Maandagochtend reden we vanuit Rotorua naar Taupo; onderweg naar Taupo bezochten we eerst Wai – o –Tapu, een spectaculair kleurrijk thermisch veld waar we echt even sprakeloos van waren. Gelukkig maakte ik er een paar mooie plaatjes van.

Onder: Wai- o- Tapu Thermal Wonderland op een snikhete  dag; we zien hier de al duizenden jaren dampende zogenaamde Champagne Pool, geel is zwavel; rood is ijzer; groen is alg; hier word je toch wel even stil van?

Onder: Dezelfde Champagne Pool , maar dan vanaf een andere kant gefotografeerd.

Onder: Het oogt heel mooi,en heet zelfs Opaalmeer,  maar in werkelijkheid is dit een bijna kokend zeer giftige poel, die aan alle kanten met hekken is omgeven. Tijdens het maken van de foto werden we al bijna onwel van de gifdampen. Ook dit is in Wai -o- Tapu

Onder: In deze agressieve omgeving van Wai-o- Tapo zijn toch altijd weer levende wezens die zich er kunnen handhaven, zoals deze prachtige snavelvogel die tussen de hete borrelende giften en dampen – zie achtergrond – rustig zijn maaltijd wegpikte.  

Daarna  zagen we de reusachtige Huka Falls bij Taupo, waar we opnieuw de Hollandse meiden Jessica en Petra uit Rockanje tegenkwamen. We hebben nu maar geen afscheid meer genomen, want we komen elkaar toch wel weer tegen. Hier kwamen we ook langs een helicopterbedrijf, waar we informeerden naar een foto vlucht over de drie vulkanen Mount Tongariro, Mount Ngauruhoe (mount Doom uit Lord Of The Rings) en Mount Ruapehu. Aangezien er wat wolken om de toppen hingen, werden we geadviseerd tot morgenochtend (dinsdagochtend) te wachten.  Daarna aangekomen op de luxe campsite in de buurt van Taupo – de accomodatie en faciliteiten daar halen makkelijk het niveau van  een 5-sterrenhotel ,- werd de hitte ons teveel, en  namen we een verfrissende duik in het zwembad van de campsite.

Onder: Op de campsite in Taupo warden we door de hitte (ruim 32 Graden Celsius) gedwongen het water in te gaan.Hoewel het ons opvalt dat onmiddelijk na zonsondergang de temperatuur hier vrij snel daalt tot zo’n 15 a 17 graden, dit in tegenstelling tot Nederland waar dan de  avonden na zo’n warme dag ook nog echt warm blijven.

In de namiddag fietsten we van de campsite naar het stadje Taupo waar we op het terras van een restaurant in het avondzonnetje genoten van een hapje en een drankje.  Deze keer hadden we de verplichte fietshelmen op, maar genoten toch van de omgeving waarbij vooral ook de woningbouw opvalt.  Nieuw Zeeland staat voor rust en ruimte;  alle huizen zijn vrijstaand, en bijna altijd van hout gemaakt met standaard een veranda  en een grote tuin met bloemen. Onderweg maakte ik er de afgelopen dagen wat foto’s van.

Onder: Zomaar een van de doorsnee vrijstaande houten huizen met schitterend verzorgde tuin, zoals je die langs de weg, in dorpjes en stadjes veel tegenkomt; de weelderige begroeing in Nieuw Zeeland is o.a  een gevolg van de vulkanische bodem , en de vele regen die er valt, alhoewel wij hier nog maar goed twee uren regen hebben gehad in ruim wee weken.Op de 2de foto hieronder ter bevestiging van bovenstaande, zo maar een dorpje  – Mongonui – waar bepaald geen rijtjeshuizen te zien zijn. Overigens zijn de huizen hier de laatste 18 maanden met zo’n 20 % in waarde gedaald, las ik net in de krant! Daar hebben wij met onze motorhome gelukkig geen last van. 

Onder: Mongonui; mooie houten woningen met veranda, ruime tuin, meertje, strand, en een bootje.Het kan beroerder!

Dinsdagochtend togen we vol goede moed naar het helicopterbedrijf , maar als vliegenier wist ik al dat het niet door kon gaan; er hingen nu nog meer wolken om de toppen van de vulkanen die ik ontzettend graag vanuit de lucht wilde fotgraferen. Een rondvlucht gaat dan wel, maar om boven de krater te kunnen hangen, om die van binnen te kunnen fotograferen moeten de toppen wolkenvrij zijn. We moesten nog zeker drie uur wachten op betere foto-omstandigheden; bezochten daarom het dichtbij gelegen Craters Of The Moon; en wachtten daarna nog een uurtje in de cantine van het vliegbedrijf; het werd beter, maar niet goed genoeg voor foto’s.

