Nieuw Zeeland is heel dun bevolkt; het is 8 keer groter als Nederland en heeft slechts 4 miljoen inwoners. Vooral het noorden van het Noordereiland is bijna onbewoond. Er zijn weinig of geen restaurants en /of winkels en je komt er bijna niemand tegen, je bent bijna alleen in dat indrukwekkende natuurgeweld. Wellicht maakt juist dat het ook zo aantrekkelijk.  

Gisteren  – maandag –  reden we via een  prachtige route van Whatuwhiwhi  weer de  ( dun ) bewoonde wereld in naar Paiha; dit is een bekende pleisterplaats voor touroperators en andere reizenden. We belandden daar op een onbekende, maar rustige  campingsite op een kwartier wandelen van Paiha. Paiha op zich is een levendig dorpje met een paar leuke restaurantjes, winkeltjes en de bootferry naar het pittoreske plaatsje Russel.

Onder: Maandagmiddag arriveerden we op de campingsite in Paiha; ondanks de warmte hebben we er  eerst maar eens een biertje en een wijntje op gedronken, en iemand gevraagd dit met onze camera vast te leggen; we hebben hier vanuit Paiha uitzicht op het tegenoverliggende Russel, waar we op onze reis naar het noorden al eerder waren

Sportvissen is de nationale sport in Nieuw Zeeland; jong en oud houden zich er overal mee bezig. The Swordfish club van Russel en Paiha organiseert vis boottochten met sportvissers; en elke dag  wordt de vangst onder het oog van het toegestroomde publiek gewogen en tentoongesteld. Toen wij dit een paar dagen geleden in Russel voor het eerst zagen;  “zo’n prachtig dier voor iemands lol van het leven beroofd” krabden we ons toch even bedenkelijk achter de oren. En dat in een land waar de millieudefensie is uitgevonden. Je mag hier op campgrounds het afwaswater niet eens in het riool storten. De uitleg echter van een local, die ins vertelde dat het hier gaat om de “Striped Marlin”, dat dit roofdier met zijn enorme vraatzucht veel kleinere beschermde visssoorten uitroeit , veel voedsel voor een heleboel kleinere dieren opvreet; en dat deze vis niet door de beroepshandel gevangen, en zelfs door niemand verhandeld mag worden; en dus eigenlijk beschermd is, geeft toch een iets ander draai aan het verhaal. De sportvisser die er een vangt mag hem meenemen voor eigen consumptie. Ook hij mag het dier op straffe van een grote boete aan de kade niet verkopen. Daarbij nog het gegeven dat wij toch ook koeien , paarden , kalveren en varkens en vissen slachten voor onze eet-lol, en we waren bereid het ritueel te accepteren.

Onder: Voor het “plaatje” stonden wij naast de 132 kilogram wegende Striped Marlin, die gerookt een ware lekkernij is; het is slechts aan de hengelaar die hem vangt, voorbehouden dit genoegen te mogen smaken. Er werden gistermiddag in Paiha nog twee grote Marlins aangevoerd. Het is een schouwspel dat veel publiek trekt. 

Onder: Bij nader inzien vond ik dit toch wel een hele intigerende foto; ik maakte hem eergisteren met m’n 300 mm telelens in Cape Reinga van de groep zandsurfers – op enige afstand van ons -, die naar de top van de zandduinen klommen, om er vervolgens liggend op zo’n surfplankje met een noodvaart vanaf te suizen. Als je dat laatste niet zou weten zou je je toch suf prakkizeren over wat die lui hier nou eigenlijk aan het doen zijn.

Onder: Wij reisden in een bus met een groep van 8 personen vanuit Whatuwhiwhi naar Cape Reinga. De chauffeur nodigde iedereen uit om een surfplankje achter uit de bus te pakken en naar boven te lopen. De 63 jarige ( dat had hij ons net verteld) vriendelijke Engelsman naast ons in de bus, die niet wist dat dit een sport is voor kids; deed er – aangemoedigd door zijn vrouw -,echter uit beleefdheid aan mee, maar wist nog niet wat hem te wachten stond. De Engelse grijsaard, midden op de foto – suisde als een maanraket, van tamelijk grote hoogte zonder enige controle naar beneden, waar hij bevend, en bleek van de schrik en angst bij zijn positieven kwam. Ook hier deed mijn telelens een goede zaak. De man rechtsboven, ook van onze groep durfde helemaal niet.    

