Onder: Ergens in een kiosk zag ik dit plaatje. Op Google Earth lijkt het te kloppen. Zo ongelofelijk groot is Australie, dat Europa er op deze manier ruim inpast!!

Onder: Voor onze vlucht naar Cairns, bezochten we in Alice Springs nog snel het – in Alice Springs – beroemde Dessert Park. We waren en niet van onder de indruk. Wel maakte ik er deze “natte” foto, in de doorgaans droge dessert. 

Onder: De eerste drie dagen bleven we in een van de vele hotels van Cairns , waar we het heel gezellig hebben gehad. We hebben er vaak – voor Australische begrippen tot laat – wel tot half negen, in het zwembad vertoefd.

Onder: We zijn nu in de provincie Queensland, dat voor het grootste deel een tropisch klimaat heeft. Dat kan men goed zien aan de bouwstijl. Een typisch houten Queensland house, dat hier in zijn geheel verhuisd wordt. Het staat 2,5  meter boven de grond, op houten palen, zodat de bewoners onder het huis nog een ruimte hebben met wind en schaduw, waar we ze vaak hebben zien zitten. 

Onder: Op de Barron River bij Cairns wagen vele wild water kano-vaarders hun leven in de woeste stroomversnellingen. Er waren enkele toeristen die maar bleven kijken. Ongetwijfeld wachtten ze op ongelukken.

Onder: De buschauffer van onze stads-tour had nog wat krantenknipsels mee om zijn woorden kracht bij te zetten. De resten van een 5 mtr lange Hammerhead haai, die in de buurt van Cairns was aangevallen door een even lange tijgerhaai, en rechts onder het verhaal over krokodillen in de straten van Cairns na de overstromingen van vorig jaar

Onder: In het Hartley Crocodile Park zaten deze Koala’s te slapen, de knuffelbeesten van de gehele natie.

Onder: Hier een kleine kangeroe, de zogenaamde walibi aan een nootje knagen. Deze diertjes zie je overal in het wild rondlopen

Onder: Dit zijn de zogenaamde lachende vogels. De Cookaboora’s ! Ze hebben ons al vele ochtenden ook in West Australie heel vroeg met hun gelach wakker gemaakt.

Onder: Ook een beschermd dier met hoog knuffel gehalte hier in Australië, de Cossawarie die vooral ook in het wild in deze streek in Queensland voorkomt. Het dier heeft op uitsterven gestaan. Ze worden vaak overreden bij het oversteken van de weg.

Onder: Twee uilen niet ver van elkaar in een boom.

Onder: In het Hartley Crocodile park worden onder grote belangstelling krok’s gevoerd, en lokt de ranger bij een krokodil de zogenaamde “deathroll” uit. – komt later op foto – De krokodil draait zich daarbij met zijn prooi in de bek om zijn lengte as. Geen enkel dier of mens heeft dan nog een kans te ontkomen.

Onder: Dit is de rug/staart vin van een 4 meter lange zoutwaterkrokodil; dit stuk is zeker anderhalve meter lang.

Onder: Wat een fascinerend dier, deze krokodil, kijk eens naar de structuur van zijn huid.

Onder: Een foto van nog dichterbij. Hier lijkt wel wiskunde aan te pas gekomen te zijn.

Onder: Dit zijn zoetwater krokodillen, deze zijn voor mensen niet bedreigend, al lijkt dit wel zo. Let ook eens op al die kleuren in de huid.

Onder: twee freshies – zoetjes !!

Onder: Ze dansen hier niet, maar happen naar de kippen die door de ranger in het water worden gegooid

Onder: het kan nog gekker, vier tegelijk!

Onder: dit is weer een Saltie, een levensgevaarlijke dus. Het is opwindend om te zien met welk een formidabele snelheid hij uit het water komt en zijn bek open en dicht klapt. Zijn prooi belaagt ie dan ook altijd vanuit het water.

