We lazen in een krant hier dat een bezoek aan het actieve vulkaaneiland White Island de meest exclusieve toeristische attractive van Nieuw Zeeland aan het worden is;  het eiland ligt 50 km uit de kust ten noorden van Whakatane;  omdat de boottrip er naar toe 6 uur duurt en we het geheel ook van boven wilden zien besloten we eergisteren om er met een helicopter naar toe te vliegen. Drie locale helicopter bedrijven hebben het alleenrecht om in de krater te landen!!  Dit is sowieso de enige actieve vulkaan ter wereld waar het toeristen is toegestaan om in de gevaarlijke krater  te wandelen. Twee jaar geleden bijvoorbeeld, waren wij met vrienden op de Siciliaanse vulkaan de Etna, waar we slechts in een dood toeristenkratertje mocht rondkijken.

Onder: Deze foto maakte ik zaterdagmiddag vanuit de helicopter van het immer actieve vulkaaneiland “White Island” , de enige nog actieve vulkaan ter wereld die door belangstellenden bezocht mag worden tot in de krater. In 2001 is er voor het laatst activiteit geweest waarbij slachtoffers vielen. Een mens krijgt niet elke dag de kans om dit spektakel zo van boven live te aanschouwen.

Dus verlieten we  eergisteren, vrijdag  het prachtige Coromandel schiereiland en reden we naar het aan de Pacific gelegen Whakatane op het Noordereiland van waaruit we pas de dag erna, zaterdag konden vliegen, dus overnachtten we daar . Voor de vlucht werden we gebriefd over de gevaren en de ongewone aard van het bezoek, en wat te doen bij een plotselinge eruptie van de vulkaan die nog immer continue een grote stoom en zwaveldampwolken uitspuugt. Toen we in de reddingsvesten werden gehesen om te vertrekken, kwamen plotseling Ad en Tineke uit Heiloo, die we een paar dagen eerder hadden ontmoet, met hun campervan aanrijden; wat een toeval. Zij hadden met de boot gewild maar die ging niet meer, dus hadden ze ook de heli geboekt, zodat we de trip met 6 personen maakten.  

Het was zoals steeds hier,  kraakhelder, onder een blauwe  hemel  bij een temperatuur van rond 30 graden Celsius. Onderweg zagen we vanuit de helicopter heel duidelijk grote scholen dolfijnen zwemmen, de piloot maakte er voor ons op geringe hoogte een paar rondjes boven.  

Onder: Boven de krater hangend is goed het kolkende kratermeer te zien; even later zouden we ernaast wandelen 

Het was schitterend om het beruchte eiland vanuit de lucht te naderen, maar echt adembenemd was het om er te landen. Het leek wel of we op een vreemde planeet terecht kwamen.  Een soort maanlandschap met stoom en zwaveldamp en  overall de felle kleuren  van zwavelsulfaat en ijzeroxide om je heen. We moesten helmen op en kregen gasmaskers mee, die we een enkel keertje hebben gebruikt. Anderhalf uur wandelden we op deze mensonvriendelijk plek, maar het was de moeite meer dan dubbel en dwars waard. Wat een sensatie!

Onder: Nog onder de indruk van het landen op dit vreemde onherbergzame landschap zetten we voet op de krater van de White Island; we kregen hier helmen en gasmaskers door de piloot – die ook onze gids was op het eiland – uitgereikt, we waren er de enige levende wezens.

Onder 2 x : overal modderpoels, ontsnappende stoom, stromend kokend water, en de felle kleuren van zwavelsulfaat en ijzeroxide

Onder: In dit bizarre landschap liepen we anderhalf uur rond met helmen op en de gasmaskers paraat om de nek dragend; wat een belevenis! 

Onder: Overal het geluid van blubberende hete modderpoels; de grond waar je loopt is ook heet, we mochten dan ook geen open sandalen dragen maar gesloten stevige schoenen. 

Onder: de 4 andere mede pasagiers, waaronder links Ad en Tineke uit Heiloo lopen behoedzaam door de hete krater 

Onder: Als na een landing op een vreemde planeet staat in de verte onze helicopter klaar om de vulkaan weer te verlaten. “Hoe snel kan dat ding weg, in geval van een eruptie? ” vragen veel toeristen me, zei de piloot. Maar dan zeg ik: “het is niet de vraag hoe snel dit ding wegkan, maar hoe snel je bij dat ding kan komen”, zei hij met een lachje. 

