BACK HOME

It’s good to be back home. Eerst genoten we van de heerlijke stoofaal die we van mijn broer Arie kregen, en zaterdagavond zaten we zelfs een uur lang voor de buis, en dan moet er dus iets bijzonders op TV te zien zijn. De nieuwste concertfilm van The Rolling Stones gemaakt door cineast Martin Scorsese van de concerten in het New Yorkse Beacon Theather begin nov 2006 werd op Ned 3 uitgezonden. Die had ik nog niet gezien. Ik heb altijd bij mezelf bespeurd “music from the heart” te prefereren boven “music from the brains”, en echt van muziek te kunnen genieten als deze a.h.w de drager is van pure emoties, zoals bij Griekse rembetica muziek en Portugese fado’s. Daarom had ik altijd al een zwak voor de muziek van de Stones, veel meer als van de Beatles bijvoorbeeld.  Echt en rauw tegenover in elkaar gevlochten en gepolijst. Maar wat worden die mannen oud zeg. Of ze zojuist van hun sarcofaag en mummieverpakking ontdaan zijn. Ik vond de beeldregistratie toch wat gladjes, en had graag nog wat meer achtergrond beelden gezien. De muziek loog er echter nog steeds niet om. Leuk was het interviewtje met Keith, waarin hem werd gezegd dat Ron Wood had gegrapt een betere  gitarist te zijn als de maestro zelf. “I know the truth”, zei Keith daarop lachend, ” apart van elkaar zijn we allebei beroerd, maar samen kunnen we wel wat” 

Verder vandaag even eens een pagina uit ons dikke familiealbum.

Onder: Mary’s moeder (85) – links met de kleine Mary- , zei bij het vernemen van de naam van haar jongste achterkleindochter Mary heel trots :”Die naam heb ik toch maar mooi bedacht he “,  en gelijk had ze. Mijn moeder (85)  – rechts – heeft haar achterkleinkinderen Nico en Mary op schoot. Moeder, die nog steeds zelfstandig woont heeft inmiddels 89 kids, kleinkids en achterkleinkids. De foto’s werden door mijn zoon Kees gemaakt  

Thuisgekomen van onze laatste trip besloten we, om – indien de kinderen thuis en vrij waren – dinsdag met kleinkids Thijs en Sophie, en a.s donderdag met Jan, Kees en Tim op pad te gaan. A.s vrijdag staat er een vrij uitgebreid vlieglesprogramma in Lelystad op het programma. Een druk weekje dus. Gisteren togen we met Thijs en Sophie naar de attractiepark “De Goudvis” in St Maartenszee, tussen Alkmaar en Den Helder, waar we een paar weken terug met Jan Kees en Tim waren. We zijn inmiddels in de meeste attractieparken in Noordholland geweest en deze was ons heel goed bevallen. Ook Sophie en Thijs vonden het fantastisch, en wilden eigenlijk niet helemaal niet meer weg vanmiddag.

Onder: Op de onderstaande foto maakt Sophie een heel gracieuze sprong op de buitentrampoline 

Onder: Links heb ik de “schommeldienst”. De kids kunnen zelf ook wel in beweging komen maar hebben liever dat wij duwen. Ze willen dan zgn “Ultra Super Megaatjes” beleven. Hierbij gaan ze bijna door het bovenste punt heen; een uitvinding van neefjes Jan en Kees. Rechts is Mary bezig met de schoenen die continue uit en dan weer aan moeten. Een dagje uit is voor Sophie  pas een dagje uit als er poffertjes of pannenkoeken aan te pas komen. Zo ook gister dus- linksonder- . 

Onder: Mooie foto van Sophie vind ik zelf. Voor de fotofreaks: Ingeflitst en met Sophie  – die hier redelijk snel beweegt- ,meebewogen. Thijs, die thuis elke middag nog een uiltje knapt, kon zijn dutje nog niet missen. Hier ligt ie compleet uitgeteld met z’n onafscheidelijke Flip en zijn flesje in zijn karretje tegen de slaap te vechten.

 Onder: Een leuk plaatje dat ik van ze maakte in de plastic olifant glijbaan. Sophie regisseert dit soort tafereeltjes meer en meer, ze zet eerst haar broertje Thijs dan even goed neer, en neemt daarna zelf een bijna professionele houding aan. Ook vraagt ze me steeds om de gemaakte foto’s te mogen zien!! Waar moet dat heen?

 Zojuist zie een mailtje dat ik gisteren kreeg van Jan Keizer, met de uitgenodigind om a.s vrijdag om half 1 aanwezig te zijn bij de release van de nieuwste solo CD van Jan, genaamd Chords of Life. Daar kan ik dus helaas niet bij zijn, want vrijdag is een drukke vlieglesdag. Uiteraard zal ik Jan van me laten horen en hem er geluk en succes mee wensen.

