BACK HOME

We zijn inmiddels weer thuis, het was een onbeschrijflijk mooi avontuur, maar ook een lange en vermoeiende reis. Een Antarctica expeditie/cruise is geen sinecure. Op z’n minst vlieg je bijna een etmaal lang de halve wereld over, en breng je daarna nog twee dagen op zee – beruchte Drake Passage – door om er te komen.  Dat betekent dat bij het verblijf in het poolgebied nog eens ZES reisdagen heen en terug moeten worden opgeteld. Maar zoals wij ervaren hebben; de kennismaking met de fascinerende flora en fauna van het grotendeels met ijs bedekte Zuidpoolgebied is met helemaal niets anders te vergelijken. Dat maakt zelfs het trotseren van de meest woeste zee nog de moeite waard. We komen niet uitgepraat, over deze droomreis. Ook al, omdat we gewoon toevallig met een stel leuke Nederlanders optrokken, zonder dat iemand beslag op iemand anders legde. Na drie gezellige weken met elkaar ontstaat een band onderling, vooral ook door de eenzaamheid van het gebied waar je doorheen reist, en mis je elkaar bij thuiskomst al een beetje. Het is niet ondenkbaar, dat we dit spectaculaire werelddeel nog eens gaan bezoeken, om dan nog wat zuidelijker het poolijs in te trekken.

Onder: Hier varen we als nietige wezens door een stille serene wereld van wit en van blauw en, –  vooral als de zon laag staat, vol van de mooiste kleuren.

Onder: De groep Nederlanders waar wij drie weken lang mee optrokken. Het waren op Marco na, allemaal pensionado’s die onder het devies: “Het leven begint pas als je gestopt bent met werken”, de wereld afreizen. Met deze door mij in elkaar gefrutselde ansichtkaart uit Antarctica wil ik ze nog eens speciaal groeten en bedanken voor alle genegenheid en de gezelligheid die ze ons gaven.

Duitse perfectie !

Voor het eerst waren we met een Duitse Reisorganisatie “Hansa Kreuzfahrt”op pad. Dat is ons heel goed bevallen. De Duitse Grundlichkeit en Punktlichkeit staan daar natuurlijk garant voor. Alles klopte tot in detail; van vluchten, transfers, vaarten, excursies, aanlandingen, lezingen, maaltijden !!! , vermaak aan boord, tot de bediening, het was 100 % perfect geregeld allemaal. Eigenlijk is dit niveau van service alleen mogelijk door het inzetten van personeel uit lage lonen landen, zoals nu uit de Oekraïne. Het was er niet minder om, integendeel. Alleen de internetverbinding was heel traag, en uitsluitend met kleine huurlaptopjes 10 euro p/u van de boot toegankelijk. Maar ja…. waar klaag je over, in the middle of nowhere tussen het poolijs en de ijsbergen ? Over het algemeen vindt men Antarctica cruises vrij duur. Dat is echter maar relatief, weten wij nu, gezien de grote hoeveelheid manschappen en materieel dat steeds moet worden ingezet, om jou als passagier veilig ergens in de wildernis aan land te zetten. Kosten noch moeite werden daarbij gespaard. Petje af !

Onder: Groot materieel en veel manschappen werden steeds ingezet om de passagiers veilige aanlandingen in een onherbergzaam gebied te laten maken


Onder: Om 11 uur s’ avonds gefotografeerd vanaf het voordek. We zijn allemaal in een bijna euforische stemming door het betoverende panorama dat ons omgeeft, onder het genot van een whiskey met daarin een ijsblokje van Antarctisch oerijs. Een oude traditie op Antarctica cruises – zie volgende foto hieronder –

Onder: Een leuk traditioneel gebruik op Antarctische expedities/cruise’s is het drinken van een whiskey on the rocks met ijsblokjes van Antarctisch oer-ijs. Hiertoe wordt s’ middags door de crew een groot stuk oud helder oer-ijs uit een gletsjer gehakt. Vervolgens wordt dit in kleine stukjes in de vriezer bewaard. Het smaakte nog lekker ook! Voor de liefhebber: de Antarctische Punch kostte euro 4.90  

Onder: De “Delphin Lounge”, de scheepsbar van ons schip, waar we vele uurtjes gezellig zaten. Ook mijn internetverhaaltjes heb ik in deze ruimte gemaakt. Wij waren met de Nederlandse groep meestal nog de laatsten die een drankje namen, zoals hieronder links. En het was hier nog geen 11 uur s’ avonds.

