Na zo’n reis ligt er altijd heel veel post op je te wachten. Het duurde deze keer wel drie a vier dagen om de dozen met post leeg te krijgen. Dan nog twee dagen E-mails doorworstelen en de draad van het normale leven kan weer een beetje opgepakt worden.  Nou ja, de normale draad? Kan dat wel in deze barre tijden ? Het gaat alleen maar over malaise op de beurs en in het bedrijfsleven. 

Inmiddels valt mij toch wel de verbetenheid op waarmee de media hier met de crisis bezig zijn. Hoewel de ineenstorting van het wereldwijde financiele systeem de eerste crisis van de laatste jaren is, die ik heel serieus neem, kan ik me niet aan de indruk onttrekken dat net zoals met het Aids probleem, en recenter de zogenaamde milieu, – en energiecrisis, de media door de enorme overexposure, – alles met nieuwswaarde is big business-, het probleem eerder aanzwengelt dan oplost. Bedenk dat dit vooral een vertrouwenscrisis is; het extreme vergrootglas van de media kweekt onrust, en zal daarbij op z’n zachtst gezegd niet als heelmeester werken. Het gaat slecht, dat weet nu iedereen; maar 24 uur per dag de meest gruwelijke doemscenario’s de huiskamers injagen, is dat niet een beetje overdreven, is dat wel nodig; er zijn toch ook nog wel een paar positieve dingetjes in het leven, waar we het voor de verandering even over kunnen hebben? De consument, de investeerders en de banken moeten een beetje geloof in de toekomst krijgen, zodat het geld weer gaat rollen.   

Maar niet getreurd, want onze regering gaat de crisis gaat nu aanpakken; ze zijn er zelfs dag en nacht mee bezig. Minister Donner wil de lonen drie jaar bevriezen; om de credietcrisis te bezweren, dus de consument te bewegen meer geld uit te geven? Is ie nou helemaal van de pot geplukt, in deze tijd ? Dan houdt de consument de hand toch nog stijver op de knip? En wat te denken van het verhogen van de AOW gerechtigde leeftijd van 65 naar 67 jaar. Dit schept nog grotere onzekerheid in de samenleving, waarbij de oorzaak van de crisis aangewakkerd wordt, maar is bovendien in alle opzichten een absurde maatregel. Ik kon mij volledig vinden in de mening van een professor (naam even kwijt) die daar gisteren 24 mrt een interessante mening over ventileerde in het Noordhollands Dagblad.

Overigens is het maar de vraag of het de overheid is die ons uit deze financiele malaise kan redden, los van een paar directe zekerheden zoals bank,- en pensioen garanties die ze ons kan verschaffen. De economie zal zich voor een groot deel zelf op moeten schonen. Zonder een belangrijke maatschappelijke mentaliteitsverandering lossen we dit niet structureel op. Obama sprak daarover gisteravond m.i hele wijze woorden: ” We moeten niet terug willen naar een economie van hoogte en dieptepunten, die gebaseerd is op roekeloze speculatie, opgeblazen huizenprijzen en uitgeknepen creditcards. We dienen daarmee slechts een schijnwelvaart “.   

Vanuit onze hotelkamer op de 65 ste verdieping, – 5 meter van de lift,-  was het vanuit die lift op de begane grond nog zo’n 50 meter laveren tussen het gokcircus door, om in de kolossale entree van het in 2003 geopende Colosseum theater te komen, midden in het hart van het Ceasars Palace Casino/Hotel. Het rondvormige theater met een capaciteit van 4400 toeschouwers ( gemiddelde kostprijs kaartje 220 dollar) is eigenlijk speciaal ontworpen voor de show van Celine, die er van 2003 tot 2007 dagelijks in optrad voor uitverkochte zalen. Ook Elton John en Bette Middler zijn vaste Colosseum artiesten. Wij hadden natuurlijk graag Celine, Elton of Bette willen zien, maar moesten  het doen met barbie Cher. Niet getreurd echter, want het ging ons uiteindelijk om de ambiance in dit mekka van de showbusiness. 

Onder: Deze foto maakte ik van de cover van een blad dat in onze hotelkamer lag; live fotograferen tijdens het Cher concert was verboden; bij de ingangen van het theater moest allles door de X-Ray. Alle camera’s werden in depot genomen ( later hoorde ik deze avond 600 stuks) , en konden na de show weer worden opgehaald.

