Op de foto hieronder is het plaatsje Marahau aan de rand van het Abel Tasman Park te zien; wie in dit paradijsje mag wonen is een geluksvogel……. En hier heeft de Amersfoorter  – en BZN fan – Jaap Bier met zijn vrouw Mary, een zomerhuis. Jawel! (bij de bomenrij rechtsonder op de foto) Jaap is 65 jaar en emigreerde als 13 jarige naar NZ ; werd beroepsbrandweerman in het sjieke Nelson; nog steeds zijn woonplaats, en is sinds 6 jaar gepensioneerd. Hij wist dat wij hier kwamen en had contact gezocht. Door mijn computercrash kon ik hem niet eerder dan vrijdagmiddag na onze tocht door het Abel Tasman Park in Kaiteriteri – een paar kilometer van Marahau- bellen. Hij haalde ons onmiddellijk op met zijn auto en een paar minuten later zaten we bij Jaap en zijn vrouw Mary in zijn mooie zomerhuis aan een koud biertje. Jaap bleek een zeer gastvrije en charmante persoonlijkheid. Hij wist alles van BZN en Volendam, waar hij nog regelmatig naar toegaat. Naast het complete BZN oevre zag ik in zijn CD collectie ook de CD’s van Tamara. Dat deed me extra goed, want Jaap wist niet dat dit mijn schoondochter is. Ook regelde hij dat we zelf gisterochtend  – zaterdagochtend – een Cessna sportvliegtuig konden huren om dwars over het Abel Tasman Park en de Golden Bay te vliegen. Het kon niet mooier, met dit sublieme vliegweer!

Onder: Deze luchtfoto van Marahau maakte ik gisterochtend – zaterdag – vanuit het door ons gehuurde sportvliegtuig van de Motueka Aeroclub. We vlogen verder over het Abel Tasman Park en over de Golden Bay; een schitterende ervaring!   

Onder: Afgelopen vrijdagavond samen met Jaap Bier voor zijn zomerverblijf “Bierhive” in Marahau; het was gezellig bij Jaap die hier Jack heet. Zijn vrouw – net als mijn vrouw heet zij ook Mary  – was er bij, en ook zijn dochter, schoonzoon en kleinkinderen.Ik kom hier later nog op terug.

Onder: Aan het strand voor onze campground in Kaiteriteri landt de Watertaxi, waar we vrijdagochtend aan boord gingen voor de vaart naar het Abel Tasman Park. Dit Park is het kleinste van de 14 Nationale Parken die Nieuw Zeeland rijk is. Je stapt uit de watertaxi in een door je zelf uit te kiezen baai, om een wandeling van naar keuze 1, 2 , 3 of 4 uren door de prachtige natuur naar een andere baai van het Park te maken, en wordt daar later weer van het strand opgehaald. Een absolute must voor iedereen die NZ bezoekt

Onder: Een luchtfoto van afgelopen zaterdagmorgen. Een deel van de Abel Tasman kustlijn, waarlangs de watertaxi vaart. Let op alle kleine baaitjes met goudgele stranden en alle zeilbootjes die er varen. Hier wordt van het leven genoten vrienden !! Hoewel: een van deze baaitjes werd door ontdekkingsreiziger Abel Tasman, “de Moordenaarsbaai” genoemd omdat hier de bemanning van zijn boot door de Maories werd afslacht.

Onder: Onderweg met de watertaxi voeren we langs “Split Apple Rock” ; vele wetenschappers hebben zich het hoofd gebogen over de reden van het splijten van deze kolossale rots. – let ter vergelijking op het hoofd van een zwemmende vrouw ervoor -. Tot  nu toe heeft niemand er een verklaring voor kunnen vinden; het is absurd !

Onder: Vanaf de watertaxi fotografeerde ik deze groep “open zee kayakers” in het tegenlicht.