Onder: De Grand Salon van het schip, waar overdag de aanlanding-briefings, en voor de liefhebbers lezingen over Antarctica werden gehouden, en waar s’ avonds leuke shows werden opgevoerd.Wij waren meestal in de Delphin Lounge te vinden.

Onder: Op het Antarctische Wiencke Island maakten we een ferme wandeling door het rijk der dieren. Deze pinguïns hebben zich genesteld tussen de resten van een gesneuvelde bultrug walvis. Het krioelt hier in het koude water van de bultrugwalvissen en orka’s. Varend in de zodiac’s of op ons moederschip, zien we overal om ons heen de door walvissen omhoog gespoten fonteinen.

Na onze thuiskomst hebben we meteen maar even onze kinderen en kleinkinderen opgezocht. Het was goed ze weer te zien, hoewel, met Vincent, Brenda en kleinkids Sophie en Thijs moeten we nog even geduld hebben; zij komen morgen terug van een vakantie in eigen land. Ben je even een paar weken weg, en valt gelijk het kabinet. Groot gelijk Wouter Bos, het is nu wel genoeg geweest in Afghanistan, wij Nederlanders hebben onze prijs betaald! Bovendien, we hadden het zo afgesproken.

Onder: Overal pinguins, robben en rendieren. Op het onbewoonde eiland South Georgie, strompelden we er bijna over. Een vreemde gewaarwording, vooral die Skandinavische rendieren. Die horen hier helemaal niet thuis. Zij werden door Noorse walvisvaarders die hier tot 1964 elke zomer van oktober tot/m maart werkten en woonden, als voedsel uit Noorwegen meegenomen, en blijken hier de juiste leefomstandigheden te hebben gevonden, zonder natuurlijke vijanden. De Noren zijn al 46 jaar weg, maar de Noorse rendierpopulatie groeit nog steeds. Alleen een gevaarlijke ziekte zal in staat zijn ze hier weer uit te roeien.

Onder: Stromness Bay op het eiland South Georgie. Ongerepte schoonheid ver van de door mensen bewoonde wereld waar alleen pinguins, robben en rendieren het voor het zeggen hebben.

Onder: Een luie zee olifant die in de rui is. Ik kon hem tot op 2 meter naderen. Eigenlijk mag je de dieren niet dichter dan van 15 meter fotograferen. Je kan er echter niet omheen, bijna overal liggen wel robben, walrussen of staan pinguïns te staan. Die 15 meter kan je wel vergeten! Het klinkt bizar, maar soms moet je echt uitkijken er niet op te stappen -schutkleuren-. De meest dieren laten je daarbij rustig door hun territorium lopen, alleen sommige jonge zeeleeuwen komen grommend achter je aan tot grote hilariteit van de andere reisgenoten. Voor zover ik weet is van onze groep alleen Annemiek uit Venlo in haar laars gebeten door een zeeleeuw.

Onder: Pinguins op de bekende rode ondergrond die bestaat uit hun eigen pinguïn-stront. Deze dieren staan de hele tijd in grote groepen bij elkaar, doodstil alsof ze bevroren zijn. Ze persen af en toe eens wat verteerde vis naar buiten en trappen dit plat om er op te gaan staan. In groepjes van 2 a 3 gaan duiken ze bij tijd en wijlen het water in om een visje te verschalken, en lopen daarna weer naar hun eigen stront-plak terug. Het stinkt op deze lokaties vreselijk, maar na 2 minuten ruik je er niets meer van. Een van de redenen waarom onze verplichte rubberlaarzen bij het terug aan boord komen worden afgespoten, drooggeblazen en ingepakt.

Onder: Tijdens de lezingen hoorden we over de verschillen tussen zeeolifanten, zeeluipaarden, zeeleeuwen, zeehonden etc etc. Ik snap er nu helemaal niets meer van. Ik denk dat het ook komt door de Duitse taal, waar ze zo heten, anders dan bij ons. Allemaal robben, zeg ik dan maar. In het Engels allemaal “Seals”

Onder: IJs, sneeuw en nog eens ijs, terwijl er weinig neerslag valt op Antarctica. Zowel in de Antarctische zomer als het steeds rond de nul graden Celsius is ( van oktober t/m maart) als in de winter, als het 80 a 90 Celsius graden onder nul kan worden. Door de koude ondergrond heerst er vrijwel constant een hogedrukgebied met subsidentie (neergaande luchtbeweging ) waardoor bewolking en neerslag onderdrukt worden.

