Toen woensdagmorgen om 7 uur het warme zonnetje tussen de gordijntjes van onze campervan door priemde wist ik dat we vandaag de Mount Cook van dichtbij zouden zien. Onze laatste kans, want s’ middags moest de campervan ingeleverd worden in Christchurch, nog zo’n 3 uur rijden van Lake Tekapo waar we nog immer verbleven. Door omstandigheden werd het geen heliflight maar een vlucht  met een nieuw Australisch vliegtuig met speciale heldere en ontspiegelde raampjes. Met een: “Goodmorning on this glorious day” begroette de ervaren piloot Chris ons, toen hij ons aan boord bracht.

We hebben in de voorbereiding van deze reis veel over de Mount Cook  – met zijn 3750 mtr de hoogste berg van Nieuw Zeeland -, en de ernaast gelegen bijna net zo hoge Mount Tasman gelezen en gehoord. Vanaf deze  twee bergreuzen die het hele Nieuw Zeelandse Alpengebied overheersen, stromen meerdere “ijsrivieren” naar beneden, waaronder de befaamde Tasman, – Franz Josef,-  en Fox gletsjers. Vele bergbeklimmers zijn beroemd geworden door het met succes beklimmen van de Mnt Cook , zoals Edmund Hillary, maar ook zijn helaas velen op,- en door de berg verongelukt, en zelfs geheel verzwolgen. In de vele boeken die er over geschreven zijn wordt de Mnt Cook ook wel de “Killer Mountain” genoemd. 

Onder: Woensdagmorgen om 11 uur, juist voor vertrek voor onze vlucht langs de top van de Mount Cook, voor het splinternieuwe vliegtuig van Australische makelij; een zespitter, turbo uitgevoerd. We hadden ons veel van het Mount Cook tripje voorgesteld, maar onze stoutste verwachtingen werden ruimschoots overtroffen, wat was dit een belevenis.  

Onder: Er was hier en daar nog wat bewolking, maar het was zeer helder en verder uitstekend vliegweer. Vanaf de zuidpunt van Lake Tekapo,  achter op de foto,vlogen we naar de monding van de Godley rivier in Lake Tekapo; dat in de loop van miljoenen jaren door de Godley Gletsjer uitgecarved is. Achterom kijkend zagen we dit tafereeltje

Onder: We zijn inmiddels langs de Godley Gletsjer omhoog gevlogen en kijken hier achterom naar beneden , naar het meertje met afgebroken ijsblokken. Zoals te zien krijgt hogerop de door vervuiling zwart en grijs geworden ijsmassa weer zijn wit blauwe ijskleur. Goed te zien is het diepe dal dat de gletsjer in miljoenen jaren heeft uitgesleten in de rotsmassa’s.   

 Onder: Bij het zien van dit plaatje kreeg ik bijna een brok in mijn keel. Chris , onze piloot maakte ons attent op de bergbeklimmers  – bij het zwarte pijltje – We waren doorgedrongen in een voor de mens vijandige wereld, die alleen toegankelijk is voor waaghalzen, en we waren getuige van live-beelden die je eigenlijk alleen op TV ziet, van de mens die zijn grenzen opzoekt, en daarbij desnoods ten koste van zijn eigen leven de absolute limiet; “de sky”; probeert te bereiken, en wij vlogen daarnaast. Op de 2de foto en 3de foto hieronder opnames die ik maakte met m’n telelens maakte toen we dichterbij ze vlogen.

Onder: Een telelens opname van de klimmers van de foto hierboven. Op deze foto is goed te zien hoe verraderlijk het landschap is waar ze zich in begeven.De sneeuwridge waar ze overheen lopen hangt over en kan dus onder hun gewicht instorten. Volgens onze piloot zijn ze zich echter bewust van dit gevaar

Onder: Dit is het punt waar de Murchison,- en de Abel Tasman Gletsjer bij elkaar komen

Onder: Hier rechts de Mount Tasman en links, de allerhoogste, de Mount Cook, nu nog op enige afstand, maar een paar ogenblikken later vlogen we er rakelings langs.

Onder: Vliegtuigjes met skies als landingsgestel landden onder ons op grote hoogte. Zij vervoeren passagiers die net als wij  de Mount Cook willen zien en daarbij een sneeuwlanding maken. Ze zijn daarbij  5 a 10 minuten op een maagdelijk witte sneeuwvlakte; een sensationeel gevoel dat wij eerder hadden op het plateau tussen de Franz Josef,- en de Fox Gletsjer. De sporen van dit kortstondige verblijf in de verse sneeuw zijn op onderstaande foto goed te zien. Sommigen schreven zoals op de foto te lezen, zelfs hun naam in de maagdelijke sneeuw 

Onder: Nu vlogen we op een paar honderd meter afstand langs de top van de  befaamde Mount Cook, behaaglijk, in een verwarmd vliegtuig met mooi weer. Voor velen was dit echter een onbereikbare hel, weliswaar een tot ieders verbeelding sprekend sprookjesachtig landschap, maar soms zo wreed, dat het aan heel velen het leven kostte.

Onder: Dit is de Abel Tasman rivier die uiteindelijk in Lake Pukaki (L) uitmondt, zoals te zien; het rotsweggetje erboven reden wij de afgelopen zondag met Alan in zijn 4WD. Dit is het nog begaanbare stukje daar van.

Onder: Na dit machtige avontuur gingen we nog even met Chris, de ervaren vliegrot die elk rotsje op zijn duimpje kent, op de foto; het was ons laatste wapenfeit in Nieuw Zeeland. restte nog de rit naar Christchurch, waar we diezelfde middag nog onze trouwe campervan inleverden

Na deze fantastische ervaring reden we in prachtig weer naar Christchurch waar we net op tijd de campervan inleverden. Met een taxi reden we naar ons hotel in het centrum van deze gezellige stad, want de volgende ochtend zou de dezelfde taxi ons naar het vliegveld in Christchurch brengen voor onze vlucht naar Auckland op het Noordereiland. Daar wachtte de aansluitende vlucht van 3 uur naar Nadi op de Fiji Eilanden. Op het vliegveld van Auckland kwamen we op de valreep nog Ad en Tineke tegen uit Heiloo, – wij vinden nu niets meer toevallig – die voor een paar dagen naar Langkawi in Maleisie vertrokken. Tijdens de bak koffie die we gezamenlijk nog dronken waren we het er over eens: Nieuw Zeeland is een paradijs.

S’ avonds praatten we in een leuk restaurant in de binnenstad met – nu al-, enige weemoed nog lang na over deze onwaarschijnlijk mooie trip. Wat hebben we genoten tijdens die bijna 6000 kilometer die we met ons bakbeest door dit fantasische mooie land reden, en gelukkig zonder een enkel schrammetje of krasje konden afsluiten. We zullen Nieuw Zeeland nooit meer vergeten.

Onder: Van Auckland vlogen we donderdagmiddag naar Nadi op de Fiji eilanden – 3 uur en 2100 kilometer verder op onze tocht de wereld rond,- afgelegen in de Stille Oceaan. Toen we uit het vliegtuig stapten vielen we als het ware tegen een deken van warmte en vochtige lucht aan. The Tropics !! Daar hoort natuurlijk ook bij dat we met Aloha muziek ingehaald werden op het vliegveld. Afzien manne……zeiden we bij BZN dan altijd.