Onder: Op deze foto, die ik vorige week maakte op een rustige doordeweekse dag, een van de populairste stukken van de Volendamse Dijk

Voor het 2de achtereenvolgende weekend was het heel gezellig op en om de Volendamse Dijk. Het mooie weer speelde daarbij natuurlijk een voorname rol. Met vele vrienden en kennissen genoten we op de zonovergoten terrasjes net als vorige week bij de Pieperrace, ook het afgelopen Paasweekend van de ontluikende zomer. 

Beide weekenden was het echt mudvol op de tot wandelboulevard omgetoverde dijk. En nergens een wanklankje! Meerdere kenners waren het met mij eens; zo druk als de laatste 2 weekends is het hier nog maar zelden geweest. De 1ste Paasdag spande de kroon; het zag compleet zwart van de dijkbezoekers, maar ook 2de Paasdag mocht er zijn. We zaten met vrienden,- waarmee we binnenkort weer voor een paar dagen naar Oostenrijk gaan om er te wandelen,-  aan een bak koffie op het terras van Grand Cafe Cathrien aan de noordpier van de haven, toen we werden we uitgenodigd door Piet S, een andere kennis, die hoog boven Cafe Cathrien een mooi appartement bewoont. Op zijn terras – zo’n  20 meter hoog – met werkelijk een fabelachtig uitzicht over de Volendamse dijk en haven, zagen we dat je beneden eigenlijk “over de hoofden” kon lopen.

Onder: Op deze zomerse foto die ik vorige week maakte is rechts boven Grand Cafe Cathrien, pal onder het rode dak, boven de groene zonneschermen het schitterend gelegen terras te zien waar we 2de Paasdag met vrienden onder het genot van een heerlijk wijntje onze ogen uitkeken naar de drukbevolkte dijk; een waar panorama.

Wat ik me nooit gerealiseerd had was dat een dergelijke meute mensen vanaf die hoogte “een eigen sound” heeft; een gedempt mormelend geluid met een constante sterkte. Een vreemde gewaarwording. Bij een wijntje en een stukje lekkere Franse blauwe kaas zaten we zelf ook op gedempte toon te knorren bij dit absoluut opmerkelijke tafereel.

Later op de middag kwamen Kees, Sylvia en de kleine Nico bij ons op bezoek. Onze Kees heeft Nico een tijdje terug de BZN DVD met The Final Concert laten zien; waar hij overigens geen genoeg van kan krijgen. Wellicht  is Nico de laatste tijd daarom verslingerd aan mijn gitaren die her en der in ons huis hangen te rusten. Als hij op visite komt, wil hij eerst samen met mij een vast ritueel langs al die gitaren afwerken. Op elk instrument moet ik dan even spelen. Uiteraard gaat Nico dan daarna “aan de gang”

Onder: Onze zoon Kees stuurde mij deze foto op die hij tijdens een “drumsessie” van Nico op mijn akkoestische gitaar maakte. 

Ik heb het de laatste tijd vrij druk met het maken van een foto-album van onze wereldreis. Normaal presenteer ik mijn foto’s in HD format op mijn laptop, maar van dit waanzinnige avontuur willen we toch wel een geprinte versie hebben. De meeste tijd gaat zitten in het uitzoeken van welke foto wel, en welke niet in het album komt. Het bewerken en printen neemt eigenlijk minder tijd in beslag. Vandaag kwam daar even niets van; ik was de gehele dag met Volendammers Piet de Boer en Dick Brinkkemper in Tuitjenhorn om daar  – na de luchtfotosessie van vorige week,- foto’s van het interieur van de Katholieke Kerk te maken voor het boek van de bekende Tuitjenhorner Piet Blankendaal. Ik kom daar snel op terug! Eerst even de foto’s van vandaag bewerken, want ze zijn nodig voor het boek.

