Ik schrijf deze bijdrage op 22 november, de dag dat mijn vader jarig was. Hij is helaas eind juli 1984 gestorven toen hij 57 jaar oud was. Vandaag zou hij dus 84 jaar geworden zijn. Ik denk nog vaak aan hem.

Onder: Op de kaart is goed te zien – laatste rode pijl – waar we nu zijn. Zoals eerder gemeld reden we vanuit Alice Springs naar Ayers Rock, waar we ook de Olga’s bezochten, en vervolgens naar de beroemde Kings Canyon, waar we drie dagen bleven – zie foto’s hieronder. We hadden gepland om daarna vanuit Kings Canyon via de ” Mereeni Loop, – een unsealed 4 WD track -, door de Western MacDonnel Ranges, en een overnachting in Glenn Helen Resort naar Alice Springs Airport te rijden. Dat is geen makkelijke route, maar hij is 200 km korter. Door de hevige regenval in Kings Canyon en omgeving was deze sluiproute echter geheel overstroomd, we hadden geen keuze. Glenn Helen Resort viel af, en we besloten een extra nacht in Alice Springs in ons vorige hotel te blijven om daar nog eenmaal in ons favoriete Thaise restaurant te kunnen eten. Dat was weer heerlijk smullen geblazen. De volgende dag vlogen we in ruim 2 uur van Alice Springs naar Cairns. We zijn terug in de tropen mensen. Ons fotoverslag vandaag begint bij waar we de vorige keer gebleven waren, bij ons verblijf in Ayers Rock Resort.

Onder: Zoals ik in de vorige editie vermeldde is Ayers Rock – ofwel Uluru in de taal van de Aboriginals – een fenomeen in Australië, dat zijn weerga niet kent. Er is een autoweg rondom de Rock aangelegd, die toegang biedt aan allerlei parkeerplaatsen voor auto’s en voor bussen, van waaruit men de Rock in Sunset of Sunrise kan bewonderen. Het is hier op deze parkeerterreinen om die tijd dan ook relatief zeer “druk”. Ook kan men vanuit de duinen het sunset spektakel van de Rock beleven. 

Onder: Men kan helemaal rondom de Rock wandelen, dit is 9 km. Ook is er een kortere route: de Mala Walk, die wij deden. Men loopt dan dicht tegen het fenomeen aan. Het moet gezegd; als je er zo dicht langs wandelt en de waanzinnige grootte van de Rock ervaart, boezemt deze wel ontzag in. Het is alsof je op een andere planeet loopt; wat een landschap !

Onder: De Aboriginals hebben al 30.000 jaar lang rondom deze stenen puist gewoond.

Onder: In ons Resort kwamen we s’ avonds bij van alle indrukken en schoven aan bij het buffet diner in een van de prachtige restaurants op het resort. Rechtsboven Pork Belly  en linksonder de populairste vis in Australië : de Barramundi.

Onder: De volgende dag waren we al vroeg van de partij om de Rock te beklimmen. Je moet dit gewoon gedaan hebben. Ook hier gooide het onweer van de nacht daarvoor roet in het eten. Door de regen was het te beklimmen pad te glad. Er kon niet geklommen worden. Het pad is echt steil, en is op onderstaande foto heel dunnetjes te zien in het midden van de foto net boven de boom.

Onder: Hier het steile pad in close up. Er zijn geen treden, men moet zich vasthouden aan een stalen hekje. Het klimmen is zeker niet zonder gevaar. Beneden staat op een bord te lezen dat er al 31 personen zijn omgekomen bij de beklimming van de Rock via dit pad. Daar komt nog bij dat de Aboriginals die de Rock als hun eigendom claimen, NIET willen dat de Rock beklommen wordt. Ook dat is op een bord te lezen. Toch staat elke dag iedereen te trappelen om z’n kans te wagen.Door het weer is het ons niet gelukt.    

Onder: De Mala Walk langs de Rock; oogverblindende mooie natuur.

Onder: Mary op de Mala Walk langs de Rock.

Onder: Dit is een plaats – in de verkoelende schaduw- waar de Aboriginals tientallen duizenden jaren lang hun kinderen onderwezen hebben over de wetten van de natuur. Dit is af te lezen aan de rotsschilderingen die ze er achterlieten.

