Onder: Van de kleinkinderen kregen we zelfgemaakte tekeningen en verf werkjes op gestuurd. We hebben ervan genoten natuurlijk

Onder: Het oeroude plaatsje York, waar we na ons verblijf bij Kees en Addy op weg naar Hyden toch even uitstapten. Wat een rust en landelijkheid heersen hier!

Onder: De temperaturen zijn hier nu schappelijk; de hitte van het tropische Noordwest Australie ligt achter ons; het wordt nu zomer: overdag zo’n 28 graden en s’ nachts rond 18 graden Celsius. Het landschap begint er nu ook echt heel anders en vooral geciviliseerder uit te zien. Er staat hier duidelijk meer water in de dammen. Soms lijkt het wel net Nederland vooral met die koeien en het grasland.

Onder: Zoals ik hierboven al vermeldde; het landschap lijkt hier in het zuidwesten van West Australië soms wel eventjes op Nederland. De koeien zien er hier in tegenstelling tot het noorden van WA , net als in Nederland ook heel gezond uit.

Onder: We zien ook steeds meer van de beroemde “wheatbelt” van Australië; de zogenaamde graanschuur van dit machtig grote land. In een heel groot gebied ten oosten van Perth, worden allerlei gewassen, maar voornamelijk graan verbouwd. Vele honderden kilometers achtereen ziet men niets anders dan gele, met graan bedekte velden. 

Onder: Die Australiërs hebben toch maar bijna alles zelf, al die grondstoffen zoals goud, diamant, koper, aluminium, steenkool, ijzer olie etc… maar ook het lichtgele goud: GRAAN !!!

Onder: Na al dit lichtgele goud arriveerden we in Hyden waar we de beroemde Wave Rock zagen. Een in miljarden jaren door water en lucht uitgesleten rotspartij in de vorm van een grote golf. Men kan hierop staand, foto’s maken alsof men staat te windsurfen. In Hyden hadden we veel last van vliegen, we liepen hier de meeste tijd rond met onze mosquito netten op. Deze vliegen bijten niet , maar zijn wel heel irritant.

Onder: Achter de Wave Rock zagen we nog dit rare rotsje, het zogenaamde “open bekje”. Nou ja,….. open bek zullen we maar zeggen.

Onder: Van Hyden naar Albany rijdend, zagen we tussen de bomen door, langs de weg, plotseling een Nederlandse molen staan. Uiteraard draaiden we om en reden even dit terrein op. Wat is daar nou allemaal aan de hand?

Onder: Jawel hoor; een Nederlandse molen, gebouwd door Hennie en Pleun Hitzert uit het Zeeuwse Puttershoek.

Onder: Er was verder geen teken van leven in en bij de molen, dus reden we maar weer verder, maar niet na dit ouderwetse plaatje nog geschoten te hebben; een Nederlandse molen tussen het wuivende graan.

Onder: Het begon richting Albany steeds meer op de Veluwe te lijken; een prachtige route door dichtbegroeide bossen met Sandlewood en Karitrees. Heel sterk naar zoet hout geurend.

Onder: Albany leek ons bepaald niet een stadje voor starters op de woningmarkt. Dure huizen op waanzinnige mooie lokaties. Het caravan park hier was ook heel mooi.

Onder: Uitzicht van het caravan park in Albany naar de zee. ( Oceaan )

Onder: De mooie Frenchman Bay in Albany

Onder: Bij “The Windmill Farm in Albany stonden we op deze kliffen een tijdje naar de golven te kijken toen ik besloot onderstaand trappetje maar eens af te gaan om wat foto’s van de torenhoge golven te maken. Daarna liep ik weer naar boven, daarbij slechts kijkend naar de traptreden waar ik m’n voeten op zette. Plotseling zag ik op een tree, waar ik m’n rechtervoet neer wilde planten een grote slang kronkelen. Ik kon nog net m’n voet naast z’n kop neerzetten. Op z’n kop gaan staan, is nou net het enige wat je met slangen NIET moet doen, zeggen de kenners hier allemaal.. In 0,1 seconde was ik 10 meter hoger, en durfde niet eens achterom te kijken voor een foto. Dat wil wat zeggen vrienden….
  

Onder: Net voor het slangen incident maakte ik de volgend beauty’s van plaatjes van machtige vele meters hoge golven. Alsof ze in slow motion op je af rollen, een prachtig gezicht, waar je wel uren naar kan blijven kijken. 

Onder: Ook weer zo’n prachtig exemplaar. Als je dit ziet hoor je als het ware het gierende geluid erbij.

