Onder:  Eergister was het precies 2 jaar geleden dat BZN ophield te bestaan. Twee jaar geleden dat we een tijdperk voor onszelf afsloten, en een succesvolle carriere beeindigden. Een tijd waarin we onvoorstelbaar veel plezier met elkaar hadden, maar soms ook intens verdriet, waarin we veel hebben gewacht, maar ook hard hebben gewerkt, dag en nacht op podia, in studio’s en thuis aan het maken van de songs. Ook de tijd waarin we de hele wereld per vliegtuig afreisden en stad en land in de BZN bak. Vandaar deze foto van de fandag van 7 juni j.l die mij vorige week werd opgestuurd.Wat hebben we zo in deze ruimte veel uren, dagen, maanden en jaren versleten. Naast mij de tassen van de bandleden en op de terugweg daar boven op stapels bloemen van fans. Slapend, maar ook vaak gezellig kletsend, scheldend op de steeds langer wordende files, en allerlei ideeen bedenkend. De tijd vliegt voorbij, maar vergeten doe ik het nooit meer, dankbaar dat ik het allemaal van het begin tot het eind mee mocht maken, denkend aan Dirk, Roy en Jacques. Ik heb fantastische herinneringen aan mijn muzikale carriere, die ik nog elke dag koester, en ben heel blij dat ik het na het afscheid op 16 juni 2007, tevens een hoogtepunt, daarbij heb gelaten. Mooi was die tijd!

Onder: Het leventje na BZN, – verlost van de Hilversumse showbizz en files – blijkt ook een luilekkerland; zo zijn we inmiddels net weer thuis, nog nadromend van de schitterende wijnreis door de prachtige Steijermark met Oostenrijkse vrienden.Op de voorgrond een Weingut aan de Sloveense grens waar men hier continue langs rijdt. Wijnboeren legden ons terplekke uit wat en hoeveel werk het is om in sept/okt een goede oogst binnen te halen; maar ook hoe je die wijn moet proeven !

Onder: In de Steijermark staat alles in het teken van wijn; de kraan in de badkamer is een wijnfles; de badkuipen zijn wijnvaten; en bij de WC’s wordt het verschil tussen mannetjes en vrouwtjes zodaning aangegeven dat men met veel wijn op niet in de war raakt.

Onder: Op de smalle weggetjes door de Steijermark staan overal dit soort richtingaanwijzers; ze brengen je naar Weingut, Ferienhaus, Privatzimmer, Bauernhof en vele Buschenschanken; dit zijn Speiselokalen  of winkels waar alleen eigen  – door het huis vervaardigde – producten geserveerd of verkocht kunnen worden. Dus bijvoorbeeld wel wijn (zelfgemaakt) maar geen koffie en thee (die wordt niet in Oostenrijk gemaakt) Wij kennen dit soort gelegenheden in Nederland niet.

Onder: Hier wat bijvoorbeeld bij een Bretterjausern in een Buschenschank op tafel komt; alles is zelfgemaakt. De uitbater van de Buschenschank – vaak een wijnboer die op zijn Weingut ook een winkel of restaurantje heeft – betaalt over zijn omzet slechts een laag belastingpercentage. Het is overheerlijk allemaal, kakelvers, en heel goedkoop!

Onder:: De Steijermark is echt een “wijn eldorado” dat de laatste jaren een ander aanzicht gekregen heeft. De jeugd heeft de de wijnbouw van de kleinschalige boertjes  overgenomen en gemoderniseerd. Er worden tegenwoordig gedegen opleidingen gevolgd en daarna met de meest geavanceerde technieken en apparatuur grootschalige bedrijven opgezet. De wijnproeverijen zoals rechtsboven en linksonder zijn echter nog immer gezellige bijeenkomsten in sfeervolle ruimtes. Linksboven en rechtsonder opslag van wijn in kleine en grote vaten, waarin de wijn meestal 18 maanden wordt gerijpt. Spannend om tussen zulk lekker spul door te lopen en er links en rechts even van te smikkelen. 

Onder: De druiven worden geperst en daarna gefilterd – en de wijn dus eigenlijk gefabriceerd – in grote betonnen bunkers, volgestouwd met zeer geavanceerde high tech apparatuur, edelstalen reservoirs, computergestuurde pompen, persen en andere ingenieuze machinerien; het is er brandschoon en super klimaat geconditioneerd. Deze gebouwen worden geheel onder de wijngaard in de grond gebouwd zodat je er in het landschap helemaal niets van ziet. Op het dak van al dit technische geweld staan de druifjes dus in de zon te bakken, een gekke gewaarwording.

Nu we het toch even over de zon hebben:

Hoe groot, of liever gezegd hoe klein is ons energieprobleem eigenlijk?