Onder: Vanuit de Rock rijdt men 40 km om bij de Olga’s te komen. Van heinde en verre zijn deze ronde rotsen al te zien. Ze bestaan uit ander materiaal dan de Rock. Het is echt heel gek om vanuit het voorruit van je auto deze rotspartij op je af te zien komen, net als de Rock trouwens.

Onder: The Olga’s, het was er zeer warm dat wij er waren.

Onder: Ayers Rock Resort, een afgelegen compound, eigenlijk niet meer dan een paar hotels, wat winkels en een paar appartementen. Er woont niet echt iemand. Een kleine nederzetting in the middel of no where. Maar speciaal voor sommige van mijn Volendamse vrienden wil ik toch het barretje even laten zien waar we ons biertje en wijntje haalden.

Onder: Met onze 4WD voor de Rock. Een fantastische landcruiser, maar de verzekering van een dergelijk 4WD vehicle kan voor problemen zorgen. Zo is bijvoorbeeld het eigen risico voor normale ongevallen – omdat het een 4 WD betreft,-  NIET voor de volle 100 % af te kopen, zoals wij altijd doen. Het eigen risico voor deze car bedroeg voor ons daarom minimaal 1100 dollar. Als iemand een kras op jouw auto geeft kost jou dat dus 1100 dollar. En dat gebeurde dan ook ! Daar komt nog bij dat het eigen risico t.a.v een dergelijke auto als je een kangeroe op je gril krijgt – de gril van de auto – 4400 dollar is. Niet af te kopen.   

Onder: Na alle oponthoud door de overstromingen onderweg van Ayers rock naar Kings Canyon, een track van 350 km, kwamen we daar uiteindelijk, weliswaar enigszins verlaat, toch aan. We besloten de volgende morgen meteen de helicoptervlucht over de beroemde Kings Canyon te maken.  Je hebt dan een compleet overzicht, en natuurlijk kan je zo de beste foto’s maken. 

Onder: De cockpit – voor de liefhebber –

Onder: Hier de 300 miljoen jaar oude Kings Canyon. Men kan hier een 5 uur durende wandeling langs de bovenrand maken. De route begint linksonder op de foto, met het steile 600 treden tellende “hartinfarct padje”, dat links omhoog gaat. Dit wordt echt zo genoemd, ik maak daar geen grapjes over. De heli piloot vertelde ons dit. Wij deden de Kings Creek Walk van 1,5 uur op de bodem van de kloof, die ons achter in de gorge (kloof) bracht. Dit pad gaat rechtdoor beneden op de foto. Het rode gesteente linksboven wordt de “Domes of The Lost City” genoemd, en het meest rechtse puntje van de kloof noemt men de “Garden of Eden” Namen verzinnen kunnen ze wel die Australiërs. Ik kan jullie verzekeren dat als je dit panorama live vanuit het raam van de helicopter ziet, dat er zich dan een vreemd euforisch gevoel meester van je maakt.

Onder: Hier de Domes (koepels)  of The Lost City van boven gezien. Het “hartinfarct padje” ziet men nu van de andere kant rechts omhoog gaan.

Onder:  The Domes of The Lost City in close up, de natuur – water, wind, erosieprocessen, en tijd – deden 300 miljoen jaar over deze uitslijtpartij. Doet ons aan de Bungle Bungles denken.

Onder: We kijken hier recht naar beneden in de “ziel” van de Kings Canyon, namelijk “The Garden of Eden”. Er zijn watervallen en trappetjes te zien, waar de wandelaars langs lopen. Dit is echt het neusje van de zalm voor wandel, en natuur liefhebbers.

Onder: Hier Kings Canyon van de andere kant bekeken. Met een helicopter is alles in no time mogelijk. De parkeerterreinen zijn linksboven nog net te zien

Onder: Met de helicopter vlogen we nog een stuk verder de Canyon uit en zagen deze prachtige hoge gorge met waterval. Hier komen geen mensen vrienden. Dit is het domein van de dieren, vooral omdat er leven brengend water voor ze is! 

