Toen woensdagmorgen om 7 uur het warme zonnetje tussen de gordijntjes van onze campervan door priemde wist ik dat we vandaag de Mount Cook van dichtbij zouden zien. Onze laatste kans, want s’ middags moest de campervan ingeleverd worden in Christchurch, nog zo’n 3 uur rijden van Lake Tekapo waar we nog immer verbleven. Door omstandigheden werd het geen heliflight maar een vlucht  met een nieuw Australisch vliegtuig met speciale heldere en ontspiegelde raampjes. Met een: “Goodmorning on this glorious day” begroette de ervaren piloot Chris ons, toen hij ons aan boord bracht.

We hebben in de voorbereiding van deze reis veel over de Mount Cook  – met zijn 3750 mtr de hoogste berg van Nieuw Zeeland -, en de ernaast gelegen bijna net zo hoge Mount Tasman gelezen en gehoord. Vanaf deze  twee bergreuzen die het hele Nieuw Zeelandse Alpengebied overheersen, stromen meerdere “ijsrivieren” naar beneden, waaronder de befaamde Tasman, – Franz Josef,-  en Fox gletsjers. Vele bergbeklimmers zijn beroemd geworden door het met succes beklimmen van de Mnt Cook , zoals Edmund Hillary, maar ook zijn helaas velen op,- en door de berg verongelukt, en zelfs geheel verzwolgen. In de vele boeken die er over geschreven zijn wordt de Mnt Cook ook wel de “Killer Mountain” genoemd. 

Onder: Woensdagmorgen om 11 uur, juist voor vertrek voor onze vlucht langs de top van de Mount Cook, voor het splinternieuwe vliegtuig van Australische makelij; een zespitter, turbo uitgevoerd. We hadden ons veel van het Mount Cook tripje voorgesteld, maar onze stoutste verwachtingen werden ruimschoots overtroffen, wat was dit een belevenis.  

Onder: Er was hier en daar nog wat bewolking, maar het was zeer helder en verder uitstekend vliegweer. Vanaf de zuidpunt van Lake Tekapo,  achter op de foto,vlogen we naar de monding van de Godley rivier in Lake Tekapo; dat in de loop van miljoenen jaren door de Godley Gletsjer uitgecarved is. Achterom kijkend zagen we dit tafereeltje

Onder: We zijn inmiddels langs de Godley Gletsjer omhoog gevlogen en kijken hier achterom naar beneden , naar het meertje met afgebroken ijsblokken. Zoals te zien krijgt hogerop de door vervuiling zwart en grijs geworden ijsmassa weer zijn wit blauwe ijskleur. Goed te zien is het diepe dal dat de gletsjer in miljoenen jaren heeft uitgesleten in de rotsmassa’s.   

 Onder: Bij het zien van dit plaatje kreeg ik bijna een brok in mijn keel. Chris , onze piloot maakte ons attent op de bergbeklimmers  – bij het zwarte pijltje – We waren doorgedrongen in een voor de mens vijandige wereld, die alleen toegankelijk is voor waaghalzen, en we waren getuige van live-beelden die je eigenlijk alleen op TV ziet, van de mens die zijn grenzen opzoekt, en daarbij desnoods ten koste van zijn eigen leven de absolute limiet; “de sky”; probeert te bereiken, en wij vlogen daarnaast. Op de 2de foto en 3de foto hieronder opnames die ik maakte met m’n telelens maakte toen we dichterbij ze vlogen.

Onder: Een telelens opname van de klimmers van de foto hierboven. Op deze foto is goed te zien hoe verraderlijk het landschap is waar ze zich in begeven.De sneeuwridge waar ze overheen lopen hangt over en kan dus onder hun gewicht instorten. Volgens onze piloot zijn ze zich echter bewust van dit gevaar

Onder: Dit is het punt waar de Murchison,- en de Abel Tasman Gletsjer bij elkaar komen

Onder: Hier rechts de Mount Tasman en links, de allerhoogste, de Mount Cook, nu nog op enige afstand, maar een paar ogenblikken later vlogen we er rakelings langs.

