Waar zijn wij nu ?
Zoals in de voorgaande editie vermeld, zijn we vorige week aangekomen in Alice Springs, in de woestijn, in het midden van Australië. We haalden op het vliegveld onze nieuwe huurauto – een 4 WD Toyota Landcruiser Prado large – op, en hebben daarmee een paar dagen de omgeving van AS verkend. Vanuit Alice Springs reden we daarna door de woestijn naar het 450 km verder gelegen “Ayers Rock Resort ” bij de beroemde gelijknamige Rock gelegen, en de Olga’s, en na ook daar een paar dagen te zijn geweest trokken we 350 km verder naar Kings Canyon.
Onder: we zijn nu in het midden van Australië
De foto’s daarvan verderop in deze editie, maar eerst nog een paar foto’s van vóór onze vlucht uit Perth naar Alice Springs.
Onder: De caravanparks in Australie zien er over het algemeen heel verzorgd, schoon, en goed geaccommodeerd uit. Zoals hieronder het Caravan park in Fremantle bij Perth, waar ik een paar plaatjes van maakte. Linksboven onze landcruiser op zijn plekje met een bankje erbij. Overal zijn zitjes gemaakt en gezamenlijke voorzieningen. Wij maken daar echter bijna nooit gebruik van, omdat we meestal in restaurants eten.
HOE ZIET EEN AUSTRALISCH BRUIDSPAAR ER UIT ???
Onder: Zo dus…. onderweg door Margaret River lopend, zag ik dit paar poseren voor de fotograaf, en kiekte meteen even mee.
Onder: Bij “The Gap” in Albany bezochten we de ruige zuidkust van West Australie, waar honderden miljoenen jaren geleden Antarctica als het ware van Australië afgebroken is. Hier zijn nog duidelijke sporen van te zien. Deze zuidkust past op veel plaatsen als een puzzel op de noordelijke kustlijn van Antarctica. Ik maakte deze foto laat in de middag.
Onder: Iets eerder op dezelfde locatie gemaakt. De “Natural Bridge”, noemt men dit door de natuur gemaakte kunstwerk. Water en wind hadden er ruim 300 miljoen jaar werk over. Zeer indrukwekkend, jammer genoeg mochten er geen personen op, waardoor je de immense grootte niet kan inschatten.
Onder: Uiteindelijk kwamen we aan in Fremantle, een vriendelijke en gezellige suburb van Perth. In Perth zelf is niet veel te beleven, men kan er naar verhouding goedkoop winkelen, en wandelen in het Stadscentrum, het zakencentrum met wolkenkrabbers en kantoren. Wel is er het mooie Kings Park, waar we uiteraard waren, maar voor de echte gezelligheid en sfeer moet men naar het bruisende Fremantle, waar wij dan ook drie dagen domicilie kozen
Onder: Wat we vooral bijzonder leuk vonden van Perth is de manier waarop wij van de familie Pet – onze bijnaam in Volendam – werden onthaald. Clown Peppino, mijn neef Kees Pet de goochelaar, die hier kennelijk heel bekend is, werd in het zonnetje gezet met Pet Magic, en ook mijn net gepensioneerde broer Cor, een geslaagd zakenman, die hier zo te zien voor zijn hobby nog wat handelt in Petten, Vis en Reptielen. Ook onze zoon Sander doet hier met zijn Sanitair en Keukens kennelijk goede zaken in zijn superwinkel.
Onder: Vanuit de haven van Fremantle voeren we met een snelle ferry naar het voor de kust gelegen eiland Rottnest. Een prachtig eiland met schitterende baaien waarin gezwommen en gesnorkeld kan worden. Het deed ons een beetje denken aan ons geliefde Texel. Het is er vooral opvallend stil en rustig omdat er geen auto’s rijden en er alleen gefietst mag worden. “No sharks here”, too shallow, riep de tourguide van de boot, toen we aanmeerden. Maar onlangs zagen wij zelf nog haaien in heel ondiep water. Wat is waar? Wij reden eerst met een speciale bus het eiland rond en fietsten deze route daarna nog eens, waarbij we de vuurtoren passeerden,- zie foto-
Onder: Uiteraard beklommen we deze vuurtoren – 160 treden – een warm klusje bij 30 graden Celsius – maar het was de moeite waard. Vanaf de top hadden we een mooi uitzicht over het gehele eiland. Op de foto zijn goed alle fietspaden te zien.
