PVDA en de AOW

Van de partij voor de arbeiders mag de aow gerechtigde leeftijd naar 67 jaar. Een discutabele zaak. Je zal je arbeidzame leven lang maar op zo’n partij gestemd hebben, in de hoop dat nou juist zij ervoor garant staan dat je na je 65ste nog een jaar of 10 rustig van een bescheiden aow-tje kan genieten. Daar mag van de Pvda nu wel 2 jaar, dus maar liefst 20 % vanaf. Doekje voor het bloeden is dat de zware beroepen ontzien zullen worden. Daar breekt mijn Volendammer klomp echt. Wat is nou een zwaar beroep? Het getuigt van het ontbreken van elke realiteitszin bij politici om te veronderstellen dat men het daar ooit over eens zal worden. Ik durf hier met grote stelligheid te beweren dat er per definitie NOOIT een einde zal komen aan de ergerlijke, oeverloze en bovendien nutteloze discussie hieromtrent. Erger nog, het staat nu al vast dat door het – juist in de pvda kringen populaire -verkopen van politiek correcte flauwekul zal blijken dat elk beroep exact even zwaar is. Zelfs dat van politicus.

Chiel Beelen en De Gouden Radioring

Ik heb hier vaker betoogd – en ik weet dat uit eigen waarneming – dat de showbizz een broeinest is van publiciteitsgeilerikken en narcisten. Artiesten, acteurs, mediamensen uit de radio en TV wereld etc. Lieden die verslaafd zijn aan aandacht, en geen andere interesse hebben dan louter zichzelf. Anderen worden door hen slechts als spiegel gezien waarin ze zichzelf bekijken; “hoe reageert hij of zijn op mijn persoon?” Bij de radio lopen een paar uitblinkers op dit gebied rond onder aanvoering van DJ Chiel Beelen. Van deze persoon is bekend dat hij tot het uitsterste gaat om BN-er te kunnen worden. En daar wringt hem nou net de schoen. 

Veel DJ’s krijgen naamsbekendheid maar worden op straat niet herkend; een schrikbeeld voor elke rechtgeaarde narcist. Beelen en zijn maatjes doen daarom van alles om met hun anonieme radiokop op de TV te komen. Vriendjes worden ingeschakeld, maar ook wordt de publiciteitshonger gestild m.b.v slim opgezette radioacties, als die maar op TV worden uitgezonden, zoals het Glazen Huis. Van showbizz insiders vernam ik al jaren geleden dat achter de schermen de 3FM DJ’s elkaar de hersens inslaan om in het Glazen Huis te mogen, voor meer bekendheid en hogere marktwaarde. De er mee gediende “Goede Doelen” dienen slechts ter legitimering van deze persoonsverheerlijking.

Vanuit 2005 kwam in dit kader vanuit de radiowereld een lobby op gang om naast de Gouden Televizier Ring als publieksprijs ook de Gouden Radioring in te voeren. Uiteindelijk geeft dit namelijk de DJ’s ook weer TV publiciteit . De DJ’s mogen in deze competitie net als de TV narcisten op de zender reclame maken voor zichzelf. Op internet las ik dat Beelen dit jaar had aangekondigd geen reclame voor zichzelf te zullen maken; hier snapte nou werkelijk niemand wat van, dit was zo ongebruikelijk. De echte bedoeling werd al snel duidelijk; Beelen moest in allerlei TV programma’s hierover uitleg komen geven, en zo kreeg het publiciteitsmes van Beelen ook nog een populistische scherpe rand; hij kon koketteren geen publiciteit voor zichzelf te willen maken. Het was allemaal tevergeefs: Beelen is uiteindelijk niet in de prijzen gevallen. Geen Gouden Radio Ring; het publiek liet hem in de steek, alsmede de vakjury want ook de Zilveren Radio Ster ging zijn neus voorbij.       

