Skieën met kleinzoons Jan en Kees

Door omstandigheden hebben we de gezamenlijke wintersportvakantie met onze gehele familie dit jaar gecanceld. Om toch even met Jan en Kees te kunnen skieën gingen we de afgelopen week – in hun kerstvakantie – met ze naar de skihal in Zoetermeer. Tweeling Jan en Kees waren al twee keer eerder op wintersportvakantie en zijn – nog – de enige kleinkinderen met skiervaring. We waren benieuwd wat ze er van bakten, maar voor het zo ver was moesten we eerst als kreunende pakezels langs kassa’s, skischoenen,- en skiverhuur loketten, opbergkluisjes, en drukbevolkte pas,- en omkleedruimten. Na het eerste ritje met de sleeplift op de drukbevolkte oefenhelling ging Jan meteen als een pijl naar beneden, maar Kees bleef doodstil staan. “Ik weet niet meer hoe de bochten” gaan Oma “, sprak hij onthutst tegen Mary die op hem was blijven wachten. Binnen een paar minuten was Kees echter weer op z’n oude level en konden we naar de “grote piste”. Het was een pracht om die knullen daarop als volleerde skiërs naar beneden te zien suizen. 

Onder: Kees (L) en Jan (R) tijdens hun eerste “opwarm” afdalingen op de oefenpiste van Snowworld in Zoetermeer.      

Onder: Linksboven zoeken Jan en Kees samen met oma in het skistokken depot naar stokken met de juiste lengte. Rechtsboven na de eerste afdaling op de oefenpiste. Van het door hun ex-skileraren en door ons ingeperde “veilige bochtjes maken” kwam niets terecht; als projectielen schoten ze in een rechte lijn naar beneden; zoals het echte jongens betaamt. Linksonder was er nog net even tijd om met de Bap op de foto te gaan.

Onder: Bij het zien van de stoere foto rechtsonder; tijdens de “apresski” in Zoetermeer moest ik denken aan de babytijd van Jan en Kees. Wat knalt de tijd vooruit bedacht ik me toen; gelukkig hebben we nog foto’s van vroeger, zoals linksonder toen ze 10 maanden oud waren. Kees links op de linkerfoto en rechts op de rechterfoto.

Onder: Tijdens een van mijn fotovluchten van vorige week maakte ik onderstaande “geheimzinnige” kiek boven de Noordhollandse Beemster. Wie kan raden wat dit voorstelt?

Frans Bauer is echt grappig !

Ik kijk – Pauw en Witteman en het journaal uitgezonderd – nooit naar de Nederlandse TV. Daar is nu een uitzondering bijgekomen:  de Sterpots van Frans Bauer ! In mijn kantoor hoorde ik de laatste tijd Mary vanuit de woonkamer af en toe hard in geschater uitbarsten. “Dat komt door die sterspots van Frans Bauer” zei ze proestend en huilend van het lachen, toen ik uiteindelijk toch maar eens de trap afliep om te kijken wat er aan de hand was. Sindsdien missen we geen sterpotje meer. Het is onthullend. Uit mijn BZN tijd ken ik Frans Bauer achter de schermen als een normale rustige no nonsens man. Het is leuk om nu als TV kijker – aan de andere kant van het scherm dus -, te zien hoe grappig zo’n “gewone” BN-er kan zijn. Ik val bijna van mijn stoel af als ik die als dikke Kerstman verklede Frans kortsluiting in zijn tuin zie veroorzaken; en hoe onnozel ie daar dan bij kijkt; hij snapt gewoon echt niet hoe dat nou komt. Als je bedenkt dat Frans dit niet acteert zou je je toch bescheuren. 

En dan die scheve Kerstmuts, wat een dijenkletser ! Het leuke hiervan is dat Frans dat zelf niet door heeft – dat ie scheef staat – , is het niet om te gillen?

Bijna kotsend van het bulderlachen rollen we hier over de vloer bij de spot waarin na een slok warme chocolade nog wat slagroom aan zijn snor blijft hangen. Om te brullen, die witte streep onder z’n neus. Het leuke hiervan is dat hij dit dan zelf weer niet door heeft – dat die slagroom aan zijn snor hangt – ! En dan de limit: het toppunt van humor; zit ie me daar toch onverstaanbaar met een oliebol in z’n mond te praten, en je raadt het nooit: HIJ HEEFT DIT ZELF NIET IN DE GATEN, hij denkt dat ie goed te verstaan is. Dan doe je het toch in je broek van het lachen! Dat is nou echt Frans he, geen bedachte lullige oppervlakkige BN-er grapjes, maar alles echt, alles puur. En wat komt dit toch leuk en grappig over allemaal. Ik snap er dan ook niets van dat Frans door de TV kijkers tot ” irritantste bekende Nederlander in een TV spot, van het jaar” is verkozen. 

De zware beroepen!

