Kleinzoon Nico jarig!
Morgen wordt onze kleinzoon Nico 3 jaar, vanaf deze plaats feliciteren wij z’n ouders Sylvia en Kees en uiteraard Nico zelf met een lekkere knuffel.
BINGO, BINGO !!! Nominatie in National Geographic Fotowedstrijd !!
links: de genomineerde foto. Halo effect om de zon, in februari van dit jaar in zuidpoolgebied gefotografeerd. Dit effect ontstaat door afbuiging van licht op de ijskristallen in de bovenste atmosfeer.
In het kader van de uitslag van de Nationale Geographic Fotowedstrijd waar ik met nog eens 7000 andere fotografen uit Nederland en België aan meedeed, waren onze zoons Vincent en Kees gisteravond in het Amsterdamse Tropen Museum op uitnodiging aanwezig bij de prijsuitreiking.
Tot hun, en mijn grote verbazing, mochten ze namens mij de oorkonde behorend bij een nominatie in de categorie Landschap in ontvangst nemen. Door een 5 koppige vakjury waren per categorie 5 inzendingen genomineerd; en een daarvan was die van de Halo ringen om de zon die ik maakte in het Zuidpool gebied begin dit jaar.
Uit deze 5 werd één winnaar gekozen, dat werd ik niet; maar om in zo’n grote wedstrijd – met maar liefst 21000 inzendingen – bij de laatste 5 te eindigen is natuurlijk een grote eer, en iets om héééééééééél trots op te zijn. Ik loop hier nu dan ook met een pauw staartje rond.
Onder: Links zoon Vincent met de oorkonde, en rechts staat Vincent te kijken naar zijn vaders inzending; een foto die ik in februari van dit jaar maakte in Antarctica. Halo ringen om de zon. Zoon Kees maakte onderstaande foto met z’n i-phone en mailde ze hieruit direct naar ons toe, waar wij ze vanmorgen tot onze prettige verbazing zagen.
Onder: Het bewijs, de oorkonde behorend bij de nominatie. Uit 21.000 inzendingen van 7000 fotografen. Ik ben er stil van. Daar gaan we vandaag maar eens een lekker Australisch wijntje op drinken. Ook deze foto werd door zoon Kees gemaakt en gemaild.
Onder: Op weg van Coral Bay naar Carnarvon stopten we aan de kust bij de “Blow Holes”, waar wind en water in de loop van de laatste miljard jaar op sommige plaatsen gaten in de rotsen hebben gesleten.
Onder: Onder donderend geraas worden door hoge golven grote hoeveelheden water door de holes geblazen, die fonteinen veroorzaken van soms wel 20 to 30 meter hoog, een prachtig schouwspel
Onder: In Carnarvon- een landbouwstadje met veel plantages – ligt aan het strand nog steeds de “One Mile Jetty”, een 1,5 kilometer lange houten steiger, die in een vervallen staat verkeert. Van 1912 tot 1977 meerden hier per week 2 stoomschepen aan om plantage producten te laden en om vee uit te laden. Dit vee liep dan in volle vaart over de Jetty naar de wal. De aanjager van de economie destijds. Nu kan ie elk moment instorten. Er liggen rails op waarover een treintje je naar het eind van de Jetty rijdt.We hebben het toch maar gewaagd.
Onder: Het beroemde OTC Casshorn Sateliet Antenne grondstation in Carnarvon. Dit station werd in 1966 gebouwd en was een doorgeefluik van allerlei vormen van communicatie tijdens vele ruimtevaartexpedities, zoals de eerste bemande maanvlucht in 1996. Daar herinner ik me nog elke seconde van dus wilde ik hier pertinent even naast staan, en er zelfs op klimmen (zie de trappetjes). “De mens is geniaal”, denk je als je dit ding ziet. Maar als je dan leest dat hij in 1987 al weer gesloten werd- technisch achterhaald – dan is de mens toch ook weer een sukkel….
Onder: Van een kennis, Ad v Gills, hoorde ik over Stromalieten, keien van 3,5 miljard jaar oud, die uit levende organismen bestaan en alleen nog op een paar plaatsen op aarde voorkomen, zoals hier op weg naar Shark Bay bij Hamelin, waar een steiger over het water van de Indische Oceaan is gebouwd om ze van dichtbij te kunnen bekijken. Deze Stromalites hebben voor een groot deel van de zuurstofproductie op aarde gezorgd, en zijn er dus debet aan dat wij als mens op deze planeet konden leven.
Onder: Hier zijn de Stomalites op de ondiepe zeebodem vanaf de steiger goed te zien.
Onder: Op weg naar Shark Bay stopten we bij Eagle Bluff, waar Kliffen hoog boven de oceaan een prachtig uitzicht bieden op de baai eronder. Toen we goed keken zagen we dat de kleine zwarte stipjes bewogen, en tot onze verbazing zagen we dat het haaien waren, die in ondiep water op zoek waren naar kleinere vissen. Zie ook maar de volgende detail foto. Een fascinerend schouwspel, om af en toe de haai te zien versnellen als ie iets van z’n gading voorbij ziet komen.