URLAUB AM WEINGUT

Voordat we het verslag van onze reis hervatten eerst nog even wat plaatjes van de “Steijermark”.  Foto’s gemaakt tijdens de rit over de beroemde en mooie Sudsteierischen Weinstrasse die wij met de Vespa’s van het hotel reden. Deze route loopt voor een groot deel langs de Sloveense grens. Dit gebied is na de ontsluiting en opheffing van de grenzen met Slovenie toeristisch en economisch enorm opgebloeid.

Onder: Grappig is dat de grens tussen Oostenrijk en Slovenie voor een deel dwars over een weg loopt; je overschrijdt daarbij tientallen keren de grens tussen deze twee landen. Linksonder geeft het bord aan dat 400 mtr lang, rechts van de weg Slovenie ligt en rechtsonder zien we het ronde teken met rechts ervan Slovenie en links Oostenrijk; dit ronde teken ligt dan weer eens links en dan weer rechts op de weg; een vreemde sitiuatie.

Onder: Hier met Vespa in de buurt van de Sloveense grensovergang; door de continue grensoverschrijdingen was de helm links op de weg wel en rechts op de weg niet verplicht – linksonder op de foto nu dus even wel met helm – zijn we in de buurt van het terras waar we het peper en zout stelletje van rechtsonder op de foto fotografeerden. Het grappige daarvan is dat het mannetje met zout strooit en het vrouwtje voor de peper zorgt; wat heeft de ontwerper hiertoe bewogen. Vreemd, vooral als men er bij bedenkt dat het mannetje twee gaatjes, en het vrouwtje maar een gaatje heeft. Onnatuurlijk! Wat kan iemand hiermee bedoelen?

Onder: Tijdens onze Vespatrip door de Steiermark zagen we het linksonderstaande bord. Uiteraard namen we er een kijkje. Een expert aldaar vertelde ons het volgende. Vroeger kwamen veel beren voor in de provincie Wien, maar ook in het grensgebied tussen Slovenie en Oostenrijk. Af en toe wordt er nog wel eens een beer afgeschoten gevonden, maar soms ook wel opgepakt. Deze beren worden in een soort opvangcentrum voor beren ondergebracht. De man vertelde ons dat deze beren absoluut ongevaarlijk zijn voor mensen; het zijn min of meer knuffelberen zei hij. An me hoela zeg ik dan maar…Waartoe dienen dan de kolossale dikke stalen tralies en ijzeren en betonnen afschermingen? De beren maakten op mij geenszins de indruk mij te willen knuffelen; integendeel. Maar wel zielig voor die prachtige dieren om zo gevangen te moeten zitten.

Onder: Voor ons vertrek uit de Steiermark nog een laatste vanaf mijn Vespa genomen foto van een Weingut/hotel, pittoresk gelegen tussen de wijnbergen.

Na ons verblijf in Kreuzwirt in de Zuidoostenrijkse Steijermark begaven we ons naar 366 kilometer noorwestelijker nabij Kitzbuhel gelegen Oostenrijkse Erpfendorf. We komen hier de laatste tijd zo vaak in hotel ” Der Larchenhof ” – een van de mooiste hotels van Oostenrijk –  dat we de er de status van “stamgasten” hebben verworven. Mijn broer Cor en zijn vrouw Aaf waren er een half uur voor ons gearriveerd. Ze wisten niet dat wij er ook geboekt hadden. Toen ze  bij de receptie hoorden dat er nog een Tuijp uit Volendam was, dachten ze van mijn broer Arie die ook zou komen. Even later begrepen ze dat wij het moesten zijn, want Arie begint met een A en niet met een J.

DE PETTEN

Onder: We hadden thuis een groot gezin met 8 jongens en 3 meiden; 11 kids dus. Ons gezin heette in het dorp De Petten, waarvan ik de oudste ben, daarom noem ik mijn broers vaak nog schertsend “broertje”. Hier ben ik met mijn “broertje” Cor in het zwembad van Der Larchenhof in Erpfendorf aan het watertrappelen; daar was al een hele tijd niets van gekomen.

Mijn broer Cor is bekend van Tuijp’s Tegels, Keukens en Sanitair; met vele grote vestigingen in het hele land. Hij heeft zijn zaakjes onlangs bijna allemaal van de hand gedaan, en is nu ook een beetje aan het pensioneren samen met zijn vrouw Aaf. Cor woont naast mijn neef Evert Mooijer in een mooie villa die je links ziet als je Volendam binnen komt rijden. Elk jaar voert hij met mijn neef een strijd wie de meest extravagante kerstverlichting in zijn tuin heeft. Het inzetten van levende versierde rendieren wordt daarbij niet geschuwd!

