In Monkey Mia, – een hollyday resort aan de prachtig gelegen Shark Bay -, bleven we een paar dagen; het beviel ons er uitstekend, al begon de wind behoorlijk op te steken. Overdag was dat wel prettig, want dat gaf bij 35 graden toch wel enige verkoeling, maar s ‘avonds, werd het vrij koel met die wind. Omdat we dan gezellig met de Zeeuwen aan een wijntje of biertje zaten merkten we daar echter weinig van. Later op de avond kwam er zelfs Franse Brandy uit de tas van de Zeeuwen.

Onder: Hier staan we in vol ornaat op het Monkey Mia Resort, we hadden zelfs het zeiltje aan de zijkant van de camper gespannen om overdag wat meer schaduw te hebben. Deze foto heb ik overigens s’ morgens om 8 uur gemaakt.

Onder: Juist achter onze camper lag het exotische Shark Bay strand; waar we een paar keer zwommen en ook de sting rays voorbij zagen komen.

Onder: Dit is een “Bobtail”, 40 cm lang, die alleen insecten eet. Hij heeft een hele goede schutkleur. Je ziet hem vaak op de weg oversteken; hij  blijft dan gewoon op zijn plek liggen zodat je hem rustig kan fotograferen. Deze foto kreeg ik van onze inmiddels Zwitserse vrienden Roland und Sonja.

Onder: Vanuit Monkey Mia boekten we een  Catamaran cruise om wildlife, en ook de sunset in Shark Bay vanaf het water te zien. We gingen voor schildpadden, dolfijnen, haaien, dugongs, walvissen en grote roggen. 

Onder: Veel wildlife zagen we niet; alleen dolfijnen en Dugongs, een soort walrus die wij niet zo goed kennen. De enige Dugong die ik kiekte, is rechtsonder te zien. Zelfs kenners waren verbaasd over deze opname. Is dit wel een Dugong, vroeg men zich af? Het is een vreemd beest zegt iedereen; die twee neusgaten kloppen wel, maar die twee bulten ? In elk geval besloot ik na deze foto maar eens wat rust te nemen in het grote vangnet van de Catamaran, zie linksonder.

Onder: Met de sunset vanaf de catamaran hadden we meer succes, zoals op de hieronder staande foto te zien is. Het is hier gewoon een kwestie van klikken en klaar is Kees  (wat ’n k’s)

Onder: Sunsets in Australië verbazen ons steeds weer. Zo snel als dit gaat, en zo snel als alle kleuren veranderen. Onderstaande foto is een paar minuten na de bovenstaande genomen, en ziet er heel anders uit. Wel was er plotseling wat meer cirrus bewolking gekomen.

Veel openbare voorzieningen in Australië

Het valt ons op dat overal waar wij tot nu toe waren, in elk stadje, dorpje of gehucht degelijke openbare voorzieningen zijn aangelegd. Zoals openbare toiletten, picknick tafels met BBQ faciliteiten, vis schoonmaak plaatsen, en visafval bakken etc. Vaak gemaakt van roestvrij staal, heel degelijk en functioneel, en …jawel….GRATIS te gebruiken. Zelfs de verwarming van de BBQ is voor rekening van de overheid. Maar wat ons nog het meeste opviel, is , dat het allemaal heel was, perfect werkend, en…… schoongemaakt. Zou dat bij ons ook kunnen, vroegen wij ons af?    

Onder: Hier staat Mary denkbeeldig een snappertje schoon te maken op de boulevard van Denham; alle apparatuur gratis door iedereen te gebruiken.

Onder: Deze picknick plaats met gratis BBQ en vele andere, zagen wij in het duingebied bij Monkey Mia. Als bewijs heb ik ook rechtsonder de gebruiksaanwijzing van de BBQ geplaatst. Zwarte knop indrukken en de BBQ plaat wordt heet. Geen munt inwerpen, en geen creditcard insteken. Overigens; Australiërs noemen een bakplaat een BBQ, houtskool wordt niet gebruikt. Een gril ,wat meer lijkt op onze BBQ is heel wat anders hier.

Onder: We reden tot nu toe in het ruige West Australië vele kilometers op rode dust roads, vaak niet meer dan rulle stof hopen, waarop onze 4WD alle zeilen moet bijzetten om niet vast te komen te zitten. Wat ons echter opvalt is dat hier in deze wildernis langs de kant van de weg zoveel mooie bloemen groeien.

Onder: Af en toe stoppen we even om deze “wildflowers” te bekijken en te fotograferen
 

Onder: Zo maar een paar uit de grote selectie die ik fotografeerde. Het is onvoorstelbaar dat in deze droge en dorre gebieden zulke bonte en mooi gevormde bloemen groeien. De namen zal ik jullie besparen; overigens weten wij ze ook niet allemaal. In het midden onder heet Smokey Grass, mooi toch?

Onder: Hier nog even een van onze favoriete plekjes tot nu toe. Cape Peron. Te mooi om waar te zijn. Ook hier groeien veel wildflowers

Onder: Aalscholvers en meeuwen; die op Cape Peron samen met ons genieten van het leven.

Onder: Elke morgen om kwart voor 8 komen hier in Monkey Mia een stel in het wild levende dolfijnen langs het strand om een paar visjes op te halen. Deze keer waren er zoals te zien twee van de partij, soms wel 20. Let wel: het zijn wilde dolfijnen. Ze zijn absoluut niet gedresseerd, zegt men hier. Maar wel gewend om visjes te krijgen, zeg ik dan, wat is het verschil vraag ik me af.