Onder: Hier de beruchte deathroll van het beest. Dit gebeurt ook in minder dan een fractie van een seconde.

Onder: Ook een Saltie – zoute. Let eens op hoe hoog ie uit het water komt zonder noemenswaardige “aanloop” Het geluid van het dichtklappen van zijn bek, lijkt wel op een kanonschot.

Onder: Met een helicopter over het Great Barrier Reef, wat een sensatie is dit !!!! Ik heb er vele prachtige foto’s van gemaakt die ik later zal plaatsen.

Onder: Met een halve onderzeeër voeren we langs de mooiste koraalriffen. Zo mooi hebben we ze nog nooit eerder gezien. Echt om volkomen sprakeloos van te worden.

Onder: Hier liggen een paar snorkelaars op het reef. Let eens op de kleuren van het koraal.

Onder: Nog meer kleurenpracht op de koraal bodem van het Great Barrier Reef

Onder: Van Port Douglas reden we door het Rainforest naar Mossman, onderweg zie je er veel Sugar Cane plantage’s. De hele streek leeft hier van de opbrengst van suikerriet.

Onder: Bij de Daintry River op een een rivier cruise met een bekwame gids. We zagen veel krokodillen, slangen en ander wildlife, maar ook onder andere dit gewone kikkertje.

Onder: Vanuit de cruiseboot was dit unieke tafereeltje te zien. Twee parende Groene Boom Slangen

Onder: Volgens de gids is dit maar heel zelden zo waar te nemen. De twee koppen van de boomslangen zijn hier goed zichtbaar.

Onder: Met deze beroemde Cable-Ferrie staken we de Daintry River over. Overal wordt hier op borden gewaarschuwd voor gevaarlijke krokodillen, waar het in deze rivier van wemelt.

Onder: Noordelijk van de Daintry River, zie je weer overal dit soort thee plantage’s

Onder: Hier vanuit de Alexander Look Out bij Mossman, een uitzicht over het Regenwoud, naar het Great Barrier Reef. Wat een land vrienden!!

Onder: Cape Tribulation: “Where the Forest meets the Reef” je kan aan dit prachtige strand niet zwemmen, vanwege de Jelly Fish – Kwallen – en de haaien.

Ik schrijf deze bijdrage op 22 november, de dag dat mijn vader jarig was. Hij is helaas eind juli 1984 gestorven toen hij 57 jaar oud was. Vandaag zou hij dus 84 jaar geworden zijn. Ik denk nog vaak aan hem.

Onder: Op de kaart is goed te zien – laatste rode pijl – waar we nu zijn. Zoals eerder gemeld reden we vanuit Alice Springs naar Ayers Rock, waar we ook de Olga’s bezochten, en vervolgens naar de beroemde Kings Canyon, waar we drie dagen bleven – zie foto’s hieronder. We hadden gepland om daarna vanuit Kings Canyon via de ” Mereeni Loop, – een unsealed 4 WD track -, door de Western MacDonnel Ranges, en een overnachting in Glenn Helen Resort naar Alice Springs Airport te rijden. Dat is geen makkelijke route, maar hij is 200 km korter. Door de hevige regenval in Kings Canyon en omgeving was deze sluiproute echter geheel overstroomd, we hadden geen keuze. Glenn Helen Resort viel af, en we besloten een extra nacht in Alice Springs in ons vorige hotel te blijven om daar nog eenmaal in ons favoriete Thaise restaurant te kunnen eten. Dat was weer heerlijk smullen geblazen. De volgende dag vlogen we in ruim 2 uur van Alice Springs naar Cairns. We zijn terug in de tropen mensen. Ons fotoverslag vandaag begint bij waar we de vorige keer gebleven waren, bij ons verblijf in Ayers Rock Resort.