Onder: Dit is een zogenaamde “inlet” in de Tonga Bay, een van de vele sprookjesachtige baaien van het Abel Tasman Park 

Onder: Een luchtfoto die ik zaterdagochtend maakte. Awaroa Lodge met het blauwe dak linksonder op de foto, een oase in het native forest van het Abel Tasman Park, waar je kan eten en drinken. Dit was het eindpunt van onze twee uur durende wandeling door het Park. Hier aangekomen – na zo’n hete wandeling- schreeuwt je lichaam om een koud biertje. Het werde er zelfs twee!! Na deze versnaperingen moesten we nog door het woud naar het strand rechts op de foto lopen, waar we weer op de watertaxi stapten 

Zaterdag reden we van Kaiteriteri naar Hanmar Springs. Juist toen we stonden in te checken bij de campground kwamen Ad en Tineke uit Heiloo – die we al een paar keer toevallig tegenkwamen,- het terrein oprijden, op er te overnachten. De wereld is klein , denk je dan. We hebben er samen maar een biertje op gedronken, het was tenslotte heel warm, en later in een lokaal restaurantje hebben we in de openlucht zitten genieten van een malse ribeye filet op een steengril. 

Onder: Hier zitten we dan zaterdagavond in Hanmar Sprinngs aan de steengrill met Ad en Tineke uit Heiloo, vanmorgen ging ieder weer zijn eigen weg. Wanneer zullen we elkaar weer tegen het lijf lopen; in een land dat 8 keer zo groot is als Nederland?.

Het regende pijpenstelen in Wellington, toen we daar woensdag waren om er de volgende ochtend met de ferry boot vandaan te varen  naar Picton op het Zuidereiland. Zo hadden we Nieuw Zeeland nog niet gezien. Later op de Ferry spraken we Nederlanders die een paar jaar geleden 4 weken lang regen hadden gehad; dat kan dus ook. Uiteraard maakten we toch een wandeling door de binnenstad; het viel ons op we op onze plattegrond kijkend binnen 5 minuten drie keer werden aangesproken door voorbijgangers die vroegen of ze ons de weg konden wijzen. De vriendelijkheid ten top. Later zijn we de regen ontvlucht en een leuk restaurantje ingelopen om maar lekker wat gaan eten.

Onder: In Wellington lusten ze er wel pap van lijkt het; en dat, nadat we de pijp al 1,5 jaar geleden aan Maarten gaven. Of heeft hier iemand met Photoshop zitten knoeien?

.

Donderdagochtend scheen de zon weer volop ; het werd wederom heel warm; het inchecken op de Ferry met al die auto’s  campers, vrachtverkeer en zelfs treinstellen  op 8 verschillende laaddekken was een fluitje van een cent, en de drie uur durende overtocht door de Marlborough Sounds was een lust voor het oog.

Onder: Het inchecken op de Ferry  (8 dekken) ging heel vakkundig en snel, zoals op de foto te zien waren wij – de achterste campervan – niet de enigen die zo reizen.

Onder: De Ferry  linksondeer. En rechts, vooral het laatste uur, als door de Marlborough Sounds  – een soort fjorden gebied – wordt gevaren is het genieten geblazen van de mooie uitzichten – zie   2de van onder- ; iedereen staat danook vanaf het dek te fotograferen.

Onder Picton is een pittoresk en heel rustig plaatsje; je ziet er niemand en je hoort er alleen de watervogels.We zaten er een uurtje op het waterfront te genieten van onze rust.

Inmiddels is de hitte weer uitgebroken. Men heeft het zelfs over een hittegolf de komende dagen. Via de Charlotte drive, een schitterende route langs de kust,  reden we door Nelson naar Kaiteriteri aan de grens van het vermaarde Abel Tasman Park, vanuit deze plaats varen de watertaxies naar de verschillende strandlokaties aan het Park vanwaar uit men kan wandelen om later door de taxi weer op een ander punt opgepikt te worden. 

Onder:  Kaiteriteri een badplaatsje grenzend aan het beroemde Abel Tasman Park, naast de badgasten zie je er ook veel kayakkers, naast sportvissen de 2de vnationale sport van de Kiwi’s zoals de Nieuw Zeelanders zichzelf noemen. Deze zag ik door mijn telelens vanaf het strand, juist voor onze campground! Zo’n lens is wel zwaar, maar het loont toch de moeite.