Wat ik een paar weken geleden in dit journaal al voorspeld had – dat in de driehoek politiek/werkgevers/bonden geen consensus bereikt zal worden over wat nou wel of niet een zwaar beroep is – is nu al uitgekomen. De werkgevers en bonden hebben aangegeven dat het ondoenlijk is om dit onderscheid in de praktijk aan te geven. Ze hebben voorgesteld om de AOW gerechtigde leeftijd inkomensafhankelijk te maken. Het kabinet heeft dit idee al verworpen. Ik ben er zeker van dat ook alle politieke neuzen, zelfs binnen het kabinet, niet dezelfde kant op willen. De linkse partijen kunnen eenvoudigweg geen enkel beroep niet zwaar noemen. Dat zou indruisen tegen hun politieke correctheid. Hier zijn we nog niet vanaf, let maar op!

UIT HET BZN ARCHIEF

Onder: Dit is op 13 juli 2002 in Mexico in een bloedhitte tijdens de opname van de Videoclip van de track Golden Sun of Jimenez  van het album Tequilla Sunset.  Met gitaar op de schouder de toen al zieke Dirk van der Horst die alweer meer dan 5 jaar dood is. Regisseur Frank van Geloven links draagt de camarakabel over het spoor. 

Rest mij iedereen te bedanken voor zijn of haar belangstelling en reacties in 2009. Graag wil ik nogmaals, ook namens Mary, iedereen het allerbeste, en vooral een goede gezondheid voor 2010 toe wensen.     

CLIFF RICHARD & THE SHADOWS IN ONZE WEINSTUBE

Een van de kado’s die ik op pakjesavond kreeg was een DVD van het laatste Reunion Concert van Cliff and the Shadows, dat wij onlangs zelf beleefden in Ahoy. Ik was er al op gewezen door de eerste BZN drummer Gerrit Woestenburg die mij er over belde; met: “die MOET je meteen halen, desnoods inbreken in de winkel” maakte hij mij duidelijk dat het een bijzondere DVD is. En hij had meer dan gelijk! Ik besloot in perplexe staat, – na enige fragmenten bekeken en beluisterd te hebben, – mijn broers en zus die ook in Ahoy waren, bij ons thuis uit te nodigen om er gezamenlijk nog eens van te genieten. We hebben in onze Weinstube een groot videoscherm en een uitstekende geluidsinstallatie, bovendien is door de constructie van de kelder, buiten ons huis helemaal niets te horen van wat wij binnen uitspoken, ongeacht het volume en hoe laat, wij herrie maken. Er zijn dan geen beperkingen. Dat hebben we geweten! Het was een heftige sentimental journey, terug naar de muziek uit onze jeugd, wat een sfeer en wat een onvoorstelbaar vakmanschap op die DVD. Geen woorden voor…..het was een belevenis. Ik kan elke muziekliefhebber deze DVD aanraden.

Onder: Samen met vlnr: broer Louis, broer Nico, zus Jannig en broer Cor keken we nog eens naar de DVD die onlangs gemaakt werd van het laatste concert van Cliff Richard and the Shadows. We waren er allen weer net zo enthousiast van als tijdens het live concert in Ahoy, zoals te zien op de foto.

Mooiste buurt van Volendam schitterend onder een sneeuwtapijt

Een pak sneeuw dat blijft liggen is bijzonder in Nederland. Als het gestopt is met sneeuwen, pak ik daarom altijd meteen m’n camera om wat mooie plaatjes te schieten. Die witte wereld heeft iets nostalgisch romantisch en door de demping van het geluid in de zachte sneeuw is “stil” ook stiller als normaal. Heel apart allemaal. Een vaste fotolocatie is dan voor mij altijd het Volendamse Doolhof; een van de oudste en nog steeds origineelste buurtjes van ons dorp. Hier heeft de tijd lijkt het wel stil gestaan, en vooral onder een vers sneeuwtapijtje waan je je er nog in een landelijk dorpje uit de Charles Dickens tijd. Je ziet er dan ook onder deze omstandigheden veel foto-enthoustelingen aan het werk. De  foto’s die je er maakt zijn vanwege de nou eenmaal niet vaak voorkomende witte decoratie vrij uniek; maar doordat velen vanaf de zelfde standpunten kieken gaat de exclusiviteit een beetje verloren.

Onder: Het Volendamse Doolhof wordt vooral na sneeuwval vaak – ook door mij – gefotografeerd. Door de veelheid van foto’s vanuit dezelfde standpunten gaat iets van de exclusiviteit ervan verloren. maar dat geldt niet voor onderstaande sfeerplaatje van mijn fotomaat Jan Kiek. Jan maakte deze kiek m.b.v. een sterfilter voor de lens, een paar jaar geleden achter zijn fotostudio Foto Zwarthoed, die tegen de dijk gelegen is. Een van de meest sfeervolle foto’s die ooit vanaf de grond van het besneeuwde Doolhof gemaakt zijn, vind ik. (overigens heb ik op donderdag 3 dec jl in dit journaal een door mij op dezelfde plek maar dan overdag gemaakte foto geplaatst)