Naar de Holle Bolle Boom in Dirkshorn

Zondag j.l hadden we de opppas op kleinkids Jan Kees en Tim; ze hadden ons van tevoren al kenbaar gemaakt dan graag door ons naar het “Holle Bolle Boom” recreatiepark in het Noordhollandse Dirkshorn vervoerd te willen worden. Daar kan je geen nee op zeggen natuurlijk, dus gingen we zondagmorgen op pad; de boys gedrieen achterin naast elkaar in de auto. Dat gaat letterlijk niet zonder slag of stoot, want ze krijgen in de auto nogal eens ruzie om niks en zijn dan in staat om elkaar de hersens in te slaan, terwijl ze een paar minuten later weer de grootste vrienden zijn. Welke ouder of grootouder herkent dat niet? Onze zoon Kees en Sylvia met hun Nico en kleine Mary waren al in de Holle Bolle Boom toen wij er arriveerden. De kids vermaakten zich prima, de tijd vloog voorbij. Jan en Kees wilden mij pertinent in de hoge “pijpglijbaan” hebben, maar omdat ik me daarin de laatste keer behoorlijk geblesseerd heb ik mij aan dat “bevel” onttrokken. Zoon Kees liet zich wel in de pijp naar beneden storten, maar kwam er “mank” lopend uit.  

Onder: Linksboven onze Kees met vlnr: Tim, Jan, Nico en Kees. Rechtsboven een blik in de recratiehal. Daaronder links Jan en Kees in de steile glijbaan (niet de pijpglijbaan) en rechts zorgt Mary sr  voor de inwendige mens met poffertjes en patatten.

Onder: Linksboven is Nico met behulp van zijn vader net uit de holle boom geklommen en linksonder is ook de kleine Mary van de partij, dus kon ik even een familieportetje maken. Rechtsonder de boys bij de enige twee trekkertjes in het gebouw, die dus met veel machtsvertoon verdedigd moesten worden

NICO IN Z’N ELEMENT, MET GITAAR EN BLAUWE BRIL

 

Links: Nico kijkt vaak naar de DVD van het BZN afscheid en wil daarom vaak naar “De Bap” om de gitaren waar ik op gespeeld heb, te zien en vooral te horen.

Het is een vast ritueel als hij bij ons op bezoek komt; eerst gaan we naar de Weinstube waar twee gitaren hangen die even bespeeld moeten worden, en daarna naar onze slaapkamer waar we tokkelen op de akkoestische bas die daar altijd tegen de muur staat. 

Nico zijn favoriete BZN liedjes zijn Mon Amour, Yeppa en Nathalie. Ook wil hij altijd dat ik mijn blauwe bril op zet, die ik droeg tijdens het laatste concert.

Zelf heeft ie er nu ook een zoals op de foto links te zien is. Kortom, op deze foto – die onze Kees per i-phone stuurde – is Nico helemaal in zijn element.   

 

 

 

 

 

 

 Onder: In 1982 tijdens een bergbeklimmerijtje voor een TV special in de Franse Alpen even een pauze. Zoals te zien is zijn we heel professioneel aangekleed en uitgerust. 

 

Onder: Voor de klimpartij uit gingen we naar een winkel waar we schoenen, touwen en andere zaken kregen aangemeten. Links zitten Thomas en Kees Tol geduldig te wachten 

Onder: Andere koek, een foto die door fotograaf Jan Stappenbeld werd gemaakt op een cruiseschip in de buurt van Mexico in 2002. De foto is destijds gepubliceerd in De Telegraaf

Eerste gouden plaat met Jan Smit

 Links: Deze foto werd gemaakt in het najaar van 1997 in de voormalige woning van Jack Veerman; als JJJ producties (Jan Jack Jan ) kregen we de eerste gouden en platina CD voor een Jan Smit CD. Er zouden er nog vele uit verschillende landen volgen.

In totaal hebben we van 1997 tot 2002 dus in een periode van 5 jaren 10 CD’s  met Jan Smit gemaakt; 5 Nederlandse en 5 Duitstalige. We schreven al de liedjes en teksten en produceerden de CD’s. Een aantal Nederlandse werd met edelmetaal bekroond maar vooral de Duitstalige platen werden goud en platina in Duitsland Zwitserland en Oostenrijk.