Onder: Van Albany reden we naar het bosrijke Walpole, waar we ook door zwermen vliegen belaagd werden en niet zonder onze mosquito netten konden.. Hier bezochten we de befaamde Tree Top Walk, een steeds stijgende stellage tussen de hoge Karitrees aangelegd, zodanig dat uiteindelijk boven de boomtoppen gelopen kan worden. Een hele vreemde gewaarwording.

Onder: In The Valley of the Giants zagen we deze reuzen bomen.

Onder: Maar ook deze reuze holle bolle bomen. Is dat Mary nou niet die daaronder door komt?

Onder: Vanuit Walpole reden we door een werkelijk schitterende natuur naar Pemberton.

Onder: In Pemberton moet je de Gloucester Tree beklommen hebben. Jawel, 61 meter langs de boom omhoog. Zoals te zien heb ik dat met m’n mosquito netje op gedaan.

Onder: We gaan naar het wijngebied bij Margaret River ten zuiden van Perth. Het landschap , met wijnranken, begint nu echt op dat van Nieuw Zeeland te lijken. Wie had dat gedacht in dat verders ruige en woeste West Australië.

Onder: Dit zijn we gewend van de wijn gebieden in Oostenrijk, waar we vaak komen. Maar ja er is toch ook heel veel Australische wijn op de markt , dus was onderstaand beeld hier wel enigszins te verwachten.
 

Onder: In het Margaret River wijngebied, ligt de ene statige Wijn Estate naast de andere. Men probeert er echt iets moois van te maken. Vooral de entrees aan de kant van de weg zien er een beetje brallerig en protserig – maar toch wel mooi – uit.

Onder: Mary en ik maakten ook een wijntour mee. Australiers houden van lekker en van veel. Een wijntourtje wordt aangeprezen met o.a “op z’n minst 40 wijntjes”. Hier heffen Mary en ik het glas bij wijntje nr 10 op het derde wijngoed. We hoefden gelukkig niet zelf terug te rijden. 

Onder: Prachtige wijnranken die we zagen tijdens onze wijntour in Margaret River.

Onder: De wijngebieden zijn over het algemeen niet zo groot als die wij in Oostenrijk gezien hebben, maar er zijn er wel heel erg veel. Heeeel eeeerg veeeeeel !!!

Onder: We trokken weer verder, naar Fremantle, een zuidelijk voorstadje van Perth. In Perth zelf is niet zo veel te beleven, daarom kozen we domicilie in de dit frivole en gezellige plaatsje, waar we tot onze verbazing ook onze Zwitserse reis vrienden Roland und Sonja weer op het caravanpark tegenkwamen. Dat werd natuurlijk heel gezellig. Vanuit Fremantle voeren we per bootferry in een half uur naar het eiland Rottnest, een soort Texel. Hier huurden we fietsen om het eiland te verkennen. Echt fantastisch, en………. geen vliegen. 

Vandaag feliciteren we onze kleinzoons Jan en Kees, die gisteren op 6 november acht jaar geleden, geboren werden, en hun jongere broer Tim die vandaag 7 november 5 jaar wordt. We hebben de boys via skype al gefeliciteerd maar het feest wordt vandaag gezamenlijk gevierd. We wensen de kids en hun ouders Sander en Tamara een fijne en gezellige dag toe.

Onder: Op het caravanpark in Cervantes zagen we bij bijna alle caravans en cabins een tractor verdekt opgesteld staan. Waar is dat goed voor denk je dan. Het blijkt in alle gevallen te gaan om daarmee de boot in het water te trekken. Alle Australiërs zijn namelijk sport vissers en hebben een bootje. 

Onder: Op hetzelfde caravanpark zagen we een Duits echtpaar met twee tiener dochters in een 2 persoons-landcruiser binnenkomen; wij dachten nog: waar slapen die 4 volwassenen allemaal? Dat werd snel duidelijk, zoals hieronder te zien is. Er werd in no time een soort van boomhut constructie opgebouwd. Het spul had veel bekijks; er werden veel foto’s van gemaakt.
  

Onder: Zeer trots ben ik op onderstaande foto’s van enkele Koala beertjes, gemaakt in het Yanchep National Park noordelijk van Perth. Waarom trots? Omdat deze diertjes zeldzaam worden, en ik ze fotografeerde in hun eigen habitat, in de natuur,  en niet in een of andere dierentuin, maar ook omdat ze meestal overdag slapen hoog in een boom, en s’ nachts pas op zoek gaan naar voedsel; bladeren van de Eucalyptus boom.

