MARCO BORSATO

Ik heb na het BZN afscheid diverse malen mijn bewondering voor het BZN management uitgesproken. Eerlijke mensen waar we 42 jaar lang blind op konden vertrouwen, zodat wij BZN- ers ons altijd voor 100 % aan ons eigenlijke artistieke werk konden wijden. Blij dat we ze nooit “ingeruild” hebben. Er zwermen namelijk om succesvolle artiesten – hebben wij ervaren – altijd vele parasieten rond. Wolven in het Showbizzbos die je met mooie  verhalen en adviezen gouden bergen beloven maar slechts met hun eigen portemonnai bezig zijn. Met interesse en afgrijzen heb ik daarom de laatste dagen de berichten rond  de teloorgang van het productiebedrijf TEG van Marco Borsato gevolgd. Vooral omdat ik met enkele van de hoofdrolspelers uit dit drama in mijn BZN tijd ook aan de onderhandelingstafel heb gezeten. Kneppelharde zakenlui c.q media specialisten. Mensen die veel meer van de complexe mediabusiness weten dan jij, en je heel makkelijk kunnen overbluffen. Borsato heeft, zo lees ik, pas twee weken in de gaten wat er aan de hand is, kennelijk heeft hij zich uitsluitend met zijn artistieke werk beziggehouden, en zich in zijn blinde vertrouwen m.b.t zijn zakenpartners vergist. Hopelijk heeft Marco nog niet al zijn privepijlen verschoten als het faillissement echt uitgesproken gaat worden. 

ARMOEDE

Na 8 jaar BZN succes van 1966 t/m 1974 begonnen lege zalen, weinig verdiensten en pure armoede op ons pad te komen. Met veel kunst en vliegwerk konden we de eindjes nog maar net aan elkaar knopen, en onze kinderen onderhouden. Het steeds kleiner wordende BZN salarisje werd ook nog eens aangevreten door de kosten die ik moest maken om aan de TU in Delft te kunnen blijven studeren en er elke dag vanuit Volendam naar toe te rijden. Na onze eerste nr 1 hit in sept 1976 werden we ineens verlost van alle financiele klemmen, en konden we echt gaan sparen. In de BZN zomervakantie van 1981 (en dat is alweer 28 jaar geleden) konden Mary en ik het ons zelfs financieel permitteren een luxe verre reis te maken. Een droom werd waar; we gingen voor drie weken naar Indonesie, met bijna overal privevervoer en prive-gidsen.

Onder: Hier in aug 1981 op het eiland Bali op weg van Sanur naar Kuta Beach; we hadden in Sanur een motor gehuurd en voelden ons echt als “koninklijke” hippies. Mary was hier 31,- en ondergetekende 33 jaar. Wat een leeftijd! Net na het maken van deze foto werden we bij het tanken door de pompbediende bestolen; hij rekende een hele tank vol maar had er maar een heel klein beetje in getankt. We moesten daarom later onverwacht zoeken naar brandstof en raakten in tijdnood. Omdat het om 6 uur in de tropen ineens donker wordt – we waren ervoor gewaarschuwd – hadden we grote problemen toen we daarna op de terugweg naar Sanur in het volkomen pikkedonker terugreden.  

Onder: Voordat we in Jakarta Indonesie arriveerden maakten we een driedaagse “stop over” in Singapore. Ik was de naam vergeten maar op mijn dia teksten lees ik dat we daar verbleven in het York Hotel. Omdat onze kamer overbooked was kregen we maar liefst de bruidsuite. We waren echt in de wolken; dat weet ik nog wel, zo een grote luxe kamer met zelfs een privebar zagen we voor het eerst.Ik was zelfs zo enthousiast dat ik het tafereel aan de bar met mijn zelfontspanner kiekte. Zo te zien dronken we de op Schiphol gekochte taxvrije port.

Onder: De reusachtige slaapkamer van de York hotelkamer waar wij heel rustig in bed liggen. Bij het terugzien van deze foto moest ik toch wel even lachen. Omdat deze ook met de zelfontspanner is gemaakt moest ik snel na het nemen van de foto in bed duiken, maar was een paar keer te laat.Daarom moest het steeds opnieuw. De rustige indruk die deze foto uitstraalt is dus volkomen vals. 

