IJSBERGEN

Onder: Tijdens de lange zeereis van Antarctica via South Georgia naar Montevideo & Buenos Aires, spraken we op het dek en in de gezellige Delphin lounge van ons schip nog veel met elkaar na, over wat we tot dan toe allemaal gezien en meegemaakt hadden, zoals de vele sprookjesachtige, gezag afdwingende ijsbergen waar we lange tijd links en rechts doorheen voeren. Op de foto rechtsboven is aan ons zodiac bootje af te meten hoe groot deze ijsreuzen kunnen zijn. De aanblik van dit ijslandschap om ons heen zal nooit meer van mijn netvlies gaan, vooral in de wetenschap dat er maar weinig mensen zijn op deze aarde, die dit fenomeen hebben aanschouwd. En dat wij bij die weinigen mogen horen!

Stromnes Bay op South Georgie

Onder: We koersen nu naar het warmere noorden, maar zijn ook steeds nog onder de indruk van onze laatste aanlanding op Stromness Bay op het het volkomen onbewoonde eiland South Georgie. In deze prachtige baai, waar we ook een in 1964 verlaten walvisvaartstation aantroffen, zagen we tijdens de ruim 1,5 uur durende wandeling door een bizar ongerept landschap, vele pinguins, zeeberen, zeeolifanten, robben en o.a. pinguins. Ook zagen we enkele rendieren, maar daarover later meer….  Over hoffelijkheid gesproken: op de foto zwaaien de pinguins ons beleefd uit, op weg naar de zodiac’s, die ons weer naar het enige menslievende plekje in de verte zullen brengen !

Onder: De zee olifanten op Stromness Bay. Deze dieren zijn in het water heer en meester, maar aan land niet veel meer dan logge hompen vet, die slechts op een hoop naast,- en op elkaar liggen. Af en toe blaffen ze eens wat en schudden daarbij met hun dikke lijf. Ze zijn voor ons overigens niet  helemaal ongevaarlijk met hun scherpe tanden, en we zijn diverse malen door deze dieren achterna gezeten, geloof het of niet. 

Onder: Een ander groepje zee-olifanten op Stromness Bay, waarvan er een paar in de rui zijn, zoals te zien is.

Om een cycloon heen

We voelden het in onze magen aankomen, het begon tekeer te gaan. In noordelijke richting varend van het Zuidpoolgebied op weg naar Uruquay en Buenos Aires, zo’n 1000 km oostelijk van het zuidpuntje van Argentinië, besloot de kapitein de koers 45 graden van 325 naar 010 te verleggen om een zware cycloon te omzeilen. Echt in the “middle of nowhere” ploegden we op dat moment in windkracht 10 a 11 bft door 7 mtr hoge golven. De Drake passage op de heenweg was er niets bij. We waren echter gewaarschuwd; dit is geen gewoon reisje, maar een cruise/expeditie, en wat t zwaarst weegt hangt af van het weer. Bij de receptie stonden steeds meer lijkbleke personen in de rij voor een pilletje, dat trouwens goed werkte. Maar….. deze wind bracht uiteindelijk ook, waar de vele vogelliefhebbers aan boord al dagenlang met smart op hadden gewacht: de koning van het zwerk, de albatros. Deze superzwever/vlieger met een spanwijdte van 2,5 tot 3 mtr is al sinds mensenheugenis in vele songs en gedichten bezongen en bejubeld als “een Prins in de lucht”. Je hoeft overigens geen vogelliefhebber te zijn om van deze rasvliegmachine in vervoering te geraken.

Onder: Walvissen bekijken doe je op het voordek, vogels op het achterdek. Als het dan ook nog fors waait verschijnen daar albatrossen, en in hun kielzog de vele vogelliefhebbers en fotografen zoals op onderstaande foto te zien is. (ter illustratie heb ik er een albatros achter geshopt ) Vele uren stond ik hiertussen gewapend met mijn camera van redelijk dichtbij te genieten van de ongekende vliegkunsten van deze machtige dieren.

Onder: Albatrossen fladderen niet met hun vleugels. Ze gebruiken de zwaartekracht en de wind om door middel van het verstellen van de invalshoek van de vleugels (2,5 a 3 mtr spanwijdte) continue te zweven, op zoek naar vis. Ze kunnen 10 jaar lang boven water vliegen zonder een keer te hoeven landen, en een week lang zweven zonder één fladder met hun vleugels te moeten geven. Je hoeft geen vliegenier te zijn om hierdoor bijzonder gefascineerd te raken.