Onder: Vanuit de helicopter zagen we in de buurt van de Canyon ook een rivier-crossing waar het in Australië echt van wemelt. Creeks en rivieren kruisen allerlei wegen, en het water loopt daar dus overheen. Als de creek of rivier vol komt door regen worden veel van deze crossings te diep. Men moet dan wachten tot het water gezakt is.Dat kan soms dagen duren.   

Onder: Om even een indruk te geven van Kings Canyon Resort, deze luchtfoto. Een resort met aan alle kanten vele honderden kilometers wildernis. Echt een oase in de woestijn dus. In een van deze gebouwen sliepen wij drie dagen. 

Onder; maar vrienden….. denk niet dat het ons hier aan ook maar het minste ontbrak. De kok van het resort die hier heel geduldig voor zijn kunstwerk poseerde, was zijn gewicht in goud waard. De beelden spreken voor zich dacht ik zo !
 

Onder: Hier lopen wij door de “bodem van Kings Canyon”, de zogenaamde Kings Creek, een tafereel dat ons sterk aan onze geliefde Oostenrijkse wandel,- Schluchten en Klammen deed denken.

Onder: Het is niet makkelijk om de onvoorstelbare magnitude van een fenomeen als Kings Canyon op foto’s weer te geven. Om toch een indruk te geven: vanuit de heli zagen we het wandelpad op de Canyon met daarin een bruggetje bij de witte pijl – zie onderstaande foto-. Op de foto daar weer onder-  die wij maakten vanaf de bodem van de kloof – is dit zelfde bruggetje ook te zien.

Onder: Hier hetzelfde bruggetje bij de witte pijl. Het geeft wellicht een beetje het beeld van de onvoorstelbaar grote rots massa die we hier zien.

Onder: Deze luchtfoto maakte ik enige kilometers achter de Kings Canyon. Een schitterend stukje oer natuur. “What an amazing country,….. Australië  !!

Onder: De Mereeni Loop was afgesloten, dus moesten we weer terug. Een van de riviercrossings op de route van Kings Canyon terug naar Ayers Rock. Zoals wij uit ons autoruit zagen lijkt de bulldozer ook goed vast te zitten.

Onder: We dachten nog even als alternatief de Giles Road te kunnen rijden; ook een dust road. We waren niet de enigen die zo dachten. Al snel strandden we bij een overstroming. Wij zitten in de middelste auto. De mensen in de voorste auto zijn toevallig ook Nederlanders. De Australiërs in de achterste wagen besluiten om de diepte van de overstroming eens op te nemen. 

Onder: Terwijl de Australiërs nog in de rode modder ploeteren, weten wij het al. Zelfs op deze foto is te zien dat ook een 4WD hier niet tegen opgewassen is. We besloten dan ook allemaal om te draaien.

Onder: Net toen wegreden zagen we in de bosjes naast ons, deze wilde honden ons stiekem beloeren. De leiding van het Kings Canyon Resort had iedereen op het Resort via aanplakbiljetten al gewaarschuwd voor de aanwezigheid van Dingo’s en wilde honden in deze buurt. Vooral als ze met meerdere zijn kunnen ze agressief tegen mensen worden. Je schrikt toch effe als je ze dan ziet.

Onder: Vanuit Alice Springs vlogen we naar Cairns. Back in the tropics !! Cairns is echt een gezellig kuststadje met vele terrasjes en zelfs een soort van nightlife. Het is er altijd, winter en zomer, zo’n 32 graden,  en daarbij klam. Midden in het centrum van de stad is een publiek openluchtzwembad, waar velen gebruik van maken. Vanuit Cairns kan men vele bezienswaardigheden bezoeken.

Onder: Dit kiekte ik in het centrum van Cairns, gewoon op straat, stel je voor in Amsterdam op de Dam ?

Onder: Het hotel in Cairns, waar we twee nachten verbleven, voordat we onze nieuwe campervan ophaalden. Hier had men in het zwembad een strand aangelegd; heel sfeervol allemaal.

Onder: Tijdens een rit in Cairns en omgeving zagen we vele exotische dieren. Hier de Rainbow bee- eater, die hier een mooie vlinder soldaat maakt.

