Maandelijks archief: maart 2009

Dit bericht werd geplaatst in journaal op door .

Maandag: naar de school op Waya Sewa en naar Yalobi Village

Een reactie plaatsen

Onder: Maandagmiddag 2 mrt j.l koersten we naar het Waya Sewa Island, en maakten er een strandlanding om de Nemara Village School te bezoeken. Je vaart dan tegen zo’n strandje aan; in het begin dacht ik dat dit omwille van de toeristen gedaan werd , maar later begreep ik dat dit echt de enige manier is om zon plek te bereiken.

Op deze school zitten120 kinderen uit de 4 dorpjes op het eiland vanaf 6 jaar ; tevens logeren ze er van maandagochtend tot vrijdagavond.Het is voor ons onbegrijpelijk dat de kinderen en de onderwijzers in deze onbeschrijflijke hitte en vochtigheid kunnen werken. De purser van ons schip had ons voor het bezoek al uitgelegd dat de staat per jaar 36 FD (18 euro) per kind aan scholen betaalt; en dat elke dollar hier dus heel welkom is.

Onder: Terwijl ons groepje  badend in het zweet, onder een afdak zittend toekeek, zongen en dansten de kinderen onder de moordende zon dat het een lieve lust was. Het was aandoenlijk om te zien, maar voor een goed doel; hun eigen school. Rechtsonder is te zien dat in elk geval de schooltandarts het af heeft laten weten.

Onder: Deze kinderen leren hele andere spelletjes dan onze kids

Onder: De kinderen nodigden ons  daarna enthousiast uit om in hun klas te komen kijken en lieten ons trots hun werkstukken zien. Prachtig natuurlijk, en in vergelijking met hun woonhuisjes is de school een paleis, mede dankzij de spaarzame toeristendollars, maar wij konden amper een woord uitbrengen, we waren bijna in een shock door de erbarmelijke accomodatie in en buiten de klaslokalen, die in niets lijkt op de riante en modern uitgeruste lesruimtes van onze eigen kleinkinderen.

Onder: wachtend op het landingsvaartuig zagen we op het strand deze jongens de schoolpannen schoonschuren met zand , en graaiden andere boys wat coconuts voor ons uit een boom!

Onder: Het bezoek maakte grote indruk op ons allemaal,  in het landingsvaartuig, waarop we hier aan boord gaan,  terug naar ons cruiseschip was het heel stil!

S’avonds koersten we naar de zuidpunt van Waya Island voor een bezoek aan Yalobi Village, met ongeveer  200 inwoners.

Onder: Op het strand van Yalobi Village maakten we een Kava ritueel , een Lovo maaltijd en een “Meke” mee; maar eerst werden we omhangen met door de kinderen gemaakte bloemenkransjes. Omdat we ons aan de kledingvoorschriften wilden houden – geen blote schouders, armen en benen, hadden we het extra warm.

Een bezoek aan Yalobi Village is vrij uniek; Captain Cook Cruises is de enige reisorganisatie die er met de plaatselijke Chief afspraken heeft gemaakt om er te mogen komen met bezoekers. We werden er vriendelijk begroet middels een “Sevusevu”  een welkomstceremonie, tijdens welke niet gefotografeerd mag worden. Hierbij zaten de Chief van het dorp en een aantal dorpsoudsten op een mat van 5 x 5 meter, samen met de Kapitein en de Purser van ons Cruiseschip die daartoe verplicht  in een sarong gekleed gingen. Tijdens wat vreemd gebrabbel en handengeklap werd de Kava – een soort drug- bereid en ingewijd. Kava is de drank waar alles om draait in Fiji. Het is het in water opgeloste poeder van een gedroogde gemalen soort peperplant. Iedereen drinkt het, op elke gewenst moment van de dag, je wordt er een beetje high, maar ook loom van. Men zit om de volle hoofdbowl waaruit de leider met zijn blote handen steeds kleine bowltjes lepelt en aan de op de mat zittende deelnemers uitdeelt.