Het wordt nog drukker voor mij en mijn camera. Binnenkort wil ik ook onze  kinderen en kleinkinderen weer eens uitgebreid fotograferen. Hoewel, uitgebreid ? Als ze naar de fotograaf op de hoek gaan trekken ze daar rustig een halve dag voor uit, maar van mij wordt verwacht dat ik de fotosessie binnen de twee minuten klaar heb. Langer krijg ik niet! Nou ja, ik ben er inmiddels aan gewend. 

Onder: We hebben de laatste tijd met veel weemoed gesprekken over de wereldreis die we gemaakt hebben. Wat was dat een belevenis, en wat voelen we eigenlijk allebei weer heimwee naar dat prachtige Nieuw Zeeland, en naar de Fiji eilanden. We komen er niet over uitgesproken.Het smaakt absoluut naar meer. Hier nog even een terugblik: ” het subtropische Cape Reinga op het Noordereiland van Nieuw Zeeland”

We zijn blij om in elk geval binnenkort met vrienden te vertrekken naar Der Larchenhof in het Oostenrijkse Erpfendorp, een Wellnes Hotel van waaruit  we mooie wandelingen gaan maken, en een trip naar Obersalzburg naar het Adelaarsnest van Hitler, en de Konigsee . Ook zullen we daar als de anderen weer huiswaarts gaan, met onze Oostenrijkse vrienden naar de wijngebieden in Burgenland, aan de Oostenrijks – Hongaarse grens afreizen. Smul, smul !

In Juni vertrekken we met andere vrienden naar Griekenland waar we een hele speciale cruise zullen maken. Als het ware “Island Hopping” tussen een aantal kleine Griekse Eilanden. We kunnen het niet afwachten allemaal. 

Maar om te beginnen vlieg ik aanstaande vrijdag even met vrienden in de PH BNK naar de Duitse Waddeneilanden. Misschien dat we er wel een lekkere Bratwurst tegen aan gooien. Als het weer maar wel even meewerkt a.u.b. 

Gisteren kregen we van onze zoon Vincent het bericht dat de presentatie die hij moest organiseren in het kader van zijn HBO opleiding heeft afgerond; nu nog een onderdeel en klaar is Vincent.   

Onder: Veel mensen vragen mij wat ik zoal doe in mijn vrije tijd, en hoe het gaat met “het zwarte gat” waar ik als pensionado in gevallen zou kunnen zijn. Welnu, waarde vrienden, deze foto van Glenn Wassenbergh van De Telegraaf geeft ’t antwoord en rekent af met dat laatste; geen zwart gat, en niet vallen, maar blauwe lucht en opstijgen.

Mij was gevraagd deze week net als vorig jaar weer in de jury van de finale v/h Copernicus College songfestival uit Hoorn zitting te nemen. Dit door amateurs zeer professioneel opgezette gebeuren vond plaats in de grote zaal v/h prachtige Parktheater in Hoorn, waar we met BZN ook regelmatig optraden. Met voor mij onvermijdelijk gemengde gevoelens kijk ik dan naar die buhne, waar ik zelf zo vaak op stond. Overigens had ik meer het idee aan een vakkundig geproduceerde TV show mee te werken dan aan een talentenjacht van een school; want je ogen uitkijkend naar al dat spektakel zou je dat laatste bijna vergeten. De absolute winnaar van de avond was de 12 jarige !!!! Annelore Burggraaf die gezeten op een kruk, zichzelf begeleidend op gitaar “Sacrifice” van Anouk zong. Het was geweldig! Wij, de juryleden waren compleet van slag. Loepzuiver, met perfecte timing, een goed gedoceerd vibrato, en barstensvol emotie zong Annelore de sterren van de hemel. Meters hoge kippenvellen, en de zaal ging volledig uit zijn dak, wat een talent, dat kom je niet vaak tegen. Ik ben benieuwd wat daar van komt.

