Rekening rijden

Hebben we dat weer. Zo maar vanuit het niets komt deze bedreiging voor de Nederlandse autorijder aangeslopen. De overheid is weer eens op rooftocht. Normen en waarden omver kegelend. Zoals grove schending van privacy door het monteren van een kastje in je auto waarmee de overheid jou en je rijgedrag overal op elk moment kan traceren. Ik vind dat hier een absolute privacy grens wordt overschreden. Los van de vele tientallen praktische nadelen die op dit moment in alle kranten en op TV naar voren komen, is het duidelijk dat met deze privacy onbetamelijke maatregel slechts een doel wordt nagestreefd: het verder financieel uitkleden van de autombilist. Schande! Het terechte mechanisme dat “de gebruiker betaalt” kan op een veel gemakkelijker manier – net als in Duitsland – worden gerealiseerd door een heffing op brandstof. En met de opbrengst dienen uitsluitend meer en bredere wegen te worden aangelegd! De veelslurpers, kilometervreters en filebewoners betalen dan hun eigen gelag.

Moeder Maartje en haar secondanten Ria en Tiny

Ik heb in dit journaal veel over mijn overleden vader geschreven; vandaag zo maar eens even aandacht voor mijn 85 jarige moeder. Ze is een van de laatste Volendamse vrouwen in klederdracht, en dus eigenlijk een wandelend museumstuk. Ze woont nog immer zelfstandig, en doet – hoewel wat moeilijker ter been – nog steeds wandelend haar eigen boodschapjes in het winkelcentrum naast haar woning.

Haar pad ging niet altijd over rozen. Het opvoeden van 11 kinderen uit een arbeidersgezin in sobere en armoedige tijden gaat je niet in je kouwe kleren zitten. Als je zelf kinderen hebt groot gebracht besef je pas wat zo’n vrouw in die moeilijke omstandigheden gepresteerd heeft. Niets bleef haar bespaard. Vooral de dood van haar zoon, onze broer Jaap (42), in 1996 heeft een enorm litteken bij haar achtergelaten. Ze heeft de laatste jaren veel hulp van m’n jongste zus Lida en haar kinderen Jaap, en tweeling zussen Ria en Tiny, waar m’n moeder een heel bijzondere band mee heeft. De beide kleindochters doen alles voor hun Oma, en het is grappig om aan de andere kant te zien hoe Oma van 85 nog volop betrokken is bij de turbulente levenswandel en het complete wel en wee van beide dames, en met allerlei goedbedoelde adviezen een soort van mentor voor ze is. Ik kan daar mateloos van genieten.

Elke zaterdagavond en zondagmiddag komen bijna alle kinderen (11 stuks waarvan 1 overleden), kleinkinderen en achterkleinkinderen ( bij elkaar 92 personen) bij Oma op bezoek. Het is dan razend druk in haar knusse woning die dan wel lijkt op een uitpuilend cafe. Er is koffie, bier, sterke drank, en onder het genot van o.a de befaamde gehaktballetjes van moeder en haar traditionele warme rooktworst, worden tijdens die vaak op feestjes uitlopende bijeenkomsten, alle familieaangelegenheden besproken en kan het soms heel laat worden.

Moeder is hierdoor al vele jaren lang het trefpunt en bindmiddel in onze grote familie geworden. We vragen ons wel eens bezorgd af wat er van onze familie overblijft als ze er niet meer zou zijn. Gelukkig is ze nog kerngezond dus hopelijk krijgen we met die wrange situatie nog lang niet te maken. Integendeel; moeder Maartje is niet iemand die berustend achter de begonia’s zit. Ze trekt er nog vaak op uit naar de verjaardagen van een van haar tientallen nazaten, waarvan ze alle verjaardagsdata nog steeds uit het hoofd kent ; bakt en kookt van alles voor haar zelf, maar ook nog vaak voor haar kids. Voor ons kookt ze nog wel eens een “dikke koek” of een heerlijke “broeder”. 