Onder: Vliegtuigjes met skies als landingsgestel landden onder ons op grote hoogte. Zij vervoeren passagiers die net als wij  de Mount Cook willen zien en daarbij een sneeuwlanding maken. Ze zijn daarbij  5 a 10 minuten op een maagdelijk witte sneeuwvlakte; een sensationeel gevoel dat wij eerder hadden op het plateau tussen de Franz Josef,- en de Fox Gletsjer. De sporen van dit kortstondige verblijf in de verse sneeuw zijn op onderstaande foto goed te zien. Sommigen schreven zoals op de foto te lezen, zelfs hun naam in de maagdelijke sneeuw 

Onder: Nu vlogen we op een paar honderd meter afstand langs de top van de  befaamde Mount Cook, behaaglijk, in een verwarmd vliegtuig met mooi weer. Voor velen was dit echter een onbereikbare hel, weliswaar een tot ieders verbeelding sprekend sprookjesachtig landschap, maar soms zo wreed, dat het aan heel velen het leven kostte.

Onder: Dit is de Abel Tasman rivier die uiteindelijk in Lake Pukaki (L) uitmondt, zoals te zien; het rotsweggetje erboven reden wij de afgelopen zondag met Alan in zijn 4WD. Dit is het nog begaanbare stukje daar van.

Onder: Na dit machtige avontuur gingen we nog even met Chris, de ervaren vliegrot die elk rotsje op zijn duimpje kent, op de foto; het was ons laatste wapenfeit in Nieuw Zeeland. restte nog de rit naar Christchurch, waar we diezelfde middag nog onze trouwe campervan inleverden

Na deze fantastische ervaring reden we in prachtig weer naar Christchurch waar we net op tijd de campervan inleverden. Met een taxi reden we naar ons hotel in het centrum van deze gezellige stad, want de volgende ochtend zou de dezelfde taxi ons naar het vliegveld in Christchurch brengen voor onze vlucht naar Auckland op het Noordereiland. Daar wachtte de aansluitende vlucht van 3 uur naar Nadi op de Fiji Eilanden. Op het vliegveld van Auckland kwamen we op de valreep nog Ad en Tineke tegen uit Heiloo, – wij vinden nu niets meer toevallig – die voor een paar dagen naar Langkawi in Maleisie vertrokken. Tijdens de bak koffie die we gezamenlijk nog dronken waren we het er over eens: Nieuw Zeeland is een paradijs.

S’ avonds praatten we in een leuk restaurant in de binnenstad met – nu al-, enige weemoed nog lang na over deze onwaarschijnlijk mooie trip. Wat hebben we genoten tijdens die bijna 6000 kilometer die we met ons bakbeest door dit fantasische mooie land reden, en gelukkig zonder een enkel schrammetje of krasje konden afsluiten. We zullen Nieuw Zeeland nooit meer vergeten.

Onder: Van Auckland vlogen we donderdagmiddag naar Nadi op de Fiji eilanden – 3 uur en 2100 kilometer verder op onze tocht de wereld rond,- afgelegen in de Stille Oceaan. Toen we uit het vliegtuig stapten vielen we als het ware tegen een deken van warmte en vochtige lucht aan. The Tropics !! Daar hoort natuurlijk ook bij dat we met Aloha muziek ingehaald werden op het vliegveld. Afzien manne……zeiden we bij BZN dan altijd. 

Zondag 22 feb 2009

We wilden echt heel graag de Mount Cook, de hoogste berg van Nieuw Zeeland, tijdens deze reis live bij goed zicht omvliegen en van dichtbij zien, daarom bleven we ook zondag nog in Fairlie, dichtbij deze bergreus. Omdat het weer nog geen vlucht toeliet, boekten we voor de zondagochtend een rit met een 4WD langs de Tasman Gletsjer met Alan, een 81 jarige !! bergveteraan en geoloog. Hij bestuurde zelf de 4WD door het gaandeweg steeds ruiger wordende maanlandschap, waarmee deze gletsjer omgeven is.

Onder: De 81 jarige berggids en geoloog Alan in zijn 4WD Landcruiser aan het vertellen over de historie van de Abel Tasman gletsjer. Hij werkt hier zo’n 9 maanden per jaar, en weet werkelijk alles van dit gebied. Een lust om hem in die 9 maanden mee te maken. De rest van zijn tijd brengt hij door met skieen in de bergen, jawel vrienden!

