TAMARA IN URUZGAN

Schoondochter Tamara, die is gevraagd om voor onze troepen in Afghanistan op te treden, heeft gisteren voor het eerst gebeld vanuit Uruzgan. Ze maakt toch wel iets bijzonders mee. Het vertrek uit Eindhoven afgelopen dinsdagmorgen was door de vele vertrekkende soldaten die daar voor een gevaarlijke maandenlange missie het thuisfront vaarwel kusten, een emotionele gebeurtenis.

Na de tussenlanding in Dubai bleek het militaire vliegtuig dat het gezelschap naar Kandahar zou vliegen iets te mankeren; het gehele gezelschap zat in afwachting daarvan net iets te eten toen de kist vrijgegeven werd en er hals over kop moest worden vertrokken. De manschappen zaten zoals we dat in films zien in de lengterichting v/h vliegtuig op harde bankjes tegenover elkaar en de zangeressen werde ontzien: ze mochten dit laatste stuk mee in de cockpit.

Wat emancipatie? We leven nondeju in een vrouwenwereld! Bij aankomst kregen de dames een uitgebreide rondleiding door het Kamp en werden ze er ook nog eens  met een helicopter overheen gevlogen !!!! Al met al ben ik daar toch wel stinkend jaloers op. Ik zal het met de verhalen van Tamara moeten doen, voor mij zit kamp Holland er niet meer in. 

Nu het toch even over vliegen ging; deze week ben ik t.b.v de vliegerij weer medisch gekeurd bij de KLM Health Services op Schiphol: Kerngezond; ik mag weer een half jaar als beroepsvlieger de lucht in. Als privevlieger met deze keuring zelfs een heel jaar!

Onder: Het gaat heel goed met onze nieuwe kleindochter Mary; is het geen scheetje? Ze is al weer 12 dagen oud nu, en groeit als kool. Haar kleine broertje is nog steeds niet uitbundig over zijn nieuwe zusje, maar dat is een kwestie van tijd..

Onder : Hier de kleine Nico (1,5 jr) die nog steeds een beetje onwennig en verloren met zijn vriendjes Pooh en Knorretje door het huis loopt. Hoe moet dat verder lijkt hij hier te enigszins sombertjes te denken; hij heeft er zelfs even een zonnebril bij opgezet.

Onder: Een enkele foto  zegt meer dan duizend woorden. Deze luchtfoto maakte ik vorige week boven Noordholland. Ik besefte meteen dat ik een knaller te pakken had.Er zijn politici die vinden dat Nederland al een asfaltplak is; er mag geen asfalt meer bij, niet esthetisch! Diezelfde politici vinden een trein op rails landschapsvervuiling, zij willen de trein onder grond en trekken daar miljarden staatsgeld voor uit. Exact diezelfde politici echter, zijn de aanstichters van de windmolenterreur in ons land. Onderstaande foto maakt duidelijk welke van de drie, de trein, asfalt en de windmolen, het grofst ingrijpt in het landschap, en laat hiermee het ongelijk van deze lieden zien. (Daar komt nog bij dat windmolens draaien op subsidie en niet op wind)

Vandaag was een van de helderste vliegdagen die ik in mijn 22 jarige vliegcarriere heb meegemaakt. Uiteraard toog ik naar Lelystad-Airport om luchtfoto’s te maken. Zo’n waanzinnige kans MAG je nooit laten lopen. Door fantastische samenwerking met de luchtverkeersleiding op Schiphol met name door de medewerking van de Volendammer verkeersleider Andre Stuijt,waarmee ik tijdens de vlucht in contact stond, kon ik naar grote hoogte boven Volendam vliegen en daar de mooiste luchtfoto’s ooit van mijn eigen Heimat maken. Ook maakte ik van die hoogte prachtige luchtopnames van Purmerend, Monnickendam, Broek in Waterland, en Marken. Om een heel dorp of stad in beeld te krijgen moet je vrij hoog vliegen; als het dan niet extreem helder is ontstaat er een sterke blauwzweem in de foto. Die was er vandaag (vrijdag ) dus niet.

Onder: De mooiste luchtfoto die ik tot op heden gemaakt heb van Edam Volendam maakte ik vandaag. Het was kraak en kraak helder. Het bestand van onderstaande afbeelding is omwille van het internet noodgedwongen geminimaliseerd en daarbij ook nog eens kleurgecomprimeerd,  waardoor veel detail en kleurechtheidverloren gaat. Dat kan niet anders. Op het volledige geprinte bestand echter, kan je de spaken in de fietswielen van elkaar onderscheiden. 

