotte rug, volgens onze gids.

Onder: Ze verdienen met dit beestenwerk slechts 5 a 6 dollar per dag; geld voor de tandarts is er dus niet bij.

Grootste Floating Market van Mekong Delta bij Can Tho.

Onder; Voordat we na ons verblijf in Can Tho met onze minivan en crew vertrokken naar Ho Chi Minh City bezochten we de grootste drijvende markt in de gehele Mekong Delta. Honderden kleine en grote schepen liggen er met hun lading op kopers (handelaren) te wachten. Aan een lange bamboestok is het product wat verkocht wordt opgehangen, zodat iedereen vanuit de verte al ziet waar ie zijn moet….. Bananen meloenen, aardappels etc.

Onder: Ananas verkopers; let ook hier eens op de ontbijt verkopende dames in de kleine roeibootjes linksonder. 

Onder: Kopers kijken in het rond naar de bamboestokken, en wat daar in hangt natuurlijk.

Onder: Overal, maar dan ook echt overal in Zuid Vietnam zagen we dit soort coffeeshops met hangmatten langs de weg; hangmatten om je koffie in te drinken. Heel opvallend, in Noord Vietnam hebben we dit verschijnsel niet gezien.

Onder: Saigon, verreweg de grootste stad van Vietnam met 10 miljoen inwoners, 6 miljoen brommertjes en een enorme verkeerschaos, is een echte metropool, met hier en daar zelfs New York en Las Vegas achtige allure. Veel lichtreclames, waaronder een hele dure van onze eigen Heineken brouwerij (linksonder). 

Onder: Het centrum, met ons Hotel Rex, gedurende de Vietnam oorlog het uitgaanscentrum van heel veel Amerikaanse militairen. Het was toen het hoogste gebouw van Saigon. Het mooie open dakterras met fantastisch uitzicht is er nog steeds; over een uurtje zullen we daar weer gaan dineren. En het is hier steeds boven de 30 graden Celsius, ook s’ avonds, dus buiten zitten is nu heerlijk.

Onder: Gisteren waren we op bezoek bij de Cu Chi tunnels, een stelsel van onderaardse door de Vietcong gegraven tunnels (250 knm) met bunkers en allerlei gevaarlijke traps in de buurt van het plaatsje Cu Chi, 35 km ten noordwesten van Saigon, waar de Amerikanen maar geen vat op konden krijgen. Uiteindelijk hebben ze er scheepsladingen ontbladeringsvergif overheen gedropt. Linksboven zien we een gids nog net door een gat naar een tunnel glippen. Rechts komt ondergetekende er uit na 20 angstige meters, terwijl dat stukje tunnel voor ons westerlingen al breder gemaakt is.

Onder; De Cao Dai tempel in Tay Ninh. Cao Dai, met als symbool het ene linkeroog dat alles ziet, een geloof dat een mix is van verschillende religies o.a Boeddhisme, Katholicisme, etc etc en alleen maar in Vietnam voorkomt. De tempel is opvallend goed afgewerkt en heel kleurrijk, net als het interieur trouwens.

Onder: Elke dag bidden de gelovigen 4 keer (om de zes uur) wij waren er s’ middags om 12 uur bij aanwezig.

Onder: Dit zijn geen priesters of monniken, maar gelovigen. Ze maken de pakken thuis; is dit niets voor ons in Nederland, om de kerkgang er weer een beetje in te krijgen ?

Het War Remnants Museum in Saigon, over de Vietnam oorlog

Dit museum, dat we vanochtend bezochten, heeft een enorme indruk op ons gemaakt; de foto’s , de verhalen, de overblijfselen van een waanzinnige oorlog; het is in een woord verschrikkelijk. Voor de arme Vietnamese boeren, maar ook voor de Amerikaanse opgefokte stakkers die door hun gek geworden bazen uit het Pentagon naar deze hel gestuurd werden. We besloten daarom er morgen nog eens naar toe te gaan.

Links: De vleugel van de A- 1 Skyraider van Mc Donnel Douglas, in de tuin van het museum. Deze werd door de Amerikanen gebruikt als fighter en bommenwerper. Er waren 4 stuks 20 mm kanonnen aan boord met 8 raket lanceerders, waarmee explosieven, napalm, fosfor, CBU, en clusterbommen konden worden afgeworpen

Als nu, 35 jaar na de Vietnam oorlog, nog steeds 80% van de bevolking bestaat uit arme boeren, analfabeten, die leven van de opbrengst van hun eigen tuintje, dan moet deze gemeenschap in de 60,- en 70- er jaren nog primitiever geweest zijn. De mensen hebben waarschijnlijk niet eens begrepen waar het allemaal om ging. Bovendien werd dit boerenvolk reeds 100 jaar onderdrukt door Franse kolonialisten, ook een land aan de andere kant van de wereld.

