Tijdens deze mooie winterse dagen genieten we natuurlijk allemaal van de prachtige aanblik van de door Koning Winter opgetuigde Moeder Aarde, maar ook van het poepie dat deze “ijsvorst” de met dubbele agenda’s uitgeruste El Gore en zijn politieke maten eens laat ruiken. Dat hij eenieder vanuit zijn IJspaleis ondubbelzinnig laat weten nog springlevend te zijn, en nog lang niet dood is zoals de Amerikaanse pseudo-millieuridders ons proberen wijs te maken omdat dat beter in hun politieke straatje past. Deze zelfde “Gore-ridders” schromen er m.i overigens niet voor om na 3 strenge winters weer een ander masker op te zetten, en een beweging op gang te brengen die zich inzet voor méér productie van CO2 op de aarde. We hebben dat al eerder meegemaakt met kernernergie, die ondanks de mega kapitaalsvernietiging van de aarde moest verdwijnen en nu na 25 jaar door dezelfde politiek club weer van stal wordt gehaald, omdat ze dat politiek nu gunstiger uitkomt !!!  

Op zulke heldere dagen met bijzonder weer word ik trouwens door een sterke magneet naar het vliegveld getrokken; dan moet ik de lucht in. De natuur is dan vermomd; heeft eens een heel ander pak aan, en daar moet je bij zijn. Gistermiddag vloog ik daarom samen met mijn fotomaatje Jan Kiek het IJsselmeer over om een serie winterluchtfoto’s te maken van de Oostvaardersplassen bij Lelystad en een aantal andere locaties in Noordholland. We passeerden op weg naar Schermerhorn de prachtige vuurtoren van Marken. Wat een aanblik, met dat aangewaaide ijs; wat een kracht straalt dat monument toch uit. Wat zullen de stoere bewoners Thijs en Lliane die daar in die vuurtoren echt midden in de natuur wonen en leven hier toch genieten, bedacht ik me toen we er overheen vlogen. Ik meende Thijs of Liliane zelfs nog zien te staan zwaaien.

Onder: Een van de vele foto’s die ik gistermiddag maakte van het Paard; op de ronde kopse kant staat één van de bewoners Liane of Thijs naar ons te zwaaien!

Onder: Het Paard eenzaam tussen de ijsschotsen in bizarre lichtomstandigheden. Het tegenlicht zorgt voor een extra koude sfeer in de foto.

Onder: Hier het deel van de bevroren Oostvaardersplassen waar morgen de NK op natuurijs verreden zal worden. Er mocht gisteren, toen we de foto maakten, niet op geschaatst worden, om het ijs heel te houden. Rechtsonder op de foto is men druk bezig met het treffen van allerlei voorzieningen. 

Onder: Veel schaatsers hadden op het iets noordwestelijker gelegen deel van de Oostvaardersplassen de ijzers ondergebonden. Wij zijn er een paar keer op toegestane hoogte overheen gevlogen; wat een herkenbaar prachtig Hollands sfeertje is dat toch, met die langs de rietkragen zwoegende en vrieskou trotserende schaatsers. Let eens op de lange slagschaduwen die door de lage zonnestand zo onmiskenbaar de wintertijd karakteriseren.

Eergisteravond kregen wij te horen dat de vader van ex-BZN collega Dick Plat is overleden. Hein Plat is 89 jaar oud geworden. Hein was zijn leven lang een zeer toegewijde en markante bouw-aannemer in en buiten ons dorp. Velen werkten bij hem en velen kochten een nieuwbouwwoning die door zijn bedrijf gebouwd was. Ook Dick Plat is ooit als Timmerman in dienst bij zijn vader begonnen. Hein en zijn vrouw Marie waren bourgondiers pur sang. Zij bezochten her en der veel bekende restaurants om er culinair te genieten. Onze paden kruisten elkaar vaak in het Chinese restaurant in de Volendamse Plutostraat; óók het favoriete eetstekje van Mary en mij. Ik hoor het Hein daar nóg zeggen: “Ik heb ze over de hele wereld al gegeten, maar hier zijn ze verreweg het lekkerst” doelend op zijn favoriete gerecht: kikkerbilletjes. Hij had gelijk trouwens! Gisteravond waren wij er om de familie te condoleren; ik sprak er nog even met Dick over zijn overleden Vader en andere zaken. Vrijdag wordt Hein begraven; ik wens de familie veel sterkte toe!    