Onder: Zoals ik in de vorige editie vermeldde is Ayers Rock – ofwel Uluru in de taal van de Aboriginals – een fenomeen in Australië, dat zijn weerga niet kent. Er is een autoweg rondom de Rock aangelegd, die toegang biedt aan allerlei parkeerplaatsen voor auto’s en voor bussen, van waaruit men de Rock in Sunset of Sunrise kan bewonderen. Het is hier op deze parkeerterreinen om die tijd dan ook relatief zeer “druk”. Ook kan men vanuit de duinen het sunset spektakel van de Rock beleven. 

Onder: Men kan helemaal rondom de Rock wandelen, dit is 9 km. Ook is er een kortere route: de Mala Walk, die wij deden. Men loopt dan dicht tegen het fenomeen aan. Het moet gezegd; als je er zo dicht langs wandelt en de waanzinnige grootte van de Rock ervaart, boezemt deze wel ontzag in. Het is alsof je op een andere planeet loopt; wat een landschap !

Onder: De Aboriginals hebben al 30.000 jaar lang rondom deze stenen puist gewoond.

Onder: In ons Resort kwamen we s’ avonds bij van alle indrukken en schoven aan bij het buffet diner in een van de prachtige restaurants op het resort. Rechtsboven Pork Belly  en linksonder de populairste vis in Australië : de Barramundi.

Onder: De volgende dag waren we al vroeg van de partij om de Rock te beklimmen. Je moet dit gewoon gedaan hebben. Ook hier gooide het onweer van de nacht daarvoor roet in het eten. Door de regen was het te beklimmen pad te glad. Er kon niet geklommen worden. Het pad is echt steil, en is op onderstaande foto heel dunnetjes te zien in het midden van de foto net boven de boom.

Onder: Hier het steile pad in close up. Er zijn geen treden, men moet zich vasthouden aan een stalen hekje. Het klimmen is zeker niet zonder gevaar. Beneden staat op een bord te lezen dat er al 31 personen zijn omgekomen bij de beklimming van de Rock via dit pad. Daar komt nog bij dat de Aboriginals die de Rock als hun eigendom claimen, NIET willen dat de Rock beklommen wordt. Ook dat is op een bord te lezen. Toch staat elke dag iedereen te trappelen om z’n kans te wagen.Door het weer is het ons niet gelukt.    

Onder: De Mala Walk langs de Rock; oogverblindende mooie natuur.

Onder: Mary op de Mala Walk langs de Rock.

Onder: Dit is een plaats – in de verkoelende schaduw- waar de Aboriginals tientallen duizenden jaren lang hun kinderen onderwezen hebben over de wetten van de natuur. Dit is af te lezen aan de rotsschilderingen die ze er achterlieten.

Onder: Vanuit de Rock rijdt men 40 km om bij de Olga’s te komen. Van heinde en verre zijn deze ronde rotsen al te zien. Ze bestaan uit ander materiaal dan de Rock. Het is echt heel gek om vanuit het voorruit van je auto deze rotspartij op je af te zien komen, net als de Rock trouwens.

Onder: The Olga’s, het was er zeer warm dat wij er waren.

Onder: Ayers Rock Resort, een afgelegen compound, eigenlijk niet meer dan een paar hotels, wat winkels en een paar appartementen. Er woont niet echt iemand. Een kleine nederzetting in the middel of no where. Maar speciaal voor sommige van mijn Volendamse vrienden wil ik toch het barretje even laten zien waar we ons biertje en wijntje haalden.

Onder: Met onze 4WD voor de Rock. Een fantastische landcruiser, maar de verzekering van een dergelijk 4WD vehicle kan voor problemen zorgen. Zo is bijvoorbeeld het eigen risico voor normale ongevallen – omdat het een 4 WD betreft,-  NIET voor de volle 100 % af te kopen, zoals wij altijd doen. Het eigen risico voor deze car bedroeg voor ons daarom minimaal 1100 dollar. Als iemand een kras op jouw auto geeft kost jou dat dus 1100 dollar. En dat gebeurde dan ook ! Daar komt nog bij dat het eigen risico t.a.v een dergelijke auto als je een kangeroe op je gril krijgt – de gril van de auto – 4400 dollar is. Niet af te kopen.   

