We hadden een klein hotelletje gevonden in de buurt van het vakantiepark waar onze Sander en zijn gezin zaten. Vanaf de straat leek het een rommelig tentje, maar het bleek een echte voltreffer. Het was nl. tevens een vinotheek, en hautte cuisine restaurant met een zeer uitgebreide wijnkaart waarop zelfs de allerbeste Italiaanse wijnen niet ontbraken. Wij dronken er o.a een voortreffelijke Amarone della Valpolicella Costasera. Het was smikkelen en smullen geblazen; we hebben de kok zelfs gevraagd even met ons op de foto te gaan.

Onder: Linksonder het hotel/restaurant/vinotheek waar we tijdens de warme avonden op het terras dineerden, rechts tussen ons de wonderkok die letterlijk en figuurlijk de mooiste gerechten uit zijn hoge hoed toverde 

Godfried Bomans zei het al: “een klein kind dat zelf naar bed wil is waarschijnlijk ziek”. Dat was ook onze gedachte bij kleinzoon Jan; hij maakte geen fitte indruk. Inmiddels is Sander met hem naar de dokter geweest, die medicijnen heeft voorgeschreven. Hopelijk gaat het nu beter. Overigens gaat Sander met zijn gezin vanavond weer naar huis; de vakantie zit erop. Ze hebben het fantastisch gehad, en willen volgend jaar weer naar dezelfde plek. Na het afscheid van zoon Sander en zijn gezin, en een kleine studie van het weer in midden Europa,  besloten we  af te reizen naar het plekje Velden aan de Wörthersee  in de zuid – Oostenrijkse provincie Karinthië. Via de VVV aldaar  konden we eenvoudig een kamer boeken in een van de vele aan het meer gelegen hotels.

Onder: In afwachting van het ontbijt op het terras van het hotel in Velden aan de prachtige Oostenrijkse Wörthersee

Je ziet hier in Velden voornamelijk de wat ouderen, maar toch ook wel jongelui. Gezinnen met kinderen kom je hier niet veel tegen. Wellicht noodgedwongen, want de hotels aan de boulevard van het mondaine Velden zijn over het algemeen peperduur.

Onder: Sfeerplaatjes vanaf de Oostenrijkse Wörthersee, de – peperdure – hotels hebben allemaal een grasveld als zonneterras grenzend aan het water. Zwemmen doet men in het meer. Het buitenbad ontbreekt daarom vaak. Er zit echter heel veel vis zoals saibling en forel in het water – zichtbaar – , je krijgt daardoor een beetje het gevoel alsof je in een aquarium zwemt  

Onder: Het lijkt heel wat, maar deze gehuurde boot ging wellicht uit veiligheidsoverwegingen “vol gas” maar  4 km per uur. Dit haalt ondanks het mooie uitzicht de lol er wel een (klein) beetje van af.

Velden heeft voor ons een speciale klank omdat de ouders van mijn vrouw Mary er van 1950 tot 1967 elk jaar naar toe op vakantie gingen. Mary en haar zus Jantien mochten de laatste keer – Mary was toen 17 jaar – ook mee. Mijn schoonouders overnachtten al die jaren bij de fam. Gasser in het plaatsje Drau aan de rivier de Drau. Overdag vermaakten ze zich dan in Velden, en s’avonds zaten ze dan met de familie Gasser in de keuken wat te kletsen,  zo ging dat in die tijd. Ik kreeg destijds mijn eerst ansichtkaart van Mary die daar geschreven was. Mary en ik besloten als een soort van “sentimental journey” vanuit Velden naar het 7 km verderop gelegen Drau te fietsen en te kijken of daar nog wat van terug te zien was. Door de flinke heuvels in het traject moest ik onderweg vaak aan die bikkels uit de Tour de France denken. Maar het zweten werd beloond. Een oudere bewoonster van Drau wist ons het huis van de fam Gasser aan te wijzen; de Gassers waren er al lang niet meer, allebei overleden. We konden beter niet aan bellen zei ze erbij; het huis was nu met schotten afgeschermd, de huidige bewoners hebben veel grote honden en weten niets van de Gassers”. Op advies van de bewoonster reden we naar de andere kant van de rivier vanwaar we een beter uitzicht op het huis hadden.  En inderdaad, Mary zag nog de veranda waar ze als 17 jarig meisje op stond te kijken naar de rivier. Het is heel gek om zo ver van huis met zo’n stille getuige van je verre verleden geconfronteerd te worden.We waren er even stil van.

Onder: Op fietsen van het hotel reden we van Velden naar Drau. Een vermoeiende maar schitterende rit. In Drau zagen we – geheel rechtsonder op de foto – het huis waar Mary als 17 jarig meisje met haar ouders logeerde bij de fam Gasser – zie tekst hierboven-.          

Onder: Het is prettig vertoeven op een van de vele hotelterrassen aan de boulevard, waar men tot laat in de avond nog heel gezellig en lekker kan smikkelen. Hieronder links – met torentjes – het befaamde Schloss hotel van Velden in de avondsfeer. Op het aan het water gelegen terras van dit hotel gebruikten wij de lunch. In een woord : super!