Onder: Linksboven krijgt op de plek waar net de Kapitein en de Purser zaten, tijdens de ceremonie, een dame van onze groep een kleine bowl Kava- hetschip op de achtergrond is ons cruiseschip -; rechtsboven is te zien hoe de Chief met zijn handen in de Kava roert; linksonder: hier komt het vlees in het gevlochten riet vanaf de earthoven en kijk rechtsonder eens hoe mooi dit er dan uitziet! 

 

Onder: Linksboven de Captain(R) en Purser(L) met dames van het reisbureau Captain Cook Travel. Rechtsboven: Tijdens het feest wordt zittend op de mat gespeeld, gezongen en vooral veel Kava gedronken; de Fijijanen zijn zeer overigens muzikale mensen.Op de foto is mooi nog ons landingsvaartuig en het cruiseschip dat voor anker ligt te zien. Linksonder wordt de Lovo maaltijd van de hierbovenstaande foto opgediend. Het in ter plekke gevlochten rieten tassen verpakt vlees en groenten dat op een smeulende hoop kokosnoten in een gat in de grond wordt gaar gestoofd smaakte perfect!  In deze zwoele en gezellige sfeer bij sunset zaten we daar aan een Nieuw Zeelands wijntje dicht bij dat strand, met de village bewoners te praten.

Voor we weer vertrokken werden we verrast met een “Meke” waarbij de dorpsbewoners ter afscheid hun mooiste liederen zongen. Hieronder de voor ons inmiddels bekende “Fiji Farewell song” . We hebben dit prachtige lied nu al vaak gehoord, maar deze keer bij al die lieve mensen, daar op dat warme strand bij het flauwe licht van een paar kleine  lampjes  – aangesloten op het door onze bemanning meegenomen dieselaggregaatje – kregen we er bijna een brok in de keel van. Het was een fantastische avond die we, – alweer, – nooit meer zullen vergeten.

Onder: Heel emotioneel was de afscheidsceremonie, bij het schaarse licht uit het aggregaat en de lampen van onze boot ( op de achtergrond te zien) Even later moesten we – wankelend van de kava en de wijn – door het water wadend weer naar het landingsvaartuig om in het cruiseschip – rechtsonder-  te komen, waar het tot in de kleine uurtjes nog heel gezellig werd rond de Kava bowl. Wij hebben nog nooit eerder zo’n vreemd maar gezellig feestje meegemaakt op zo’n bijzondere lokatie

   

Dit bericht werd geplaatst in journaal op door .

Zondag j.l naar de kerk op Nalauwaki Village

Een reactie plaatsen

Het werd zondag, en steeds gezelliger aan boord van ons kleine cruiseship; wellicht ook omdat we maar met een hele kleine, “neutjes” minded groep waren. Er werd aan boord in het zwembad, of aan een strandje gezommen, en op het zonnedek was het heerlijk toeven als het schip voer, want als het vaarwindje ontbrak was het op dek niet uit te houden. Het eten bleek een ware tractatie en s’avonds leek het wel of iedere passagier streed om de eer als laatste het licht te doen.

Onder 3 x: Het eten was voortreffelijk, hier bijvoorbeeld een lunch die op het zonnedek geserveerd werd, de Tuipjes waren tijdens het varen door dit prachtige decor vaak bij het zwembad of  ophet zonnedek te vinden .

Onder: We hadden gezellige en kleurrijke medepassagiers waarvan hieronder een paar. Het meest viel op de Australische vrouw in het midden die samen met haar 22 jarige dochter meereisde en vooral dronk. Vanaf 10 uur elke morgen liepen deze twee continue en overal met elk 2 blikjes bier rond. Vooral als je staande in de zee drinkt merk je daar het voordeel van: je hoeft dan niet meteen al na 1 biertje terug naar de bar. Ze werden er overigens niet dronken van; die pret was ons niet gegund!

Onder: het was opvallend en grappig om te zien hoe verschillend de Fiji-janen van de reisorganisatie Captain Cook, die ook eens op reis waren, en de andere passagiers (meest Australische) zich in het water gedroegen, links op de foto’s de Fijijanen die gekleed zwommen. ( uit respect antwoordden ze mij desgevraagd, maar waarvoor werd mij niet duidelijk) en rechts daarvan het groepje overwegend Australiers die ook in het water het bier rijkelijk tot zich namen.