Onder: Samen met Cor en een Volendams stel dat ook in ons het hotel logeerde, liep ik de Griesbachklamm, een vanuit het hotel vertrekkende kronkelige wandelroute in een diepe bergkloof; het viel mij op dat de tegenwoordig goed getrainde Cor hierbij al snel de leiding nam en tot vele barre kunstjes in staat was, zie foto’s van berg en plankacrobatiek boven. Ook leidde hij het jonge Volendamse stel langs glibberige plankiers en steile rotswanden naar veilige plaatsen – zie Cor nonchalant poserend in moeilijke omstandigheden linksonder –

DE “DRUMMEN”

Onder: Wij woonden vroeger met ons grote gezin thuis in de Dr Weverstraat in Volendam op nr 24. Op nr 12, dus 5 huizen verder, woonde de nog grotere familie Bont, bijgenaamd de “Drummen” van “de Bruine en Trijn Drum”. Trijn, – moeder Drum – heb ik nog steeds op mijn netvlies, zij was een hele lieve vrouw die helaas veel te jong temidden van haar talrijke kroost gestorven is. De Bruine, haar weduwnaar, moest het toen in moeilijke omstandigheden alleen met zijn grote gezin zien te redden. En dat is hem fantastisch gelukt. Wij hadden iets met elkaar, de Petten – onze bijnaam – en de Drummen. Misschien wel door onze gezamenlijke barre strijd om  het dagelijks bestaan. Om in leven te blijven pelden we als thuiswerk namelijk garnalen, veel garnalen, heel veel garnalen !! Al viel er maar twee kilo garnalen in Volendam te verdelen, die kwamen dan bij de Drummen en Petten op tafel.

Onder: De Drummen hadden 13 kinderen, waarmee wij – de Petten – nu nog steeds een bijzondere band hebben. Zoals Jan Drum die nog altijd onze electricien is, en Jaap Drum de bekende gitaarspelende dorpsonderwijzer. Toen wij in hotel Der Larchenhof een Volendams stel ontmoeten waarbij de dame, Diane Bont, een dochter van Jaap Bont Drum bleek te zijn, kreeg ik bijna een shock toen ik haar goed zag. Daar keek ik regelrecht in de ogen en de zachte gelaatsuitdrukking van wijlen Trijn Drum, haar Oma dus. Hoe is het mogelijk? Twee generaties later, zo exact hetzelfde. Tijdens de wandeling door de Griesbachklamm heb ik onderstaande foto van de 18 weken zwangere Diane en haar man Frank Tol (huisschilder) gemaakt. Opa Drum de “Bruine” had er destijds toch een heel goed oog voor, want zo mooi moet Trijn Drum er in haar verkeringsjaren ook uit hebben gezien.

Onder: Inmiddels was ook mijn broertje Arie en zijn vrouw Yvette in Der Larchenhof gearriveerd. Arie  heeft een eigen stucadoorsbedrijf genaamde “De Stucpet” . Arie en Yvette zijn getrainde wandelaars, onlangs liepen ze nog de 4 daagse van Nijmegen. Samen met een Oostenrijkse schone gingen de drie broers op de foto vlnr: Jan, broer Arie , de dame en broertje Cor. Nu ik deze foto goed bekijk zie ik dat de dame tussen Arie en Cor haar tong uitsteekt. Naar ons? Waar is dat goed voor?

Onder: Het werd heel gezellig in Der Larchenhof, linksonder Yvette vrouw van Arie en in het midden Aaf vrouw van Cor. Op de foto rechtsonder zijn Cor en Aaf weer huiswaarts en zijn onze Oostenrijkse vrienden uit Saalbach bij ons aangeschoven. Vlnr Max, Mary, Jan ,Christle, Yvette en Arie. Max had een paar liter zelfgemaakte schnaps als kado meegebracht en Christle een zelfgemaakte Tulband, die nog verpakt op tafel staat. 

Onder: Samen met Arie en Yvette liepen we eerst de Griesbachklamm en later de “Hasslerschlucht”, een door de stromende regen enigszins moeilijk begaanbare bergsleuf tussen Erpfendorf en Waidring. Het was echt wel even afzien. Er moesten behoorlijk wat gladde, steile en dus moelijkere passages genomen worden. Hier ondergetekende in actie samen met schoonzus Yvette. De wandelervaring van Arie en Yvette kwam ze hier goed van pas.  

Onder: Uit Oostenrijk wegrijdend, genoten we nog even van de vele traditionele weelderig bloeiende bloembakken aan bijna alle huizen. De bewoners maken hier echt veel werk van, op geld en vooral tijd wordt niet gekeken. Het resultaat is echter betoverend, zoals hier in de buurt van de Walchsee gefotografeerd. Dag mooi Oostenrijk, snif snif snif……….