Er kan gewoonweg geen enkele oorzaak zijn, als gevolg van een politiek proces ergens op de wereld die deze Amerikaanse oorlog ooit kon rechtvaardigen. En er is zeker nooit een excuus te bedenken voor het gooien van de onvoorstelbare hoeveelheden vergif vanuit B52 bommenwerpers op de tuintjes van die boeren, en de bossen in de omgeving ervan, waardoor de  onwetende burgers en boeren werd beroofd van hun gezondheid en van hun voedselvoorziening.

Onder: We bezochten tijdens een city tour het War Remnants Museum in het centrum van Saigon. Onze gids zei het al: A place of Horror. Onbeschrijflijk wat hier allemaal te zien is aan leed, tijdens de Vietnamoorlog van 1953 t/m 1975.  Hieronder een foto van de Japanse fotograaf die erbij schrijft dat hij hier met de 7 jaar oude Hung staat in een door Orange Agent (de naam van het beruchte gif) verwoest mangrove bos bij Cape Ca Mau in 1976. Hung staat hier blootsvoets in de uiterst giftige dioxine, waar grote delen van Vietnam mee zijn overgoten door de Amerikanen.  

Onder: Gevallen van verminking van tijdens of na de oorlog geboren Vietnamese kinderen, waarvan door DNA onderzoek is vast komen te staan dat ze ontstaan zijn door “Orange Agent” het beruchte ontbladeringsgif van de Amerikanen. Als je hier zo rondloopt ben je blij dat je geen Amerikaan bent; ik zou me kapot schamen ! De nieuwe generatie Vietnamezen heeft de Amerikanen echter vergeven. Ik hoorde dat nu al van vele van onze gidsen. Het Vietnamese bandje op het dakterras van ons hotel speelt louter super Amerikaanse liedjes; ” Anybody there from California?” wordt naar het publiek geroepen.En dan: “we bring you back to the seventies” (einde oorlog 1975)  waarna de eerste klanken van Hotel California van The Eagles volgen. “We moeten niet meer naar het verleden kijken,” zegt de Vietnamese jeugd. “Onze toekomst is belangrijk; we moeten zaken doen met de Amerikanen”.  

ALLEREERST, ZITTEND NAAST EEN CAMBODJAANSE KERSTBOOM:

Vreemd kerstgevoel

Het is toch een beetje een alternatieve Kerst voor ons dit jaar, zonder de kerstetalages, kou, regen, hagel of sneeuw. En….zonder de oliebollen uit het kraampje bij ons thuis op het Europaplein. Op het platteland merk je hier in Cambodja helemaal niets van Kerst, en slechts hier en daar in de steden Siem Reap en Phnom Penh zie je voor de grotere internationale hotels, om de buitenlandse gasten te plezieren, een arreslee voor de deur staan, met een daarop een in het bekende dikke rood-witte kerstpak gestoken kerstman. Wat zal ie zweten de brave borst met dat dikke pak in die hitte van overdag nu soms wel 35 graden. En ook s’ avonds koelt het hier bijna niet meer af. Wij varen morgen over de Mekong River naar het Vietnamese Chau Doc net over de Cambodjaans/Vietnamese grens om in een super deluxe hotel het Kerstdiner te gebruiken. Vandaag zijn we nog in Cambodja.

Onder: Een kerstgewoonte die we wel in ere hebben gehouden was een bezoek aan de kapper vanmorgen (vrijdagmorgen). Een hele bijzondere ervaring hier in Phnom Penh. Het “knippen” bestond uit massage van de nek, schouders en delen van het hoofd, toen kwam het knippen en daarna de wasserij – rechtsonder – dit wassen duurde ongeveer 25 minuten; we lagen daarbij met een leren band om de nek vastgebonden in een soort “bevallingsstoel”. Daarna werd er nog uitgebreid geföhnd. Het hele programma duurde ongeveer een uur. Even ter info: de kosten bedroegen voor twee personen samen 8 US dollar = 6 euro inclusief een flesje mineraal water voor beiden.  