Onder: Na de fiets rit was het prettig uitrusten in de tuin van het Beach Resort dat er aan een baaitje gelegen is. We waren iets te warm gekleed voor deze hete klus, maar het kan slechter vrienden….. we zaten er twee uur lang echt volop van het leven te genieten.
Onder: Op het eiland Rottnest, komen veel Quakka’s voor, een soort mini kangaroe. Om de grootte van dit diertje te laten zien kiekte ik er een paar benen bij
Onder: Hier de Quakka in vol ornaat.
Onder: Perth gezien vanuit het prachtige hoog gelegen Kings Park.
Vlucht naar Alice Springs QF 1938 ASP
Onder: Mary bekijkt de vertrektijden. Alle incheck handelingen gaan hier automatisch; mensen zie je niet meer, en balies zijn compleet verdwenen. Ook de bagage drop off gaat automatisch; je labelt zelf de bagage en zet het spul zelf op de band. Het gewicht wordt ook per gram geregistreerd. Maar dat gaat niet altijd goed , zou later blijken.
Onder: We vliegen van Perth naar Alice Springs. het eerste deel van deze vlucht gaat over de “Wheatbelt ” – de graanschuur – van Australie.
Onder: Beneden ons de hete dessert richting midden Australië; let eens op de rechte wegen door dit normaal gesproken hete en dorre landschap. Het valt op dat er nu veel groen in de “woestijn” te zien is, door de ongebruikelijke en extreme regenval van de laatste 6 maanden in dit deel van Australië.
Onder: In Alice Springs verblijven we twee nachten in een schitterend hotel, en komen we bij van alle reis beslommeringen van de afgelopen maanden. Er is een gezellige bar – links – en…… het Thaise restaurant rechtsonder, we beschouwen het als een van de beste restaurants waar we ooit gegeten hebben. We dineerden er twee avonden achter elkaar. Hmmmmm…..jammer dat we niet alle gerechten hebben kunnen uitproberen.
Onder: Ja, Mary en mijn persoon op de heuvel met Alice Springs op de achtergrond. Ik ben hier gekleed in een nood uitrusting van Qantas , de Australische luchtvaartmaatschappij waar we mee vlogen. Mijn bagage was namelijk niet mee gekomen uit Perth; er was bij de gewicht registratie tbv de automatische bagage drop off iets misgegaan. Na veel geharrewar en getelefoneer kreeg ik pas de volgende avond mijn bagage; heel vervelend dat je daarbij nog reclame moet lopen maken voor het bedrijf dat er de schuld van is dat je met NIETS je hotel in gaat. Mary dacht overigens dat het hier om een pyjama pak gaat, waarmee ik de straat opging.
Onder: Het was zo’n 38 graden in Alice Springs toen we arriveerden; volgens mijn Volendamse vrienden kan deze hitte maar op één manier bestreden worden; koud bier en veel water of andersom. Waarvan acte op deze foto !!
Onder: In Alice Springs bezochten we de actieve Flying Doctors Operations Room van de afdeling die hier gehuisvest is. Er zijn totaal 53 vliegtuigen bij de organisatie betrokken waarvan 4 stuks Pilatus PC 12 met 10 piloten in Alice Springs. Hier vandaan wordt de Northern Territory bediend een gebied groot zo’n 4 keer de UK , met slechts 37.000 mensen waarvan 90 % Aboriginals. Rechtsonder de vliegvelden.
Onder: Er was een dummy met een opzetje van een compleet ingericht vliegtuig. Leuk detail bij dit overigens statische geheel was dat het “bergen” decor achter de ramen bewoog zodat het leek alsof het vliegtuig werkelijk vloog.
