Jan, Kees en Tim jarig
Vandaag feliciteren we onze kleinzoons Jan en Kees, die gisteren op 6 november acht jaar geleden, geboren werden, en hun jongere broer Tim die vandaag 7 november 5 jaar wordt. We hebben de boys via skype al gefeliciteerd maar het feest wordt vandaag gezamenlijk gevierd. We wensen de kids en hun ouders Sander en Tamara een fijne en gezellige dag toe.
Onder: Via de Pinnacles Desert reden we naar Yanchep National Park, Perth en Midland. Ons “stalen ros”, tevens al bijna 2 maanden onze woning, begint af en toe een rood lampje op het dashboard te vertonen. Het boekje zegt dat de handrem dan geblokkeerd is, terwijl een testje onzerzijds uit wees, dat dit niet het geval is; doorrijden dus!
Onder: Op het caravanpark in Cervantes zagen we bij bijna alle caravans en cabins een tractor verdekt opgesteld staan. Waar is dat goed voor denk je dan. Het blijkt in alle gevallen te gaan om daarmee de boot in het water te trekken. Alle Australiërs zijn namelijk sport vissers en hebben een bootje.
Onder: Op hetzelfde caravanpark zagen we een Duits echtpaar met twee tiener dochters in een 2 persoons-landcruiser binnenkomen; wij dachten nog: waar slapen die 4 volwassenen allemaal? Dat werd snel duidelijk, zoals hieronder te zien is. Er werd in no time een soort van boomhut constructie opgebouwd. Het spul had veel bekijks; er werden veel foto’s van gemaakt.
KOALA’S
Onder: Zeer trots ben ik op onderstaande foto’s van enkele Koala beertjes, gemaakt in het Yanchep National Park noordelijk van Perth. Waarom trots? Omdat deze diertjes zeldzaam worden, en ik ze fotografeerde in hun eigen habitat, in de natuur, en niet in een of andere dierentuin, maar ook omdat ze meestal overdag slapen hoog in een boom, en s’ nachts pas op zoek gaan naar voedsel; bladeren van de Eucalyptus boom.
Onder: Een ander Koala beertje; overigens noemen we ze beertjes terwijl ze niet uit de beren familie stammen.
Onder: Misschien komt dat beren verhaal wel door de ferme klauwen die ze hebben, waarmee ze overigens geen prooi grijpen, maar wel heel goed kunnen klimmen.
Onder: In hetzelfde Yanchep National Park daalden we af in een van de er aanwezige onderaardse grotten
Onder: We zagen op onze reis van het noordelijke Darwin naar het zuidelijk Perth heel veel kangaroe’s, levende exemplaren aan de kant van de weg zoals rechtsonder, maar meestal dood op de weg; overreden. Op sommige wegen wel honderden achter elkaar. Een triest gezicht, hoewel het iets is dat bij Australie hoort, heb ik besloten er geen foto’s van te maken. De automobilist wordt overal op de aanwezigheid van deze dieren geattendeerd – zie linksonder – het bord waarop men waarschuwt voor overstekende kangaroe’s en emoes. Vooral in het donker bij dageraad en net na zonsondergang gaan deze dieren de weg op. Daarom wordt night driving hier sterk afgeraden.
Onder:Zo zien we de kangaroe’s natuurlijk het liefste, springlevend, en hoppend in de vrije natuur.
Onder: deze plant zie je overal in West Australie: de grass tree of in de volksmond “black boy” genoemd.
Onder: We komen aan in de noordelijke suburbs van Perth, het landschap krijgt een heel ander gezicht; we zijn hier in Swan Valley, het oude en eerste wijngebied van Australie. Het doet ons een beetje denken aan Oostenrijk; wat een land , dat Australië
Naar Kees en Addy
We kwamen ze onderweg zomaar tegen en reisden een tijdje toevallig gelijk met elkaar op; ” headin’ in the same direction” zoals Australiërs dat dan zeggen. Twee gezellige sympathieke Hollandse stellen van ongeveer onze leeftijd: Kees en Addy van Dalen, van oorsprong allebei Zeeuws, al 32 jaar wonend in Australie, en Dick en Corrie Krijger, het slagers echtpaar uit het Zeeuwse Wolphaartsdijk. Dick en Corrie – de laatste een zus van Addy – stopten hun slagerspraktijk, en besloten hun zus en zwager in Australie eens op te zoeken, en er tevens een rondreis aan vast te plakken. “Dan rijden wij met jullie mee”, had zwager Kees daarop meteen gezegd, “want anders rij je nog van dit eiland af”. Zo gezegd , zo gedaan. Tijdens een van de gezellige onder onsjes met elkaar, bleek dat onze geplande route “ongeveer” langs de woonplaats van Kees en Addy liep. Een ruim begrip, want “ongeveer” kan in Australië ook 200 km uit de buurt zijn. Ze nodigden ons uit om in dat geval even langs te wippen. Die kans op een kijkje achter de schermen van Australische Nederlanders lieten we natuurlijk niet voorbijgaan. Kees: “Waar we wonen” ? Het plaatsje heeft geen naam, ergens in Australie, op onze eigen 100 hectare bos, block nummer 765; ons eigen plekkie.