Het was uitverkocht en spectaculair allemaal, veel trapezewerkers, balletdansers en multimediale presentaties, maar zoals we al verwacht hadden viel Cher tegen. Ondanks alle schoonheidsoperaties, opvultechnieken, en afschaafmethodes waarmee haar lijf de laatste 35 jaar behandeld is kon zij het “gewicht” van een Colosseum performance artistiek niet dragen. Zoals gezegd, dat mocht de pret niet drukken, we beleefden vooral door de indrukwekkende ambiance toch een hele mooie avond.

Over indrukwekkend gesproken! De avond ervoor waren we nog in “Fremont Street”, in Down Town Las Vegas, waar het in 1906 allemaal begon. Omdat de laatste 20 jaar door de opkomst van “The Strip” even verderop in de stad deze oude buurt in de vergetelheid dreigde te raken bedacht men daar een geluids, en lichtshow die in de hele wereld zijn weerga niet kent. Over een lengte van zo’n 500 meter maakte men tussen de casino’s aan weerszijden van de Fremont Street een ronde overkapping van 27 meter hoog die bestaat uit een door 32 computers aangestuurd groot videoscherm met 12,5 miljoen Leds en een geluidsvermogen van 550.000 Watt. Als om het uur de show, die zo’n 5 minuten duurt, begint, gaan alle neonlights van de casino’s uit; en op zich is dat al uniek, maar wat dan volgt moet je zien en horen om te begrijpen en te geloven. Donder bliksem en een clip van Queen, aangepast voor dit scherm. Men heeft 500 verschillende shows zodat je niet snel een herhaling ziet.

Onder: We waren alleen ’s avonds in Fremont Street, en daarom leende ik onderstaande foto v/h internet.  Fremont Street overdag, duidelijk is de overkapping bestaande uit een vidiwall van 12,5 miljoen leds te zien.

Onder: Dit is tijdens een voorvertoning van de show; alle casinoverlichting brandt nog. Men ziet nu 360 graden om zich heen lichtreclame. Nergens in de wereld vertoond

Onder: Showtime! Nu is de casinoverlichting uit; ongekende licht en geluid effecten komen van boven; de piano in een clip van Queen wordt nu 500 meter lang!

Onder: De laatste vluchten, van Las Vegas naar Los Angeles, en vandaar naar Londen en Amsterdam

De terugweg verliep niet zonder problemen. Door een defect vliegtuig in Las Vegas kwamen we te laat aan in LA en misten we de connecting flight naar Londen. Na veel geharrewar en van kastje naar de muur lopen op L.A Airport werden we door American Airlines in het Los Angeles Hilton ondergebracht, en overgeboekt op een vlucht voor de volgende dag. Een dag later dus vlogen we alsnog van LA naar Londen en Amsterdam. Net voor we instapten in LA meldde een beambte  ons dat onze bagage die we de avond ervoor op advies van American Ailines hadden achtergelaten, zoek was, en in elk geval niet aan boord v/h vliegtuig. Na de landing in Londen vernamen we daar desgevraagd bij een sevicecounter van British Airways dat vlgs computergegevens onze bagage wel in Londen was aangekomen. Later, in Amsterdam lag echter alleen de koffer van Mary op de band. Uit het computer bagagesysteem op Schiphol bleek mijn koffer nog in Los Angeles te staan, waar hij net door de X-Ray ging, zo meldde de beambte mij nog. Na het invullen van bagageclaim reportforms gingen we door de douane naar onze kinderen in de aankomsthal, waar ineens de bagage-beambte naar mij toe rende om te melden dat mijn koffer toch op schiphol was aangekomen, maar dan wel vanuit New York. Mijn koffer was inderdaad volgens het eraan bevestigde label dezelfde avond nog dat wij in het L.A Hilton verbleven direct doorgevlogen naar New York. Helmaal alleen, zonder Mary’s koffer, en zonder ons. Wat een wereld!

Onder: Op Schiphol stonden onze Vincent, Kees en Sophie ons op te wachten; het was een hartelijk weerzien na onze maandenlange afwezigheid. Thuisgekomen hebben we natuurlijk meteen alle andere kids en kleinkids opgezocht.

We zijn nu weer thuis in ons eigen kouwe kikkerlandje met de crisis en al die andere sores die we bijna vergeten waren. Maar nog steeds kijken we elkaar zwijgend aan, hebben we dit wel echt allemaal meegemaakt ? We slaan de reisverslagjes op deze website er nog maar eens op na. Wat was dit een belevenis. Veel meer dan een vakantie. Het was  een onvergetelijk avontuur, een waargeworden droom. Voorlopig dromen we nog maar even even na, geluksvogels die we zijn dat we dit mee mochten maken.  

 .