Het leventje na onze reis begint weer zijn normale proporties aan te nemen. Gisteren had ik weer even tijd om in het zonnetje met kleinzoon Tim te fietsen en besprak ik op mijn kantoor een luchtfoto-opdracht waarvoor ik vandaag  – woensdagmorgen – de lucht in zal gaan. Eerlijk gezegd kan ik dat niet afwachten. Piet de Boer, voorzitter van het Volendams Operakoor, en Dick Brinkkemper, historicus /publicist vliegen met mij mee. De luchtfoto’s zijn voor het boek – waaraan zij meewerken – , van Tuitjenhorner Piet Blankendaal i.v.m het 150 jarig bestaan van de kerk van Tuitjenhorn. Ja ,voor je het weet ben je toch weer met allerlei dingen bezig, is het eigenlijk best wel druk en kan je je bijna niet voorstellen dat je er met BZN ook nog zo’n drukke agenda bij had. Misschien zitten we daarom de laatste dagen vaak met enige weemoed na te praten over onze wereldreis, en kunnen we met plezier vaststellen dat dit soort avontuur voor ons naar meer smaakt. 

Onder: Bij het sorteren van de foto’s van onze wereldreis dagdromen we heel vaak even weg , zoals bij zien van dit ongewone tafereeltje in de Bay of Islands in Nieuw Zeeland; het gras groeit hier op het strand nog door tot bijna aan de branding.

Het tijdens zo’n reis ontdekken van nieuwe werelden, in de praktijk kennis nemen van andere levensvisies, het verleggen van je eigen horizon en daarbij vooral in rust genieten van het mooie dat de aarde te bieden heeft, is fantastisch om te beleven. Tijdens de reis heb enorm veel gefotografeerd en gefilmd; ik had al een paar foto’s gepubliceerd, maar nu ik af en toe weer wegzwijmel bij het sorteren bewerken en printen van de foto’s kan ik niet nalaten om er hier in willekeurige volgorde nog een paar te laten zien.

Onder: De mensen in Nieuw Zeeland nemen genoegen met veel minder materiele welstand en luxe dan wij, en hechten bijvoorbeeld meer aan vrije tijd en de invulling daarvan. Dus weekendjes weg, picknicken, jagen en vissen i.p.v hypotheek oma’ s, tweeverdieners en overwerk. Men besteedt er meer tijd aan de kwaliteit van het leven!

Onder: Zo zag ik deze vrouw in vervoering haar riedeltje op haar viool spelen in het zonnetje op een bankje in Pahia, op het Noorder Eiland van Nieuw Zeeland

Onder: Deze Maori zangeres zong een prachtig afscheidslied voor ons na een rondleiding en een diner in een geyserpark in de buurt van Rotorua.

Onder: Zomaar een parkje in Rotorua op het Noorder Eiland; de vegetatie, het groen en de bloemen spuiten als het ware overal de grond uit in Nieuw Zeeland

Onder: Een van de vele highlights van onze reis was het bezoek per helicopter aan White Island, de enige actieve vulkaan ter wereld waar men gewoon nog in de krater mag rondwandelen.En dat op een eiland 50 kilometer uit de kust van Nieuw Zeeland in de Stille Oceaan. Hier zitten we nog uit te puffen van dit onvoorstelbare avontuur. Het leek wel of we een bezoek aan de maan gebracht hadden. 

Onder: Dit is gekiekt in die White Island vulkaankrater; af en toe moest er een gasmaker gedragen worden als de zwaveldampen en andere giftige gasluchten te sterk werden.

De fotoserie die ik maakte van de nieuwe collectie badkamers en keukens in de showroom van het bedrijf van onze zoon Sander en Menno is nu te zien op www.sanitairenkeukenhuis.nl  

We zijn onze wereldreis begonnen in januari dit jaar, net na de wintersportvakantie  met ons hele gezin en de kleinkinderen in het Oostenrijkse Maria Alm. Vandaag zag ik daarvan de foto’s waar we amper nog tijd voor hadden i.v.m onze naderende lange reis weer eventjes terug. Wat lagen de pisten er prachtig bij en wat was het vooral rond de jaarwisseling toch gezellig. We hebben meteen maar weer dezelfde kamers voor de hele familie gereserveerd voor komende wintersport. Eigenlijk heb ik vandaag pas alle foto’s van die vakantie goed bekeken, en kan ik niet nalaten om er hier een paar te plaatsen.

