Het Fiji eiland Tokoriki is een “honeymooners” eiland, een oord voor “pas getrouwden”. We wisten dat van te voren niet, maar kwamen er gauw genoeg achter; er wordt hier op grote schaal gekopkluifd, gefluisterd en geaaid, ook tijdens het eten, als aaien en elkaars polsje vasthouden helemaal niet zo praktisch is. De buren in de Beach Bure naast ons, – wij zagen dat per toeval tussen de palmbomen door -, presteerden het zelfs om meer dan twee uur achtereen naast elkaar liggend in hun hangmat te wiegen, daarbij lieve woordjes in elkaars oor fluisterend. Een zeer opgefokte en onpraktische situatie, waar wij niet zo erg in geloven. Meestal zijn dit de echtelieden die weer het snelst van elkaar scheiden is onze ervaring. Je moet elkaar wel een beetje de ruimte geven, en in zo’n hangmat met z’n tweeen voor pakweg een kwartiertje  oke, maar 2 a 3 uur, met daarbij het risico dat ie onder het gewicht bezwijkt nee, dat liever niet . Overigens vinden wij de rust hier helemaal niet erg, we zijn daar wel even aan toe na die enerverende maanden van rondreizen en indrukken opdoen. Integendeel, het is een weldadig gevoel om dit nu te beleven.

Onder: Dit is een van de Fiji stafleden die hier steeds voor ons klaar staat; ze zijn niet alleen heel mooi, maar ook nog eens buitengewoon lief en vriendelijk, waar maak je dat nog mee? Jawel, hier in Fiji !! 

Onder: We hebben nog nooit zulke mooie sunsets gezien als hier in Tokoriki. Deze foto nam ik tijdens het diner; we keken uit over een van de zwembaden naar de Stille Oceaan; aan het water waren ook tafeltjes waaraan je kon dineren, of gewoon zitten met een drankje!

Onder: In dit bad hebben we vaak verkoeling moeten zoeken voor de enorme hitte die hoort bij de Fijijaansde zomer.Mary heeft hier zojuist de daad bij het woord gevoegd. 

Onder: Sommige bezoekers komen per boot naar Tokoriki, wij kwamen met de helicopter , maar je kan ook met het watervliegtuig arriveren. Het vliegtuig landt dan toevalligerwijs juist voor onze Beach Bure, zoals  hieronder.  

Onder: Net na onze aankomst vroeg de ober of we hier even plaats wilden nemen om te wachten op ons eerste drankje, maar eerst maakte hij deze foto van ons; als bij ons op de Volendammer dijk ook deze zitjes langs het water gemaakt worden , ben ik er elke dag te vinden , reken daar maar op

Onder : Bij de zwembaden was een Fiji stijl restaurant -bar gesitueerd, waar continue, met veel plezier de hele dag door gemusiceerd en gezongen werd.Linksonder kroop het bloed waar ….. en pakte ik de bas op de theekist, wat een gezelligheid; rechtsonder in het midden ons dinertafeltje.

Onder : Met de camera in de hand het water ingelopen vanaf ons prive strandje; als dit geen helder water is !! Je kon de vissen op tien meter afstand zien zwemmen ( geen haaien)

Onder: Op hetzelfde privestrand maakte ik vrijdagavond deze sunset foto

We zitten hier op een onbewoond eiland, heel ver van de bewoonde wereld , maar ook volkomen afgesneden daarvan. Er is hier geen internetverbinding, en geen telefoon, ook geen radio of televisie. Ik heb daar wel wat van gezegd, maar de Fijijanen vinden dat nou juist een verdienste van dit oord, dat we al die sores  even niet hebben. En gelijk hebben ze ! Resultaat is wel dat wij op de cruise, en op Tokoriki eiland zelf geen kontakt met onze kinderen en kleinkinderen hebben. Dat is weer minder natuurlijk.

Onder: Ook s’ avonds tijdens het diner worden in de geur van gebarbequede beef of lamsboutjes nog vele baantjes in dit prachtige zwembad getrokken, midden achter trouwens het gedeelte waar we elke avond dineren. Rechts ligt kabbelend de Stille Oceaan te wachten op morgen, als we daarin na het wakker worden weer gaan zwemmen..

Met pijn in ons hart namen we dinsdagochtend 3 mrt afscheid van de bemanning van ons cruiseschip en van onze medepassagiers, en werden we naar een op twee minuten afstand gelegen luxe Beachresort op Denerau Island gebracht. hier zouden we een nacht verblijven.We hadden dit hotel zelf niet gepland maar door een omzetting in ons schema werden we hier door de reisagent in Fiji gedropped; het kon slechter, dat moet gezegd. 

Onder: Het Beachresort waar we “gedwongen”, een dag en een nacht verbleven na onze cruise langs de Fiji eilanden.

Onder: Het was een mooi en luxe, maar kort verblijf, s’ avonds genoten we op het terras van een voorstelling van Fiji dansers en hebben we er heerlijk gedineerd.Deze foto maakte ik vanuit het bovenrestaurant van het hotel.

Onder: Je ziet soms hele leuke dingen; zoals op het zwembad van het bovenstaand hotel  s’ middags, en als je dan toevallig je telelens bij je hebt , kan je deze leuke kiekjes maken!

Onder: De volgende morgen, woensdagochtend, werden we met een helicopter opgehaald vanaf het golfterrein van het hotel in Denerau, en van daar naar het eiland Tokoriki gebracht, een van de Mamanuka eilanden, om daar 5 dagen te verblijven. Deze foto maakte ik vanuit de helicopter net voor de landing. De Beach bure waar wij in zouden verblijven ligt net links om de hoek

Onder: We zijn met de heli geland op het eiland Tokoriki, een van de kleine Fiji eilanden; een waar paradijsje, waar alleen honeymooners verblijven, bleek ons later, en waarom mag duidelijk worden uit de volgende foto’s.

Onder: We werden door het personeel van het resort in de watten gelegd; de verzorging was van een ongekend niveau, en zeer persoonlijk. Er waren ongeveer 10 stellen als gasten aanwezig, en dat zo bliven werd ons verteld. Het begon al meteen met een welkomstlied, na de helicopterlanding speciaal voor ons gespeeld en gezongen door tuinmannen, obers en administratief personeel. Ook bij het afscheid, als er een stel vertrok werd er een afscheidslied voor ze gezongen, een aparte gewaarwording. Hieronder het tafereel net na onze landing, let eens op de bas-theekist bij gebrek aan een basgitaar, en bij ons al 50 jaar uitgestorven.

Onder: Onze Beachbure, een hut met een rieten dak onder de palmbomen, ziet er van binnen fantastisch uit, en is van alle  moderne comfort voorzien waaronder uiteraard airco, en naast de binnenbadkamer  – linksonder – ook een aangrenzende  buiten douche. Zonder airco kan je hier in Tokoriki niet overleven, het is zinderend warm, ook in de nacht komt de temperatuur niet beneden de 35 graden. Al kunnen we door de achterdeuren via ons zitje – rechtsonder – direct door lopen naar ons eigen privestrandje voor verkoeling.

Onder: Tussen de palmbomen achter onze bure hebben we onze eigen hangmat, een paar meter verderop wacht de Stille Oceaan, al geeft die weinig echte verkoeling; zelfs de watertemperatuur is rond de 30 graden. 

Onder: Precies bij deze naar zee uitstekende palmboom ligt ons privestrandje, waar we s’morgens voor het ontbijt al het water ingaan. Ik heb al veel meegemaakt, prive, en ook met BZN, maar zoveel comfort nog maar zelden. Te gek voor woorden.