Onder: Zaterdagavond bij moeder thuis; een paar van de ruim 90 kinderen. kleinkinderen en achterkleinkinderen die wekelijks op de zaterdagavond en zondagmiddag bij “moeder en oma” op bezoek komen. Bij drankjes en hapjes wordt het dan altijd heel gezellig. In de kast onder de gele lamp rechts op de foto staan zeker 50 videobanden met BZN opnames die m’n moeder door de jaren heen van TV opnam. Ook in de BZN soap en tijdens het laatste concert in Ahoy was ze prominent en zelfs behoorlijk geemotioneerd in beeld. De persoon die – vierde van links –  raar lijkt te doen, mankeert niets maar had hier wat jeuk op z’n rug; het is mijn jongste broer Lowie

Onder: De tweelingzussen van mijn jongste zuster Lida, Ria(l) en Tiny(r) Schilder. Deze twee spetters hebben een hele goed band met hun oma, mijn moeder. Ze zorgen goed voor haar, en oma is aan de andere kant heel sterk bij hun prive doen en laten betrokken. Zo zal mijn moeder ze bijvoorbeeld zeker “adviseren” bij de keuze van hun vriend of bv bij de aanschaf van meubilair etc etc…

Oude BZN foto’s

Onder: Op een gracht in Edam maakten we medio/eind 1976 deze foto met vlnr: Cees Tol, Thomas Tol, Jack Veerman, Annie Schilder, Jan Tuijp, Jan Keizer.

Onder: Onze eerste touringcar. We stapten in de begintijd – ook op deze foto – altijd in bij het pompstation van Cees Kil aan de Julianaweg in Volendam. Iedereen liep van zijn huis naar deze lokatie. Voordeel van zo’n touringcar was dat we comfortabel zaten, maar we moesten na de optredens wel wachten tot de apparatuur door de roadies in de bus was gesleept.

Onder: Fotografie is naast de vliegerij al vele tientallen jaren mijn grote hobby. Wij gingen als BZN vaak met specialisten en vakmensen op gebied van video en fotografie om. Daar heb ik altijd veel van opgestoken. In 1982 in de Franse Alpen maakten we opnames voor de TV special van de CD Pictures of moments; zo af en toe mocht ik ook een stukje filmen; hier stond Annie Schilder voor m’n camera. Of er een film inzat wist ik niet!  

 De lucht weer in en naar Deep Purple in Heineken Music Hall

Onder: De laatste dagen waren de omstandigheden om op zicht te vliegen niet zo geschikt. Vandaag lijkt dat een stuk beter te zijn; daarom haal ik straks de PH-BNK weer uit de hangaar, om met kennissen weer eens heerlijk de vrije vogel uit te hangen. Onderstaande foto maakte ik twee weken geleden tijdens zo’n vlucht over Nederland boven het mooie stadje Kampen; het was toen prachtig weer.

Onder: Vanavond rijden we met m’n broers en andere familieleden mee naar het concert van Deep Purple in de HMH in Amsterdam. Ik heb dat altijd een fantastische band gevonden. En met mij velen. Volgens de kenners is Deep Purple de beste hard rock band ooit, met meer dan 100 miljoen !!! verkochte CD’s wereldwijd. Op deze foto uit 2004 de line up die wij vanavond ook zullen zien. Vlnr: Roger Glover, Ian Page, Ian Gillan, Don Airey en Steve Morse Om tussen het hard rock publiek niet al te veel uit de toon te vallen zal ik trouwens wat andere kleding aantrekken als vorige week bij Cliff and the Shadows. Eens kijken of m’n ouwe spijkerpakken van vroeger nog passen. 

Clif Richard & the Shadows in Ahoy

Gisteravond – woensdagavond – waren we met mijn broers Cor, Arie, Nico, mijn zuster Jannig en schoonzuster Lida en anderen in Ahoy voor het  “50 jaar” reunieconcert van Cliff Richard & The Shadows. De Engelse Cliff & vooral zijn eerste begeleiders waren voor onze vriendenploeg zo’n beetje de aanleiding om in 1965 met BZN te beginnen. Wat waren wij – de BZN ers van toen-, enorme fans. Ook bij ons thuis werden wij opgevoed met The Shadows. Vandaar ook de aanwezigheid van zoveel familieleden. Elke avond stond mijn vader bij onze kleine radio, die op een bordje hoog aan de muur stond, te frunnikken en te draaien om op Radio Luxemburg of een andere buitenlandse zender “Apache” van The Shadows te zoeken.

