Het gebeurde gisterochtend (woensdag) om een uur of zeven  op de campsite in Matahoke. Mary was even naar de receptie van het park gelopen, en ik lag nog even in de Campervan op m’n bed.  Toen ik na een minuut of twee ook aanstalten maakte op te staan zag ik plotseling een grote zwarte kat in onze campervan op mij af komen.  Het boze dier verschanste zich met gekromde rug in de aanvalshouding bij de deur, en maakte daarbij snerpende mij onwelgevallige geluiden, het leek in elk geval niet op miauw. “Een  kat in het nauw maakt rare sprongen” weet ik van ex-BZN collega Dick Plat; ik bevond mij  dus in een hachelijke situatie; alleen met een grote onbekende kat in een afgesloten ruimte.  Het was: “ hij of ik” , en ik hoorde en zag dat de reuzekat dat ook dacht. Met de moed der wanhoop en mijn  linkerhand voor mijn ogen, – om die in elk geval te behouden, – maakte ik met mijn rechterhand – binnen hapbereik van de kat – de deur  van de campervan open;  het dier koos onmiddellijk het hazepad, gelukkig maar. Mary vertelde daarnaa de kat te hebben gezien bij de deur toen zij die een paar keer open gedaan had toen ze wegging; de kat was toen kennelijk naar binnengeslopen.

Onder: Ondanks bovenstaand relaas blijven we dierenvrienden –  wel op afstand- . Getuige daarvan mogen zijn onderstaande foto’s .We maakten ze met de telelens op het strand van Whatuwhiwhi waar we zwommen  Het prachtige dier links op de foto was zeker 60 cm hoog. De vogel rechts op de foto dook met snelheid vrecht naar beneden het water in om daar een vis te verschalken.Een boeiend schouwspel!

We haalden dinsdagmorgen  eerst de Photoshop,-  en antivirus software  op in Kaikohe, en reden daarna naar Matahoke.  We kwamen tijdens deze uren durende rit bijna geen verkeer tegen. Onderweg regende het af en toe, onze eerste regen in Nieuw Zeeland. We kwamen we door het Waipaua Forest met de uit The Lord of the Rings bekende grote Kauri bomen, en fotografeerden de grootste Kauri boom op aarde ( 15 mtr dik) ; hij is vermoedelijk  ouder dan 2000 jaar.

Onder: Op de foto links lijkt het normale boom,  maar als je goed op de rechtse foto kijkt met voor de vergelijking die rare man erbij, kan een indruk van de enorme grootte van de boom verkregen worden.  

Onder: Gisteren  – de zon scheen weer volop – hadden we eerst een leuke skype meeting met onze kids en kleinkinderen, en reisden we van Matakohe naar het mooie schiereiland Coromandel. We bezochten het  mijnwerkersstadje Thames, waar we ook onze inkopen deden.  Bij het plaatsje Tapu sloegen we af naar Coroglen; na 6 km bereikten we de Rapaura Watergardens. Een echte aanrader; een schitterend aangelegd natuurpark in een regenwoud-achtige omgeving en een top restaurant waar we heerlijke verse zalm aten.

Onder: We zitten hier 5 km noord van Cormandel Town op een campground aan een verscholen baai. Gisteravond zaten we daar tot laat aan een wijntje van de ondergaande zon te genieten. Een Duitse roerist waar we mee spraken maakte de foto.

Nieuw Zeeland is heel dun bevolkt; het is 8 keer groter als Nederland en heeft slechts 4 miljoen inwoners. Vooral het noorden van het Noordereiland is bijna onbewoond. Er zijn weinig of geen restaurants en /of winkels en je komt er bijna niemand tegen, je bent bijna alleen in dat indrukwekkende natuurgeweld. Wellicht maakt juist dat het ook zo aantrekkelijk.  

Gisteren  – maandag –  reden we via een  prachtige route van Whatuwhiwhi  weer de  ( dun ) bewoonde wereld in naar Paiha; dit is een bekende pleisterplaats voor touroperators en andere reizenden. We belandden daar op een onbekende, maar rustige  campingsite op een kwartier wandelen van Paiha. Paiha op zich is een levendig dorpje met een paar leuke restaurantjes, winkeltjes en de bootferry naar het pittoreske plaatsje Russel.