Onder: Mary (31 jaar) op Kuta Beach aan de westkust van Bali. We zaten tussen de vele tientallen hippies uit de hele wereld op het strand naar de zee te staren. De beroemde zonsondergang van Kuta durfden we niet af te wachten in verband met de invallende totale duisternis na 6 uur s’avonds .

Onder: Hier rijden we in een Riksja door Singapore; het is de manier om de stad te verkennen, al geeft het af en toe, wanneer je een klucht op moet, een feodaal gevoel, als je de fietser daarbij hoort kreunen. Later begrepen we dat dit kreunen wordt overdreven om de fooi omhoog te krikken.We kregen met een van de Riksja fietsers ruzie. Hij had zeker 5 biertjes van ons gedronken na zijn fietsklus, en we gaven hem 10 dollar fooi. Hij werd zo woest dat hij die op de grond smeet; hij vond de fooi maar een fooitje. (was niet deze fietser)  

Onder: Hieronder lopen we gekleed in Sarongs langs tempels in Bali. We vonden dit zo prettig, dat we en paar sarongs kochten en thuis na de reis nog lange tijd in een Sarong rondliepen.  

Onder: In Bali speelde ik op de gamelan, met twee Balinezen. De Balinezen dachten dat ik een Molukker was, niet zozeer om mijn gamelanspel maar om mijn uiterlijk; daar snap ik nou niks van. 

Onder: Voor de afwisseling even deze foto hieronder. In sept 1982 maakten we een NCRV – TV special van de CD  ” Pictures of Moments” in de Franse Alpen in de buurt van Thones. Deze klus kenmerkte zich door de bijna onbegaanbare lokaties als gletsjers, bergwanden en ravijnen. Van ons werd gevraagd mee te helpen alle apparatuur naar de lokatie te dragen, en dat viel niet mee weet ik nog (zie onderste foto). De regisseur bedacht ook een fietswedstrijd. Ik meen me nog te herinneren deze gewonnen te hebben, of vergis ik me nou? Vlnr: Jan Tuijp, Jack Veerman, Jan Keizer, Annie Schilder, Thomas Tol, Cees Tol

Onder: Het keiharde bewijs! Hier is te zien dat het pad van een artiest -letterlijk- niet altijd over rozen gaat. Ook van ons werd verwacht dat we apperatuur naar de lokaties droegen, en dat was niet eens altijd zonder gevaar.  

Een tijdje geleden schreef ik hier een kritisch stukje over de Commissaris v/d Koningin van Noordholland, de pluchegeile groenlinkser Harry Borghouts, bijgenaamd de “commissariatenman”. Het doet me goed nu in de krant te lezen dat hij opstapt, na een relletje over declaraties zonder bonnetjes die hij had goedgekeurd. In de krant zegt Harry dat hij na 7 jaar geen plezier meer in zijn werk heeft. Ja ja, zo lust ik er ook nog wel een paar. Harry is op z’n Noordhollands gezegd gewoon uitgekakt, en heeft om nog te redden wat er te redden viel, zijn biezen moeten pakken !

De afgelopen week was ik vaak op vliegveld Lelystad voor rond, les en fotovluchten met de PH-BZN. Ook bezocht ik de hangaar van Bogaerds waar onze PH – BNK al geruime tijd staat. Er zijn in deze periode ingrijpende reparaties aan onze Bonanza BE33 verricht. Zoals een nieuwe propellor, een nieuwe brandstof tank, een nieuwe transponder, nieuwe vleugelbevestigingsbouten (vleugels er af) , nieuwe klepstoters en zuigers, en alle bouten van het intrekbare onderstel zijn vernieuwd. Hopelijk kan de kist in de loop van volgende week weer de lucht in. 

