Onder: Vanaf een bruggetje maakte ik dit sfeerplaatje in het fotogenieke Venetie, waar hier en daar een gondel ligt aangemeerd, net zoals bij ons een auto geparkeerd staat. Door al het water kan je hier zelfs toeristloze foto’s maken, ook de gondel is daarvoor een mooie postitie trouwens.
We hadden een klein hotelletje gevonden in de buurt van het vakantiepark waar onze Sander en zijn gezin zaten. Vanaf de straat leek het een rommelig tentje, maar het bleek een echte voltreffer. Het was nl. tevens een vinotheek, en hautte cuisine restaurant met een zeer uitgebreide wijnkaart waarop zelfs de allerbeste Italiaanse wijnen niet ontbraken. Wij dronken er o.a een voortreffelijke Amarone della Valpolicella Costasera. Het was smikkelen en smullen geblazen; we hebben de kok zelfs gevraagd even met ons op de foto te gaan.
Onder: Linksonder het hotel/restaurant/vinotheek waar we tijdens de warme avonden op het terras dineerden, rechts tussen ons de wonderkok die letterlijk en figuurlijk de mooiste gerechten uit zijn hoge hoed toverde
Godfried Bomans zei het al: “een klein kind dat zelf naar bed wil is waarschijnlijk ziek”. Dat was ook onze gedachte bij kleinzoon Jan; hij maakte geen fitte indruk. Inmiddels is Sander met hem naar de dokter geweest, die medicijnen heeft voorgeschreven. Hopelijk gaat het nu beter. Overigens gaat Sander met zijn gezin vanavond weer naar huis; de vakantie zit erop. Ze hebben het fantastisch gehad, en willen volgend jaar weer naar dezelfde plek. Na het afscheid van zoon Sander en zijn gezin, en een kleine studie van het weer in midden Europa, besloten we af te reizen naar het plekje Velden aan de Wörthersee in de zuid – Oostenrijkse provincie Karinthië. Via de VVV aldaar konden we eenvoudig een kamer boeken in een van de vele aan het meer gelegen hotels.
Onder: In afwachting van het ontbijt op het terras van het hotel in Velden aan de prachtige Oostenrijkse Wörthersee
Je ziet hier in Velden voornamelijk de wat ouderen, maar toch ook wel jongelui. Gezinnen met kinderen kom je hier niet veel tegen. Wellicht noodgedwongen, want de hotels aan de boulevard van het mondaine Velden zijn over het algemeen peperduur.
Onder: Sfeerplaatjes vanaf de Oostenrijkse Wörthersee, de – peperdure – hotels hebben allemaal een grasveld als zonneterras grenzend aan het water. Zwemmen doet men in het meer. Het buitenbad ontbreekt daarom vaak. Er zit echter heel veel vis zoals saibling en forel in het water – zichtbaar – , je krijgt daardoor een beetje het gevoel alsof je in een aquarium zwemt
Onder: Het lijkt heel wat, maar deze gehuurde boot ging wellicht uit veiligheidsoverwegingen “vol gas” maar 4 km per uur. Dit haalt ondanks het mooie uitzicht de lol er wel een (klein) beetje van af.
Velden heeft voor ons een speciale klank omdat de ouders van mijn vrouw Mary er van 1950 tot 1967 elk jaar naar toe op vakantie gingen. Mary en haar zus Jantien mochten de laatste keer – Mary was toen 17 jaar – ook mee. Mijn schoonouders overnachtten al die jaren bij de fam. Gasser in het plaatsje Drau aan de rivier de Drau. Overdag vermaakten ze zich dan in Velden, en s’avonds zaten ze dan met de familie Gasser in de keuken wat te kletsen, zo ging dat in die tijd. Ik kreeg destijds mijn eerst ansichtkaart van Mary die daar geschreven was. Mary en ik besloten als een soort van “sentimental journey” vanuit Velden naar het 7 km verderop gelegen Drau te fietsen en te kijken of daar nog wat van terug te zien was. Door de flinke heuvels in het traject moest ik onderweg vaak aan die bikkels uit de Tour de France denken. Maar het zweten werd beloond. Een oudere bewoonster van Drau wist ons het huis van de fam Gasser aan te wijzen; de Gassers waren er al lang niet meer, allebei overleden. We konden beter niet aan bellen zei ze erbij; het huis was nu met schotten afgeschermd, de huidige bewoners hebben veel grote honden en weten niets van de Gassers”. Op advies van de bewoonster reden we naar de andere kant van de rivier vanwaar we een beter uitzicht op het huis hadden. En inderdaad, Mary zag nog de veranda waar ze als 17 jarig meisje op stond te kijken naar de rivier. Het is heel gek om zo ver van huis met zo’n stille getuige van je verre verleden geconfronteerd te worden.We waren er even stil van.
Onder: Op fietsen van het hotel reden we van Velden naar Drau. Een vermoeiende maar schitterende rit. In Drau zagen we – geheel rechtsonder op de foto – het huis waar Mary als 17 jarig meisje met haar ouders logeerde bij de fam Gasser – zie tekst hierboven-.
Onder: Het is prettig vertoeven op een van de vele hotelterrassen aan de boulevard, waar men tot laat in de avond nog heel gezellig en lekker kan smikkelen. Hieronder links – met torentjes – het befaamde Schloss hotel van Velden in de avondsfeer. Op het aan het water gelegen terras van dit hotel gebruikten wij de lunch. In een woord : super!