In Cambodja

Een land 2,5 keer zo groot als de Benelux, met 14 miljoen inwoners waarvan er in de steden Siem Reap 1 miljoen, en hoofdstad Phnom Penh 2 miljoen –    , wonen; het is financieel voornamelijk afhankelijk van kredieten en donaties van rijke landen; tot 1960 was Cambodja een van de belangrijkste rijstexporteurs van de wereld, maar na de grootste catastrofe die het land ooit getroffen heeft, het schrikbewind van Pol Pot, – om landbouwcommunisme door te drukken, daarover later meer – raakte Cambodja compleet in verval, en werd een van de hulp behoevendste landen ter wereld.

De gemiddelde Cambodjaan verdient per jaar slechts een paar honderd US dollar. Er is een slechte infrastructuur en geen trein verbindingen. De bevolking van Cambodja is voor bijna 80 % analfabeet. Net als in Laos is het verschil in leefomstandigheden tussen de steden en het platteland groot. Zo’n 80 % van de bevolking woont net als in Laos in zeer primitieve omstandigheden in bamboe,- en/of paalhutten in kampongdorpjes langs de snelwegen. Met onze gids trokken we afgelopen week vanuit Siem Reap het platteland op.

Onder: Eerst nog deze twee onderstaande foto’s van de door de jungle bijna geheel overwoekerde en “teruggevorderde” Ta Prohm tempel bij Siem Reap. De natuur op zijn sterkst.

Onder: Alsof het een goed geslaagde decoratie is in het Sprookjesbos in de Efteling. Maar het is echt, en allemaal te zien op het Ta Pram tempelcomplex bij Siem Reap. Ik vraag me af of ze deze “natuurkunst nu zijn gang laten gaan, of toch de tempel nog proberen te redden uit handen van de gulzige boomwortels.

Naar het platteland in de omgeving van Siem Reap in Cambodja

Onder: Door onze gids werden we samen met nog twee andere Nederlandse toeristen, de fam Broersma uit Heemskerk, van ons hotel op gehaald voor een countryride op de fiets en per ossenwagen in de omgeving van zijn ouderlijk huis, waar hij ons met het oog op de fooi, eerst kennis liet maken met zijn  dochtertje. In zijn kampongdorpje zagen we de illegale goedkope bromfiets meng olie in whiskey flessen – kinderen drinken geen whiskey dus kunnen ze niet in de war raken – Een voor ons hilarisch moment ontstond toen de fam Broersma – ex scheepvaart kapitein uit Heemskerk – aangaf niet op de fiets te willen. Er kwamen toen namelijk twee vriendjes van de gids elk op een gammel brommertje aan sjezen; de toch al wat oudere Broersma’s werden geacht hierbij achterop te springen. Als dat maar goed gaat…Linksonder staat de ex kapitein zijn vrouw nog te fotograferen, maar weldra zou hij (78) ook achterop springen. Petje af hoor… Er is nog hoop vrienden!

Onder: Wederom maakten we een fietstocht door een voor ons nieuw gebied. Het platteland van Cambodja. Boeiend.

Onder; We kwamen bij een krokodillenfarm, waar de zes jaar oude beesten worden geslacht voor de leerindustrie, langs een whiskey stokerij en linksonder zagen we het dikste varken van Cambodja. Het is van de monniken en mag niet geslacht worden.

Onder: Rijstvelden, met overal grote aantallen mensen die er in werken, een beeld  dat wij bij ons niet meer kennen.

Onder; Rijstvelden, gefotografeerd vanuit de luchtballon bij Angkor Wat. Zo is goed te zien wat voor een enorme arbeidsintensieve klus het is om die rijstvelden aan te leggen en te onderhouden.

Onder: Een huisje ergens midden in het land, ik vroeg de vrolijk lachende bewoonster om het even van binnen te mogen bekijken. Linksonder de living, met zakken vol rijst. Rechtsonder de keuken.

Onder: Net zoals in Laos zie je ook hier in Cambodja dit soort huisjes overal. Zo’n 80 % van de bevolking woont op deze wijze…

Onder: We kwamen langs een schooltje, waar de jeugd van het dorp naar toe gaat ( zou moeten gaan) Rechtsonder de drinkwatervoorziening. Een kind dat wil drinken moet eerst pompen, vervolgens het bekertje water in een van de filters onder het deksel legen, en daarna het gefilterde water onder het tuitje weer opvangen.

Onder: En toen moesten we er aan geloven. De plattelandsrit werd vervolgd in het meest gebruikte vervoersmiddel hier: de ossenwagen, en dat viel niet mee vrienden. De wegen zijn hier niet zoals bij ons namelijk.

