Het was best wel een beetje emotioneel afgelopen zondag. Het afscheid van onze kids en kleinkids. Eerst zoon Vincent die met zijn gezin bij ons thuis afscheid nam, omdat Brenda s´middags moest werken, en daarna de anderen die samen met hun kinderen met ons mee naar Schiphol reden , om ons daar gedag te zeggen. We dronken nog wat en toen kwam toch het moment. Jan Kees en Tim beloofden nog tekeningen voor ons te maken voor ze ons uitzwaaiden. Snik snik! Plotseling realiseerde ik me dat  ik de gebruiksaanwijzing voor de camera had laten liggen. Kees was de sigaar en moest een extra ritje Volendam Schiphol maken. We vlogen eerst naar Londen en hadden daar redelijk wat vertraging, voordat we uiteindelijk naar Dubai vlogen. Gedurende de vlucht sudderde het afscheid van onze nazaten nog na, en toen we gistermorgen vroeg in het hotel arriveerden om nog wat slaap in te halen, speelde het nog steeds een rol in onze dromen.

Onder: Ik had me voorgenomen op de foto te gaan met het eerste de beste kameel dat ik tegen zou komen; het werd deze gouden rakker in de tuin van het Burj El Arab hotel in Dubai

De stad Dubai voor zover we die nu in de taxi snel voorbij zagen gaan, is een Las Vegas achtige patsers –plek; een oase van luxe in een zandwoestijn, waar de ene na de andere futuristische wolkenkrabber uit de grond verrijst. Het is een hele drukke stad met lange files, waarin 1,4 miljoen locals (Arabieren) wonen en 4 miljoen werkende buitenlanders. De Arabieren zie je niet; die rijden rond in hun geblindeerde Rolls Royces en hummers. Fillipino’s mensen uit India en Pakistan beheersen het straatbeeld en vormen het bedienend personeel in de overwegend extreem luxe hotels. In Dubai, dat leeft van het toerisme is het nu hoogseizoen. De temperaturen, die in deze tijd van het jaar schommelen om de 25 graden Celsius lonken velen, hoewel het weer gisteren en vandaag tegenzit. Het is weliswaar 25 graden maar bewolkt en winderig. We begonnen de nieuwe dag gisteren met een lunch in hotel Burj El Arab, het mooiste en duurste hotel op aarde, dat leek ons wel een goed begin van ons reisavontuur. We hadden er veel over gelezen, maar ondanks dat konden onze ogen niet geloven wat ze zagen; wat een decadentie wat een extreme luxe. Voor Hotel Burj El Arab heb ik geen woorden; dit is echt de limit!

Onder:  Burj El Arab het enige 7 sterren hotel ter wereld, het ligt aan het einde van een pier in het water en is omgeven met allerlei bewakings,- en beveiligingsmaatregelen  Met een duizelingwekkende vaart knalde een lift aan de buitenkant van het hotel ons naar boven, waar een tennisbaan en heliplatform gesitueerd zijn.

Onder: Staand op een van de 2 giga grote roltrappen langs reusachtig grote aquariums maakte ik deze foto van de lobby van het hotel

:

Onder: Het immens grote futuristische hotel dat als een soort holle bijenkorf gebouwd is gezien vanuit de lobby naar boven; let op de honderden waterstralen op de voorgrond, deze geven de lobby extra verkoeling! Uiterst links en rechts zie je nog de trapleuningen van de roltrappen

Onder: Een goudgekleurde sprookjesachtige verlichte tunnel geeft toegang tot het onderwaterrestaurant van hotel Burj El Arab; “het kan niet waar zijn”, denk je, maar dan zie je tijdens je diner toch echt de haaien in de Gulf  voorbijzwemmen. Niets is hier onmogelijk!