Vanmorgen vroeg vliegt onze schoondochter Tamara vanaf vliegveld Welschap in Eindhoven naar Kamp Holland in Uruzgan om daar voor onze troepen te zingen. Ze zal, voorzover nu bekend, twee keer optreden en er totaal een week verblijven. Wij vinden het voor haar een leuke belevenis, maar zijn toch ook een beetje bezorgd; het is niet ongevaarlijk daar! 

Onder: Voor een fotootje bij een artikel in de Telegraaf maakte ik onderstaande kiek van schoondochter Tamara bij de haven van Volendam in de haar toegestuurde legeroutfit die verplicht is in Uruzgan. Er is ook nog een 20 kg !!! wegend kogelvrij vest bij, maar voor de fotoshoot hebben we dat zware ding thuisgelaten. Als in alle legerpakken op aarde zo’n Tamara zou zitten, dan zou oorlog voeren toch nog eens leuk en gezellig worden, dat staat voor mij vast!

Er zijn – in binnen en buitenland – veel nepzangeressen van het zgn “bbb” type in omloop. Het “bbb” staat hierbij voor billen, borsten, barbie; al dan niet leeggezogen, opgepomt of geplastificeerd.  Ze bestaan bij de gratie van het bbb effect, clips en hightech apparatuur in geluidsstudio’s. Ze hebben eigenlijk geen “kunstje” en zingen kunnen ze al helemaal niet. Maar…. waarde vrienden, gelukkig zijn er ook echte zangeressen die heel mooi zijn. Zoals mijn schoondochter Tamara; een dijk van een zangeres met een juweel van een stem. Daarbij komt nog dat ze qua uiterlijk niet zou misstaan op de glossy cover van een boulevardblad, zoals je op bovenstaande foto kan zien. Het gaat z’n gangetje met de zangcarriere van Tamara; vorige week hoorde ik bij haar thuis een door haar ingezongen demo-opname van “Desperado” dat wij bij BZN ook op het repertoire hadden. Overal kreeg ik kippenvellen !! Dat krijg je alleen bij echte kanjers van zangeressen als o.a Jacqueline Govaert (Krezip) Trijntje Oosterhuis, Carola Smit, Anouk, Tonnie Wille, (lead vroegere Pussycat) etc… en daar hoort wat mij betreft Tamara dus ook bij. Ik heb gezegd!!

 Onder: Nu we het toch even over BZN hadden: hier een foto die we in 1984 maakten in hotel Spaander bij de perspresentatie t.g.v weer een nieuwe platina plaat, de komst van Carola Smit, en het afscheid van Annie Schilder, al weer 25 jaar geleden. Waar blijft de tijd? En dan te bedenken dat twee personen op deze foto al niet meer onder ons zijn; helemaal linksboven Roy Beltman (59) onze producer die in augustus 2005 na een korte maar hevige lijdensweg aan kanker overleed , en tweede van linksonder Jacques Hetsen(61) onze manager die in mei 2007 aan een hersenbloeding stierf. Helemaal linksonder Cor Aaftink, compagnon van Roy Beltman.

Onder: Hier krijgen we in 90/91  zo’n 18 jaar geleden de platina plaat voor “Horizon”. Op deze foto de altijd lachende Dirk vd Horst. Ik denk nog vaak met weemoed terug aan makker Dirk (57) die in sept 2004 na een pijnlijk ziekbed aan kanker overleed. Iedereen in de band hield van Dirk. In deze samenstelling vanaf 1987 waren we uiterst succesvol en hebben we net als later, toen John Meijer Dirk verving in een buitengewoon prettige sfeer met elkaar in de band gewerkt. Mooi was die tijd!

Onder: Dit is begin van de goud en platina reeks: 1977, dus ruim 32 jaar geleden. We bestonden als band al 11 jaar, en kregen hier onze eerste gouden plaat, een single nog wel! We waren hier de gelukkigste mensen op aarde; ik kan me er elke seconde nog van herinnneren. Dit is de enige gouden plaat die bij ons nu in de woonkamer hangt, als eerbetoon aan dit moment. De rest hangt op andere plaatsen in het huis en er hangen er ook nog zo’n 30 stuks van mij bij Restaurant vd Hogen op de Volendamse dijk. Dit was de eerste van de 88 gouden en platina platen en CD’s die we als BZN ers kregen, maar als iemand dat toen tegen mij gezegd zou hebben had ik diegene voor compleet gek verklaard. En we hadden de tijd mee, want in al die BZN succesjaren werden nog echt giga veel platen en CD’s verkocht.  Die hele markt ligt al zo’n jaar of 5 compleet op zijn oor. Vandaag de dag sta je met verkoop van nog geen 10% v/d verkopen van toen al op nr 1  Het is eigenlijk onvoorstelbaar en abnormaal welk een succes ons ten deel is gevallen. Ik ben blij dat ik het heb mogen meemaken!