We gingen meerdere keren voor anker om te snorkelen op prachtige koraalriffen, te duiken, te zwemmen of een village te bezoeken. Op het cruiseschip stapten we heel makkelijk aan boord van de landingsboot, die middels een vernuftig takelsysteem inclusief passagiers, het water in, en weer terug aan boord kon worden gehesen. Het aan land gaan was elke keer een natte bedoening, de eilandjes en de villages hebben geen haven of aanlegsteiger. De landing op het strand is de enige mogelijkheid, en vanwege de aanwezigheid van riffen kan dit alleen met ondiepe landingsboten. We waren op Tivua Island, waar je in 6 minuten omheen kon lopen langs het strand en o.a op het eveneens onbewoonde en maagdelijke Sacred Island met een “bountystrand” Steeds gingen er 3 bemanningsleden mee op elk strandje met de bar met ijskoude drankjes, wat een wereld!

Onder: Landen op palmstrandjes, en koraalriffen, snorkelen en zwemmen. De dive master en snorkelleraar Matt -linksboven- was geen overbodige luxe aan boord. Dat ondervond de beeldschone Fijijaanse meereizende reisagente rechtsboven, ze gaf de strijd na een half uur waterhappen op, en kwam geheel ontdaan,- maar wel gekleed,- uit het water. Wij maakten prachtige koraalfoto’s door de glasbodem van het landingsvaartuig.

De weinige villages – 100 a 200 bewoners – op de Fiji- eilanden, zijn heel primitief, en dat was wel even slikken. De bewoners van de Fiji eilanden wonen in rieten, of in met golfplaten en bamboo in elkaar gevlochten hutjes tussen de palmbomen, zonder electriciteit, stromend water, of sanitaire voorzieningen. En dat in een moordende hitte van over 40 graden Celsius. We konden bijna niet geloven, dat we hier geen voor toeristen, opgezette tafereeltjes ala “Volendam” of “De Zaanse Schans” bezochten, maar dat dit “bloody real” was. Zo leven alle Fiji eiland bewoners. Men kan echter niet zo maar een village betreden. De reisorganisatie moet eerst afspraken maken met de Chief van de village om er te mogen landen. Geld hebben de Fiji eiland bewoners alleen maar nodig om dieselolie voor het aggregaat – dat s’avonds tussen 6 en 10 uur voor stroom zorgt – te kunnen kopen, en om onderwijzers en een dorpsdokter te kunnen betalen. Daarom moeten landingsrechten betaald worden die voornamelijk gestort worden in een fonds t.b.v de scholing van de kinderen.

Onder: Zondagavond landden we op het strand van Nalauwaki Village op Waya Island een van de Mamanuka Fiji Islands, schouders en knieen moet bedekt zijn en hoeden en zonnebrillen willen de dorpsbewoners niet zien, hoewel ik met mijn bril op door iedereen vrolijk werd begroet! Bij de landing regende het even pijpenstelen; daar werden we nauwelijks natter van ,want er moest toch al door het tamelijk hoge water gewaad worden om aan land te komen. Een andere manier om het dorpje te bereiken is er niet! 

Onder 3x het is opvallend dat ondanks de bizarre omstandigheden waarin deze mensen wonen ze een relatief mooie kerk hebben – de nieuwe tegels in de kerk waren betaald door Captain Cook Reizen-; er toch goed gekleed en heel netjes uitzien, en allemaal vriendelijk en vrolijk blijven.Daar kunnen wij nog wel wat van leren.

Onder: Deze dames zongen het hoogste lied voor mijn camera, en staken hun duimen op, ze vonden het prima allemaal! 

Onder: Een zondags dorpstafereel rond de rokende keuken in het midden, waar ik zomaar even voorbij liep. Ondanks alles is iedereen blij en gelukkig. Wat hebben wij het in ons land dan toch rijk en goed denk je dan. Kinderen vragen overal om op de foto te mogen en vragen daarna heel trots om ze te mogen zien. En nergens heeft tot nu toe een Fijijaan of Fijijaans kind om geld of iets anders gebedeld; en dat heb ik tijdens reizen naar Indonesie en andere tropische landen wel anders meegemaakt.