Onder: Na alle oponthoud door de overstromingen onderweg van Ayers rock naar Kings Canyon, een track van 350 km, kwamen we daar uiteindelijk, weliswaar enigszins verlaat, toch aan. We besloten de volgende morgen meteen de helicoptervlucht over de beroemde Kings Canyon te maken.  Je hebt dan een compleet overzicht, en natuurlijk kan je zo de beste foto’s maken. 

Onder: De cockpit – voor de liefhebber –

Onder: Hier de 300 miljoen jaar oude Kings Canyon. Men kan hier een 5 uur durende wandeling langs de bovenrand maken. De route begint linksonder op de foto, met het steile 600 treden tellende “hartinfarct padje”, dat links omhoog gaat. Dit wordt echt zo genoemd, ik maak daar geen grapjes over. De heli piloot vertelde ons dit. Wij deden de Kings Creek Walk van 1,5 uur op de bodem van de kloof, die ons achter in de gorge (kloof) bracht. Dit pad gaat rechtdoor beneden op de foto. Het rode gesteente linksboven wordt de “Domes of The Lost City” genoemd, en het meest rechtse puntje van de kloof noemt men de “Garden of Eden” Namen verzinnen kunnen ze wel die Australiërs. Ik kan jullie verzekeren dat als je dit panorama live vanuit het raam van de helicopter ziet, dat er zich dan een vreemd euforisch gevoel meester van je maakt.

Onder: Hier de Domes (koepels)  of The Lost City van boven gezien. Het “hartinfarct padje” ziet men nu van de andere kant rechts omhoog gaan.

Onder:  The Domes of The Lost City in close up, de natuur – water, wind, erosieprocessen, en tijd – deden 300 miljoen jaar over deze uitslijtpartij. Doet ons aan de Bungle Bungles denken.

Onder: We kijken hier recht naar beneden in de “ziel” van de Kings Canyon, namelijk “The Garden of Eden”. Er zijn watervallen en trappetjes te zien, waar de wandelaars langs lopen. Dit is echt het neusje van de zalm voor wandel, en natuur liefhebbers.

Onder: Hier Kings Canyon van de andere kant bekeken. Met een helicopter is alles in no time mogelijk. De parkeerterreinen zijn linksboven nog net te zien

Onder: Met de helicopter vlogen we nog een stuk verder de Canyon uit en zagen deze prachtige hoge gorge met waterval. Hier komen geen mensen vrienden. Dit is het domein van de dieren, vooral omdat er leven brengend water voor ze is! 

Onder: Vanuit de helicopter zagen we in de buurt van de Canyon ook een rivier-crossing waar het in Australië echt van wemelt. Creeks en rivieren kruisen allerlei wegen, en het water loopt daar dus overheen. Als de creek of rivier vol komt door regen worden veel van deze crossings te diep. Men moet dan wachten tot het water gezakt is.Dat kan soms dagen duren.   

Onder: Om even een indruk te geven van Kings Canyon Resort, deze luchtfoto. Een resort met aan alle kanten vele honderden kilometers wildernis. Echt een oase in de woestijn dus. In een van deze gebouwen sliepen wij drie dagen. 

Onder; maar vrienden….. denk niet dat het ons hier aan ook maar het minste ontbrak. De kok van het resort die hier heel geduldig voor zijn kunstwerk poseerde, was zijn gewicht in goud waard. De beelden spreken voor zich dacht ik zo !
 

Onder: Hier lopen wij door de “bodem van Kings Canyon”, de zogenaamde Kings Creek, een tafereel dat ons sterk aan onze geliefde Oostenrijkse wandel,- Schluchten en Klammen deed denken.

Onder: Het is niet makkelijk om de onvoorstelbare magnitude van een fenomeen als Kings Canyon op foto’s weer te geven. Om toch een indruk te geven: vanuit de heli zagen we het wandelpad op de Canyon met daarin een bruggetje bij de witte pijl – zie onderstaande foto-. Op de foto daar weer onder-  die wij maakten vanaf de bodem van de kloof – is dit zelfde bruggetje ook te zien.