Onder: Een dier dat we al vaker zagen; een Lace Monitor, een familielid van de Dragoons, die we op het eiland Komodo aan het begin van onze reis tegenkwamen. Deze was ongeveer 1.20 meter lang, en vluchtte in de boom toen hij mijn camera zag.

Onder: Een beruchte en gevreesde giftige spin, die je hier ook veelvuldig ziet, vooral s’ avonds, hangend onder bomen:  de zogenaamde Golden Orb. Hij is ongeveer 10 a 15 centimeter groot. We zagen hem heel snel deze vlieg, die links in zijn web komt, op de rechterfoto verslinden. 

Onder: Geen vreemd dier voor ons; een bidsprinkhaan, hier in grote hoeveelheden voorradig.

Onder: Dit tafereeltje zag ik door mijn telelens in Palm Cove; het beroemdste strand van Cairns. Een sportvisser die op het punt staat een hele grote vis aan zijn haak te slaan. Eigenlijk kiekte ik het baaitje, en vond sportvisser er bij wel passend. Toen ik later de foto beter bekeek snapte ik de reuzenvangst pas !!

Onder: we zijn nu in het midden van Australië

De foto’s daarvan verderop in deze editie, maar eerst nog een paar foto’s van vóór onze vlucht uit Perth naar Alice Springs.

Onder: De caravanparks in Australie zien er over het algemeen heel verzorgd, schoon, en goed geaccommodeerd uit. Zoals hieronder het Caravan park in Fremantle bij Perth, waar ik een paar plaatjes van maakte. Linksboven onze landcruiser op zijn plekje met een bankje erbij. Overal zijn zitjes gemaakt en gezamenlijke voorzieningen. Wij maken daar echter bijna nooit gebruik van, omdat we meestal in restaurants eten. 

HOE ZIET EEN AUSTRALISCH BRUIDSPAAR ER UIT ???

Onder: Zo dus…. onderweg door Margaret River lopend, zag ik dit paar poseren voor de fotograaf, en kiekte meteen even mee.

Onder: Iets eerder op dezelfde locatie gemaakt. De “Natural Bridge”, noemt men dit door de natuur gemaakte kunstwerk. Water en wind hadden er ruim 300 miljoen jaar werk over. Zeer indrukwekkend, jammer genoeg mochten er geen personen op, waardoor je de immense grootte niet kan inschatten.

Onder: Uiteindelijk kwamen we aan in Fremantle, een vriendelijke en gezellige suburb van Perth. In Perth zelf is niet veel te beleven, men kan er naar verhouding goedkoop winkelen, en wandelen in het Stadscentrum, het zakencentrum met wolkenkrabbers en kantoren. Wel is er het mooie Kings Park, waar we uiteraard waren, maar voor de echte gezelligheid en sfeer moet men naar het bruisende Fremantle, waar wij dan ook drie dagen domicilie kozen
 

Onder: Wat we vooral bijzonder leuk vonden van Perth is de manier waarop wij van de familie Pet – onze bijnaam in Volendam – werden onthaald. Clown Peppino, mijn neef Kees Pet de goochelaar, die hier kennelijk heel bekend is, werd in het zonnetje gezet met Pet Magic, en ook mijn net gepensioneerde broer Cor, een geslaagd zakenman, die hier zo te zien voor zijn hobby nog wat handelt in Petten, Vis en Reptielen. Ook onze zoon Sander doet hier met zijn Sanitair en Keukens kennelijk goede zaken in zijn superwinkel.

Onder: Uiteraard beklommen we deze vuurtoren – 160 treden – een warm klusje bij 30 graden Celsius – maar het was de moeite waard. Vanaf de top hadden we een mooi uitzicht over het gehele eiland. Op de foto zijn goed alle fietspaden te zien.

Onder: Na de fiets rit was het prettig uitrusten in de tuin van het Beach Resort dat er aan een baaitje gelegen is. We waren iets te warm gekleed voor deze hete klus, maar het kan slechter vrienden….. we zaten er twee uur lang echt volop van het leven te genieten.

Onder: Op het eiland Rottnest, komen veel Quakka’s voor, een soort mini kangaroe. Om de grootte van dit diertje te laten zien kiekte ik er een paar benen bij

Onder: Hier de Quakka in vol ornaat.

