Maandagochtend reden we vanuit Rotorua naar Taupo; onderweg naar Taupo bezochten we eerst Wai – o –Tapu, een spectaculair kleurrijk thermisch veld waar we echt even sprakeloos van waren. Gelukkig maakte ik er een paar mooie plaatjes van.
Onder: Wai- o- Tapu Thermal Wonderland op een snikhete dag; we zien hier de al duizenden jaren dampende zogenaamde Champagne Pool, geel is zwavel; rood is ijzer; groen is alg; hier word je toch wel even stil van?
Onder: Dezelfde Champagne Pool , maar dan vanaf een andere kant gefotografeerd.
Onder: Het oogt heel mooi,en heet zelfs Opaalmeer, maar in werkelijkheid is dit een bijna kokend zeer giftige poel, die aan alle kanten met hekken is omgeven. Tijdens het maken van de foto werden we al bijna onwel van de gifdampen. Ook dit is in Wai -o- Tapu
Onder: In deze agressieve omgeving van Wai-o- Tapo zijn toch altijd weer levende wezens die zich er kunnen handhaven, zoals deze prachtige snavelvogel die tussen de hete borrelende giften en dampen – zie achtergrond – rustig zijn maaltijd wegpikte.
Daarna zagen we de reusachtige Huka Falls bij Taupo, waar we opnieuw de Hollandse meiden Jessica en Petra uit Rockanje tegenkwamen. We hebben nu maar geen afscheid meer genomen, want we komen elkaar toch wel weer tegen. Hier kwamen we ook langs een helicopterbedrijf, waar we informeerden naar een foto vlucht over de drie vulkanen Mount Tongariro, Mount Ngauruhoe (mount Doom uit Lord Of The Rings) en Mount Ruapehu. Aangezien er wat wolken om de toppen hingen, werden we geadviseerd tot morgenochtend (dinsdagochtend) te wachten. Daarna aangekomen op de luxe campsite in de buurt van Taupo – de accomodatie en faciliteiten daar halen makkelijk het niveau van een 5-sterrenhotel ,- werd de hitte ons teveel, en namen we een verfrissende duik in het zwembad van de campsite.
Onder: Op de campsite in Taupo warden we door de hitte (ruim 32 Graden Celsius) gedwongen het water in te gaan.Hoewel het ons opvalt dat onmiddelijk na zonsondergang de temperatuur hier vrij snel daalt tot zo’n 15 a 17 graden, dit in tegenstelling tot Nederland waar dan de avonden na zo’n warme dag ook nog echt warm blijven.
In de namiddag fietsten we van de campsite naar het stadje Taupo waar we op het terras van een restaurant in het avondzonnetje genoten van een hapje en een drankje. Deze keer hadden we de verplichte fietshelmen op, maar genoten toch van de omgeving waarbij vooral ook de woningbouw opvalt. Nieuw Zeeland staat voor rust en ruimte; alle huizen zijn vrijstaand, en bijna altijd van hout gemaakt met standaard een veranda en een grote tuin met bloemen. Onderweg maakte ik er de afgelopen dagen wat foto’s van.
Onder: Zomaar een van de doorsnee vrijstaande houten huizen met schitterend verzorgde tuin, zoals je die langs de weg, in dorpjes en stadjes veel tegenkomt; de weelderige begroeing in Nieuw Zeeland is o.a een gevolg van de vulkanische bodem , en de vele regen die er valt, alhoewel wij hier nog maar goed twee uren regen hebben gehad in ruim wee weken.Op de 2de foto hieronder ter bevestiging van bovenstaande, zo maar een dorpje – Mongonui – waar bepaald geen rijtjeshuizen te zien zijn. Overigens zijn de huizen hier de laatste 18 maanden met zo’n 20 % in waarde gedaald, las ik net in de krant! Daar hebben wij met onze motorhome gelukkig geen last van.
Onder: Mongonui; mooie houten woningen met veranda, ruime tuin, meertje, strand, en een bootje.Het kan beroerder!