Onder :  Mary maakte deze foto van de skyline van Auckland door het geopende raam van onze  rijdende campervan; we hebben na ons bezoek aan supersteden Dubai en Hongkong besloten deze grootste stad van Nieuw Zeeland niet speciaal te bezoeken, ook de andere grote steden, behalve Christchurch en Wellington laten we even voor wat ze zijn.

Onder:  Deze foto maakte ik woensdag in de Rapaura Watergardens; deze kiek is karakteristiek voor Nieuw Zeeland, en representatief voor de – naar onze begrippen – buitenissig weelderige begroeing van Nieuw Zeeland;  het lijkt wel of de bomen, varens, planten, struiken , bloemen en het gras  hier overal de grond uit spuiten.  Het gras groeit hier zelfs ook op het nog strand door. In de kraakheldere lucht komen alle tinten ,  zoals hier in het groen, goed naar voren. Het is een schitterend kleuren schouwspel.

 We ontmoetten gisteren – donderdag –  twee Nederlandse meisjes uit Rocanje, Jessica en Petra, allebei 22 jaar oud. Deze stoere  Hollandse meiden trekken, – notabene om beurten zelf hun grote campervan besturend,- zes weken lang kris kras door het grote Nieuw Zeeland. De ondernemende  dames hadden donderdagochtend een leuk treinreisje ontdekt en heel attent voor ons ook meteen maar kaartjes besteld. We genoten gezamenlijk van de uitzichten in de omgeving van Coromandel tijdens een treinrit over een geheel door een vreemde kunstenaar – gedurende 27 jaar lang-,  zelf aangelegd treintraject door een jungle achtig gebied. Heel bijzonder.

 Onder: Jessica en Petra groeven net als alle toeristen met hun schepjes hun eigen “heetwaterkuil “ op het strand van Hot Water Beach

Het gebeurt in Nieuw Zeeland vaak dat je rondreizigers waar je even contact mee hebt gehad , na een of twee dagen en honderden kilometers verderop  ergens op een campground, of bij een bezienswaardigheid weer tegenkomt. Zo zagen we gistermiddag de beide dames alweer  terug; ze zaten nu  in een door hen zelf gegraven hotwaterkuil op het bijzondere strand van “Hot Water Beach” op het Coromandel schiereiland. – zie foto hierboven – Een bezienswaardigheid waar wij, net als iedere tourist in Nieuw Zeeland even langs gingen. Dit strand staat onderaards in verbinding met het binnenste van de aarde ; een bizar natuurfenomeen, stoom en heet water bubbelt door het zan heen spontaan naar boven; het was zo heet dat ik me er snel over heen lopend al bijna aan verbrandde.

Onder : Het strand bij Hot Water Beach is zeker 1,5 kilometer lang; het gedeelte met het hete water is echter maar een heel klein stukje van 20 x 20 mtr . Het is een gek gezicht, dat grote uitgestrekte strand, helemaal leeg (bovenste foto) , met een klein plekje waar  toeristen aller landen zich verdringen om er in hun eigen gegraven heetwaterbadkuipje te zitten (onderste foto)

Onder: Deze foto nam ik op dezelfde plek als boven maar dan 90 graden naar rechts

Onder: Als fotograaf benje met je ogen altijd op zoek naar mooie plaatjes; op het Hot Water Beach zag ik ineens het onderstaande tafereeltje zich ontwikkelen. Deze dame voor die rots met opzwiepend water; de telelens was er goed voor.  Voor de fotofreaks onder ons: hoge ISO waarde  –  ISO 1600- diafragma 10 niet te groot waardoor scherptediepte nog goed genoeg, en snelle sluitertijd 1/1000 sec; je ziet dan de alle druppels apart. Overigens vond de ( Duitse)  dame mijn fotserie van haar heel mooi.

Ja, en  toen zaten we gistermiddag ineens  weer met Ad en Tineke – van onze leeftijd-  uit Heiloo, op het strand  van Hahei, pal naast de campsite aan een biertje;  zij trekken net als wij ook door Nieuw Zeeland en waren voor een dagje  onze buren.  S’ Avonds hebben we nog een wijntje in de campervan bij ze gedronken. Het was heel gezellig. Wie weet zien we ze nog een keer terug op onze reis door dit mooie land. Wij zijn vandaag in een bloedhitte vanuit Hahei naar Whakanate gereden, waar  we zaterdag vanaf het vliegveld aldaar een helicoptervlucht zullen maken naar het actieve vulkaan eiland “White Island”, op 50 kilometer uit de kust. Dat wordt boeiend, maar wederom een warme klus want  morgen en overmorgen zal wederom de 30 graden gehaald worden las ik in de krant hier.