We reden daarop richting zuiden, naar Ohakune; een wintersportplaatsje op de zuidhelling van de vulkaan Mnt Ruapehu. Het leek op de verlaten set van een cowboyfilmstadje; er was niemand te ontdekken en er was slechts een barretje open waar ze nondeju icebeer tapten. Mmmmhhhh. We besloten om af te wijken van ons oorspronkelijke plan, en hier geen twee , maar slechts een nacht te verblijven. We zochten wederom contact met een vliegbedrijfje in de buurt om wellicht toch nog de vulkanen te kunnen fotograferen, en spraken af voor vanochtend ( woensdagochtend; let op het is hier 12 uren later dan in Nederland ) . Het zag er aanvankelijk goed uit maar ineens trokken zich toch weer wat wolken samen om de hoge toppen van de Mnt Ruapehu. Op weg naar het vliegveldje hebben we afgebeld, waarna we maar zijn vertrokken naar Wellington. Maar toen…….. 

Omdat het in Wellington regende toen we er aankwamen,  besloten we vandaag om morgen (donderdag),  de oversteek naar het zuideiland te gaan maken. We hebben nu twee dagen extra voor het zuidereiland, en dat komt ons heel goed van pas.

De laatste dagen skypten we er weer lustig op los en spraken en zagen al onze kinderen en kleinkinderen weer. Zoon Vincent is geslaagd voor al zijn theorievakken mbt tot zijn opleiding tot bachelor in de Commerciele Economie, waar Mary en ik maar een wijntje op gedronken hebben, trots als we zijn. Nog een scriptie en een presentatie en klaar is Vincent.

Vincent vertelde me ook dat de in Edam wonende fotograaf Dirk Buwalda na een ziekbed is overleden. Dat doet me pijn, maar ik wist dat het kwam. Dirk was een heel fijn mens en een begenadigde fotgraaf, die vele gerenomeerde nationale en internationale fotoprijzen in de wacht sleepte. Vooral zijn zwart wit foto’s van het Nationaal Ballet, verzameld in een door hem uitgegeven fotoboekje, dat hij mij kado deed, troffen mij. Ik had de eer om een luchtfoto voor deze charismatische man te maken, waarbij hij naast mij in het vliegtuig zat, en ook foto’s nam. Hij, de grote vakman,  zei later nederig: “Jan , die luchtfoto’s laat ik maar aan jou over”. Dat typeerde hem voor mij. Dit was zo’n twee jaar geleden, ter gelegenheid van het jubileumboek van het Volendamse bouwbedrijf HSB bouw; een boekwerkje vol foto’s dat door zijn bedrijfje gemaakt werd. Ook interviewde hij mij nog voor een artikel hierin. Toen was hij al zeer ernstig ziek; hij had net als Dirk van de Horst,- onze BZN gitarist,-  ook prostaatkanker, maar deed net of hij geen pijn had. Ik kende hem maar oppervlakkig, maar was bijzonder van hem onder de indruk. Hij was een fijn mens; ik ben blij dat ik hem gekend heb!

Adieu Dirk Buwalda 

Na ons White Island avontuur, afgelopen zaterdagmiddag, reden we meteen naar Rotorua, waar we 2 nachten bleven. Een leuk plaatsje met een heus “uitgaanscentrumpje”, waar we in een openlucht restaurant een overheerlijk steengril diner nuttigden.  De volgenden ochtend (zondag) stapten we in de gondel van een kabelbaan en genoten van het prachtige uitzicht bovenop mount Ngongotaha. Daarna maakten we een wandeling door Rainbow Springs , een prachtig natuurpark, waar we voor het eerst een levende Kiwi zagen. Rotorua  is vooral bekend om zijn thermische gronden; waar geysers,  en uit de bodem opborrelende modder,- en zwavelbaden, al duizenden jaren lang spontaan voorkomen. De hele stad stinkt vanwege de zwaveldampen altijd sterk naar rotte eieren. Uiteraard werd hierop door slimme locals commercieel ingehaakt en werd een  genezings,-  en gezondheids bevorderende  werking aan de stoom en modder toebedacht. De hele zweef-wereld trapte erin : De stad Rotorua werd rond 1900 al een kuur-verwen -oord voor de rijken der aarde. In het museum van Rotorua, – zelf ooit een beroemd badhuis –  dat wij eergisterochtend – zondagochtend bezochten, kan men de hele geschiedenis hiervan opnieuw beleven.

Onder: Links het werkelijk prachtige museum van Rotorua, dat ooit ook een beroemd badhuis was.  In de kerkers van het museum (rechtsonder), in  de  modderafdeling van dit voormalige badhuis, nam ik de  foto van een man die rond het jaar 1900 in slaap viel tijdens zijn modderbad, waar iemand  kennelijk stiekem cementpoeder in had gegooid; door de zwaveldamp is hij als het ware gemummificeerd, staat er bij te lezen; hij slaapt nu nog steeds !