Dinsdagochtend togen we vol goede moed naar het helicopterbedrijf , maar als vliegenier wist ik al dat het niet door kon gaan; er hingen nu nog meer wolken om de toppen van de vulkanen die ik ontzettend graag vanuit de lucht wilde fotgraferen. Een rondvlucht gaat dan wel, maar om boven de krater te kunnen hangen, om die van binnen te kunnen fotograferen moeten de toppen wolkenvrij zijn. We moesten nog zeker drie uur wachten op betere foto-omstandigheden; bezochten daarom het dichtbij gelegen Craters Of The Moon; en wachtten daarna nog een uurtje in de cantine van het vliegbedrijf; het werd beter, maar niet goed genoeg voor foto’s.
We reden daarop richting zuiden, naar Ohakune; een wintersportplaatsje op de zuidhelling van de vulkaan Mnt Ruapehu. Het leek op de verlaten set van een cowboyfilmstadje; er was niemand te ontdekken en er was slechts een barretje open waar ze nondeju icebeer tapten. Mmmmhhhh. We besloten om af te wijken van ons oorspronkelijke plan, en hier geen twee , maar slechts een nacht te verblijven. We zochten wederom contact met een vliegbedrijfje in de buurt om wellicht toch nog de vulkanen te kunnen fotograferen, en spraken af voor vanochtend ( woensdagochtend; let op het is hier 12 uren later dan in Nederland ) . Het zag er aanvankelijk goed uit maar ineens trokken zich toch weer wat wolken samen om de hoge toppen van de Mnt Ruapehu. Op weg naar het vliegveldje hebben we afgebeld, waarna we maar zijn vertrokken naar Wellington. Maar toen……..
Onder: Mount Ruhapehu vanmorgen onderweg gekiekt door het raam van onze campervan; nog geen tien minuten nadat we besloten hadden de fotovlucht in verband met de rond de toppen hangende bewolking maar op te geven; dit omdat we gisteren ook al drie uren lang tevergeefs gewacht hadden op wolkenloze toppen. Ineens was de bewolking weg, maar wij ook! Ten opzichte van de luchtfoto’s die ik ervan wilde maken is dit kiekje echt een troostprijs.
Omdat het in Wellington regende toen we er aankwamen, besloten we vandaag om morgen (donderdag), de oversteek naar het zuideiland te gaan maken. We hebben nu twee dagen extra voor het zuidereiland, en dat komt ons heel goed van pas.
De laatste dagen skypten we er weer lustig op los en spraken en zagen al onze kinderen en kleinkinderen weer. Zoon Vincent is geslaagd voor al zijn theorievakken mbt tot zijn opleiding tot bachelor in de Commerciele Economie, waar Mary en ik maar een wijntje op gedronken hebben, trots als we zijn. Nog een scriptie en een presentatie en klaar is Vincent.
Vincent vertelde me ook dat de in Edam wonende fotograaf Dirk Buwalda na een ziekbed is overleden. Dat doet me pijn, maar ik wist dat het kwam. Dirk was een heel fijn mens en een begenadigde fotgraaf, die vele gerenomeerde nationale en internationale fotoprijzen in de wacht sleepte. Vooral zijn zwart wit foto’s van het Nationaal Ballet, verzameld in een door hem uitgegeven fotoboekje, dat hij mij kado deed, troffen mij. Ik had de eer om een luchtfoto voor deze charismatische man te maken, waarbij hij naast mij in het vliegtuig zat, en ook foto’s nam. Hij, de grote vakman, zei later nederig: “Jan , die luchtfoto’s laat ik maar aan jou over”. Dat typeerde hem voor mij. Dit was zo’n twee jaar geleden, ter gelegenheid van het jubileumboek van het Volendamse bouwbedrijf HSB bouw; een boekwerkje vol foto’s dat door zijn bedrijfje gemaakt werd. Ook interviewde hij mij nog voor een artikel hierin. Toen was hij al zeer ernstig ziek; hij had net als Dirk van de Horst,- onze BZN gitarist,- ook prostaatkanker, maar deed net of hij geen pijn had. Ik kende hem maar oppervlakkig, maar was bijzonder van hem onder de indruk. Hij was een fijn mens; ik ben blij dat ik hem gekend heb!
Adieu Dirk Buwalda