Onder: Een ander Koala beertje; overigens noemen we ze beertjes terwijl ze niet uit de beren familie stammen.

Onder: Misschien komt dat beren verhaal wel door de ferme klauwen die ze hebben, waarmee ze overigens geen prooi grijpen, maar wel heel goed kunnen klimmen.

Onder: In hetzelfde Yanchep National Park daalden we af in een van de er aanwezige onderaardse grotten

Onder: We zagen op onze reis van het noordelijke Darwin naar het zuidelijk Perth heel veel kangaroe’s, levende exemplaren aan de kant van de weg zoals rechtsonder, maar meestal dood op de weg; overreden. Op sommige wegen wel honderden achter elkaar. Een triest gezicht, hoewel het iets is dat bij Australie hoort, heb ik besloten er geen foto’s van te maken. De automobilist wordt overal op de aanwezigheid van deze dieren geattendeerd – zie linksonder –  het bord waarop men waarschuwt voor overstekende kangaroe’s en emoes. Vooral in het donker bij dageraad en net na zonsondergang gaan deze dieren de weg op. Daarom wordt night driving hier sterk afgeraden.

Onder:Zo zien we de kangaroe’s natuurlijk het liefste, springlevend, en hoppend in de vrije natuur.

Onder: deze plant zie je overal in West Australie: de grass tree of in de volksmond “black boy” genoemd.

Onder: We komen aan in de noordelijke suburbs van Perth, het landschap krijgt een heel ander gezicht; we zijn hier in Swan Valley, het oude en eerste wijngebied van Australie. Het doet ons een beetje denken aan Oostenrijk; wat een land , dat Australië
 

Onder: Twee Zeeuwse Australiers Addy en Kees; hele gastvrije en sympathieke emigranten die wat van hun leven gemaakt hebben. Als buitenlanders in zo’n ver en groot land, een compleet bos kopen en daar dan je eigen huis op bouwen, en een eigen wereld opbouwen, petje af !! Hier lopen deze twee “kanjers” met hun onafscheidelijke herder Tasja. Op de achtergrond het huis etc..

Onder: De woning, die Kees helemaal zelf bouwde. Alleen Addy heeft in haar vrije tijd af en toe eens wat geholpen. Ze had destijds haar eigen lunchroom in het nabij gelegen Midland; Kees zorgde toen voor de kids en bouwde er lustig op los. Het huis zit echt heel slim in elkaar, en is omgeven door een veranda om de zon tegen te houden.  Het smaakvolle interieur is werkelijk een plaatje om te zien.Wij kunnen er over meepraten, want we sliepen twee nachten in een werkelijk prachtige kamer in dit mooie huis. 

Onder: De voorzijde van de woning met links de carport waar de auto van Addy staat geparkeerd

Onder: Het gezellige terras waar de van Dalen’s vaak zitten. Uiteraard hebben wij hier ook menig wijntje gedronken.

Onder: Het uitzicht op de oprij weg, staand op de voorste veranda. Dit is toch wel uniek vrienden

Onder: De laatste tijd bouwde Kees dit onderkomen voor zijn gasten. Het was oorspronkelijk bedoeld als Emoe huisje, maar die business werd niets, en daarom besloot Kees er een gast woning van te maken. Dick en Corrie Krijger verbleven hier nu. Ook dit interieur kan wedijveren met een 5 sterren hotel.

Onder: Kees van Dalen, loopt door zijn eigen Australische bos. Welke andere Nederlander kan dat zeggen. Een ongecompliceerde en vooral vriendelijke “bikkel”. Een no nonsens man van het zuiverste water met veel humor. We zagen een nieuwe paardenstal die hij voor de buurman – werkgever – maakte. (zie foto onder hieronder). We geloofden onze eigen ogen niet!  Een groot vakman op timmer en bouw gebied, hoewel de internetwereld niet zo aan hem besteed is; Kees vertrouwt op de natuur en leeft daar ook mee. Kees the “Bush man”, the “Outback man” noemde ik hem. Hij doet me overigens in heel veel opzichten aan mijn eigen broer Kees denken. Kees en Addy leerden ons veel over the outback ( de wildernis) . Bijvoorbeeld: Als je pech krijgt onderweg in de outback of desert, verlaat dan nooit je auto, dat kost je je leven zo afgelegen zonder hulp in die hitte. En ervaring hebben ze , de van Dalen’s, ze reizen veel door Australië. 