Onder: Voor de lunch reden per ossenwagen naar de woning van de ouders van onze gids. Linksboven het huisje, rechtsboven de keuken, met links beneden onze mede passagiere die de bereiding op hygiëne checkt, en het resultaat.

Onder: En daar zitten we dan op de grond ( 275 jaar bij elkaar) met mevr. en mr Broersma (78) uit Nederland. We eten hier de door onze gids in de keuken van zijn ouders bereidde maaltijd. Het was even wennen voor de spieren, maar het eten was lekker!

Met boot naar Floating Village (drijvend dorp)

Onder; We hadden al eerder zo’n drijvend dorp gezien in het Vietnamese Halong Bay, maar hier in een straal van 25 km rondom Siem reap bevinden zich er ook zo’n stuk of 10. We bezochten er een waarbij het volgens onze gids pas sinds kort is toegestaan om er met toeristen langs te varen, en keken echt onze ogen uit; er is echt nergens een vaste verbinding met de wal, al het vervoer geschiedt met hele kleine bootjes. De kinderen moeten genoegen nemen met een paar vierkante meter speelruimte. Om gek van te worden.

Onder; Het hele leven van deze extreem arme mensen speelt zich af in dit soort ruimtes. Sommige huisjes hebben dan binnen ook nog een groente tuintje. De meesten mannen vissen s’ nachts om een 5 a 6 dollar per dag te kunnen verdienen. De verse vis wordt elke dag met een bootje naar de markten in Siem Reap gevaren.

Onder; Er zijn meer jonge jongens dan meiden in het drijvende dorp. De meiden zien het hier vaak niet meer zitten, en gaan naar de stad om te werken in restaurants etc. Als ze mooi zijn – aldus onze gids – worden ze daar door jongens opgepikt, maar de vissers jongens uit het dorp hebben die kans niet. Ze kunnen alleen weg door Engels of iets anders te te gaan studeren, maar daar hebben ze geen geld voor. Bovendien zijn ze bijna allemaal analfabeet: kansloos dus! Dat dit meisje nog niet naar de stad is vertrokken zullen de achtergebleven jongens vast niet erg vinden.

Onder: Niet alleen tuintjes , maar ook varkens worden er in de drijvende huisjes op na gehouden.Let eens op de moeder en haar kind. Je wiegje zal er maar gestaan hebben.

Onder: Een pijnlijk moment voor het kind op de foto, maar ook voor ons. Het kind wordt door de moeder vrij heftig met een bamboestengel geslagen. Mevr Broersma , naast ons begon naar het mens te schreeuwen.

Onder: Dat schreeuwen haalde weinig uit; het kind ging natuurlijk vreselijk te keer, maar de moeder wist van geen ophouden

Onder: Even later zagen we de moeder met een ander kind het huisje verlaten.

Onder: Kinderen uit de Floating Village halen elkaar met een bootje op om naar de drijvende school te gaan, sommigen hebben hun huiswerk nog niet af, zo te zien.

Onder: De drijvende school die door een internationale charitatieve instelling wordt gesponsord. Als door het zakkende of stijgende water het dorp zich moet verplaatsen, zo’n 3 a 4 keer per jaar, trekken ze de school mee.

Onder: Het leven in een Floating Village heeft ook voordelen. De WC is wel wat ruimer en beter geventileerd dan de onze, en je kan het hele proces in een grote spiegel gadeslaan.

Onder: Onze gids, die enkele families in dit dorp zei te kennen, vertelde dat hier een gezin met 4 kinderen in woont. We kunnen het bijna niet geloven, maar het is echt zo.

Onder: Terwijl in het linkse huisje de hele familie zit te kaarten, komt de parlevinker – in het bootje met parasol -, langs.

Onder: Een paar straten vanaf ons hotel bezochten een show met muziek en Cambodjaanse dans, en daarbij werd een gratis diner aangeboden. Bij nader inzien was het meer een etentje met een gratis show. Maar wel heel leuk allemaal. Let eens op de vingertjes van dit danseresje. Zijn die nou voor dit doel gebroken of kan zo’n afwijking door training bewerkstelligd worden?

Onder: Hier werd al dansend uitgebeeld hoe de Cambodjaanse vissers de vissersmeisjes het hof maken. Dat komt ons wel bekend voor.

Onder: Als dit niet mooi is.

Phnom Peng met 2 miljoen inwoners de hoofdstad van Cambodja

Onder: De boulevard langs de rivier, met daaraan gelegen (rechts) de Foreign Correspondents Club Cambodia afgekort FCCC. De bar waar tijdens de Vietnam oorlog alle buitenlandse verslaggevers elkaar opzochten en veel van hun nieuwsreportages maakten.