Onder: Hier hetzelfde bruggetje bij de witte pijl. Het geeft wellicht een beetje het beeld van de onvoorstelbaar grote rots massa die we hier zien.

Onder: Deze luchtfoto maakte ik enige kilometers achter de Kings Canyon. Een schitterend stukje oer natuur. “What an amazing country,….. Australië  !!

Onder: De Mereeni Loop was afgesloten, dus moesten we weer terug. Een van de riviercrossings op de route van Kings Canyon terug naar Ayers Rock. Zoals wij uit ons autoruit zagen lijkt de bulldozer ook goed vast te zitten.

Onder: We dachten nog even als alternatief de Giles Road te kunnen rijden; ook een dust road. We waren niet de enigen die zo dachten. Al snel strandden we bij een overstroming. Wij zitten in de middelste auto. De mensen in de voorste auto zijn toevallig ook Nederlanders. De Australiërs in de achterste wagen besluiten om de diepte van de overstroming eens op te nemen. 

Onder: Terwijl de Australiërs nog in de rode modder ploeteren, weten wij het al. Zelfs op deze foto is te zien dat ook een 4WD hier niet tegen opgewassen is. We besloten dan ook allemaal om te draaien.

Onder: Net toen wegreden zagen we in de bosjes naast ons, deze wilde honden ons stiekem beloeren. De leiding van het Kings Canyon Resort had iedereen op het Resort via aanplakbiljetten al gewaarschuwd voor de aanwezigheid van Dingo’s en wilde honden in deze buurt. Vooral als ze met meerdere zijn kunnen ze agressief tegen mensen worden. Je schrikt toch effe als je ze dan ziet.

Onder: Vanuit Alice Springs vlogen we naar Cairns. Back in the tropics !! Cairns is echt een gezellig kuststadje met vele terrasjes en zelfs een soort van nightlife. Het is er altijd, winter en zomer, zo’n 32 graden,  en daarbij klam. Midden in het centrum van de stad is een publiek openluchtzwembad, waar velen gebruik van maken. Vanuit Cairns kan men vele bezienswaardigheden bezoeken.

Onder: Dit kiekte ik in het centrum van Cairns, gewoon op straat, stel je voor in Amsterdam op de Dam ?

Onder: Het hotel in Cairns, waar we twee nachten verbleven, voordat we onze nieuwe campervan ophaalden. Hier had men in het zwembad een strand aangelegd; heel sfeervol allemaal.

Onder: Tijdens een rit in Cairns en omgeving zagen we vele exotische dieren. Hier de Rainbow bee- eater, die hier een mooie vlinder soldaat maakt.

Onder: Een dier dat we al vaker zagen; een Lace Monitor, een familielid van de Dragoons, die we op het eiland Komodo aan het begin van onze reis tegenkwamen. Deze was ongeveer 1.20 meter lang, en vluchtte in de boom toen hij mijn camera zag.

Onder: Een beruchte en gevreesde giftige spin, die je hier ook veelvuldig ziet, vooral s’ avonds, hangend onder bomen:  de zogenaamde Golden Orb. Hij is ongeveer 10 a 15 centimeter groot. We zagen hem heel snel deze vlieg, die links in zijn web komt, op de rechterfoto verslinden. 

Onder: Geen vreemd dier voor ons; een bidsprinkhaan, hier in grote hoeveelheden voorradig.

Onder: Dit tafereeltje zag ik door mijn telelens in Palm Cove; het beroemdste strand van Cairns. Een sportvisser die op het punt staat een hele grote vis aan zijn haak te slaan. Eigenlijk kiekte ik het baaitje, en vond sportvisser er bij wel passend. Toen ik later de foto beter bekeek snapte ik de reuzenvangst pas !!