Onder: Ik moest steeds aan mijn rustig in haar stoel uitrustende moeder (84) denken, toen hij ons af en toe liet uitstappen omdat hij het draaien op gevaarlijke nauwe rots-tracks boven afgronden met de landcruiser liever als enige inzittende uitvoerde. Rechts op onderstaande foto staat de landcruiser naast de Abel Tasman Gletsjer op een smal rotspaadje waar hij bijna van afviel, en niet verder kon. Hierop draaide hij het vehikel met onvervalste lef en stuurmanskunst. 

De oude maar vitale man wist enorm veel over de historie van de gletsjers en hun ruige omgeving te vertellen. Onder andere, dat de natuur altijd in beweging is, en is geweest,  en dat hij het paniekverhaal van Al Gore over de menselijke oorzaak van de inmiddels al bijna achterhaalde opwarming van de aarde naar het rijk der fabelen verwees. Koren op mijn molen dus.

Onder: Een eer voor mij om met zo’n fantastisch mens op een foto te mogen.

Zelfs de regen kon niet verhinderen dat we een interessant maar vermoeid dagje beleefden.Niet in het minst door de overvloedige wijn van de avond ervoor i.v.m de verjaardag van Petra. Toen we in Fairlie terugkwamen was het daar weer zonnig en bloedheet. Dat Nieuw Zeelandse klimaat is ondoorgrondelijk, daar kwamen we steeds meer achter.

Maandag 23 feb 2009

Het weerbericht had ook voor deze dag niet veel goeds in petto; het regende nu ook in Fairlie weer. We besloten om op de dinsdag te gokken voor de Mount Cook vlucht, en bleven dus ook maandag in Fairlie. Mary maakte van deze “pas op de plaats”, gebruik, om weer eens alles te wassen, en ik kon mijn inmiddels grote Nieuw Zeelandse  fotoarchief eens bijwerken. Een heerlijk rustig dagje in de campervan. We aten s’avonds gezellig in het Library Restaurant in Fairlie, en bespraken daarbij wat we zoal meegemaakt hebben op deze reis. En dat was niet gering concludeerden we.

Dinsdag 24 feb 2009

Het bleef maar regenen in Fairlie, terwijl de weersberichten aangaven dat het in de directe omgeving van Mount Cook nu snel aan het verbeteren was. Onze laatste Mount Cook kans doemt nu op, want woensdagmiddag  om half 5 ( morgen dus ) moeten we onze campervan inleveren in Christchurch. We belden daarom een vliegbedrijf in Lake Tekapo ( 50 km van Fairlie) aan de voet van de  Mount Cook om te informeren naar de  vliegmogelijkheden. Ze waren daar standby; het kon elk moment  goed genoeg zijn, dus reden we in afwachting daarvan naar Lake Tekapo, waar het heel mooi weer was. Maar we zagen ook meteen dat de Mount Cook nog steeds enigszins in de wolken gehuld was. We besloten om in Lake Tekapo te blijven overnachten, om eventueel  s’ middags nog, en als laatste mogelijkheid woensdagochtend een helivlucht te maken. In afwachting daarvan maakten we een tochtje rond het prachtige meer Lake Tekapo.

Onder: We zijn al verwend in Nieuw Zeeland, maar we hebben wederom genoten van de Lake Tekapo omgeving

 Ook bezochten we het grootste Sterren Observatorium van Nieuw Zeeland op Mount John (Berg Jan, ha ha) net buiten Lake Tekapo. We kregen een prive rondleiding die buitengewoon interessant was; men verricht hier onderzoek naar de aanwezigheid van planeten in andere melkwegstelsels. Hierbij wordt gebruik gemaakt van het gegeven dat licht afbuigt naar grote objecten in de ruimte. Als in deze “afbuiging” storingen optreden, kan hieruit worden afgeleid dat er een planeet om dit object rondcirkelt, zonder dat men die planeet gezien heeft.

Onder: Links de hoofdkoepel van buiten  die momenteel door Japanse wetenschappers bemand wordt, en rechts de telescoop binnen de koepel. Voor de liefhebbers de volgende info: diafragma 2,9  en brandpuntsafstand 6 meter  

We bleven op afroep beschikbaar voor een heli flight naar de Mount Cook, maar hoewel we een prachtige dag beleefden kwam het Mount Cook avontuur er niet van; voor de afwisseling aten we s’avonds in het uitstekende Chinese restaurant van de township  Lake Tekapo. Onze laatste Mount Cook hoop is gevestigd op morgenochtend.