Onder: Dit is de mooie Cindy Kes uit Volendam, dochter van vrienden die ook in Maria Alm waren. Zij draagt hier exact dezelfde bril als ondergetekende. Wat kan zo’n verguisde bril dan toch meevallen. Daar moest ik natuurlijk een fotootje van maken. 

Onder: Kleindochter Sophie in de sneeuw en blauw van de kou; is het geen filmsterretje?

Onder: Onze Kees, zijn zwangere Sylvia met kleinzoon Nico, die helemaal gek is van de BZN DVD’s van de Bap met de gitaar. Hij kan er geen genoeg van krijgen en lijkt aanleg te hebben voor drummer, zoals ie steeds overal op trommelt, vooral als de Bap het voor doet!

Onder: Thijs, de broer van Sophie, zit graag op de wip, sneeuw of geen sneeuw! Ook gaat hij sinds kort een dag per week naar de creche, en dat bevalt hem best! 

Onder: Sander, Tamara en Tim in het hotel in Maria Alm; we hopen dat “Tim de Dinoman” volgend jaar ook op de skies gaat, want deze keer had ie er geen trek in. Ook op de slee zag hij niet zo zitten.

Onder: Jan en Kees  zijn al een beetje de banjers van de familie aan het worden. Hier liggen ze in de tuin van het stadhuis van Maria Alm

Onder: Sophie nu eens met haar moeder Brenda; lijken die nu op elkaar, of toch juist niet ?

Door de heisa rond het geplande verhogen van de AOW gerechtigde leeftijd is in de media een levendige discussie over wel of niet doorwerken op hogere leeftijd op gang gekomen. Met bijna 2 jaar ervaring als pensionado op mijn 60ste heeft dat natuurlijk mijn aandacht, en heb ik daar ook zo mijn mening over gevormd. Ik bespeur dat men in de discussies over dit onderwerp veel langs elkaar heen praat. Sommigen vertalen “niet meer werken” in “niks doen”. Niets is echter minder waar! Vooropgesteld dat het financieel kan, betekent met pensioen gaan na een leven lang werken juist het begin van een nieuw leven, je verdiepen in hobbies en interesses, in volledige vrijheid, niets moet alles mag, zonder prestatiedwang, contracten of verplichtingen, zo mogelijk bij een goede gezondheid. En daarbij is een hogere leeftijd helaas vaak de spelbreker. Bedenk dat 15 % van de beroepsbevolking niet eens de 65 haalt, daarnaast een groot percentage dan al ziek of zwak is, en dat een nog veel groter deel zijn/haar 70ste verjaardag niet meemaakt. Moeten we dan mensen verplichten tot hun 67ste door te werken? 

Laat een ieder zelf maar bepalen of hij/zij door wil werken na zijn 60ste, zou ik willen voorstellen, andere koek ! Haal het geld hiervoor maar ergens anders vandaan mijnheer Balkenende, bijvoorbeeld 2 miljard bij die maffe windmolens die vlgs vele energie-experts , – o.a recent CEO J.vd Veer van Shell -,  anders over een paar jaar toch weer gesloopt moeten worden!  

Het zijn een paar door sociale of financiele omstandigheden gedwongen “doorwerkers”, en een enkele  “bijna pensionado” zonder hobby, die “met pensioen gaan” enigszins misprijzend “achter de begonia’s zitten” noemen. Ik weet echter zeker dat maar weinigen, – ongeacht van welke leeftijd, – het “begoniascenario” beleven. Integendeel; ik heb de laatste twee jaar alleen maar heel enthousiaste “collega’s” ontmoet; mensen voor wie het leven, – zoals zij vaak zeggen – nu pas begonnen is; ze hebben nu pas tijd voor allerlei dingen die ze altijd al graag hadden willen doen, al klinkt altijd: “als ik maar wel gezond blijf, want de jaren gaan tellen”. En zo ervaar ik het ook!  Als BZN er van het eerste uur heb ik 42 jaar lang zo’n beetje het mooiste beroep ter wereld gehad; mocht ik opnieuw geboren worden zou ik het zo weer overdoen, maar… toch beschouw ik mijn na-BZN se periode als het “dessert van mijn leven; het toetje op mijn carriere”, het lekkerste stukkie, en reken maar dat wij geen minuutje achter de begonia’s of voor de TV verslijten.  Ik heb zelden zo van mijn leven genoten, en dat gun ik al mijn medemensen ook. Dus Balkenende niet van 65 naar 67, maar naar 60 jaar, met die AOW gerechtigde leeftijd, en wie door wil werken gaat zijn gang maar. Zo dat wou ik ff kwijt !