Er is geen klimaat,- noch energie crisis! Dit beweren vele onderzoekers uit allerlei wetenschappelijke disciplines die het niet eens zijn met de Inconvenient Truth van El Gore . Wetenschappers zonder dubbele agenda, die niet uit de mond spreken van politieke broodheren en de millieubeweging, en voor de media niet interessant zijn omdat ze geen fatalismen prediken. Daarom hoor je of lees je hun mening niet. Dit heb ik hier al vaak betoogd. Klimaat,- en energie crisis, zijn uitvindingen van politici en de millieumaffia, gepromoot door de scoorgeile, kritiekloze media, en de laatste tijd handig opgepakt door de lachende vierde: “de commercie”. 

Twee jaar geleden, las ik in een technisch tijdschrift over Duitse onderzoekers die poneerden dat het opvangen van zonnewarmte in lange rijen collectoren over een oppervlakte van 500 bij 500 km – in de Sahara – voldoende is om in het totale energieverbruik van de gehele aarde te voorzien. Een goed onderbouwd stuk, en geloofwaardig, gezien de lange ervaring in Duitsland met dit soort zonnespiegel-velden. Opzienbarend, want hiermee gaat toch eigenlijk de gehele energie, – en ook klimaatcrisis (geen CO2 productie bij energiewinning meer) op de schop, 500 x 500 km , zo klein is ons “energieprobleem” dus maar!

Onder: Wij bevinden ons kosmisch gezien heel dicht bij de zon. Een megagrote en onuitputtelijke energiebron, die ons voorstellingsvermogen ver te boven gaat.Volgens Duitse wetenschappers  kunnen aaneengeschakelde zonnecollectoren op een oppervlakte van 500 x 500 kilometer ( het witgemaakte vierkant) in de Sahara, al voldoende zonne-energie opvangen om in de totale energiebehoefte van de gehele wereld te voorzien. Kijken naar dat kleine witte plekje op onderstaande foto appelleert aan het besef wat voor een onnoemelijk groot en heet monster die zon dan eigenlijk wel niet is, en welk een extreme hoeveelheid energie elke seconde van de dag – gratis en voor niets – op de aarde af komt. En dus ook, dat energie eigenlijk voor het oprapen ligt, al moeten we er voor naar de Sahara !! Wat energiecrisis, wat klimaatcrisis? 

Ik had verwacht dat alle klimaat,- en energie doemdenkers na dit bericht in euforie feestend de straat op zouden rennen. Maar niets daarvan. Gisteren – 2 jaar later – las ik in een hoekje van de Telegraaf een bevestiging van dit verhaal door een woordvoerder van Siemens in Duitsland. Volgens hem zou 300 x 300 km spiegels al voldoende zijn. Er zouden al 20 grote multinationals waaronder de Deutsche Bank, middels een kapitaalinjectie van 400 miljard met dit plan in de Sahara aan de slag gaan. Ik heb echt overal op TV en internet gezocht vandaag, nieuwsgierig als ik was naar allerlei reacties van de doemdenkers op dit voor hen toch sensationele nieuws, maar nergens een woord. Hoe dit kan? Omdat dit een : ” het valt allemaal wel mee” boodschap is. Daar scoren politiek, millieubeweging en media niet mee! Het gaat El Gore en zijn IPCC maatjes niet om klimaat en energie. Het gaat om het doemscenario dat ons het angstcomplex bezorgt waarmee wij worden gemanipuleerd. Het gaat om politieke macht, om subsidies voor de millieubeweging en om grote omzetten in de nieuwsbusiness. Daar horen geen meevallende berichten bij. En wij maar spaarlampjes kopen……

Wij maken ons inmiddels op voor een vakantie naar Griekenland waar we dit weekend naar toe gaan met vrienden. We zullen landen op het prachtige eiland Keffalonie. Het is de bedoeling dat we van daaruit met een kleine boot de eilanden in de buurt, zoals Levkas, Ithaka en Corfu, waar we ooit met BZN waren, etc zullen bezoeken. We houden jullie op de hoogte. 

Onder: Het meest gefotografeerde doorkijkje van het prachtige Rothenburg o/d Tauber in Zuid Duitsland, waar we een etmaal verbleven op doorreis naar Oostenrijk. Een waar genoegen om hier al wandelend te fotograferen, op een terrasje te zitten, of in een klein restaurantje anno 1329 in middeleeuwse sfeer bij kaarslicht te dineren. 