Onder: Perth gezien vanuit het prachtige hoog gelegen Kings Park.

Onder: Mary bekijkt de vertrektijden. Alle incheck handelingen gaan hier automatisch; mensen zie je niet meer, en balies zijn compleet verdwenen. Ook de bagage drop off gaat automatisch; je labelt zelf de bagage en zet het spul zelf op de band. Het gewicht wordt ook per gram geregistreerd. Maar dat gaat niet altijd goed , zou later blijken.

Onder: We vliegen van Perth naar Alice Springs. het eerste deel van deze vlucht gaat over de “Wheatbelt ” – de graanschuur – van Australie.

Onder: Beneden ons de hete dessert richting midden Australië; let eens op de rechte wegen door dit normaal gesproken hete en dorre landschap. Het valt op dat er nu veel groen in de “woestijn” te zien is, door de ongebruikelijke en extreme regenval van de laatste 6 maanden in dit deel van Australië.

Onder: In Alice Springs verblijven we twee nachten in een schitterend hotel, en komen we bij van alle reis beslommeringen van de afgelopen maanden. Er is een gezellige bar – links – en…… het Thaise restaurant rechtsonder, we beschouwen het als een van de beste restaurants waar we ooit gegeten hebben. We dineerden er twee avonden achter elkaar. Hmmmmm…..jammer dat we niet alle gerechten hebben kunnen uitproberen.

Onder: Ja, Mary en mijn persoon op de heuvel met Alice Springs op de achtergrond. Ik ben hier gekleed in een nood uitrusting van Qantas , de Australische luchtvaartmaatschappij waar we mee vlogen. Mijn bagage was namelijk niet mee gekomen uit Perth; er was bij de gewicht registratie tbv de automatische bagage drop off iets misgegaan. Na veel geharrewar en getelefoneer kreeg ik pas de volgende avond mijn bagage; heel vervelend dat je daarbij nog reclame moet lopen maken voor het bedrijf dat er de schuld van is dat je met NIETS je hotel in gaat. Mary dacht overigens dat het hier om een pyjama pak gaat, waarmee ik de straat opging.

Onder: Het was zo’n 38 graden in Alice Springs toen we arriveerden; volgens mijn Volendamse vrienden kan deze hitte maar op één manier bestreden worden; koud bier en veel water of andersom. Waarvan acte op deze foto !!

Onder: In Alice Springs bezochten we de actieve Flying Doctors Operations Room van de afdeling die hier gehuisvest is. Er zijn totaal 53 vliegtuigen bij de organisatie betrokken waarvan 4 stuks Pilatus PC 12 met 10 piloten in Alice Springs. Hier vandaan wordt de Northern Territory bediend een gebied groot zo’n 4 keer de UK , met slechts 37.000 mensen waarvan 90 % Aboriginals. Rechtsonder de vliegvelden.

Onder: Er was een dummy met een opzetje van een compleet ingericht vliegtuig. Leuk detail bij dit overigens statische geheel was dat het “bergen” decor achter de ramen bewoog zodat het leek alsof het vliegtuig werkelijk vloog.

Onder: We waren in de supermarket in Alice Springs, waar de Kerstsfeer al zichtbaar was. Wat moet de Kerstman het in die dikke kleding hier in die hitte toch warm hebben. Een heel vreemde gewaarwording, kerstballen etc.  in een sfeer van tropische warmte en zomerkleding. Het lijkt wel of het hier niet zo kitscherig is als bij ons; of vergis ik me daar nou in? Is het hier nog erger ? Let eens op die vreselijke kaboutertjes op de grond!! 

Onder: Ja , hoe kan het ook anders. Australië. Kerstballen met kangaroes en koala beertjes !

Onder: Vanuit ons hotel in Alice Springs vertrekken met onze nieuwe huurauto met onze complete bagage naar Ayers Rock. Zoals jullie kunnen zien hebben we gekozen voor tassen en niet voor koffers. Dat heeft te maken met de beschikbare ruimte in de campervans, waarmee we reizen. Lege tassen kan je makkelijk opvouwen, koffers niet.