Onder: We lieten ons aan het eind van de middag met de ferry toch nog een keer naar Russel brengen. Toen we gisteravond na een heerlijk dineetje in een restaurant aan het haventje daar, zo rond een uur of 9 s’ avonds naar de ferry – rechts op de foto- liepen, om weer naar Paiha terug te varen, maakte ik nog snel even onderstaande foto van de vertrekpier in de zonsondergang 

Onder: Eerst vandaag eens een foto van de zespersoons campervan waarmee we heel Nieuw Zeeland door crossen; het is een geweldig avontuur om – in je eigen huis- door een land te rijden dat 8 keer zo groot is als Nederland, met Alpen , Fjorden , Regenwouden, vulkanen etc . De campervan is luxe uitgerust met alles wat je maar bedenken kan, magnetron, griloven, afzuigkap douche, toilet, TV , airco, verwarming etc. We komen daar nog met foto’s op terug. Zoals wij het tot nu toe ervaren is dit de ultieme manier om Nieuw Zeeland te beleven, echt midden in de natuur te zijn. We staan hier voor de supermarket in Monganui zaterdagmiddag op weg naar Whatuwhiwhi

We hebben gisteravond (zondagavond ) eindelijk met de kinderen en kleinkinderen kunnen skypen. Nico was een beetje verlegen om ons weer te zien, Sophie en Thijs maakten een rondedansje voor ons , en Jan , Kees en Tim lieten hun (bijna) nieuwe tanden in beeld zien. De afgelopen week hebben Jan, Kees en Tim al speciale tekeningen voor ons  gemaakt, die hun moeder Tamara per E-mail naar ons heeft overgestuurd.  Jan was extra ijverig en maakte er zelfs al 10. We zijn er heel trots op en hebben beloofd er een in het journaal te plaatsen, hieronder staat ie dan.

Onder: Kleinzoons Jan , Kees en Tim maakten tekeningen  voor ons, hier een mooie creatie van Jan, die er in zijn enthousiasme al 10 aangeleverd heeft. Het zijn nogal grote bestanden die Tamara gestuurd heeft; 1 tekening downloaden duurt ongeveer een half uur, dus Kees en Tim komen hierna aan de beurt. Het zou me niet verbazen als het bovenste voertuig een campervan voorstelt; het zonnetje en de blauwe lucht zijn heel toepasselijk

Ik schrijf dit maandagmorgen vroeg, het is in Nederland nog zondagavond. Gisteren (zondag) reden we vanuit Whatuwhiwhi naar “Cape Reinga”, het noordelijkste punt van het Noorder Eiland. Hierbij wordt over het zogenaamde “Ninety Miles Beach” gereden, 90 kilometer lang scheuren  over een rechte zandvlakte en deels (zout) water. Vanwege dit zoute water mogen alleen 4WD’s en speciale bussen over dat strand rijden; dus hoefden we vandaag niet zelf achter het stuur. Het is hier in het noorden een afgelegen gebied waar weinig mensen wonen; heel ongerept en er heerst een subtropisch klimaat. Het was vandaag dan ook oppassen om niet extra te verbranden; het was bloedheet. 

Onder: een foto die ik maakte van het speciale busje op het Ninety Miles Beach, een 90 km lang recht en heel breed strand. Hiermee reden we gisteren (zondag) naar Cape Reinga, der noordkaap van het noordereiland van Nieuw Zeeland; het was een unieke ervaring, dat scheuren over zo.n wijde zandvlakte af en toe door een laag hoog opspuitend water; Er waren ook drankjes en een heerlijke lunch aan boord.

Onder: Het bewijs: wij waren op het noordelijkste punt van het Noorder Eiland; de Maories dachten dat dit het vertrekpunt was van de geesten van hun overledenen naar een hogere wereld. Op de wegwijzer links staat dat Londen 18.500 km ver weg is.

Onder: Als je op het noordereiland komt , moet je op Cape Reinga geweest zijn, niet alleen voor “the record” maar ook omdat het een fascinerend  natuurfenomeen is; net zoals heel Nieuw Zeeland trouwens.

 Onder: Vanaf Cape Reinga kan zoals gezegd over het strand worden gereden; een buitengewone ervaring; men moet dan eerst door een gap in de duinen tussen hoge zandduinen door. Vanaf deze duinen kan men zandsurfen. Vanuit de hele wereld komen vooral jongelui naar dit afgelegen oord om  te oefenen.Eerst moet met de surfplank omhoog worden geklauterd; in zware klus in de bloedhitte en vooral het hete zand.

Onder : Ook op andere plaatsen werd druk geoefend.

We hadden deels door wellicht een probleem in onze vorige laptop en deels door slechte wireless internet ontvangst tot nu toe best wel moeite om te skypen, tot we vanavond onze kids spraken, daarvoor moesten we even een ander deel van het terrein opzoeken voor beter ontvangst. Toen ik echter (gister) zondagavond in de campervan achter mijn laptop onze laatste foto’s aan het bekijken was werd ik plotseling door mijn broer Kees en zijn vrouw Christien geskyped; helder luid en duidelijk ! Het was hier laat op de avond, pikdonker en doodstil, wat een gekke maar leuke gewaarwording is dat skype toch – als het goed werkt-.

Wij vertrekken nu naar Pahia in “The Bay of Islands , om daar te overnachten. We waren van plan om vandaag naar Matakohe af te reizen, maar dat wordt een dag later omdat we de Photoshop software pas dinsdagochtend kunnen ophalen in Kaikohe, op weg naar Matakohe. Maar we hebben tijd plenty; wat een weelde!