IJSBERGEN

Onder: Tijdens de lange zeereis van Antarctica via South Georgia naar Montevideo & Buenos Aires, spraken we op het dek en in de gezellige Delphin lounge van ons schip nog veel met elkaar na, over wat we tot dan toe allemaal gezien en meegemaakt hadden, zoals de vele sprookjesachtige, gezag afdwingende ijsbergen waar we lange tijd links en rechts doorheen voeren. Op de foto rechtsboven is aan ons zodiac bootje af te meten hoe groot deze ijsreuzen kunnen zijn. De aanblik van dit ijslandschap om ons heen zal nooit meer van mijn netvlies gaan, vooral in de wetenschap dat er maar weinig mensen zijn op deze aarde, die dit fenomeen hebben aanschouwd. En dat wij bij die weinigen mogen horen!

Stromnes Bay op South Georgie

Onder: We koersen nu naar het warmere noorden, maar zijn ook steeds nog onder de indruk van onze laatste aanlanding op Stromness Bay op het het volkomen onbewoonde eiland South Georgie. In deze prachtige baai, waar we ook een in 1964 verlaten walvisvaartstation aantroffen, zagen we tijdens de ruim 1,5 uur durende wandeling door een bizar ongerept landschap, vele pinguins, zeeberen, zeeolifanten, robben en o.a. pinguins. Ook zagen we enkele rendieren, maar daarover later meer….  Over hoffelijkheid gesproken: op de foto zwaaien de pinguins ons beleefd uit, op weg naar de zodiac’s, die ons weer naar het enige menslievende plekje in de verte zullen brengen !

Onder: De zee olifanten op Stromness Bay. Deze dieren zijn in het water heer en meester, maar aan land niet veel meer dan logge hompen vet, die slechts op een hoop naast,- en op elkaar liggen. Af en toe blaffen ze eens wat en schudden daarbij met hun dikke lijf. Ze zijn voor ons overigens niet  helemaal ongevaarlijk met hun scherpe tanden, en we zijn diverse malen door deze dieren achterna gezeten, geloof het of niet. 

Onder: Een ander groepje zee-olifanten op Stromness Bay, waarvan er een paar in de rui zijn, zoals te zien is.

Om een cycloon heen

We voelden het in onze magen aankomen, het begon tekeer te gaan. In noordelijke richting varend van het Zuidpoolgebied op weg naar Uruquay en Buenos Aires, zo’n 1000 km oostelijk van het zuidpuntje van Argentinië, besloot de kapitein de koers 45 graden van 325 naar 010 te verleggen om een zware cycloon te omzeilen. Echt in the “middle of nowhere” ploegden we op dat moment in windkracht 10 a 11 bft door 7 mtr hoge golven. De Drake passage op de heenweg was er niets bij. We waren echter gewaarschuwd; dit is geen gewoon reisje, maar een cruise/expeditie, en wat t zwaarst weegt hangt af van het weer. Bij de receptie stonden steeds meer lijkbleke personen in de rij voor een pilletje, dat trouwens goed werkte. Maar….. deze wind bracht uiteindelijk ook, waar de vele vogelliefhebbers aan boord al dagenlang met smart op hadden gewacht: de koning van het zwerk, de albatros. Deze superzwever/vlieger met een spanwijdte van 2,5 tot 3 mtr is al sinds mensenheugenis in vele songs en gedichten bezongen en bejubeld als “een Prins in de lucht”. Je hoeft overigens geen vogelliefhebber te zijn om van deze rasvliegmachine in vervoering te geraken.

Onder: Walvissen bekijken doe je op het voordek, vogels op het achterdek. Als het dan ook nog fors waait verschijnen daar albatrossen, en in hun kielzog de vele vogelliefhebbers en fotografen zoals op onderstaande foto te zien is. (ter illustratie heb ik er een albatros achter geshopt ) Vele uren stond ik hiertussen gewapend met mijn camera van redelijk dichtbij te genieten van de ongekende vliegkunsten van deze machtige dieren.

Onder: Albatrossen fladderen niet met hun vleugels. Ze gebruiken de zwaartekracht en de wind om door middel van het verstellen van de invalshoek van de vleugels (2,5 a 3 mtr spanwijdte) continue te zweven, op zoek naar vis. Ze kunnen 10 jaar lang boven water vliegen zonder een keer te hoeven landen, en een week lang zweven zonder één fladder met hun vleugels te moeten geven. Je hoeft geen vliegenier te zijn om hierdoor bijzonder gefascineerd te raken.

Onder: Heel langzaam en behoedzaam als in slow motion glijden ze voorbij; het is een waar genoegen om deze supergestroomlijnde dieren die alleen in de zuidelijke en noordelijke oceanen voorkomen, te observeren. Het achterdek staat dan ook helemaal vol; want iedereen op het schip  – met of zonder neutje in de hand – is van de partij als er albatrossen in de buurt te zien zijn. En continue hoor je dan de fotocamera’s ratelen. 