Onder: Dan zie je zo’n verkeersbord met daarop: “loslopende kamelen”, en dan moet je wel even lachen . Totdat je ze even later in het ECHT tegenkomt, wilde kamelen, gewoon aan de kant van de weg, ze kunnen elk moment besluiten over te steken, en dan hebben ze voorrang……. Wat een waanzinnig land, hier kan echt alles, wat een circus is dit !!

Onder: Er is een ware gekte rondom de Rock ontstaan. Grote parkeer terreinen voor auto’s en speciaal voor bussen zijn aangelegd om de sunset en sunrise van de Rock van dichtbij mee te kunnen beleven. Je bent NIET in Australie geweest als je de Rock niet in de sunset gezien hebt.

Onder: Uit alle delen van de wereld komen toeristen de sunset van de Rock beleven en fotograferen; ik ben er twee avonden bij geweest en vond de gekte om de Rock heen op z’n minst net zo gek als de Rock zelf.

Onder: Dit is hem dan; hier gaat het allemaal om, een paar seconden voor sunset, want dan wordt ie op z’n mooist. Deze foto MOET je gemaakt hebben. Al met al zijn wij toch wel heel erg onder de indruk van The Rock gekomen, een echt fenomeen !! Ik kom daar nog uitgebreid op terug.

Onder: Vanuit “Ayers Rock Resort” – in de middle of no where – vertrokken we naar “King Canyons Resort” – in the middle of no where -. Althans, dat dachten we. Het begon ineens te regenen. Let wel: in de woestijn ! We waren ervoor gewaarschuwd. Dan gaat het echt los. Een complete oceaan aan water viel ineens naar beneden. Binnen een kwartier stond alles blank. We hadden het nog niet eens meteen in de gaten, we dachten van een ongeluk op de weg even verderop, maar dat opstootje bleek de eerste overstroming te zijn. Links het opstootje, een bus met toeristen die allemaal uitstapten. Wij zagen – rechtsonder – de chauffeur van de bus, in het groene pak – die de zaak niet vertrouwde, zijn schoenen uittrekken en het water in lopen om te kijken hoe diep het was. 

Onder: Een unieke foto van een uniek maar toch wel benauwd moment. De buschauffeur, – een echte bush bikkel – liep het water in om de diepte van de overstroming te controleren, maar ook, om te voelen of er veel los zand op de weg lag onder de waterspiegel. Dat is namelijk een extra barriëre hoorden we later. Te zien is dat uit de tegenovergestelde richting een auto aan komt rijden. Hierin zat een Ranger die ons waarschuwde dat de gehele Canyon verderop zou overstromen. Dan praat je hier zo maar over 1 of twee meter water, dat is echt schrikken. Je voelt en ziet dat iedereen die daar staat dan toch nerveus begint te worden. Op het verdere traject staat ook alles onder water, maar niemand weet nog hoe diep? En ook niet hoe lang het nog blijft regenen. Als het water verderop te diep is, kan je soms niet meer terug, omdat dan achter je het water ook te hoog is gestegen. Dat betekent: TRAPPED , het schrikbeeld van iedere Australische reiziger. Ingesloten. Wachten tot het water zakt. Voor hoe lang? Geen mobiele telefoon, geen TV, geen radio, geen hulpdiensten. Je bent dan op jezelf aangewezen. Wat een bizarre wereld. Een compleet nieuw soort ervaring !! Maar wel avontuurlijk. 

Onder: Hier komt van de tegenovergestelde kant de Ranger aan, die ons waarschuwt voor het traject waar ze vandaan kwam. Alles, de gehele Canyon, loopt binnen twee uur onder water, vertelde zij ons.

Onder: Uiteindelijk besloten we allemaal door te gaan. Dit is de foto die Mary maakte in een stromende regen waarbij door de vaart het water uit de rivier af en toe over de motorkap stroomde.  Dit is ook Australië vrienden, het kan verkeren. Ik kan jullie echter gerust stellen ; we zijn heelhuids in Kings Canyon aangekomen.

Onder: Er wonen hier in de dessert bijna geen mensen. In Ayers Rock resort zo’n 100 personen die werken in de hotels, bars en restaurants. Het is derhalve onvoorstelbaar wat een luxe resorts hier in de middle of no where aangelegd zijn, hieronder het resort in Ayers Rock. Afzien manneeeeeee……