Onder: We waren in de supermarket in Alice Springs, waar de Kerstsfeer al zichtbaar was. Wat moet de Kerstman het in die dikke kleding hier in die hitte toch warm hebben. Een heel vreemde gewaarwording, kerstballen etc. in een sfeer van tropische warmte en zomerkleding. Het lijkt wel of het hier niet zo kitscherig is als bij ons; of vergis ik me daar nou in? Is het hier nog erger ? Let eens op die vreselijke kaboutertjes op de grond!!
Onder: Ja , hoe kan het ook anders. Australië. Kerstballen met kangaroes en koala beertjes !
Onder: Vanuit ons hotel in Alice Springs vertrekken met onze nieuwe huurauto met onze complete bagage naar Ayers Rock. Zoals jullie kunnen zien hebben we gekozen voor tassen en niet voor koffers. Dat heeft te maken met de beschikbare ruimte in de campervans, waarmee we reizen. Lege tassen kan je makkelijk opvouwen, koffers niet.
Onder: Dan zie je zo’n verkeersbord met daarop: “loslopende kamelen”, en dan moet je wel even lachen . Totdat je ze even later in het ECHT tegenkomt, wilde kamelen, gewoon aan de kant van de weg, ze kunnen elk moment besluiten over te steken, en dan hebben ze voorrang……. Wat een waanzinnig land, hier kan echt alles, wat een circus is dit !!
EEN MYSTIEK FENOMEEN: AYERS ROCK !
Bijna elk boek over Australië heeft hem op de cover; hij speelt de hoofdrol in documentaires over Australië. Iedereen in de wereld associeert hem in middels met “down under”. Terwijl aboriginals er een bijzondere spirituele betekenis aan gaven, vinden sommigen het maar een stomme steen, en anderen toch een fotografische highlight. Ayers Rock. Niemand weet precies hoe hij ontstaan is, maar algemeen wordt aangenomen dat vanaf 300 miljoen jaar geleden de ruimte om de Rock heen minder sterk was, en zachter, en daardoor weg sleet door erosie, wind en water. De Rock bleef!!!
Onder: Vanuit de lucht op 10 km hoogte zagen wij hem zo in beeld. Heel gek toch eigenlijk, zon wrat op het gladde aardoppervlak ? Wat is hier nou zo bijzonder aan ? Dat dachten wij ook toen we hem zo zagen. Het dorpje links ernaast is het Ayers Rock Resort waar wij twee nachten en drie dagen bleven. Peperduur trouwens, heel basaal overnachten voor 500 dollar per nacht, maar ja dan slaap je wel bij The Rock in de buurt natuurlijk.
Onder: Er is een ware gekte rondom de Rock ontstaan. Grote parkeer terreinen voor auto’s en speciaal voor bussen zijn aangelegd om de sunset en sunrise van de Rock van dichtbij mee te kunnen beleven. Je bent NIET in Australie geweest als je de Rock niet in de sunset gezien hebt.
Onder: Uit alle delen van de wereld komen toeristen de sunset van de Rock beleven en fotograferen; ik ben er twee avonden bij geweest en vond de gekte om de Rock heen op z’n minst net zo gek als de Rock zelf.
Onder: Dit is hem dan; hier gaat het allemaal om, een paar seconden voor sunset, want dan wordt ie op z’n mooist. Deze foto MOET je gemaakt hebben. Al met al zijn wij toch wel heel erg onder de indruk van The Rock gekomen, een echt fenomeen !! Ik kom daar nog uitgebreid op terug.
Onder: Vanuit “Ayers Rock Resort” – in de middle of no where – vertrokken we naar “King Canyons Resort” – in the middle of no where -. Althans, dat dachten we. Het begon ineens te regenen. Let wel: in de woestijn ! We waren ervoor gewaarschuwd. Dan gaat het echt los. Een complete oceaan aan water viel ineens naar beneden. Binnen een kwartier stond alles blank. We hadden het nog niet eens meteen in de gaten, we dachten van een ongeluk op de weg even verderop, maar dat opstootje bleek de eerste overstroming te zijn. Links het opstootje, een bus met toeristen die allemaal uitstapten. Wij zagen – rechtsonder – de chauffeur van de bus, in het groene pak – die de zaak niet vertrouwde, zijn schoenen uittrekken en het water in lopen om te kijken hoe diep het was.