Onder: Aan het einde van de laatste pijl, ergens tussen Perth en York, ligt het “eigen plekkie” van Kees en Addy van Dalen, twee Zeeuwen die 32 jaar geleden samen met hun zoontje Pascal naar Australië emigreerden. Ze woonden eerst een paar jaar bij Melbourne in de buurt, kregen nog een dochter Donna, en trokken 20 jaar geleden naar West Australie – zie rode pijl – waar ze 100 hectare bosgrond kochten.
Onder: Iedereen verklaarde ze 20 jaar geleden compleet voor gek ! Honderd hectare bos ???? Wat moet je daar nou mee ?? Ja, waarde vrienden, dat is nu, 20 jaar later, wel even wat anders. Kees en Addy hebben destijds goed “gegokt”. Dit is maar voor weinigen weggelegd. Een eigen bos, en als timmerman bouwde Kees er zelf een werkelijk schitterend huis op. Wij waren sprakeloos toen we de property van Kees en Addy inreden; eerst al het hek, met daarop hun naambord: K en A van Dalen en hun lotnummer behorend bij het block grond: nr 765, dan het omvangrijke dichte bos waar je enige tijd door moet rijden om uiteindelijk bij de verblijven van de v Dalen’s te arriveren.
Onder: Twee Zeeuwse Australiers Addy en Kees; hele gastvrije en sympathieke emigranten die wat van hun leven gemaakt hebben. Als buitenlanders in zo’n ver en groot land, een compleet bos kopen en daar dan je eigen huis op bouwen, en een eigen wereld opbouwen, petje af !! Hier lopen deze twee “kanjers” met hun onafscheidelijke herder Tasja. Op de achtergrond het huis etc..
Onder: De woning, die Kees helemaal zelf bouwde. Alleen Addy heeft in haar vrije tijd af en toe eens wat geholpen. Ze had destijds haar eigen lunchroom in het nabij gelegen Midland; Kees zorgde toen voor de kids en bouwde er lustig op los. Het huis zit echt heel slim in elkaar, en is omgeven door een veranda om de zon tegen te houden. Het smaakvolle interieur is werkelijk een plaatje om te zien.Wij kunnen er over meepraten, want we sliepen twee nachten in een werkelijk prachtige kamer in dit mooie huis.
Onder: De voorzijde van de woning met links de carport waar de auto van Addy staat geparkeerd
Onder: Het gezellige terras waar de van Dalen’s vaak zitten. Uiteraard hebben wij hier ook menig wijntje gedronken.
Onder: Het uitzicht op de oprij weg, staand op de voorste veranda. Dit is toch wel uniek vrienden
Onder: De laatste tijd bouwde Kees dit onderkomen voor zijn gasten. Het was oorspronkelijk bedoeld als Emoe huisje, maar die business werd niets, en daarom besloot Kees er een gast woning van te maken. Dick en Corrie Krijger verbleven hier nu. Ook dit interieur kan wedijveren met een 5 sterren hotel.
Onder: Kees van Dalen, loopt door zijn eigen Australische bos. Welke andere Nederlander kan dat zeggen. Een ongecompliceerde en vooral vriendelijke “bikkel”. Een no nonsens man van het zuiverste water met veel humor. We zagen een nieuwe paardenstal die hij voor de buurman – werkgever – maakte. (zie foto onder hieronder). We geloofden onze eigen ogen niet! Een groot vakman op timmer en bouw gebied, hoewel de internetwereld niet zo aan hem besteed is; Kees vertrouwt op de natuur en leeft daar ook mee. Kees the “Bush man”, the “Outback man” noemde ik hem. Hij doet me overigens in heel veel opzichten aan mijn eigen broer Kees denken. Kees en Addy leerden ons veel over the outback ( de wildernis) . Bijvoorbeeld: Als je pech krijgt onderweg in de outback of desert, verlaat dan nooit je auto, dat kost je je leven zo afgelegen zonder hulp in die hitte. En ervaring hebben ze , de van Dalen’s, ze reizen veel door Australië.
