Binnenkort, als ze allemaal geselecteerd en bewerkt zijn, wil ik nog wat wat mooie foto’s van onze Antarctica expeditie in dit journaal publiceren.
Naar de Oostenrijkse sneeuw, jippieeeee….
Het weer in de Alpen lijkt volgende week onder invloed te komen van langdurige hogedruk waardoor het koud maar zonnig lijkt te worden. Zojuist hebben we daarom besloten om morgennacht af te reizen naar het Oostenrijkse Hinterglemm voor een skivakantie. Andere vrienden van ons zijn daar ook net aan hun skivakantie begonnen; ik denk dat we ze nog wel even zullen ontmoeten bij de open haard met een wijntje . Onze vrienden Max en Christl Scheyerer, van het drankenconcern Scheyerer uit Saalbach/Hinterglemm zorgen voor de reservering van een goed hotel. Meestal logeren we als we in Saalbach/Hinterglemm zijn, een paar dagen bij hen. Toen ik ze dan ook belde voor wat hotel informatie nodigden ze ons gelijk uit om bij hen thuis te logeren, maar hoewel ze ruimte in overvloed hebben, hebben we daarvan afgezien. Het ging niet makkelijk, want gastvrijheid staat hoog in het Oostenrijkse vaandel. Ze zijn echter overdag nog druk met hun werk in dit seizoen en we willen ze niet voor de voeten lopen. We zien het helemaal weer zitten…..en we houden jullie op de hoogte met foto’s en verhalen.
Onder: Om alvast in de sfeer te komen een plaatje uit mijn archief van twee jaar geleden, toen we ook in Hinterglemm waren. Een highlight daar, is om in het donker met vrienden per paarden wagen vanuit Hinterglemm achter in het dal, naar de hoog in de bergen gelegen Lindling Alm te rijden, waar het dan heel gezellig wordt – geheel onder – Ooit waren we er met BZN eens , en later heb ik met mijn gezin, samen met dat van Carola Smit het nog eens dunnetjes overgedaan.
Agnes Kant afgeserveerd
Je kon het aan zien komen, Agnes Kant van de SP – zie foto hieronder – is uit de politiek gestapt. Eindelijk. Met haar niet aflatend geblèr 
en getetter heeft ze inmiddels bijna heel Nederland tegen zich in het harnas gejaagd. Zelfs de SP kiezers hebben haar nu massaal laten vallen. Politici lullen dwars door elkaar heen, maar Agnes zorgt daarbij voor extra kwelling. D.m.v haar ingebouwde roeptoeter, die staat afgesteld als een snerpende misthoorn, geselt ze vriend en vijand tot op het bot. Dit verbale geweld komt vaak voor bij gehoorgestoorde personen. Daarom de vraag: “Heeft Agnes wel oren” ? Daar moet dubbel aan getwijfeld worden, want ook de schone kunst: “luisteren”, is haar totaal vreemd. Als een gierende straaljager gilt ze continue,- zonder ooit naar iemand te luisteren, – dwars door,- en over complete debatten heen. Hoewel nu de meeste collegae-politici in koor huilen dat ze een gewaardeerd collega verliezen, ben ik er bijna van overtuigd dat iedereen blij is verlost te zijn van deze tetterende kletsmajoor.
Als privépersoon en moeder van haar kinderen zal ze ongetwijfeld een veel mooiere, en nuttiger rol in het leven kunnen vervullen; ik wens haar daarbij veel geluk en gezondheid. maar bovenal: veel plezier, want daar heeft het de laatste paar jaar wel aan ontbroken, lijkt me.
Onze Vincent weer CDA raadslid !
Nu we het toch over politiek hebben: onze zoon Vincent – foto hieronder – zit weer in de gemeenteraad. Hij was al eerder CDA raadslid, maar doordat deze partij tijdens de vorige gemeenteraadsverkiezingen zetels verloor, raakte hij zijn raadszetel kwijt. Het CDA ging bij ons nu van 4 naar 3 zetels en aangezien Vincent op plek 3 stond kan ie nu wederom aan het raadswerk beginnen. Ik zal hem kritisch volgen.
Onder: Op deze in het kader van de grote familiefoto door mij gemaakte foto van het gezin van onze Vincent die weer raadslid voor het CDA in onze gemeente is, ook Brenda met kids Sophie en Thijs. In juni verwacht Brenda haar derde kindje, ons 8ste kleinkind. Het wordt een jongen dat weten we , maar nog niet de naam. We wachten af… Brenda dijt uit !
Griekenland nu op eigen benen
Onder: We gaan al jaren naar Griekse eilanden; in het begin zelfs met een van onze eigen kisten. Hier staan we met onze PH-BNK op het vliegveld Kerkira van het Griekse eiland Corfu, om in te pakken en te vertrekken voor onze vlucht naar Tirana in Albanië. Zoals te zien nemen we op deze reisjes met ons eigen vliegtuig geen koffers maar tassen mee. Onze zoon Kees , die op deze trip ook mee was maakte deze foto.
