Het Fiji eiland Tokoriki is een “honeymooners” eiland, een oord voor “pas getrouwden”. We wisten dat van te voren niet, maar kwamen er gauw genoeg achter; er wordt hier op grote schaal gekopkluifd, gefluisterd en geaaid, ook tijdens het eten, als aaien en elkaars polsje vasthouden helemaal niet zo praktisch is. De buren in de Beach Bure naast ons, – wij zagen dat per toeval tussen de palmbomen door -, presteerden het zelfs om meer dan twee uur achtereen naast elkaar liggend in hun hangmat te wiegen, daarbij lieve woordjes in elkaars oor fluisterend. Een zeer opgefokte en onpraktische situatie, waar wij niet zo erg in geloven. Meestal zijn dit de echtelieden die weer het snelst van elkaar scheiden is onze ervaring. Je moet elkaar wel een beetje de ruimte geven, en in zo’n hangmat met z’n tweeen voor pakweg een kwartiertje oke, maar 2 a 3 uur, met daarbij het risico dat ie onder het gewicht bezwijkt nee, dat liever niet . Overigens vinden wij de rust hier helemaal niet erg, we zijn daar wel even aan toe na die enerverende maanden van rondreizen en indrukken opdoen. Integendeel, het is een weldadig gevoel om dit nu te beleven.
Onder: Dit is een van de Fiji stafleden die hier steeds voor ons klaar staat; ze zijn niet alleen heel mooi, maar ook nog eens buitengewoon lief en vriendelijk, waar maak je dat nog mee? Jawel, hier in Fiji !!
Onder: We hebben nog nooit zulke mooie sunsets gezien als hier in Tokoriki. Deze foto nam ik tijdens het diner; we keken uit over een van de zwembaden naar de Stille Oceaan; aan het water waren ook tafeltjes waaraan je kon dineren, of gewoon zitten met een drankje!
Onder: In dit bad hebben we vaak verkoeling moeten zoeken voor de enorme hitte die hoort bij de Fijijaansde zomer.Mary heeft hier zojuist de daad bij het woord gevoegd.
Onder: Sommige bezoekers komen per boot naar Tokoriki, wij kwamen met de helicopter , maar je kan ook met het watervliegtuig arriveren. Het vliegtuig landt dan toevalligerwijs juist voor onze Beach Bure, zoals hieronder.
Onder: Net na onze aankomst vroeg de ober of we hier even plaats wilden nemen om te wachten op ons eerste drankje, maar eerst maakte hij deze foto van ons; als bij ons op de Volendammer dijk ook deze zitjes langs het water gemaakt worden , ben ik er elke dag te vinden , reken daar maar op
Onder : Bij de zwembaden was een Fiji stijl restaurant -bar gesitueerd, waar continue, met veel plezier de hele dag door gemusiceerd en gezongen werd.Linksonder kroop het bloed waar ….. en pakte ik de bas op de theekist, wat een gezelligheid; rechtsonder in het midden ons dinertafeltje.
Onder : Met de camera in de hand het water ingelopen vanaf ons prive strandje; als dit geen helder water is !! Je kon de vissen op tien meter afstand zien zwemmen ( geen haaien)
Onder: Op hetzelfde privestrand maakte ik vrijdagavond deze sunset foto
We zitten hier op een onbewoond eiland, heel ver van de bewoonde wereld , maar ook volkomen afgesneden daarvan. Er is hier geen internetverbinding, en geen telefoon, ook geen radio of televisie. Ik heb daar wel wat van gezegd, maar de Fijijanen vinden dat nou juist een verdienste van dit oord, dat we al die sores even niet hebben. En gelijk hebben ze ! Resultaat is wel dat wij op de cruise, en op Tokoriki eiland zelf geen kontakt met onze kinderen en kleinkinderen hebben. Dat is weer minder natuurlijk.
Onder: Ook s’ avonds tijdens het diner worden in de geur van gebarbequede beef of lamsboutjes nog vele baantjes in dit prachtige zwembad getrokken, midden achter trouwens het gedeelte waar we elke avond dineren. Rechts ligt kabbelend de Stille Oceaan te wachten op morgen, als we daarin na het wakker worden weer gaan zwemmen..