Onder: Kees werkt als zzp-er, maar werkt intussen al 4 jaar voor zijn buurman, een hele rijke advocaat uit Perth. “Maak maar een mooie paardenstal voor me Kees, zoals jij denkt dat het moet”. Zo ging Kees aan het werk, zonder tekening, hij maakte er iets buitengewoons van. Op onderstaande foto laat hij ons het een en ander even zien.

Onder: Kees en Addy hebben een buurman met een eigen vliegtuig in de schuur. Ze regelden even een rondvluchtje voor ons. Dit kan hier allemaal in dit land; in buurmans schuur naast z’n huis tussen de tuin spulletjes en het speelgoed van de kleinkids stond het speelgoedje van opa. Een Cessna 182. Hij had ruim 7000 uren als bushpilot in z’n logboek, en was jaren lang met z’n kist van z’n huis naar zijn cattlestation bij Kalgoorlie gevlogen. De laatste tijd dreef hij ook het vee er mee bij elkaar; dan kan je wel een beetje vliegen denk ik zo ! Mary en Kees staan erbij te kijken.

Onder: Terwijl Dick Krijger en Mary toekijken, en de buurman links de kist in orde maakt, schuift Kees de deuren van de schuur helemaal open.

Onder: De droom van elke vliegenier: vliegen vanuit je eigen schuur en tuin. Hier kan dat ! what an amazing country !!

Onder: Take off tussen de koeien; aan het einde van de runway in de tuin staat een telefoonpaal. “Die heb ik daar met opzet laten plaatsen, dan word ik steeds herinnerd aan de draden die daar hangen”. Slim hoor !

Onder: Ik maakte een aantal luchtfoto’s uit het geopende raam van de kist. Hier de verblijven van de van Dalen’s, links onder het midden onze geparkeerde landcruiser.

Onder: Juist voor de landing: de landingsbaan in de tuin van de buurman van Kees. Nu is ook goed de paal in het verlengde van de centerlijn van de baan te zien.

Onder: Een luchtfoto van de DAM op het grondstuk van Kees en Addy. Kees: “Toen ik hier kwam werd me gezegd: Kees je grond is pas wat waard als er water op staat”. “Toen heb ik – net als elke Australier op zijn grondstuk doet-, een Dam laten graven, waar regenwater in moet komen, de bodem van de dam wordt door de klei helemaal waterdicht”. De bedoeling is natuurlijk dat het dan wel regent, en daar ontbreekt het in dit deel van Australie vaak aan. Wij hebben in de twee maanden dat we hier nu zijn nog geen druppel regen gezien. De dam is zoals te zien is, ook nu bijna leeg. En de zomer komt er aan.

Onder: Twee zaken beheersen het leven van de bewoners hier. Vuur en water. Het een hoop je nooit, en het andere hoop je zoveel mogelijk te krijgen. De dammen moeten vol, dat is een van de onderwerpen dat elke dag wel ter tafel komt. Drinkwater, of zoetwater is nou eenmaal het schaarste goedje in Australie. Het bos is door de droogte en de hitte zeer brandgevaarlijk, daarom hebben de buren overal een brand communicatie en bestrijding systeem ontwikkeld. Kees is ook lid van zo’n plaatselijke brandweer. Maar ook heeft ie net als z’n buren een prive brandweer autootje waar een beginnend brandje mee te blussen is. Je kan daarmee soms je huis redden, zei Kees me  

Onder: Het systeem wordt door Kees even gedemonstreerd, het spul is 35 jaar oud, en ziet er een beetje sjofel uit, maar reken maar, dat het goed werkt. Daar zorgt Kees wel voor.

Onder: Hier de twee Zeeuwse meisjes, de zussen Corrie en Addy met hond Tasja. Bakkersdochters op de dam.
 

Onder: Wie heeft dit zo voor elkaar ? Elke ochtend ontbijten op de veranda aan de voorkant van je woning met uitzicht in je eigen bos ? Dat zijn er maar weinig vrienden !

Onder: S’ avonds zorgden Kees en Addy voor een BBQ met een paar lekkere stukken vlees.

Onder: vlnr: Mary, Kees, Dick, Corrie en Addy op het gezellige terras. Op de achtergrond het Uusje waar Dick en Corrie logeerden

Onder: Kees en Addy van Dalen, enorme lieven mensen, het was een groot genoegen om even in jullie prive leven te mogen zijn. Dank voor jullie gulle gastvrijheid en voor alles waarvan we bij jullie hebben genoten. Het was een buitengewoon leuk en interessant intermezzo op onze reis door jullie “maffe” land. Het ga jullie goed!