Dag beste lezers. Bij deze wens ik jullie namens ons hele gezin een gelukkig maar vooral gezond 2009 en wil ik tevens een ieder die ons een kaartje, sms-je of E-mail berichtje of presentje gestuurd heeft daarvoor bedanken. Ze kwamen gelukkig weer met zakken vol binnen ! Het geeft sowieso een fijn gevoel te weten dat je nog niet vergeten bent, ik heb dat al eerder ervaren. En daar hebben jullie in mijn geval nu echt wederom voor gezorgd. Nogmaals: dank, dank.

Onder: De afgelopen 9 dagen waren we met al onze kinderen en kleinkinderen – totaal 14 personen- en een aantal vrienden in Maria Alm in de Oostenrijkse sneeuw; de berghut op deze foto – genomen van de tegenoverliggende piste – was ons favoriete restaurantje c.q zonneterras.

We hebben een meer dan geslaagde wintersportvakantie met ons gezin achter de rug en zijn zojuist weer safe and sound thuisgekomen. Kleinzoon Nico is weliswaar nog een paar dagen verkouden en hoesterig geweest, en kleindochter Sophie kwam door griep een dagje later, maar voor de rest was het helemaal top! Het was zelfs zo gezellig en druk dat er van het updaten van dit journaal deze keer niet veel terecht kwam zoals de vaste lezers, – dat zijn er inmiddels echt heel veel,- wel gemerkt zullen hebben. Daarbij kwam nog bij dat het de gehele week  – op één dag  – na prachtig mooi weer was, we hebben volle dagen geskied dat het een lieve lust was. Toen ik daar zo samen met mijn gezin over wit fluwelen en in de zon fonkelende besneeuwde bergtoppen skieënd rondzoefde werd ik bijna door euforie overmand, en wist ik zeker: deze serene rust en dit bloedstollende panorama; dit is de volmaaktheid; hier kan niets meer aan toegevoegd worden. Maar niets bleek minder waar, want juist op dat bovenzinnelijke moment rook ik ineens de geur van smeulend houtskool uit het kromme schoorsteentje van zo’n ludieke berghut. Het winterparadijs was toen pas écht compleet.

Onder: deze foto maakte ik eergisteren tussen Maria Alm en Dienten; een winters paradijs

Sophie (4) en Tim (3), die voor de eerste keer de latjes onderbonden en naar de skiles togen, gaven er na een half uur al de brei aan. De skietjes konden meteen weer ingeleverd worden. Tim schreeuwde uit protest tegen zijn gedwongen skicusrsus de hele piste bij elkaar, en Sophietje had verwacht dat ze meteen weg zou skieën, maar dat lukte uiteraard niet. Perfectioniste als ze is, begon ze er dus ook maar niet aan. Iedereen heeft zich echter perfect op zijn eigen manier vermaakt.

Onder: Sophie en Thijs vermaakten zich uitstekend in de sneeuw, die plenty aanwezig was

Onder: Gezelligheid was troef in Maria Alm, vlnr: Brenda van onze Vincent, moeder van Sophie en Thijs – de zwangere Sylvia van onze Kees , de moeder van Nico die voor de foto het glas hief  – Mary – Tamara van onze Sander, moeder van Jan , Kees en Tim. Een mooi stelletje !

Onder: Nico vond het heerlijk op zijn ultramoderne slee, en werd door zijn moeder Sylvia de hele week super verwend. Maar ook alle anderen wilden graag even met hem sleeën, hier trekt kleinzoon Jan de kleine Nico voort  

Onder: Tim met zijn moeder Tamara op de slee. Als Tim mij ziet met mijn camera, probeert hij steeds op zijn manier positief mee te werken door zijn inmiddels befaamde “kodak- poseergezicht” te trekken. Hij laat dan zijn tanden zien en houdt daarbij zijn ogen stijf dichtgeknepen; zie hier het resultaat

Onder: Jan en Kees met hun skileraar Vincent; de laatste dag zijn ze met Sander en mij een paar keer van de hoogste rode piste het dal ingeskied; perfect gewoonweg. Dat zijn toch wel dé momenten voor een Bap op zo’n skivakantie, wat voel je je dan toch trots.

Zo, hierover morgen meer, nu heel snel naar Uitgeest om de rest van mijn computerschade te laten repareren en dan op de terugweg langs ex-collega John Meijer die er ook nog wat software probleempjes aan moet oplossen. Er moeten deze week nog heel wat klusjes opgeknapt worden want Zondag a.s vertrekken we voor de langste reis die we tot nu toe gemaakt hebben: De Wereld Rond; We hebben daar altijd al van gedroomd en hebben er nu dan eindelijk de tijd en de mogelijkheden voor. Afzien manneeeeee…. zeiden we in zulke omstandigheden bij BZN dan tegen elkaar; bijvoorbeeld als we weer eens op een of ander tropisch eiland zaten aan een koud biertje ver weg van huis.