Onder: Kees werkt als zzp-er, maar werkt intussen al 4 jaar voor zijn buurman, een hele rijke advocaat uit Perth. “Maak maar een mooie paardenstal voor me Kees, zoals jij denkt dat het moet”. Zo ging Kees aan het werk, zonder tekening, hij maakte er iets buitengewoons van. Op onderstaande foto laat hij ons het een en ander even zien.
Onder: Kees en Addy hebben een buurman met een eigen vliegtuig in de schuur. Ze regelden even een rondvluchtje voor ons. Dit kan hier allemaal in dit land; in buurmans schuur naast z’n huis tussen de tuin spulletjes en het speelgoed van de kleinkids stond het speelgoedje van opa. Een Cessna 182. Hij had ruim 7000 uren als bushpilot in z’n logboek, en was jaren lang met z’n kist van z’n huis naar zijn cattlestation bij Kalgoorlie gevlogen. De laatste tijd dreef hij ook het vee er mee bij elkaar; dan kan je wel een beetje vliegen denk ik zo ! Mary en Kees staan erbij te kijken.
Onder: Terwijl Dick Krijger en Mary toekijken, en de buurman links de kist in orde maakt, schuift Kees de deuren van de schuur helemaal open.
Onder: De droom van elke vliegenier: vliegen vanuit je eigen schuur en tuin. Hier kan dat ! what an amazing country !!
Onder: Take off tussen de koeien; aan het einde van de runway in de tuin staat een telefoonpaal. “Die heb ik daar met opzet laten plaatsen, dan word ik steeds herinnerd aan de draden die daar hangen”. Slim hoor !
Onder: Ik maakte een aantal luchtfoto’s uit het geopende raam van de kist. Hier de verblijven van de van Dalen’s, links onder het midden onze geparkeerde landcruiser.
Onder: Juist voor de landing: de landingsbaan in de tuin van de buurman van Kees. Nu is ook goed de paal in het verlengde van de centerlijn van de baan te zien.
Onder: Een luchtfoto van de DAM op het grondstuk van Kees en Addy. Kees: “Toen ik hier kwam werd me gezegd: Kees je grond is pas wat waard als er water op staat”. “Toen heb ik – net als elke Australier op zijn grondstuk doet-, een Dam laten graven, waar regenwater in moet komen, de bodem van de dam wordt door de klei helemaal waterdicht”. De bedoeling is natuurlijk dat het dan wel regent, en daar ontbreekt het in dit deel van Australie vaak aan. Wij hebben in de twee maanden dat we hier nu zijn nog geen druppel regen gezien. De dam is zoals te zien is, ook nu bijna leeg. En de zomer komt er aan.
Onder: Twee zaken beheersen het leven van de bewoners hier. Vuur en water. Het een hoop je nooit, en het andere hoop je zoveel mogelijk te krijgen. De dammen moeten vol, dat is een van de onderwerpen dat elke dag wel ter tafel komt. Drinkwater, of zoetwater is nou eenmaal het schaarste goedje in Australie. Het bos is door de droogte en de hitte zeer brandgevaarlijk, daarom hebben de buren overal een brand communicatie en bestrijding systeem ontwikkeld. Kees is ook lid van zo’n plaatselijke brandweer. Maar ook heeft ie net als z’n buren een prive brandweer autootje waar een beginnend brandje mee te blussen is. Je kan daarmee soms je huis redden, zei Kees me
Onder: Het systeem wordt door Kees even gedemonstreerd, het spul is 35 jaar oud, en ziet er een beetje sjofel uit, maar reken maar, dat het goed werkt. Daar zorgt Kees wel voor.
Onder: Hier de twee Zeeuwse meisjes, de zussen Corrie en Addy met hond Tasja. Bakkersdochters op de dam.
Onder: Wie heeft dit zo voor elkaar ? Elke ochtend ontbijten op de veranda aan de voorkant van je woning met uitzicht in je eigen bos ? Dat zijn er maar weinig vrienden !
Onder: S’ avonds zorgden Kees en Addy voor een BBQ met een paar lekkere stukken vlees.
Onder: vlnr: Mary, Kees, Dick, Corrie en Addy op het gezellige terras. Op de achtergrond het Uusje waar Dick en Corrie logeerden
Onder: Kees en Addy van Dalen, enorme lieven mensen, het was een groot genoegen om even in jullie prive leven te mogen zijn. Dank voor jullie gulle gastvrijheid en voor alles waarvan we bij jullie hebben genoten. Het was een buitengewoon leuk en interessant intermezzo op onze reis door jullie “maffe” land. Het ga jullie goed!