Onder: Wat leuke details die we tijdens onze lunch in het hotel ontdekten: Links de tandenstokers op tafel, die uitgevoerd zijn als boogjes met een erin gespannen flosdraadje. Rechts de ober die de kleedjes op elk tafeltje steeds met een strijkbout even gladstrijkt. De buffetlunch die wij gebruikten was werkelijk overheerlijk; maar dat moet ook wel: de allergoedkoopste wijn die we op de kaart konden ontdekken kostte 800 Dirham ongeveer 160 euro; het goedkoopste nachtje slapen hier kost ongeveer 800 euro per persoon per nacht en dan hebbben we het over de allerkleinste suite. (kamers kennen ze hier niet) Dit loopt op tot 12.000 euro p-p nacht 

We gaan vandaag een kijkje nemen in de grootste overdekte ski piste ter wereld; hup de taxi in!

Onder: In Maria Alm poseerden wij vorge week samen met enkele van onze vrienden, vlnr Gina en Jack, Karin en Henk, Mary en Jan. Dit is op Nieuwjaarsdag, de enige dag dat het sneeuwde en als het sneeuwt skieën de Tuijpjens niet.. 

Onder: Onze oudste zoon Sander hier trots met twee van zijn zoons, de tweeling Jan en Kees, nadat we op de laatste dag de rode pistes een aantal keren van boven naar het dal met ze skieden.

Vandaag was een beetje vreemde dag, ik had mezelf voorgenomen, en ook mijn vrouw beloofd niet te zullen gaan vliegen, om hier en daar nog wat puntjes op de i te kunnen zetten qua voorbereiding en papierwerk betreffende onze wereldreis morgen – zondag – Toen ik voor de zekerheid met mijn camera de dijk op liep – te laat om nog naar Lelystad af te reizen – kon ik me wel voor m’n kop slaan. Wat een uitgelezen en zeldzame omstandigheden voor het maken van unieke luchtfoto’s. Onvoorstelbaar, dit had ik in mijn stoutste dromen niet voorzien. Alle ijsbanen in onze omgeving, het IJsselmeer, de Volendamse haven bezaaid met schaatsers onder een knallende zon. Deze samenloop van omstandigheden: – weekend/zelf vrij/eigen vliegtuig in hangaar/ nieuwe topcamera/mooi weer/heel Nederland op het ijs –  doet zich zeer zeldzaam voor. En ik bleef maar bij de haven, en ging maar niet naar Lelystad. Nou ja zei Mary: “een mens kan niet alles hebben Jan”, en gelijk heeft ze! 

Onder: Het was een drukte van jewelste op de Voledamse Haven, van waaruit men over het IJsselmeer naar Monnickendam en naar Marken schaatste; ik stond daar toch wel van te kijken want twee dagen geleden toen ik er overheen vloog was daar nog een groot deel NIET van bevroren. – een van de eerste foto’s met m’n nieuwe camera –

Ik zag tussen Volendam en Marken een aantal waaghalzen de route verkennen, stap voor stap, voetje voor voetje schoven zij over het nog niet betreden traject vóór hen. Ook ín de haven zag ik iemand dat voorzichtig uitproberen. Op het nog onbetreden deel probeerde deze dame ook steeds voetje voor voetje een nieuw pad af te bakenen. Ik heb hier de hele dag geen ambulances gehoord dus moet het allemaal goed afgelopen zijn.

Vanmorgen reden we ook naar Vincent en Brenda, want die waren aan het schaatsen met Sophie en Thijs.Thijs had het al heel snel koud en zocht de warmte bij zijn moeder Brenda en Sophie had ook in het schaatsen nog weinig trek

Onder: Een patstelling: Wat ik hier ook probeer, Sophie is met geen mogelijkheid meer aan het schaatsen te krijgen en Thijs roept om zijn moeder! Het kan verkeren! – de schaduw is van zoon Vincent die de foto maakt –

Onder: Zoon Vincent en zijn vrouw Brenda liepen er ondanks de kou toch modieus bij, een koel stel dus.

Onder: Morgenmiddag start onze werelreis. In de ochtend komen eerst onze kinderen en kleinkinderen nog afscheid van ons nemen, maar rond het middaguur zijn we op weg, de wijde wereld in. Het eerste traject voert van Amsterdam – Londen – Dubai over 5870 kilometer.