In de auto nog napratend over het – voor een ex BZN er – toch wel bijzondere weekend van 7 en 8 juni, maakten we op weg naar Saalbach – Hinterglemm – waar onze Oostenrijkse vrienden wonen – een tussenstop in het schilderachtige Zuid Duitse “Rothenburg ob der Tauber” zo’n  80 kilometer van Nurnberg af.  Dit stadje heeft een geheel ommuurde middeleeuwse binnenstad met 36 stadspoorten die gesitueerd zijn in goed ” verdedigbare” vestingtorens. De tijd lijkt hier stil te hebben gestaan, men waant zich lopend door de straatjes en pleintjes echt nog in de middeleeuwen. Opvallend is hoe zuinig de bewoners hier met de tijdsgeest omgaan. Nergens ziet men moderne reclameborden of andere uitingen van deze tijd (zie foto boven), hetgeen vele bezoekers trekt, en de bewoners geen windeieren oplevert. Als bewoner van een dorp met een karakteristiek en schilderachtig verleden let ik hier altijd extra op. Wij Volendammers zouden van Rothenburg, wat de conservering van ons oude dorpscentrum betreft, veel kunnen leren; we gaan in vergelijking met de Rothenburgers nonchalant om met ons culturele erfgoed, en doen er, zo lijkt het, van alles aan om de pittoreske aanblik en de tijdsgeest van vroeger zo veel mogelijk te verjagen. Dat is in Rothenburg o/d Tauber dus wel even wat anders. Door de stad rijden bijvoorbeeld vnl paardenwagens.

Onder: links een getekend overzicht van het middeleeuwse Zuid Duitse vestingstadje Rothenburg ob der Tauber, Vanaf de toren van de kerk op het Marktplein in het midden maakte ik in oostelijk richting de foto rechtsonder. Een paar van de in de vestingmuur gebouwde torentjes met de stadspoorten zijn op de foto rechtsonder goed zichtbaar. 

Onder: We bleven daarna nog een nacht in Saalbach bij vrienden om een dag later samen met nog 20 Oostenrijkse gastronomische maten – liefhebbers, Gasthofeigenaren en sommeliers in een gehuurde luxe bus met chauffeur naar Sudsteijermark in het zuiden van de Oostenrijkse provincie Steijermark (afstand vanaf Saalbach 300 km )af te reizen. Deze provincie ligt aan de grens met Slovenie, als het ware bezuiden de Alpen; in dit jaargetijde is het er dus heerlijk warm. Er groeien onbeperkt witte druiven op de de berghellingen, dus wordt er veel witte wijn verbouwd. De Steijerische wijnen horen bij de besten witte wijnen ter wereld!

Onder : Qua natuur en mensen doet dit gebied  – waar we vorig jaar ook al met onze vrienden uit Saalbach waren – , ons sterk denken aan Nieuw Zeeland; een waar paradijs op aarde dus. Een door wijngaarden bedekt heuvelachtig landschap met wijnboerderijtjes, gezellige pensionnetjes en kleine kerkdorpjes. Wij hadden ons hotel in het lieflijke dorpje Leutsach, deze foto maakte ik net buiten dit plekje. 

Onder: Met de bus reden we elke dag vanuit ons hotel naar diverse “Weinguts”, waar we proeverijen hadden die door onze vrienden – zelf drankengroothandel in Saalbach – van te voren al georganiseerd waren. We werden overal als vorsten behandeld. s’ Morgens om 10 uur gingen de eerste witte wijnen al aan boord. Het viel me op dat er maar weinig Weinprofi’s bij waren die de wijn uitspuwden of weggooiden. I.v.m de beperkte alcohol opnamecapaciteit van het menselijk lichaam moest er echter wel enigszins gepland gedronken worden. Het gaat namelijk de gehele dag door. Het was buitengewoon interessant maar dus ook heel lekker allemaal. De bus met chauffeur bleek geen overbodig luxe. Op de foto in het midden zo’n “Weingut” waar tevens een restaurant en pensionnetje aan verbonden is. Niet slecht vrienden!!

Onder; Is dit idyllisch of niet?

Onder: Oostenrijkers zijn zeer gastvrij, maar omdat ons gezelschap voornamelijk in de gastromie werkzaam is, werden wij in deze oase van louter basale “levensgeneugten” helemaal in de wattten gelegd. Letterlijk en figuurlijk wel te verstaan, getuige het soort bed dat we in ons hotel in de kamer vonden; het was even wennen , maar we kregen elke dag nieuw hooi, dat wel!

Onder: Niet alleen de wijn maar ook het eten was van bijzondere klasse. Elke middag en avond was het weer spannend wat de superkoks ons nu weer voor zouden toveren, en dat was  niet mis! De tijden veranderen; in dit gebied dat een paar jaar geleden amper ontsloten was, en waar af en toe nog bruine beren rondlopen is nu Haute Cuisine de nieuwe standaard voor veel keukens. De dames in Steijerische klederdracht op onderstaande foto in het toprestaurant in Leutsach stonden ons daarbij continue terzijde.