Onder: Heel langzaam en behoedzaam als in slow motion glijden ze voorbij; het is een waar genoegen om deze supergestroomlijnde dieren die alleen in de zuidelijke en noordelijke oceanen voorkomen, te observeren. Het achterdek staat dan ook helemaal vol; want iedereen op het schip  – met of zonder neutje in de hand – is van de partij als er albatrossen in de buurt te zien zijn. En continue hoor je dan de fotocamera’s ratelen. 

Onder: De limit! In Nieuw Zeeland overwogen we vorig jaar nog 2 dagen extra om te rijden om albatrossen in Dunedin te zien, en nu, op ons cruiseschip, hadden we ze letterlijk voor het grijpen. Hoeraaaa….  Dit exemplaar zweefde heel rustig op zo’n 2 meter afstand van mij voorbij; ik was zelfs in staat om tijdens de vlucht onderstaande close up te maken met nb een invulflits; het moet toch niet gekker worden!! Let eens op de superaerodynamische voorrand van de vleugel. Zo complex kunnen wij ze niet berekenen.

Onder: Onder en bovenstaande plaatjes zijn slechts een paar van de vele tientallen albatros-beauties die ik vanaf het varende achterschip “knipte” (kieken vlgs Annemiek). Ik kon niet nalaten jullie er ook een paar van te laten zien. Heel bijzonder.

Onder: Het werd richting evenaar varend al warmer en rustiger. De kleren moesten uit; de zomer brak met geweld uit aan dek, waar de Oekrainsche dames het druk hadden om de dorst van alle expeditiegangers te lessen. Vele van de Nederlandse gasten verbrandden behoorlijk de laatste dagen. En het werd steeds warmer!

Onder: Wie denkt dat zo’n cruise /expeditie alleen maar educatief en fotogeniek is, en niet gezellig, heeft het behoorlijk mis. We hebben heel wat feesten aan boord meegemaakt, zoals hier wederom redelijk vroeg in de morgen, aan het achterdek met live muziek onder een bloedhete zon tijdens een appres-skifeest in zomerse sferen. Met de Nederlanders aan boord was het heel gezellig, en kregen we een goede band. Stuk voor stuk leeftijdgenoten die ook veel wereldreizen maken in de hun nog gegeven  tijd. 

Onder: Met een aantal van de Nederlanders maakten we tijdens ons verblijf in Uruquay een wandeling door de hoofdstad Montevideo. Als reisleider stelden we Wim Welman (met blauw petje in het midden ) aan, uit  Aerdenhout . De winterkleding was een paar dagen daarvoor al opgeborgen, en alle juwelen en dure camera’s waren op dringend advies van de scheepsdirectie thuisgelaten, in verband met overvallers en zakkenrollers. Tijdens de eetpartij in een restaurant bij de haven wachtten we 2 uur op een simpele maaltijd. De aanvankelijke gezelligheid sloeg na 2 uur om. Alleen Sjaak en Annemiek uit Venlo (3de en 4de van rechts ) , kwamen helaas niet aan de beurt en annuleerden. Er ontstond een grimmige sfeer: Annemiek pikte het niet, en door bemiddeling van tripleider Wim konden we zonder politie nog maar net op tijd naar de boot terug.

Onder: Een van de highlights van de reis was het bezoek aan de in bloedhitte dampende hoofstad van Argentinie, wereldstad Buenos Aires. Met name het bijwonen van een van de vele Tangoshows in een speciaal sfeervol “Tango Theater” heeft grote indruk op ons gemaakt. Kippenvel en betraande ogen waren mijn deel. Een formidabel orkest en acrobatische dansers !!! Wat een passie, emotie en dynamiek in de muziek , en wat een acrobatische bewegingen van de dansers! Ik maakte er vele foto’s waarvan alvast dit voorproefje.

Onder: Ik was zo aangestoken door de tango show dat ik het in Buenos Aires op straat ook eens probeerde met een passerende tango diva. Mary maakte er met de G10 deze foto van. Geef toe vrienden, ziet er niet slecht uit !

Onder: Om jullie tango pret na bovenstaand lol-fotootje niet helemaal te vergallen nog deze plaat die ik maakte in het sfeervolle theater in Buenos Aires. De tango is onder zeelui en immigranten uit Italie, Spanje Frankrijk en Polen geboren in de bordelen van de havens van Buenos Aires. De danseressen zien er daarom uit als prostituees, maar vormen met hun stoere partners echte gepassioneerde tangokoppels in optima forma. Supervakmensen, die bij het bewegen zelfs rekening hielden met de in het theater vast opgestelde belichting. Ik heb eigenlijk geen verstand van de tango, maar als wat wij zagen echt tango is, wat ik maar aanneem,  wil ik er misschien ook wel eens aan beginnen.

Ja, en na ons bezoek aan Buenos Aires zal helaas de thuisreis alweer aanvaard moeten worden.