Onder: Hetzelfde tafereel van een andere kant; soms levert dit wel een interessante foto op. Iemand die niet weet dat hier dolfijnen hun hapje op komen halen prakkiseert zich helemaal suf! Wat is hier aan de de hand??

Onder: Hoewel wij nooit wilde dieren voederen, werd nu een uitzondering gemaakt. Mary werd gevraagd de dolfijnen wat visjes te voeren. Ze weigerde dat niet natuurlijk en vond het zelfs heel leuk. Behoedzaam kwam de dolfijn dichterbij en nam het visje uit Mary haar hand  aan.

Onder: Deze sunset  maakte ik nog even snel vanaf het resort in Monkey Mia

Onder: Vanuit Monkey Mia reden we naar Kalbarri, waar we in het Kalbarri National Park de Zeeuwse Nederlanders weer tegenkwamen; en via de ruim opgezette stad Geraldton kwamen we in Cervantes terecht. Hieruit verkenden we de beroemde Pinnackles Desert. We naderen nu de grote stad Perth, maar daar is qua verkeer nog niet veel van te merken; het is en blijft stil op de weg. We hebben hier nu ruim 7000 km op de klok.
 

HITTE !
Onder: Bij het naar binnen gaan van het Kalbarri National Park worden we zoals zo vaak in West Australië gewaarschuwd voor de extreme hitte en de verregaande mogelijke gevolgen ervan. Hoewel we nu in de gematigde en dus “koelere” breedtes van Australië zijn aangekomen – overdag 32 graden s ‘ nachts 20 graden – , kan het hier nu in de Gorges tot 50 graden worden; daarom moet iedereen zoals hier te lezen is voor elke wandeling minstens drie liter water meenemen en een hoed dragen, waarvan acte
    

Onder: In het Kalbarri National Park bezochten we hoog boven een gorge, de Natural Window, waar de Zeeuwse Corrie Krijger deze foto van ons maakte.

Onder: Een 60 cm lange lizzard komt voorbij. Prachtige gekleurde dieren die leven van insecten, die ze met hun tong vangen. Ze zijn heel schuw voor mensen

Onder: Kalbarri National Park; je wordt er stil van

Onder: Mary en de Zeeuwen lopen op de rotsen in het midden van de foto. Nu zie je pas hoe groots dit panorama is. Bij nader inzien best wel een gewaagd voet tochtje. Je denkt soms op een solide richel te lopen , maar dat hoeft helemaal niet zo te zijn blijkt uit de foto die onder onderstaande foto staat . Je wordt er overigens ook voor gewaarschuwd.
 

Onder: Hier stonden wij zojuist ook; in de waan dat we op solide rotsen stonden terwijl dit niet het geval is. Je kan dit op de plek staand zelf niet zien. Ze kunnen elk moment afbreken.

Onder: Het pelikanen echtpaar is zichtbaar tevreden met elk een visje in de buidel.

Onder: Nu gaat het mis, pa pelikaan verschalkt het visje, en ma zit ernaast; door een meeuw ingepikt. De huwelijkse genegenheid laat het nu afweten, zoals verder zal blijken.
 

Onder: Linksboven laat pa het visje nog even uitdagend zien; hetgeen ma peli rechtsboven niet kan waarderen. Het wordt een gehakketak linksonder, en zelfs dreigt ma rechtsonder nu de hele bek van pa in de peli buidel te laten verdwijnen.
 

Onder: De meeuw die het visje van ma pelikaan afpakte staat er met de buit in de bek bij te kijken. Even later vloog deze meeuw naar het water om de vis rustig op te eten.

Onder: Onderweg van Kalbarri naar Cervantes kwamen we langs dit Pink Lake, – het rose meer – de kleur wordt gevormd door de er in aanwezige algen; een vreemd fenomeen dat we nog vaker tegen zouden komen.

Onder: Bij dit Pink Lake stonden ook de Nederlandse Zeeuwen geparkeerd; ze waren juist koffie aan het drinken. Zo stonden wij daar dan bij dit vreemde meer aan een Hollands bakkie koffie met een speculaasje; het kan verkeren. In rood shirt Kees v Dalen.

Onder: Halverwege de rit van Kalbarri naar Cervantes stopten we op de boulevard van Geraldton, een wijds opgezette stad met 37000 inwoners. Het was wel weer even wennen om in de “bewoonde wereld” te rijden met ander verkeer om je heen en links en rechts stoplichten. We hadden ze overigens – die stoplichten – niet gemist! Bij Skeetas zaten we heerlijk op het terrasje aan de Indische Oceaan te lunchen.
 

Onder: We reden uit Cervantes naar de Pinnacles Desert, een beroemd, maar bizar landschap. Door water en wind in miljarden jaren van vegetatie ontdaan. Nederlanders die hier in 1650 voor het eerst kwamen dachten van doen te hebben met de resten van een Aziatische beschaving. Nu weten we dat het dus anders is. Hier door rijden of lopen is net of je op een ander planeet bent.

Onder: Pinnacles Desert

Onder: Vooral bij sunset is het Pinnacles landschap fotogeniek, had ik overal gelezen. Daarom gingen we er nogmaals heen. Nu waren ook de Zeeuwen aanwezig.

Onder: Pinnacles in het licht van de ondergaande zon.

Onder: Deze foto maakte ik nog ver vóór sunset; hier zitten Corrie Krijger en Addy van Dalen, de twee zussen uit Zeeland, gezellig naast elkaar tussen de Pinnacles te kletsen. Over Addy die met haar Kees al 32 jaar in Australië woont, en Corrie en Dick het slagers echtpaar uit het Zeeuwse Wolphaartsdijk, de volgende keer meer.