Afgelopen weekend vloog ik eerst met journaliste Monica de Bruyn over waterland. Monica maakte het interview met ondergetekende in het vakblad Europoortkringen. Daarna met Hans Vergeer en zijn twee dochters boven hun woonplaats Castricum en Egmond a.d Hoef. Hans Vergeer en zijn vrouw Carla ontmoetten we op onze Chios vakantie vorig jaar. Ter gelegenheid van zijn 60ste verjaardag kreeg Hans van zijn fam deze rondvlucht aangeboden. Leuk om ze weer eens te spreken. Van de gelegenheid maakte ik meteen gebruik om even over het door brand geteisterde duingebied bij Schoorl te vliegen. We hebben wat met dit gebied omdat we er vaak met onze kinderen en kleinkinderen naar het klimduin gingen en gaan. Eerlijk gezegd viel de brandschade me nogal mee, hoewel elke verbrande boom er een te veel is natuurlijk.

Onder: Dit is een panorama met op de voorgrond het dorpje Schoorl; in het midden het klimduin. De pijl wijst naar het omcirkelde gebied waar de brand heeft gewoed. Op de achtergrond de duinen met de Noordzee.

Onder: Hier een close up van het gebied waar de brand woedde. Zo te zien was het bluswater dichtbij.

Onder: Nu we er toch even waren, maakte ik ook maar eens een luchtfoto van het klimduin, waar ondergetekende net als veel andere vaders en opa’s talrijke zweetdruppeltjes heeft gemorst, tijdens het beklimmen ervan. Het was daarna altijd zoet rusten in een van de twee pannenkoekenrestaurants – op de foto goed zichtbaar –  aan de voet van de zandhoop 

Onder: In juli/aug 1981 waren we met BZN in het Griekse Corfu voor hoesfoto’s en een TV special, hier lunchten we op een van de werklokaties. vlnr Jack Veerman, op rug gezien Kees Tol, Jan Tuijp, Annie Schilder, Jan Keizer en Thomas Tol

Onder: Hier een lokatie waar we de clip van Hang on to a Dream van het album Friends opnamen, links staat cameraman Jan Huiskens met de Harriflex camera op de dolly, waarmee rijdende shots – in vaktaal “rijers” – gemaakt werden. Rechts staat fotograaf Pim Westerweel om foto’s te maken. Op de set Annie Jack en Thomas  

Onder: Dit is het shot van de foto hierboven vlnr Annie Jack en Thomas

Onder: In 1981 was er nog geen mobiele telefoon, dus waren we voor contact met het thuisfront op de telefooncel van het hotel aangewezen. Dat was soms een hele vervelende en langdurige wachtpartij. Sommige bandleden  – vooral Jan Keizer -, hadden kennelijk veel gespreksstof; er leek vaak geen einde aan te komen. Vlnr: Rob Huiskens (zoon van camera-echtpaar Jan en Rita Huiskens), Jan Huiskens, op rug gezien Dick de Boer, Cees Tol en geheel rechts Jan Keizer

Onder: Aan deze foto is te zien dat Jan Keizer klaar is voor het dagelijkse een half uur durende gesprek met zijn Marie. Jan nam altijd zijn biertje en zelfs een heel pakje sigaretten mee om de tijd in de telefooncel door te komen. Ga daar maar eens op wachten! Unieke foto trouwens, want Jan rookt niet meer en drinkt ook zeker geen bier meer. 

Onder: Op deze lokatie zijn veel TV beelden gemaakt, maar ook foto’s die op hoezen – zie onder deze foto – gebruikt zijn, en op andere manieren in de publiciteit zijn gekomen.Op het balkon waar we ook een fotoshoot maakten is Annie Schilder zichtbaar. In de tuin op de rug gezien Rita Huiskens die het geluid bij het maken van de clips verzorgde

Onder: Een van de foto’s uit een serie waaruit een hoesfoto gekozen werd. Deze foto werd op de trap van bovenstaande lokatie gemaakt

Onder: Op het balkon van deze lokatie maakte we ook een fotoshoot; hier zitten we even verveeld te wachten.En zo zaten we heel vaak en heel lang. Na het wachten in files heb ik het steeds op elkaar wachten tijdens fotoshoots op lokatie of in studio’s als de grootste irritatie tijdens mijn BZN bestaan gevonden.