De Tuijpjes zijn dus echte “Griekofielen”. We gaan elk jaar steevast een of meerdere keren naar of het vaste land van Griekenland of een van de Griekse eilanden. We houden van Griekenland en de Grieken, en weten uit ervaring dat Griekenland geen arm land is, en dat in elke Griek op elk denkbaar niveau, mogelijk een goede handelaar of ondernemer schuilt. De ‘Grieken liggen echter al lange tijd aan het financiële Europese infuus. Zo’n infuus werkt verslavend en maakt lui. Er is ondanks alle steun, – naar nu blijkt -, ook nog eens een ongekend gat in de Griekse begroting geslagen. Daaruit blijkt dat 35 miljard euro meer uitgegeven is dan er is in gekomen.
De Grieken hebben boven hun stand geleefd op onze kosten. Hoogste tijd dat de Grieken maar eens uit hun winterslaap komen en zelf de broek ophouden. (Ambtenaren) salarissen omlaag, pensioenen bevriezen, hogere belastingen en hogere accijnzen horen daarbij. Dat doet pijn voor de Griekse burgers, belastingpijn, waar wij al lang mee moet leven. Voorlopig willen de Grieken liever dat wij nog even doorgaan met voor ze betalen, ze staken daarom nu massaal. Maar zo gaat dat natuurlijk niet. Volkomen terecht heeft de Duitse bondskanselier Merkel gezegd dat er geen eurootje gemeenschapsgeld meer naar Griekenland gaat. Hopelijk kan de Nederlandse regering hierin ook heel duidelijk richting Grieken zijn.
Onder: Hier staan we na onze landing op het Griekse eiland Corfu net geparkeerd en wachten op de tankwagen. Dat wachten op rondrijdende “peut” duurt altijd te lang, vooral op hete vliegvelden. Mary en Kees schuilen hier tegen de hitte, elk onder een vliegtuigvleugel. Kees links onder onze eigen PH-BNK en Mary onder een Griekse vleugel.Wij hebben zoals zichtbaar op hete vliegvelden altijd de aluminium zonneschermpjes achter de ruiten staan tegen verbranding van het interieur.
Als een vogel zo vrij
De afgelopen week vloog ik eindelijk weer als een vrije blije vogel door de lucht. Twee dagen lang was ik op vliegveld Lelystad om er vliegles te geven en later in de week nog een dag voor foto vluchten. Het was zonnig, de atmosfeer was in volkomen rust, en de aardkorst is nog niet door volle begroeiing geheel afgedekt, de bomen en struiken zijn nog in hun prille lenteleven. Je zit dan in de cockpit te knorren van genot. Als daarbij in april t/m half mei de zon wat hoger komt en het blijft qua begroeiing nog even “open”, levert dat de mooiste luchtfoto-omstandigheden op. Uiteraard zorg ik er voor in die maanden op honk te zijn. Voor onze wandel,- en wijn vakantie naar Oostenrijk vertrekken we dan ook niet eerder dan eind mei.
Onder: Over Lelystad vliegend zagen we de enige witte ijsplakken op het IJsselmeer tegen de dijk Lelystad – Enkhuizen aandrijven. Op de voorgrond Lelystad; rechtsboven de dijk naar Enkhuizen.
Onder: Over de Oostvaardersplassen in de Flevopolder vliegend controleerden we hoe het er met de Flevopaardjes voor stond. Er was nogal wat commotie, want deze dieren mogen niet gevoederd of anderszins geholpen worden Hoeveel er bezweken zijn in de kou en van de honger weten we niet, maar er stonden er nog heel wat. Op deze manier blijven natuurlijk wel de sterksten over. Aan de markante schaduwen te zien staat de zon nog heel laag, en het is al rond 12 uur in de middag toen ik deze foto maakte.Gekke foto trouwens door die schaduwen.
Onder: De hangaars en het vliegveld Lelystad waren deze week weer ijs en sneeuwvrij, zoals we dat altijd gewend zijn. Toen we onze reis naar Antarctica aanvingen lag het vliegveld nog onder een sneeuwlaag; het gaf een aparte sfeer en we hebben allemaal genoten van de prachtige besneeuwde Hollandse landschappen, maar we zullen niet snel deze aparte Canadese sfeer op het platform vergeten. Iedereen maakte er ook foto’s van.
Onder: Bij de PH-BZN in de sneeuw, juist voor één van de fotovluchten die prachtige unieke beelden van het Hollandse besneeuwde landschap zouden opleveren.
Onder: Dit jaar bestaat de Volendamse Vincentiuskerk 150 jaar. Deze kerk komt in vele hoofdstukken van het levensverhaal van bijna alle Volendammers voor. Vooral in mijn jeugd heeft deze kerk een grote rol gespeeld. Ik zal op verzoek van het Kerkbestuur als (lucht)fotograaf mijn medewerking geven aan het te verschijnen boek hierover. Binnenkort ga ik op pad met Volendam expert Dick Brinkkemper om een uitgebreide luchtfotosessie te maken. Dez maakte ik afgelopen week alvast toen we er over vlogen.
Onder: Speciaal voor alle Volendamse lezers van dit journaal die een huis laten bouwen in het Zuidpoldergebied in onze gemeente, kiekte ik deze fotografische update van de huidige bouwsituatie net na de sneeuw.