Onder: Als je goed keek zag je haaien de bodem afstruinen zoals hieronder, maar ook eagle rays, manta rays en sting rays en grote schildpadden. En dat allemaal in het wild vrienden. Wat een land, dat Australië !
Onder: We hadden ze onderweg al eens eerder gezien, maar in Monkey Mia in Shark Bay raakten we aan de praat met een stel leuke en gezellige Hollandse Zeeuwen, die met twee auto’s op dezelfde route zaten als wij. Addy en Kees van Dalen, en Dick en Corrie Krijger. Op de foto vlnr: Addy, Jan, Kees, Corrie, Dick en Mary. De ongecompliceerde ” outback-man” Kees en Addy zijn 32 jaar geleden geëmigreerd naar Australie. Ze wonen “ergens” in Australie, aldus Kees; het plaatsje heeft geen naam, het is z’n eigen plekkie 60 km oost van Perth. Kees kocht er 100 hectare grond en bouwde er zijn eigen huis op. Bij hen op bezoek waren de zus van Addie: Corrie en haar man, de gepensioneerde slager Dick Krijger uit het Zeeuwse Wolphaartsdijk. We zijn een paar dagen dezelfde kant op gereisd en zaten s’ avonds als we elkaar troffen vaak gezellig aan een neutje. Kees en Addy hebben ons uitgenodigd bij hen thuis als we er langs komen over een paar dagen. Dat gaan we zeker doen.
Onder: We waren eerst even in Denham, omdat Monkey Mia vol was. Dat caravanpark, met urgente slangenwaarschuwing, leek heel erg op een parkeerplaats van een bouwbedrijf.Snel wegwezen dus! Monkey Mia daarentegen, is het leukste resort waar we tot nu toe waren, heel exotische sfeer, prachtig strand op 15 meter van het caravan park, een goed restaurantje, gezellige bars, cruise mogelijkheden, en vele bezienswaardigheden in de buurt. Hier het strand s’ ochtends, waar we al vroeg wandelden om er de dolfijnen te voederen.
Onder: Hier zaten we in Monkey Mia op het strand voor onze bush camper even te zonnen – let op Heineken biertje – om ons te drogen. We hadden net even gezwommen, en zagen in het water allerlei donkere plekken om ons heen. Eerst dachten we van zeegras, maar toen ik de plekken zag bewegen wist ik het zeker, dit zijn roggen; maar welke? Mary wilde mij nog niet geloven en zwom lekker door. Even later kregen we het bewijs voorgeschoteld. Zie volgende foto !
Onder: Twee sting rays – ja zeker die dodelijke pijlstaartroggen – zwommen aan de scheidslijn van water en strand, net voor onze neus heel langzaam voorbij. Mary kreeg nu toch even de bibbers. Ik heb er een paar prachtige plaatjes van kunnen maken. Let eens op die fabelachtige schutkleur van het dier. Hij past zich op elk plekje aan zijn omgeving aan. En dat allemaal in het wild vrienden. dat kan allemaal in Australie. What an amazing country !!
Onder: Voor een ritje naar Cape Peron werden we aangehouden door een Ranger, die vroeg of we “all the way up to Cape Peron” gingen. Yes ! “Dan moeten de banden naar 20% druk terug, anders kom je daar niet door het rulle poeder zand weggetje heen”. Zei hij, en haalde meteen z’n gereedschappen uit de wagen om ons ermee te helpen.Heel sympathiek. Het was me het ritje wel ; 50 km – 2 uur lang – , door een poederzandbak graven, we moesten in de lage gearing in z’n 1ste versnelling rijden en kwamen er ondanks dat maar net aan doorheen.
Onder: Maar Cape Peron was de moeite dubbel en dwars waard. Een van de mooiste plekjes die ik ooit op aarde gezien heb. We moesten sterk aan Nieuw Zeeland denken, die kleuren en die serene en exotische rust. Geweldig om hier te zijn!
Onder: Duizenden zeevogels zitten op het strand met ons mee te genieten.
Onder: Cape Peron: zoals ik al zei: een van de mooiste plekjes op aarde!
Onder: Op de terugweg van Cape Peron maakten onze buren op het caravanpark, de Zwitsers Roland en Sonja achter ons rijdend deze foto van een 1,5 tot 2 meter lange giftige slang op de weg. Slangen zie je niet snel in hun natuurlijke habitat vanwege hun perfecte schutkleur; je komt ze voornamelijk op de weg tegen; springlevend, of morsdood, helaas. Een dag na ons bezoek aan cape Peron zag ik er ook een, ook 1,5 tot 2 meter, net na een heuvel, en dus te laat om nog te remmen. Helaas voor de slang !
Onder: In het bij Shark Bay gelegen Oceanpark zagen we deze haai een complete 80 cm lange Red Snapper verslinden; tijdens een aanval doet de haai zijn ogen dicht om ze te beschermen. Hier is daar weinig van te zien.
Onder: Het wordt donker achter ons caravan park in Monkey Mia vrienden, ook hier weer die fraaie sunset. Tijd voor een neutje !