Het ging op deze foto om de 1ste CD van Jan Smit “Ik zing dit Lied voor jou alleen”. Voor de gelijknamige single waarvan er meer dan 125.000 in Nederland werden verkocht, hadden we al een gouden en platina single gekregen 

 

 

 

 

 

 

Over het verleden en de humor van BZN manager Jacques Hetsen

Links: BZN manager Jacques Hetsen, manus van alles, hier als steun voor onze hoesfotograaf Pim Westerweel in Griekenland. Pim maakte overigens bijna al onze hoezen. 

Bij het digitaal bewerken en archiveren van m’n oude dia archief bekruipt me vaak het gevoel op bezoek in het verleden te zijn. Dat is soms vertederend of grappig, maar meestal wrang. Je beseft erdoor dat je steeds meer van je leven achter je laat. Zeker als het om levensfases gaat waar je aan verknocht was; zoals je jeugd, je eigen gezin en je carriere. Ze bestaan alleen nog maar in je herinneringen. Soms is de confrontatie met het  verleden via de foto’s wel heel hard en moeilijk, als het overleden dierbaren betreft, zoals m’n vader (57) , m’n broer Jaap (42) of m’n collega’s Dirk (57)  Roy (59) en Jacques (61). In mijn archief bladerend en kijkend naar de foto’s van m’n overleden collega’s besef ik dat het niet alleen bizar was dat we ze alledrie, net voor het BZN afscheid verloren, maar ook dat het uitgerekend deze drie overleden collega’s waren die de humor in ons BZN leven brachten. Roy Beltman die met zijn onnavolgbare humor de sfeer in de studio altijd op peil wist te houden, Dirk met z’n ongekend adremme opmerkingen on the road in de auto en op de buhne, en Jacques Hetsen die met zijn gekke fratsen tijdens de vele reizen die we maakten, zorgde voor onvoorstelbare hilariteit en bulderlachpartijen. Zo erg zelfs dat we vaak met zere kaken en kapot van het lachen weer thuis kwamen. En niemand die het snapte.      

Onder: Jacques Hetsen, – samen met Dick de Boer 42 jaar lang het BZN management vormend, – werkte 42 jaar lang op onze “bulderlach” spieren. Jacques was een kei van een zakenman en een zeer warme persoonlijkheid. Juist de combinatie van zijn zakelijke vernuft en gedisciplineerde voorkomen, tegenover zijn doldrieste clownspraktijken als we op reis waren maakte dat wij “erin bleven” als Jacques tekeer ging. Zo deed ie levensecht allerlei dieren na, zoals vogeltjes (linksboven) en slangen (middenboven) in dure exclusieve hotels, maar ook liep ie te marcheren (rechtsboven) in het toen nog zwaarbewaakte Checkpoint Charlie in Berlijn (rechtsboven) We dineerden een keer in Bremen, met mensen van de Duitse pers. Plotseling was Jacques weg. Nog geen minuut later rende hij als een wild opstartende zwaan voorbij het grote raam waarachter wij zaten te dineren. De rapen waren helemaal gaar als Jacques begon te “Huffen” zo noemde hij het in een keer naar binnen slokken ( gooien)  van een heel glas bier. Wij volgden hem dan op de voet. Linksbeneden is het huffen van links naar rechts te zien. Zijn anti-humor werd door niemand dan alleen door de BZN leden en sommige platenmaatschappij medewerkers begrepen. Thuis konden we er niet over praten omdat niemand er iets van snapte. Maar dat was nou net de kloe. 

Onder: Hier heeft linksonder Jacques op lokatie in de Franse Alpen in 1982 zojuist heel onbesuisd Jack Veerman achter zijn drumstel vandaan gesmeten; hij stopt daarna tot vermaak van Jack de drumsticks in zijn oren. Links loopt Jack bulderend van het lachen weg en rechts staat Annie Schilder. Rechtsonder is Jacques – n.b in een exclusief restaurant  in Frankrijk – met behulp van rollen WC papier vermomd als slang. Hierbij maakte hij een keiharde sissende en snerpende slangensound. Vlnr : Margot Collee van Phonogram , Jan Keizer, Dick de Boer, Jan Tuijp, Jacques, Annie Schilder, Chauffeur, Thomas Tol. Ergens in een Spaans hotel kwam Jacques zo een keer als sissende slang de trap af de lobby in kronkelen, waar de politie hem opwachtte. Wat een uniek mens die Jacques, wat een tijd, en wat een lol.   

