Dag beste lezers. Bij deze wens ik jullie namens ons hele gezin een gelukkig maar vooral gezond 2009 en wil ik tevens een ieder die ons een kaartje, sms-je of E-mail berichtje of presentje gestuurd heeft daarvoor bedanken. Ze kwamen gelukkig weer met zakken vol binnen ! Het geeft sowieso een fijn gevoel te weten dat je nog niet vergeten bent, ik heb dat al eerder ervaren. En daar hebben jullie in mijn geval nu echt wederom voor gezorgd. Nogmaals: dank, dank.
Onder: De afgelopen 9 dagen waren we met al onze kinderen en kleinkinderen – totaal 14 personen- en een aantal vrienden in Maria Alm in de Oostenrijkse sneeuw; de berghut op deze foto – genomen van de tegenoverliggende piste – was ons favoriete restaurantje c.q zonneterras.
We hebben een meer dan geslaagde wintersportvakantie met ons gezin achter de rug en zijn zojuist weer safe and sound thuisgekomen. Kleinzoon Nico is weliswaar nog een paar dagen verkouden en hoesterig geweest, en kleindochter Sophie kwam door griep een dagje later, maar voor de rest was het helemaal top! Het was zelfs zo gezellig en druk dat er van het updaten van dit journaal deze keer niet veel terecht kwam zoals de vaste lezers, – dat zijn er inmiddels echt heel veel,- wel gemerkt zullen hebben. Daarbij kwam nog bij dat het de gehele week – op één dag – na prachtig mooi weer was, we hebben volle dagen geskied dat het een lieve lust was. Toen ik daar zo samen met mijn gezin over wit fluwelen en in de zon fonkelende besneeuwde bergtoppen skieënd rondzoefde werd ik bijna door euforie overmand, en wist ik zeker: deze serene rust en dit bloedstollende panorama; dit is de volmaaktheid; hier kan niets meer aan toegevoegd worden. Maar niets bleek minder waar, want juist op dat bovenzinnelijke moment rook ik ineens de geur van smeulend houtskool uit het kromme schoorsteentje van zo’n ludieke berghut. Het winterparadijs was toen pas écht compleet.
Onder: deze foto maakte ik eergisteren tussen Maria Alm en Dienten; een winters paradijs
Sophie (4) en Tim (3), die voor de eerste keer de latjes onderbonden en naar de skiles togen, gaven er na een half uur al de brei aan. De skietjes konden meteen weer ingeleverd worden. Tim schreeuwde uit protest tegen zijn gedwongen skicusrsus de hele piste bij elkaar, en Sophietje had verwacht dat ze meteen weg zou skieën, maar dat lukte uiteraard niet. Perfectioniste als ze is, begon ze er dus ook maar niet aan. Iedereen heeft zich echter perfect op zijn eigen manier vermaakt.
Onder: Sophie en Thijs vermaakten zich uitstekend in de sneeuw, die plenty aanwezig was
Onder: Gezelligheid was troef in Maria Alm, vlnr: Brenda van onze Vincent, moeder van Sophie en Thijs – de zwangere Sylvia van onze Kees , de moeder van Nico die voor de foto het glas hief – Mary – Tamara van onze Sander, moeder van Jan , Kees en Tim. Een mooi stelletje !
Onder: Nico vond het heerlijk op zijn ultramoderne slee, en werd door zijn moeder Sylvia de hele week super verwend. Maar ook alle anderen wilden graag even met hem sleeën, hier trekt kleinzoon Jan de kleine Nico voort
Onder: Tim met zijn moeder Tamara op de slee. Als Tim mij ziet met mijn camera, probeert hij steeds op zijn manier positief mee te werken door zijn inmiddels befaamde “kodak- poseergezicht” te trekken. Hij laat dan zijn tanden zien en houdt daarbij zijn ogen stijf dichtgeknepen; zie hier het resultaat
Onder: Jan en Kees met hun skileraar Vincent; de laatste dag zijn ze met Sander en mij een paar keer van de hoogste rode piste het dal ingeskied; perfect gewoonweg. Dat zijn toch wel dé momenten voor een Bap op zo’n skivakantie, wat voel je je dan toch trots.
Zo, hierover morgen meer, nu heel snel naar Uitgeest om de rest van mijn computerschade te laten repareren en dan op de terugweg langs ex-collega John Meijer die er ook nog wat software probleempjes aan moet oplossen. Er moeten deze week nog heel wat klusjes opgeknapt worden want Zondag a.s vertrekken we voor de langste reis die we tot nu toe gemaakt hebben: De Wereld Rond; We hebben daar altijd al van gedroomd en hebben er nu dan eindelijk de tijd en de mogelijkheden voor. Afzien manneeeeee…. zeiden we in zulke omstandigheden bij BZN dan tegen elkaar; bijvoorbeeld als we weer eens op een of ander tropisch eiland zaten aan een koud biertje ver weg van huis.