Onder: Vanuit het achterraam van deze FCCC is bij sunset dit silhout van het Royal Palace te zien.

Onder: Lopend van het FCCC naar het hotel merk je dat er heel weinig straatverlichting is in Phnom Pengh dit is een tijdopname van het Royal Palace dat eigenlijk s’ avonds bijna geheel in het duister gehuld is.

Onder: Ook hier de bijzondere transporten op de brommer. Bij ons zou je er toch bijna de gevangenis voor in draaien.

Onder: Met de Tuk Tuk bezochten we onder leiding van onze gids het Royal Palace, een lust voor het oog. Nog geen tweehonderd meter van een sloppenwijk, dat wel.

Onder: Het is hier echt alleen maar goud dat blinkt !

Killing Fields, waar 2 miljoen Cambodjanen door Pol Pot en Rode Khmer werden afgeslacht

Toen op 17 april 1975, na 5 jaar oorlog voeren met het leger van de door de Amerikanen en de Chinezen gesteunde generaal Lon Nol, de Rode Khmer troepen van Pol Pot de hoofdstad Phnom Penh binnen marcheerden, stonden veel inwoners ze toe te juichen. Maar die pret was snel voorbij toen nog geen 48 uur later Pol Pot iedereen beval onmiddellijk de stad – door hem als een bolwerk van Lon Nol beschouwd, –  te verlaten en lopend naar het platteland te vertrekken, om daar te werken in de rijstvelden. Phnom Peng werd een grauwe spookstad, leeg en verlaten, kapot geschoten en anderszins vernield en overwoekerd door bomen en andere begroeiing.Om de communistische grondgedachte “iedereen gelijk” in de praktijk te brengen, besloot Pol Pot het hele bovenkader, de intellectuelen, zoals doktoren, rechters, leraren, ingenieurs, apothekers, advocaten, welgestelden en en later ook opstandige Khmer soldaten en gewone burgers uit het hele land te vermoorden. Ze werden in gevangenissen ondervraagd en gefolterd, op de meest gruwelijke wijze afgeslacht op ruim 350 massagraven, Killing Fields genaamd, die de slachtoffers eerst zelf moesten uitspitten. Na drie jaar, 8 maanden en 20 dagen kwam er een einde aan de Pol Pot nachtmerrie, toen de Vietnamezen het land binnenvielen. Niets was meer hetzelfde; wegen en rijstvelden, fabrieken en alle machines en auto’s waren verwoest, 2 miljoen Cambodjanen vermoord, en er was geen kader meer om het land op te bouwen. zo hadden slechts 19 artsen de slachting overleefd.

Onder: De gevangenissen werden door Pol Pot aangeduid met nummers. Berucht is onderstaande S 21 in een verlaten schoolgebouw in Phnom Penh. De gruwelen die hier werden uitgehaald met onschuldige medemensen zijn onbeschrijflijk. Links boven een v/d schoolgebouwen, met rechts daarvan een van de cellen. Het vierkante doosje was de WC. Rechtsonder wordt een man ondervraagd, als hij niet zegt wat ze willen, wordt ie met z’n kop in een ketel geduwd waar ze de net de WC doosjes in geleegd hebben.Linksonder wordt een vrouw met een nijptang van een van haar tepels ontdaan, waarna er schorpioenen op de wond worden losgelaten. De originele werktuigen staan hier opgesteld. Je gelooft je eigen ogen soms niet !

Onder: Alle gevangenen uit S21 – van hierboven – worden wekelijks geblinddoekt naar een 17 km ten westen van Phnom Penh liggend verlaten jungle terrein gebracht, waar ze worden doodgeslagen met zware bamboestokken of worden onthoofd. Baby’s werden met hun hoofd tegen een boom geslagen -rechtsonder – en samen met de moeders in een kuil ernaast gesmeten. Linksboven een paar van de tientallen door de slachtoffers zelf gegraven kuilen waar ze dan later dood in neer werden geslagen. Rechtsboven een paar van de 17.000 schedels van slachtoffers die hier in dit massagraf liggen. Linksonder is de bodem waar we overheen liepen bezaaid met stukjes van botten en kledingstukken van slachtoffers. Het wordt regelmatig opgeruimd , maar na zware regenbuien komen er weer nieuwe stukken bot en kleding bloot te liggen. Als je dit allemaal gezien hebt ga je muisstil naar je hotel terug.