Momenteel is de Polynesian Spa, – een moderne  versie van het oude badhuis met warm zwavel,- en ijzerhoudend bronwater,-  nog steeds een absolute “must do”  voor iedereen die Rotorua bezoekt. Ook ik moest er zondagmiddag aan geloven. Mary wilde dit namelijk absoluut beleven. We kozen voor een Private Deluxe Spa Pool  voor twee.  Zwembroeken hoefden we daarin niet aan, en handdoeken huurden we ter plekke. Een mannetje bracht ons naar een van binnen af te sluiten deur,  waarachter een douche en een kleedruimte en een groene lamp waren gesitueerd. Als de lamp ging branden was het half uur om. Van hieruit kwam men naar buiten in een knus aangelegd tropisch tafereeltje met keitjes en stromend zwavelwater, dat qua prvacy was afgeschut door rieten wandjes, met uitzicht op een ingedikt zwavelmeer. Het bronwater was nog heter dan onze eigen jakouzie in zijn beste dagen, veel te heet dus, en de privacy werd de eerste seconde al geschonden door een nieuwsgierige Japanner die juist voor ons prieeltje het hete zwavel moeras in liep, snel wegzakkend, zijn eigen ondergang  tegemoet. Eigen schuld dikke bult dachten wij, toen  hij bijna door het moeras verzwolgen werd, en buitensporige moeite moest doen om het vege lijf te redden. Overigens… toen we de Spa Pool verlieten zagen we Jessica en Petra uit Rockanje in het buitenbad van de Spa zitten, over toevallig gesproken.

Onder: Hier zit ik in mijn Adams costuum in onze eigen Private Deluxe Spa Pool; onder een “hot blistering sun” en in kokend heet water met tranende ogen van de zwaveldamp.Ik geloof absoluut niet dat dit gezond voor een mens is! We zaten nog geen seconde in ons blootje of achter de groene varen rechts kwam meteen al een geniepig glurend Japannertje richting de paaltjes lopen. Hij kon zichzelf ternauwernood uit de ingedikte zwavelswamp redden. 

We bezochten later op de dag ook het befaamde Te Puia, een thermisch veld met geysers en modderbaden , maar ook een Maoridorp met  dans en rituelen, en namen we deel aan een Hangi maaltijd, in het hete zand bereid, zoals de Mauries vroeger de  warmte van de bronnen gebruikten; het was heerlijk allemaal, maar volgens mij kwam het meeste gewoon uit de ultra moderne  keuken van het Maori restaurant.

Onder 2x : Hier een geyser in Te Puia die wel 25 meter hoog de lucht in kan spuiten.  Een boeiend verschijnsel, en heel heet allemaal.

Onder : Soms draait de wind in een vlaag even waardoor je de volle laag heet water over je heen krijgt; wij hadden daar gelukkig geen last van; het was windstil

Nieuw Zeeland is nog maar “net”  bewoond; de Engelsen kwamen er in 1870 pas, en de Maori’s, afkomstig van omringende Polynesische eilanden  wonen  er nog geen 300 jaar. Deze Maori’s gaven gisteravond in Te Puia een voorstelling betreffende hun rituelen en hun cultuur.

Onder: Oorspronkelijke Maories zoals ik die fotografeerde van foto’s aan de wand in hun theater/gemeenschapshuis; ongeveer 300 jaar geleden trokken zij van andere Polynesische eilanden naar Nieuw Zeeland. In 1870 landde de Engelsman James Cook er.

Onder: De huidige Maori mannen en vrouwen  – zoals op deze foto die ik gisteravond maakte tijdens de show in het Maoridorp -; prachtige mensen, die een onvermijdelijk toeristische show opvoerden, maar niet commercieel – we hoefden niets te kopen- maar toch wel interessant om te zien.  

De mannen maken zichzelf vaak opzettelijk lelijk en afschrikwekkend, door zich te beschilderen, te tatoueren en hun ogen op te bollen . Dit had een doel. Gepaard met rare bewegingen, barre geluiden en tong uitsteken, moest dit andere stammen schrik aanjagen. Tijdens dit soort voorstellingen wordt ter vermaak altijd publiek op het toneel gevraagd.  De Australische sullige buikende bejaarde man, die een uurtje daarvoor nog naast ons op een bankje buiten had zitten weg te dommelen was de klos. Hij moest de Maorileider na doen, en proberen andere stammen schrik aan te jagen; ik wist niet wat ik zag, gelukkig had ik mijn telelens weer bij me!

Onder:  Links de stoere Maorileider, en rechts het publieks-slachtoffer , de Australische man; hij deed,-  in wat hij dacht Maori-stijl-  , zijn uiterste best om anderen af te schrikken, een mens kan ver gaan!