Ook weet ik nog dat we als prille BZN-ers met onze zelf in elkaar getimmerde speakerboxen bij ons thuis in de Volendamse dr Weverstraat op de achterstraat de eerste Shadowsliedjes stonden te spelen. De hele buurt liep uit, en m’n vader was apetrots. Hij vroeg ons dan altijd zijn favoriete “Tikke tikkie wantek” te spelen. M’n vader was een eenvoudige fabrieksarbeider die geen woord Engels sprak, en dit was hoe hij de Cliff hit “Do you wanna dance’ verstond, en ook uitsprak. Met “Tikkie Tikkie Wantek” kondigde ik dit lied ook een jaar lang elke avond aan, tijdens onze 40 jarig BZN jubileum tour als we een Cliff & Shadows setje speelden. Gisteravond spraken we hier met mijn broers en zus tijdens de pauze nog over. Nu dus weer in Ahoy, bijna 50 jaar later; een unieke zaak; een paar ouwe rockers van tegen de 70 jaar spelen 2 avonden achter elkaar een uitverkocht Ahoy plat. En hoe! Cliff zong echt de sterren van de hemel, en maakte een heel fitte en veel en veel jongere indruk dan zijn leeftijd – 68 jaar !! – doet vermoeden. Ook de Shadows vertoonden,  – op de witte haren van Bruce Welch – na – geen sporen van sleet. Zeker niet in hun muzikale vaardigheden, die waren net als vroeger onovertrefbaar. – foto links Cliff and the Shadows in 50-er jaren –

Tijd ver op voor

Wat waren die Shadows hun tijd op voor denk ik nu, luisterend naar de oude CD’s! De met zoveel gevoel gespeelde virtuoze en poepstrakke opnames van toen, die ik nu nog steeds waanzinnig goed vind. Zelfs met allerlei digitale multitracktechnieken, moderne studiosoftware en dagenlang knippen en plakken kunnen die vandaag de dag nog niet nagemaakt worden. Ze werden door de toen nog piepjonge Shadows in de late 50 jaren “live” nb op tweesporen recorders opgenomen. Alle instrumenten moesten tegelijkertijd in keer keer foutloos ingespeeld en gezongen worden. Hoe is dat allemaal mogelijk geweest, het is nu bijna niet meer denkbaar ? Alleen echte supertoppers braken toen door. Er was nog geen TV hype, X factor, Idols of soap etc. laat staan playback zingende soapies. Die ultramoderne mediawereld heeft de kwaliteit in de Showbizz danig gedevalueerd. We hebben gisteravond in elk geval met volle teugen weer eens ouderwets genoten net als alle andere 9000 veertig en vijftig plussers in de zaal. Bij de Shadows voel ik mij als op een sentimental journey, maar omdat dit ook de eerste keer in Ahoy was na ons BZN afscheid, werd het ook een avond met dubbele mixed emotions. Vaak heb ik nog naar het plekje op de buhne gekeken waar ik stond op 16 juni 2007, en me voor de geest gehaald waar ik toen op dat moment aan dacht. Heel bijzonder allemaal. 

Onder:  foto’s van het Cliff and the Shadows concert van gisteravond, die ik toegestuurd kreeg van Evert Woestenburg – mede BZN oprichter- . Hij zat op rij 9 voor in de zaal en kon een paar mooie plaatjes maken. Vlnr op het grote videoscherm hangend boven de bandleden Bruce Welch, Cliff Richard en Hank B Marvin 

Onder: Hier de bandleden in dezelfde volgorde. Shadowsdrummer Bryan Bennet op de achtergrond, is tijdens zijn leven al een legende. Evert mailde me dat hij de mooiste avond van zijn leven beleefd had; hij had er geen woorden voor. En daar sluit ik mij bij aan.  

Herman van Veen in de fout   

Herman van Veen vergeleek een dezer dagen in het openbaar de PVV met de NSB uit de oorlogstijd. Hij schrok daarop enorm van de daaropvolgende postbus vol met dreigmail. Dreigmail is ongepast en volstrekt verwerpelijk; het zegt meer van de dader dan van degene die het krijgt, dat vooropgesteld. Maar is het ook niet dom van de intelligente van Veen om deze – volgens Wilders advocaat Bram Moskowitz  infame en abjecte – vergelijking te maken ? Bij Pouw en Witteman nuanceerde v Veen zijn opmerking: het was slechts de structuur – die van een beweging in plaats van een partij – die hij van beide partijen had vergeleken. Ik vind dit grote nonsens. Dit staat gelijk aan: “stem niet op Pechtold want hij is net als Adolf Hitler een man met een scheiding links in z’n haar”. Dat is toch regelrechte flauwekul!