Het slopen van het Verenigingsgebouw Pius X –  dat na herbouw PX gaat heten – bij ons in de buurt, gaat onverdroten door. De eerste muren in de Tuinstraat zijn om. De bewoners van de Tuinstraat die dicht tegen “Het Gebouw” aanwonen, hebben nu tijdelijk even een riant uitzicht.

Onder: Een bijna historische luchtfoto. In het midden van het centrum van Volendam: – met witte stippellijnen omcirkeld – het inmiddels bijna gesloopte Pius X Verenigingsgebouw, dat dus eigenlijk uit meerdere gebouwen bestaat. 

Na veel politieke heisa over “wel of niet nieuwbouw”, en “welke lokatie voor de herbouw”, – er was zelfs een gemeentebestuurswissel voor nodig -,  werd besloten een nieuw PX op dezelfde lokatie te herbouwen. De omwonenden, vooral in de Tuinstraat, hebben nogal geprotesteerd tegen mogelijke schade voor hun relatief kleine huisjes, die op 6 tot 8 meter lange – houten palen gebouwd zijn. Schade ten gevolge van de sloop en de bouw door trillen, heien, ontgronding, en verlaging van het grondwaterniveau door de diepe en grote bouwput die gegraven moet worden i.v.m de kelder die onder het gebouw gepland is. Maar ook denken zij in de functionele fase last van het nieuwe PX gebouw te krijgen. Bijvoorbeeld tijdens popconcerten door geluidshinder, verkeers en parkeerhinder en vandalisme. Bovendien is men bang dat door de grote hoogte van het nieuwe gebouw het licht in hun huizen gaat doven. 

Tijdens een van de hoorzittingen, waarbij ik ook aanwezig was, stelde een buurtbewoner voor, om het nieuwe PX gebouw in zijn geheel, dus de complete bouwmassa, 2 meter naar de Zeestraat te verplaatsen, zodat de smalle Tuinstraat 2 meter breder zou worden. Een briljant idee! Want twee meter betekent voor de zeer nauwe Tuinstraat een substantiele verbreding. En niemand die er last van heeft. Alleen maar winnaars; van het ongebruikte al 30 jaar lang verwaarloosde tuintje in de Zeestraat gaat 2 meter af, en de Tuinstraat c.q Tuinsteeg, wordt na al die jaren eindelijk een normale straat. De huizen komen verder van het gebouw af, en de bewoners krijgen meer lucht, licht en ruimte en minder geluid. Zoals het hoort in deze tijd! Ook tijdens calamiteiten – de nooduitgangen van het nieuwe PX komen in de Tuinstraat – is dit voor de veiligheid een ideale oplossing. Een van de aanwezige bestuurders van het PX  stelde echter dit onbespreekbaar te vinden! Ik was benieuwd waarom. “We wijken dan van het oorspronkelijke bestemmingsplan af, waardoor een artikel 19 procedure ontstaat, en dat kost 1 jaar extra”. Ik merkte nog op dat hij zijn eigen belang dus stelde boven het belang van honderden omwonenden die er de komende pakweg 100 jaar nog zullen wonen.

Onder: Ik maakte daarop voor de bewoners een luchtfoto (L) van de buurt en verplaatste m.b.v Photoshop het PX gebouw exact 2 meter naar links in de richting van de Zeestraat(Rechterfoto). Links de oorspronkelijke situatie en rechts het gehele gebouw 2 meter naar links verplaatst. Voor het juiste beeld heb ik in de Tuinstraat tegen het PX aan – op de rechterfoto- ook alvast nieuwe parkeerplaatsen aangelegd waar al 4 auto’s in staan. 

Wat een mooie dag vandaag; het zonnetje scheen uitbundig in Volendam en het werd ruim 22 graden. Ik werd eigenlijk naar Lelystad gezogen om de lucht in te gaan tussen het bewerken en archiveren van de wereldreisfoto’s door. Maar we besloten onze kleinzoons Tim en Thijs op te halen en mee te nemen op de fiets om o.a te genieten van een lekker ijsje bij Honingh, even buiten ons dorp.