Een tijdje geleden werd ik benaderd door journaliste Monica de Bruyn voor een interview in het blad Europoort Kringen. Op zich vind ik zo’n verzoek niet vreemd, want ik heb heel vaak aan interviews meegewerkt, maar dit was wat anders. Monica en haar blad waren namelijk geinteresseerd in mijn mening over de klimaatverandering. Jawel !! Nu eens geen boulevardpers met verhalen over de hond of de kat van de buren. Toegegeven, ik voelde me echt vereerd dat mijn visie betreffende dit omstreden onderwerp kennelijk interessant genoeg was voor publicatie in dit  “serieuze” blad, vooral omdat mijn mening (nog) niet “in” is. Het klimaat warmt nou eenmaal op, dat is onze schuld, en we moeten ons gedrag veranderen. Dat vind ik dus niet! Nu dus mijn verhaal, vakkundig opgetekend door Monica de Bruyn met toestemming van Europoort Kringen.

Uiteraard ben ik benieuwd of ik hier nog reacties op zal krijgen en welke. Als daar aanleiding voor is zal ik die in mijn journaal publiceren.

Het afgelopen weekend was ik jarig, en kreeg tot mijn grote genoegen nog steeds heel veel felicitaties per post, E- cards, E-mailtjes en sms jes. Iedereen veel dank daarvoor. Het is een heerlijk gevoel te weten dat je nog steeds meedoet en niet vergeten bent. Ik was wel benieuwd of ik nog een attentie zou ontvangen van onze platenmaatschappij Universal die vele tientalen jaren lang miljoenen BZN platen verkocht, waarvoor we in totaal 88 gouden en platina CD’s en DVD’s kregen. Vorig jaar kreeg ik nog een flesje wijn per post maar helaas…. ik ben kennelijk uit de verjaardagskalender geschrapt. Roem is vergankelijk vrienden….    

Onder: Niet getreurd, de fans zijn me niet vergeten, het leven heeft veel andere leuke dingen te bieden; zie deze twee gezellige familiekiekjes. We fietsten met onze kleinkinderen Thijs en Nico naar de speeltuin/ijsboerderij van Honingh net buiten Volendam, in het midden Nico en rechts Thijs. Geen roem maar wel dikke pret!

 Onder: Links Thijs en rechts Nico, mijn nieuwe “fans”

KLIMDUIN MET JAN KEES EN TIM

Onze schoondochter Tamara zong het afgelopen weekend voor onze militairen in Bosnie, dus hadden wij een dagje Jan, Kees en Tim. We dachten in een fluisterbootje met ze te gaan varen bij Broek in Waterland, maar de heren gingen liever naar het klimduin bij Schoorl, net achter de Noordzeekust. Hun vader Sander, en zijn broers Vincent en Kees gingen daar met ons vroeger ook al graag heen. We maakten er ook toen al altijd een wedstrijdje van wie het eerst boven was en daarna wie het snelst beneden. Tot nu toe won ik altijd, maar op deze gedenkwaardige dag heb ik mijn Waterloo gevonden. Ik denk dat dat meer van mij dan van mijn kleinkinderen zegt; je wordt ouder pappa!   

Onder: Kleinzoons Jan, Kees en Tim voor de wedstrijd – linksboven – ze waren veel eerder boven dan ik – rechtsboven -, maar tijdens deze eerste zwoegpartij had ik mijn zware fotocamera mee, dus had ik een smoes. Hierna moest ik mijn camera van de boys beneden bij oma laten. Boven op het klimduin maakte ik hijgend eerst nog de onderste foto’s  

Onder: Hierna kon ik me niet meer achter mijn camera verschuilen, daarmee maakte Mary de onderstaande foto; het bewijs dat de Bap verloren had van zijn kleinkinderen werd voor eeuwig vastgelegd.  Jan en Kees zijn vooraan in het midden al beneden als hun bap met wit hemd en schoenen in zijn handen, daar vele meters achter naar beneden loopt, nog maar net voor de kleine Tim die als laatste eindigde; en geloof me ik heb echt m’n uiterste best gedaan. Dan te bedenken dat ik elke dag van de week zo’n 6 kilometer hard loop.

Onder: Na het klimmen maakten we een boswandeling; ik maakte foto’s, en Jan Kees en Tim reikten de onderwerpen aan, zoals valkuilen, eikeltjes etc. De boys vonden dit erg spannend en zochte enthousiast het hele bos af. Zo kiekte ik o.a paddestoelen, zogenaamde “wilde dieren” drollen, een konijnenhol, en in opdracht van de boys een close up van een wesp. Deze laatste foto had buitengewone aandacht van de mannen 

Onder: Om het laatste restje energie uit hun lijven te lozen sprongen mijn nazaten daarna nog een uur lang onafgebroken van een muurtje aan de voet van het klimduin, en maakten daarbij  – in de lucht hangend – de gekste fratsen , die ik dan met een snelle sluitertijd kiekte tot groot vermaak van de boys. Om jullie een idee te geven van die pret deze compilatie.