Uit de oude BZN doos

Onder: Afzien manneeeeeeeee…………is hier door een BZN lid zeker geroepen. Een unieke foto. Hier zitten we in 2005 tijdens een werkpauze voor een optreden, op het privestrand van het resort in Curacao waar we verbleven. Het is hier altijd vrij warm en daarom , en dat is meteen het unieke van deze foto, drinkt Carola een biertje, uit het flesje zelfs, en dat zagen we echt niet vaak. De biertjes van Dick Plat en John Meijer staan klaar voor gebruik in de schaduw te wachten, maar dat zou niet lang duren. Waar we ook waren, Dick Plat wachtte elke dag steevast tot 5 uur ’s middags; keek dan naar zijn horloge en sprak de woorden: De uren zijn gemaakt mannen; tijd voor het 5 uur biertje. Alleen in zeer warme landen kon het wel eens een paar uur eerder worden, zoals hieronder. 

 Onder: Tijdens ons verblijf op Curacao huurden we een busje en toerden in onze vrije tijd het gehele eiland door; het is heel erg kleurig allemaal, maar ook smerig en onverzorgd. Vooral het hoge uit de toon vallende vd Valk Hotel op onderstaande foto aan de boulevard van Willemstad viel ons op. Hoe heeft men ooit toestemming kunnen geven voor deze “skyline bedervende” betonconstructie.

Onder: Samen met Carola liep ik vanuit ons resort naar de bekende dolfijnenshow die op 100 meter afstand aan dezelfde kunstmatige baai gelegen was; wie maakt hier nou eigenlijk de show, vraag je je toch af als je onderstaand tafereeltje bekijkt.

Onder: Zittend in mijn strandstoel bij ons resort in Curacao maakte ik de twee onderstaande opnames van voorbij vliegende fregatvogels, die voornamelijk in dit gebied voorkomen. Lengte 1 meter; spanwijdte meer dan 2 meter. Het is een fascinerend gezicht hoe ze het water afstruinen naar vis of weekdieren, om er vervolgens in een steile duikvlucht als een projectiel op af te suizen. 

Onder: Deze foto die ik maakte vanuit een door mijzelf bestuurde Cessna 180 plaatste ik al eens eerder in dit journaal. De rode pijl wijst naar het privestrandje bij ons resort in Curacao, en bij de blauwe pijl het bassin waarin de dolfijnen zwommen. De Tros huurde het vliegtuig bij de plaatselijk vliegclub. Tijdens de vlucht maakte de achterin zittende cameraman opnames van mijn persoon en Corrie Konings die naast mij gezeten een prachtig lied zong. Wat een wereld! We hebben bijna 2 uur boven Curacao gehangen; bij nader inzien vond ik het van boven nog veel mooier dan op de grond. De baas van de vliegclub tekende voor de vlucht zelf een vliegkaart voor mij waarop twee verboden gebieden werden aangegeven. De gevangenis en de bank

De vele baaitjes, zoals die op bovenstaande foto links, zijn aangelegd met rotsblokken en puin.Tijdens ons verblijf in Curacao hoorde ik dat bouwers of projectontwikkelaars vaak pogen door illegale puinstortingen nieuwe baaitjes voor henzelf te produceren. Soms worden ze ontdekt en soms niet. Wij reden met ons busje volgens onze chauffeur langs een ontdekte puinstort in zee; hij lag er al een paar jaar, maar werd niet meer weggehaald. Dat gaat bij ons toch anders. 

Onder: De 3 vrouwen van BZN vlnr: Maribel(3 maanden BZN), Annie Schilder (7,5 jaar BZN) en Carola Smit (24 jaar BZN)

Onder: Dit bericht uit mijn fotoarchief, uit de Telegraaf van 18 feb 2004 ruim 5 jaar geleden dus vervult mij nog steeds met grote trots. Tot mijn grote genoegen zag ik een paar weken geleden in een Vronica hit overzicht dat de situatie aan de top nu , na 5 jaren nog steeds niet veranderd is.

Onder: Hier midden in onze BZN gloriedagen, midden/eind 90-er jaren tijdens een “unplugged” set, die wel degelijk “plugged” was.