Onder: Jacques ruimde altijd  opname-lokaties op voor het filmen of optreden. Schuren afbreken, rotsen verplaatsen, of het ontwortelen van in de weg staande bomen of struiken; niets was onze Jacques die oerkrachten bezat, te veel. Hier dreigt Jacques op lokatie in de Franse Alpen Thomas en Jack met een net door hem opgeruimde boomstam raak te gooien, want dat hoorde er ook bij, en denk maar niet dat hij het niet durfde!

Onder: Corfu 981. Jacques zou op verzoek van de regisseur de BZN leden gezeten in een boerenkar voorttrekken. Ik vetrouwde het meteen al niet. Links de proefopname met een lege kar, en rechts de wild rondzwaaiende Jacques die van alles probeerde om ons tijdens de opname door wild te rukken en te draaien uit de kar te gooien. Rechtsonder op de voorgrond cameraman Jan Huiskens die het tafereel vastlegde.

Onder: Vlnr: Jacques, Annie, Dick en Jan Keizer aan een wijntje in het hotel in Thones in de Franse Alpen in 1982 

Onder: Annie tijdens opnames voor de CD Pictures of Moments in de Franse Alpen. Annie was een paar weken hiervoor bevallen en was nog heel zwak en fragiel. Het zou de op een na laatste CD worden waaraan ze meewerkte

Onder: Tijdens de opnames in Frankrijk had ik de eer om als ober op te treden voor een paar Franse boertjes en Annie Schilder. Gitarist Cees Tol staat er op de achtergrond bij te lachen.

Onder: Deze foto maakten we op een cruiseschip in de buurt van Mexico eind 2002 ; het ziet er allemaal wel heel vrolijk uit, maar de tot het laatste moment van zijn leven positieve Dirk van der Horst – uiterst rechts – liep hier op z’n laatste krachten; hij had extreem veel pijn en was steeds dodelijk vermoeid, maar zijn adremme grappen en grollen bleven doorgaan. Een paar weken na deze trip – in januari 2003 – belde Dirks vrouw Alice mij op met de boodschap dat het goed fout zat met “onze Dirk”  

Onder: December 1978 in de Wisseloord Studio’s te Hilversum. Roy Beltman zit op mijn basgitaar te dollen, Kees Tol en Jack Veerman lachen er hartelijk om. Roy was in de platenwereld bekend om zijn “Do the Roy” een shuffle waarbij hij tijdens het afluisteren van een opname met zijn armen op zijn bewegende knieen sloeg. Hoe beter hij de opname vond hoe grilliger de shuffle werd. Niemand kon het precies nadoen. Roy was in de studio door zijn niet aflatende humor het bindmiddel van BZN in de vooral in tijden dat het even tegenzat met de opname.  

Onder: Afgelopen week, herfstvakantie, stapten we op de bus met kleinkids Jan , Kees en Tim naar Amsterdam waar we de tram pakten naar de bioscoop in de Vijzelstraat, voor de nieuwste Sinterklaasfilm. Daarna stapten we weer in de tram naar Artis. Linksboven in het bushokje voor het vertrek in Volendam, linksonder wachten in Amsterdam bij de tramhalte.By the way; het zijn toch wel drie stukken he, deze 3 boys.

Onder: Hieronder Jan en Kees bij de kamelen. Het viel ons op dat Jan Kees en Tim al redelijk veel weten van dieren. Hun speciale aandacht ging uit naar het aquarium en dan vooral de piranja’s (rechtsboven) Toen we in het aquarium de zeesterren(L) en rechtsonder de kwallen bestudeerden kregen we de schrik van ons leven toen er plotseling een hand met tandenborstel in het water tevoorschijn kwam. Na de eerste schrik zagen we dat het de hand van de schoonmaker was.