Onder: De limit! In Nieuw Zeeland overwogen we vorig jaar nog 2 dagen extra om te rijden om albatrossen in Dunedin te zien, en nu, op ons cruiseschip, hadden we ze letterlijk voor het grijpen. Hoeraaaa….  Dit exemplaar zweefde heel rustig op zo’n 2 meter afstand van mij voorbij; ik was zelfs in staat om tijdens de vlucht onderstaande close up te maken met nb een invulflits; het moet toch niet gekker worden!! Let eens op de superaerodynamische voorrand van de vleugel. Zo complex kunnen wij ze niet berekenen.

Onder: Onder en bovenstaande plaatjes zijn slechts een paar van de vele tientallen albatros-beauties die ik vanaf het varende achterschip “knipte” (kieken vlgs Annemiek). Ik kon niet nalaten jullie er ook een paar van te laten zien. Heel bijzonder.

Onder: Het werd richting evenaar varend al warmer en rustiger. De kleren moesten uit; de zomer brak met geweld uit aan dek, waar de Oekrainsche dames het druk hadden om de dorst van alle expeditiegangers te lessen. Vele van de Nederlandse gasten verbrandden behoorlijk de laatste dagen. En het werd steeds warmer!

Onder: Wie denkt dat zo’n cruise /expeditie alleen maar educatief en fotogeniek is, en niet gezellig, heeft het behoorlijk mis. We hebben heel wat feesten aan boord meegemaakt, zoals hier wederom redelijk vroeg in de morgen, aan het achterdek met live muziek onder een bloedhete zon tijdens een appres-skifeest in zomerse sferen. Met de Nederlanders aan boord was het heel gezellig, en kregen we een goede band. Stuk voor stuk leeftijdgenoten die ook veel wereldreizen maken in de hun nog gegeven  tijd. 

Onder: Met een aantal van de Nederlanders maakten we tijdens ons verblijf in Uruquay een wandeling door de hoofdstad Montevideo. Als reisleider stelden we Wim Welman (met blauw petje in het midden ) aan, uit  Aerdenhout . De winterkleding was een paar dagen daarvoor al opgeborgen, en alle juwelen en dure camera’s waren op dringend advies van de scheepsdirectie thuisgelaten, in verband met overvallers en zakkenrollers. Tijdens de eetpartij in een restaurant bij de haven wachtten we 2 uur op een simpele maaltijd. De aanvankelijke gezelligheid sloeg na 2 uur om. Alleen Sjaak en Annemiek uit Venlo (3de en 4de van rechts ) , kwamen helaas niet aan de beurt en annuleerden. Er ontstond een grimmige sfeer: Annemiek pikte het niet, en door bemiddeling van tripleider Wim konden we zonder politie nog maar net op tijd naar de boot terug.

Onder: Een van de highlights van de reis was het bezoek aan de in bloedhitte dampende hoofstad van Argentinie, wereldstad Buenos Aires. Met name het bijwonen van een van de vele Tangoshows in een speciaal sfeervol “Tango Theater” heeft grote indruk op ons gemaakt. Kippenvel en betraande ogen waren mijn deel. Een formidabel orkest en acrobatische dansers !!! Wat een passie, emotie en dynamiek in de muziek , en wat een acrobatische bewegingen van de dansers! Ik maakte er vele foto’s waarvan alvast dit voorproefje.

Onder: Ik was zo aangestoken door de tango show dat ik het in Buenos Aires op straat ook eens probeerde met een passerende tango diva. Mary maakte er met de G10 deze foto van. Geef toe vrienden, ziet er niet slecht uit !

Onder: Om jullie tango pret na bovenstaand lol-fotootje niet helemaal te vergallen nog deze plaat die ik maakte in het sfeervolle theater in Buenos Aires. De tango is onder zeelui en immigranten uit Italie, Spanje Frankrijk en Polen geboren in de bordelen van de havens van Buenos Aires. De danseressen zien er daarom uit als prostituees, maar vormen met hun stoere partners echte gepassioneerde tangokoppels in optima forma. Supervakmensen, die bij het bewegen zelfs rekening hielden met de in het theater vast opgestelde belichting. Ik heb eigenlijk geen verstand van de tango, maar als wat wij zagen echt tango is, wat ik maar aanneem,  wil ik er misschien ook wel eens aan beginnen.

Ja, en na ons bezoek aan Buenos Aires zal helaas de thuisreis alweer aanvaard moeten worden.