Onder: Een unieke foto van een uniek maar toch wel benauwd moment. De buschauffeur, – een echte bush bikkel – liep het water in om de diepte van de overstroming te controleren, maar ook, om te voelen of er veel los zand op de weg lag onder de waterspiegel. Dat is namelijk een extra barriëre hoorden we later. Te zien is dat uit de tegenovergestelde richting een auto aan komt rijden. Hierin zat een Ranger die ons waarschuwde dat de gehele Canyon verderop zou overstromen. Dan praat je hier zo maar over 1 of twee meter water, dat is echt schrikken. Je voelt en ziet dat iedereen die daar staat dan toch nerveus begint te worden. Op het verdere traject staat ook alles onder water, maar niemand weet nog hoe diep? En ook niet hoe lang het nog blijft regenen. Als het water verderop te diep is, kan je soms niet meer terug, omdat dan achter je het water ook te hoog is gestegen. Dat betekent: TRAPPED , het schrikbeeld van iedere Australische reiziger. Ingesloten. Wachten tot het water zakt. Voor hoe lang? Geen mobiele telefoon, geen TV, geen radio, geen hulpdiensten. Je bent dan op jezelf aangewezen. Wat een bizarre wereld. Een compleet nieuw soort ervaring !! Maar wel avontuurlijk.
Onder: Hier komt van de tegenovergestelde kant de Ranger aan, die ons waarschuwt voor het traject waar ze vandaan kwam. Alles, de gehele Canyon, loopt binnen twee uur onder water, vertelde zij ons.
Onder: Uiteindelijk besloten we allemaal door te gaan. Dit is de foto die Mary maakte in een stromende regen waarbij door de vaart het water uit de rivier af en toe over de motorkap stroomde. Dit is ook Australië vrienden, het kan verkeren. Ik kan jullie echter gerust stellen ; we zijn heelhuids in Kings Canyon aangekomen.
Onder: Er wonen hier in de dessert bijna geen mensen. In Ayers Rock resort zo’n 100 personen die werken in de hotels, bars en restaurants. Het is derhalve onvoorstelbaar wat een luxe resorts hier in de middle of no where aangelegd zijn, hieronder het resort in Ayers Rock. Afzien manneeeeeee……
Volendam in vogelvlucht !
De naam van een boek dat Dick Brinkkemper schreef, en waarvoor ik de fotografie verzorgde. Een naslagwerk/kroniek van een beroemd dorp, met luchtfoto’s van Volendam en klederdracht foto’s van o.a onze kleinkinderen Sophie en Thijs, Evert en Liestbeth Woestenburg, en de jonge zanger Marc Molenaar. Gisteravond werd voor een groot gezelschap in Hotel Spaander het eerste boek uitgereikt aan ex-collega’s Jan Smit en Carola Smit. Het is jammer dat wij er niet bij waren, maar gelukkig waren onze kids en ook onze familieleden en veel vrienden en bekenden er wel bij. Ik hoop vooral voor het sympathieke fenomeen Dick Brinkkemper, dat het boek, zijn levenswerk, een groot succes wordt. Het is overigens geen commercieel product; het komt uit tgv het 150 jarig bestaan van de Vincentius Kerk in Volendam.
Schoondochter Sylvia jarig !
Gisteren was de vrouw van onze jongste zoon Kees, onze schoondochter Sylvia, – die in verwachting is van ons 9de kleinkind – jarig. Omdat we in de middle of no where zaten, zonder verbinding, konden we haar niet zelf feliciteren. Vandaar we dat we dat bij deze doen. Sylvia van harte, en we wensen je nog vele jaren in goede gezondheid