GIETHOORN

We besloten deze week eens te gaan fietsen in Giethoorn, we waren daar nog niet eerder geweest, foei foei foei… Wel naar Venetie en niet naar de Hollandse versie daarvan, dat kon toch echt niet langer vonden we. We kwamen erachter dat Giethoorn en Venetie niets met elkaar gemeen hebben, maar ook, dat Giethoorn in “uniek mooi zijn”, niets onderdoet voor de Italiaanse gondelstad. Wat een genoegen om daar te zijn. Ruim 70 procent van de Gieters leeft van het toerisme, en een groot deel van “rietdekken”. Riet wordt er in de wintermaanden gekapt, en voor een groot deel naar Belgie geexporteerd als dakbedekking voor villa’s. We sliepen in Hotel “De Harmonie” aan de rand van Giethoorn. Dit heel mooi aan het water gelegen hotel bleek een goede keuze. Er waren fietsen, fluisterbootjes en sloepen te huur. De keuken, de wijnen en de bediening waren voortreffelijk, het restaurant stijlvol en gezellig ingericht, en het geheel ademde een landelijke rustgevende en gemoedelijke sfeer uit. We hadden overigens geluk want er was net een kamer vrijgekomen; ook in Giethoorn heeft men volgens Katinka , de sympathieke hoteleigenaresse, geen last van de crisis; het is ook daar net als in Volendam en Texel veel drukker dan ooit tevoren. Dit schijnt overigens in heel Nederland het geval te zijn. Ik lees net in de krant dat het “toerisme in eigen land” als gevolg van de crisis overal in Nederland hoogtijdagen viert. Giethoorn heeft echt ons hart gestolen, wat een mooie plek op aarde is dit, en wat een mooie omgeving om er te wandelen en te fietsen; we gaan er heel snel weer naar toe.

Onder: Het is op en om het water vooral gezellig maar toch kalm in Giethoorn. Men ziet er jong en oud genieten van de rust in een schitterende natuur, de huizen en grachten met bruggetjes, en de vele ludiek aan het water gelegen terrassen.

 Onder: Giethoorn is vooral bekend van de tientallen rietendaken prieeltjes met de karakteristieke hoge houten bruggetjes ervoor, het ene huis is nog fraaier dan het andere. Er staan overigens , zo viel ons op, redelijk veel huizen te koop, zoals onderstaand prachtexemplaar.  

Onder: De straatjes, de pleintjes, de bruggetjes, de tuintjes, de verlichting, alles is tot in de puntjes verzorgd en in topconditie

Onder: Let eens op het fietsbruggetje links op de foto met de scheefhangende leuningen; een ideale omstandigheid voor kinderen met fietsjes om in het water te kukelen.

Onder: Mary maakte deze foto, terwijl we in ons roestvrijstalen fluisterbootje door de grachten van Giethoorn voeren.

Onder: Het is een genoegen om vanuit de fluisterboot of vanaf de fiets de tuintjes van de prachtige woonboerderijtjes van Giethoorn te bewonderen. De “Gieters” maken veel werk van hun “visitekaartje”   

Onder: Er is dus geen crisis in Giethoorn, maar wel filestress? Nee hoor, hooguit een half uur prettige vertraging, in niets vergelijkbaar met een file op de A2 in spitstijd.

Onder: Ik stond bovenop een bruggetje te kijken toen de stuurman van de rechtse boot mij enthousiast begroette, en – daarbij even zijn navigatie vergetend – pardoes de groene boot van de dames ramde. Ik voelde me nog bijna schuldig. De snelheid van de bootjes is echter dusdanig laag dat er geen ongelukken gebeuren.  

Onder: Giethoorn bij nacht. Na een fietstocht door Giethoorn, Dwarsgracht, en andere pittoreske plekjes, organiseerde het hotel voor de gasten s’ avonds een rondvaart bij candlelight door Giethoorn en omgeving in een ruime fluistersloep. Een 80 jarige “Gieter” was de kapitein en gids, we hebben mateloos van zijn wetenswaardigheden en de rondvaart genoten. Hieronder een kiek van die avondsfeer in Giethoorn. Tot laat zaten we daarna nog met de hoteleigenaresse Katinka aan een wijntje op het hotelterras. 

Onder: Met ons fluisterbootje maakten we een drie uur durende rondvaart door beschermde natuurgebieden in de omgeving van Giethoorn; toen we terugkwamen zagen we dit Gieters bruidspaar met aanhang op traditionele wijze door Giethoorn varen. Wat een schitterend plaatje met op de achtergrond de familie in de volgpunter, en wat mooi dat men deze traditie in hier ere houdt.

Onder: Weer zo’n mooie kiek; de volgboot met de kennelijke bruiloftsgasten. Ook hier werd ik begroet en keek de stuurman al zwaaiend naar mij even achterom waardoor de boot onder luid en vrolijk gejoel van de meevarenden de wallekant dreigde te rammen hetgeen op het laatste nippertje vermeden kon worden.

Tot zover even het fotogenieke Giethoorn.

Jan Keizer en zijn vrouw Marie brachten mij een dezer dagen een exemplaar van Jan’s nieuwe CD “Chords of Life” waarop hij 3 duetten met zijn dochter Nelly zingt. Ik ben benieuwd, en zal zo spoedig mogelijk de nummers beluisteren; dat doe ik bij voorkeur in de auto op weg naar Lelystad, dan heb ik er lekker de tijd voor.

DRAMA KAMPEN

De afgelopen dagen staan ook bij ons in het teken van de rouw om het drama van Kampen. Er bestaan geen woorden om je gevoelens van medeleven onder woorden te brengen. Helemaal door de frekwente omgang met onze kleinkinderen van dezelfde leeftijd als de verbrande jongetjes, besef je wat voor een onvoorstelbare ramp hier heeft plaatsgevonden. Als wij het al bijna  niet uit onze gedachten krijgen, hoe moeten de nabestaanden er dan ooit mee verder kunnen leven? Ik denk ook even aan de arme vader die nog van niets wist, maar ook aan de persoon die wist dat hij de onwetende vader door zijn mededeling in een hel van verdriet zou storten. Hoe kan iemand zo veel moed hebben.