We hadden voor deze zonne-trip onderweg het plan opgevat om als eerste etappeplaats Bardolino aan het Italiaanse Gardameer aan te doen. Er langs rijdend bleek het er zo druk dat we nabij de opera stad Verona besloten af te buigen naar Venetië, waar het gezin van onze zoon Sander aan de Adriatische kust in een recreatiebungalowpark verbleef. Omdat we niet zeker wisten hoe alles zou lopen hadden we Sander en Tamara niets verteld over onze mogelijke komst. Nadat we in de buurt al snel een heel knus hotelletje gevonden hadden, signaleerden we Sander en zijn gezin op de midgetgolfbaan, en bleven stoïcijns op 15 mtr afstand aan de buitenkant van het hek staan kijken. Ineens zag Tamara ons, maar tegelijkertijd besefte ze dat wij het niet konden zijn omdat we thuis waren. “Daar staat een vrouw bij het hek die precies op je moeder lijkt”, zei ze tegen Sander waarop onze eigen zoon ons ook heel verward aanstaarde.  Ze wisten zich allebei geen raad met deze gekke situatie, en als Mary niet in lachen was uitgebarsten hadden we waarschijnlijk gewoon weer weg kunnen gaan.  De moraal van dit verhaal: het gezegde: “Je gelooft je eigen ogen niet” kan soms echt waar zijn.

Onder: Bij het afscheid nemen van onze kids op de veranda van de knusse vakantiewoning van het gezin van Sander en Tamara in de buurt van Venetie aan de Adriatische kust. Jan en Kees hielden even de wacht. Pa kwam hier net uit de douche en Tim sliep al, terwijl Tamara naar de winkel was. 

De volgende dag hadden Sander en zijn gezin afgesproken bij vrienden in een ander recreatiepark in de buurt en togen wij naar Venetië, waar we heel vroeger al eens geweest waren. Een toeristisch circus dat zijn weerga niet kent. Er zijn maar weinig plaatsen op aarde met zo’n toeristische impact als Venetië      

Alles is hier “over the top”, ook de prijzen; je betaalt zelfs een bedrag voor het gebruik van je stoel, je tafel, en op je rekening staan ook allerlei soorten belastingen. Voor een lauw flesje bier op een doodgewoon terrasje betaal je bijvoorbeeld al gauw 14 tot 15 euro. Diefstal! Het zijn gewoon laaien lichters die Venetianen

Onder: Wellicht mede door de financiële crisis krijgt het gelegitimeerde oplichtersgilde van Venetie nu eindelijk eens een koekje van eigen deeg! Op het peperdure San Marco plein waar een flesje bier in de buurt van het orkestje wel 25 euro kan kosten zijn alle tafeltjes leeg en verlaten- rechtsboven- . Een gek gezicht. Terwijl pal naast deze decadente terrasjes – linksboven en rechtsonder – vele toeristen staande of op de grond zittend, even snel de honger met de meegenomen etenswaren wegslokken. Zelfs de cellist van het orkestje waar slechts een tiental mensen voor zit ziet het niet meer zitten en valt in slaap. – linksonder- 

Onder: Tijdens ons eerste bezoek aan Venetie hadden we niet in de gondel gevaren; hoewel we er nog steeds zeer twijfelachtig tegenover stonden besloten we uit nieuwsgierigheid en voor de foto’s het nu maar eens te doen. De eerst gondolier vroeg zonder zijn gezicht te vertrekken 120 euro voor een half uur. We hebben hem voor gek verklaard! Daar komt nog bij dat ik die malafide Venetianen er van verdenk een klein fluistermotortje onder de gondel te hebben gemonteerd zodat het gondelvaren ze geen enkele moeite kost. Uiteindelijk konden we voor 80 euro zo’n 35 minuten de gondel in. Het moet gezegd, dit is de manier om Venetie te zien, het was de moeite meer dan waard. Een bijna onwerkelijke wereld glijdt in kanalen tussen huizen en onder bruggetjes door aan je voorbij.

Onder: Hier de toch wel ongebruikelijke ingang van het vermaarde Metropole hotel. Diepte van het water bedraagt hier 2 meter.

Onder: Hier varen we op het Grande Canal, met op de achtergrond de beroemde Rialtobrug, gefotgrafeerd door onze gondolier die vertelde na al die jaren  bijna vakfotograaf geworden te zijn, door alle foto’s die hij zo al genomen heeft.

Onder: De Gondolier tijdens onze vaart aan het werk in het Grande Canal, dit is natuurlijk HET plaatje dat je in Venetie geschoten moet hebben. Het is een open deur, maar het blijft toch wel heel mooi ! Bovendien; de gondolier moet maar wel even zo uitgebalanceerd tegen de achtergrond voor de lens komen.

Onder: Het traditionele gezang van de gondolier is ons gelukkig bespaard gebleven. Wel kom je gondoliers tegen van passerende gondels die voor de grap de gekste capriolen uithalen; deze uitslover kukelde daarbij bijna het water in.

Onder: Staande op de beroemde Rialtobrug heb je een geweldig uitzicht op Venetie.

Onder: De andere zijde van de Rialtobrug trakteert je op dit schitterende uitzicht over het Grande Canal.De foto werd laat in de namiddag bij laagstaand tegenlicht genomen. Het licht komt als het ware aan de achterzijde het Canal binnen. Venetie is welliswaar heel toeristisch, maar toch echt ook adembenemend mooi, zoals je op deze prent kan zien.