– – – – – – – – –   VOLENDAMSE MUZIKANT NICO TOL (50) OVERLEDEN   – – – – – – – – – – – –

Nico Tol, geboren 30 mrt 1960. Gitarist en zanger van de Volendamse bands Hope, Next One (1975 t/m 1984 met o.a de hit Little Spanish Sailor), Mystiko met Corine Vamvakaris, K.C. Cash en Traynor. Nico werkte in de viswinkel van zijn vader, vervulde financieel administratieve functies bij KPN Telecom, TNT post en was 4 jaar lang hoofd Financien bij het Concertgebouw Orkest. Hij studeerde onlangs nog af als docterandus Bedrijfseconomie, en was momenteel Hoofd Financiele Administratie van het GVB (bussen trams, metro Amsterdam) met dank voor deze info aan redactie blad “One Way Wind”

NICO TOL: “LETS TALK ABOUT MUSIC, AND LEAVE THE SHIT BEHIND”

Iedereen wist dat het snel zou komen, maar toen gisterochtend kapper Aart mij belde met het doodsbericht van zijn vriend  Nico zakte ik toch even door de grond. Het kan toch eigenlijk niet waar zijn,…… 50 jr jong, onmisbare vader van een pracht gezin met drie opgroeiende kinderen van 17, 20 en 23 jaar, buitengewoon sympathieke persoonlijkheid, veelzijdig ras muzikant en pas afgestudeerd self-made econoom……..  ja,  helaas wist ik maar al te goed dat het wel waar was. We hadden hier in Volendam al twee jaar lang meegeleefd met Nico in zijn strijd tegen die ongeneeslijke ziekte. En we hadden hoop, zoals onlangs tijdens een concert van zijn band Mystiko in het Volendamse St Jozef gebouw, toen ik genoot van zijn frivole gitaarspel, ondanks zijn verzwakte conditie net na een slopende chemokuur. Op een stoel zittend,  speelde hij echt de sterren van de hemel. Maar het was een ongelijke strijd. Door zijn werkelijk bovenmatige positieve levenshouding wist Nico echter bij zichzelf en iedereen om hem heen de moed, en het geloof dat het allemaal weer goed zou komen, er in te houden. Tot 2 maanden geleden half juni, toen Nico te horen kreeg dat het afgelopen was, het zou nog enkele weken duren. Een schok ging door Volendam. Toen ik Nico thuis bezocht werd ik getroffen door zijn nog immer fiere levenshouding. En hoewel hij het gesprek over de naderende dood niet uit de weg ging, was:  “Let’s talk about music, and leave the the shit behind”, Nico’s motto daarbij. En dat kon voluit; alle Volendamse muziekvrienden kwamen in die laatste weken nog afscheid nemen van Nico, niemand was hem vergeten. Terwijl ik er bijvoorbeeld zat, kwam zanger Piet Veerman, door Nico enorm bewonderd, nog even langs, voor een babbeltje. Tijdens dat bezoekje nodigde ik Nico en zijn vrouw Agnes uit voor een vluchtje naar Texel, waar ze beiden graag op in gingen; immers Nico had nu nog een redelijk goede mobiliteit. De reactie van Agnes klonk voor mij als een mokerslag: “Nico dan moeten we dat een dezer dagen meteen maar doen, want volgende week kan wellicht niet meer”. Over grenzen verleggen gesproken. Een paar dagen later, was het zover. Op 26 juni j.l  maakte ik op dit journaal reeds melding van dit gebeuren.

Onder: Op 24 juni j.l vlogen we in de PH-BZN naar Texel Airport , Nico en Agnes staan hier bij het kantoor van de havendienst op het vliegveld. Hier leenden we de auto van de havenmeester om naar het gezellige dorpje De Koog te rijden, waar we een lunch gebruikten op een zonovergoten terrasje.

Onder: Voor de vlucht naar Texel tankte Nico op Lelystad Airport persoonlijk nog even de PH-BZN af. “Het toppunt van vitaliteit” , grapten we daarbij nog met elkaar. Vitaliteit ! Uiteraard ging het daar vaak over. De gesprekken met Nico op deze naar omstandigheden toch nog gezellige dag, hebben grote indruk op mij gemaakt. Als wijze levenslessen neem ik ze mee op mijn pad. Zoals:” Gezondheid is een groot voorrecht. Je staat er niet bij stil als je het hebt. Het is dan te gewoon” Uit de mond van iemand die terminaal is krijgen deze woorden een extra lading! Nico Tol, …. hij kwam niet in Shownieuws, en haalde geen headlines; hij was een onopvallend mens, die opvallend veel bereikte in zijn veel te korte leven. Volendam kan trots op hem zijn. Vaarwel Nico, bedankt voor al het mooie dat jij ons gaf. Hopelijk kunnen je vrouw en je kinderen en alle andere nabestaanden en vrienden de kracht vinden om zonder jou verder te gaan.  

De Kriebels

Hoewel we nog volop bezig zijn met de laatste puntjes op de “reis i”, zoals de vereiste Australische visa – die net binnen zijn – ; allerlei spulletjes voor het internetbankieren , de muziek voor onderweg; de transport verpakking en spare-parts voor de laptops en uitgebreide fotoapparatuur etc, komt de datum van vertrek voor onze komende wereldreis nu voelbaar dichtbij. Want eerlijk gezegd begin ik nu toch wel een beetje de kriebels te krijgen; en ik merk dat ook aan Mary. Deels om het onbekende, om het avontuur dat ons wacht; – hoewel dat ons enorm trekt -, maar vooral, omdat we onze kinderen en kleinkinderen zo lang (4,5 maand) moeten missen. Zo lang aan een stuk zijn we nog nooit van huis geweest, en we zijn gewend om onze kinderen en kleinkinderen allemaal een paar keer per week te zien. Tijdens onze 3 maanden durende wereldreis vorig jaar, merkten we echter dat door het geregelde telefoon,- en skype contact met het thuisfront, het gemis in de praktijk, waar we toen ook bang voor waren, wel meeviel. Bovendien word je natuurlijk ook in beslag genomen en gefascineerd door alle reis indrukken onderweg, maar toch….. net als vorig jaar houdt het ons ook nu, voorafgaand aan de reis, bezig. Neem nu de kleine Jip, ons jongste kleinkind dat nu nog geen 2 maanden oud is. Hij zal, als wij terugkomen bijna 7 maanden oud zijn; bijna een kleuter! We hebben met de kinderen afgesproken dat we een dag voor vertrek s’ middags voor alle kleinkinderen bij ons thuis pannenkoeken bakken, en dat we daarna s’ avonds met de kinderen gaan uit eten.
 
Onder: In kraakhelder vliegweer vlogen we via Volendam naar Egmond aan Zee aan het Noordzeestrand; onderweg maakte ik deze beauty van de haven van Volendam, gezien van boven de noord pier