Onder: Maandagmiddag arriveerden we op de campingsite in Paiha; ondanks de warmte hebben we er  eerst maar eens een biertje en een wijntje op gedronken, en iemand gevraagd dit met onze camera vast te leggen; we hebben hier vanuit Paiha uitzicht op het tegenoverliggende Russel, waar we op onze reis naar het noorden al eerder waren

Sportvissen is de nationale sport in Nieuw Zeeland; jong en oud houden zich er overal mee bezig. The Swordfish club van Russel en Paiha organiseert vis boottochten met sportvissers; en elke dag  wordt de vangst onder het oog van het toegestroomde publiek gewogen en tentoongesteld. Toen wij dit een paar dagen geleden in Russel voor het eerst zagen;  “zo’n prachtig dier voor iemands lol van het leven beroofd” krabden we ons toch even bedenkelijk achter de oren. En dat in een land waar de millieudefensie is uitgevonden. Je mag hier op campgrounds het afwaswater niet eens in het riool storten. De uitleg echter van een local, die ins vertelde dat het hier gaat om de “Striped Marlin”, dat dit roofdier met zijn enorme vraatzucht veel kleinere beschermde visssoorten uitroeit , veel voedsel voor een heleboel kleinere dieren opvreet; en dat deze vis niet door de beroepshandel gevangen, en zelfs door niemand verhandeld mag worden; en dus eigenlijk beschermd is, geeft toch een iets ander draai aan het verhaal. De sportvisser die er een vangt mag hem meenemen voor eigen consumptie. Ook hij mag het dier op straffe van een grote boete aan de kade niet verkopen. Daarbij nog het gegeven dat wij toch ook koeien , paarden , kalveren en varkens en vissen slachten voor onze eet-lol, en we waren bereid het ritueel te accepteren.

Onder: Voor het “plaatje” stonden wij naast de 132 kilogram wegende Striped Marlin, die gerookt een ware lekkernij is; het is slechts aan de hengelaar die hem vangt, voorbehouden dit genoegen te mogen smaken. Er werden gistermiddag in Paiha nog twee grote Marlins aangevoerd. Het is een schouwspel dat veel publiek trekt. 

Onder: Bij nader inzien vond ik dit toch wel een hele intigerende foto; ik maakte hem eergisteren met m’n 300 mm telelens in Cape Reinga van de groep zandsurfers – op enige afstand van ons -, die naar de top van de zandduinen klommen, om er vervolgens liggend op zo’n surfplankje met een noodvaart vanaf te suizen. Als je dat laatste niet zou weten zou je je toch suf prakkizeren over wat die lui hier nou eigenlijk aan het doen zijn.

Onder: Wij reisden in een bus met een groep van 8 personen vanuit Whatuwhiwhi naar Cape Reinga. De chauffeur nodigde iedereen uit om een surfplankje achter uit de bus te pakken en naar boven te lopen. De 63 jarige ( dat had hij ons net verteld) vriendelijke Engelsman naast ons in de bus, die niet wist dat dit een sport is voor kids; deed er – aangemoedigd door zijn vrouw -,echter uit beleefdheid aan mee, maar wist nog niet wat hem te wachten stond. De Engelse grijsaard, midden op de foto – suisde als een maanraket, van tamelijk grote hoogte zonder enige controle naar beneden, waar hij bevend, en bleek van de schrik en angst bij zijn positieven kwam. Ook hier deed mijn telelens een goede zaak. De man rechtsboven, ook van onze groep durfde helemaal niet.    

Onder: We lieten ons aan het eind van de middag met de ferry toch nog een keer naar Russel brengen. Toen we gisteravond na een heerlijk dineetje in een restaurant aan het haventje daar, zo rond een uur of 9 s’ avonds naar de ferry – rechts op de foto- liepen, om weer naar Paiha terug te varen, maakte ik nog snel even onderstaande foto van de vertrekpier in de zonsondergang