UNIEKE FOTO’S

Zoals ik opmerkte – bovenstaande foto uitgezonderd – zijn er veel dezelfde sneeuwfoto’s van het fotogenieke Volendamse Doolhof; maar dat geldt zeker niet voor luchtfoto’s die ervan gemaakt worden. Want; die zijn niet zo vaak, of liever gezegd helemaal niet gemaakt! Er zijn na een periode van sneeuwval soms maar een paar uren die zich lenen voor een luchtfoto – shoot. Al was het alleen maar omdat het sneeuwtapijtje al weer snel weggeregend kan zijn, en omdat de weersomstandigheden zich in zo’n periode vaak niet lenen voor luchtfotovliegerij. Omdat ondergetekende in de gelukkige omstandigheden verkeert zelf een vliegtuig te bezitten, zelf te vliegen en zelf te fotograferen, kan er na sneeuwval zeer slagvaardig gehandeld worden. Er hoeft dan niet of nauwelijks gebeld en/of georganiseerd te worden, om zeer snel boven de locatie te hangen en meteen te kunnen kieken.

Onder: Ik heb de laatste dagen luchtfoto’s van schitterende plekjes in Noordholland gemaakt, maar ben buitengewoon trots op de winterse sfeerplaatjes die ik tijdens goed weer en mooi licht van het Volendamse Doolhof kon maken. Dit zijn werkelijk heel unieke opnames waar eeuwigheidswaarde mee gemoeid is. Vooral omdat de omstandigheden uniek zijn en omdat ik kans zag er tijdens die kortdurende unieke omstandigheden boven te hangen met professionele fotoapparatuur. Dit is het Doolhof gezien vanuit de PH-BZN die op dit moment boven Hotel Spaander hangt. Rechts is de Vincentiuskerk met de pastorie te zien. Dit is overigens afgelopen maandag, toen het opnieuw gesneeuwd had, de laatste foto die ik er van maakte.

Onder: Het Doolhof 2 dagen eerder , nu van de andere kant gezien.Er is nu iets minder zonlicht. We kijken nu rechtsboven naar Hotel Spaander. Rechtsonder het brijkje (watertje), waar wij op leerden schaatsen. Het brijkje wordt door een sloot verbonden met het Kerkebrijkje. Midden daartussen het beroemde gele bruggetje, waar we als BZN ook zo vaak op geposeerd hebben. Rechtsonder bar het “Gat van Nederland”. 

Onder: Vanaf een iets ander point of view, misschien wel de mooiste; op deze foto kan je als het ware een wandeling door het besneeuwde Doolhof maken. Het is toch te hopen dat onze gemeentebestuurders er alles aan zullen doen om deze prachtige pittoreske buurt voor ons nageslacht in authentieke staat te bewaren. 

Onder: Een gezellige close up van het gebied rond het Kerkebrijkje (watertje) voor de Vincentiuskerk op het Doolhof. Tussen de twee auto’s op de foto is de steeg te zien die leidt naar de bakkerij van v Pooy – het tweede (hoge) pand links in de steeg, een van de twee bakkerijen waar ik vroeger s ‘ morgens voor schooltijd altijd warme “flippen” moest halen. Flip is een Volendams woord voor broodje.Die heerlijk ruikende dampende tas met warme flippen was altijd een obsessie voor me; ik kon  – al lopend naar huis – niet nalaten uit elke flip een beetje brood uit de zijkant te plukken en op te eten. Als dan maar alle flippen een beetje dunner waren, dan viel het thuis niet zo op, redeneerde ik dan. Mijn moeder had het echter altijd meteen in de gaten. 

CONCERT CAROLA & ORKEST DANNY MALANDO:

Afgelopen woensdag haalden we Carola op en reden met haar naar Leiden waar ze in de Stadsgehoorzaal een v/d 18 kerstconcerten deed met Danny Malando en zijn orkest. Vreemd gevoel van herkenning toen ik de zaal waar we met BZN ook vele jarenlang optraden via de artiesteningang binnenkwam. Na de soundcheck met kinderkoor de Leidse Sleuteltjes die we vanuit de zaal meemaakten, was er een korte maar effectieve soundcheck van de solisten en het orkest, en werd door het gehele gezelschap waaronder wij – de chauffeurs van Carola – van een gezamenlijke Indische maaltijd genoten.

Al snel merkten we dat Danny Malando naast een veelzijdig bestudeerd multi-instrumentalist, een sympathieke maar uiterst koene diirigent, bandleider en zakenman is, die de zaak tot in de perfectie in de hand houdt. Dat is wel nodig met zo’n groot orkest dat louter uit gelauwerde topmuzikanten bestaat. Wat hebben we een fantastische avond beleefd. Dat Carola een vakvrouw is wist ik al lang natuurlijk, maar zo lekker achterover in mijn stoel luisterend en kijkend besefte ik maar al te goed met welk een topzangeres wij die laatste 24 jaren gewerkt hebben. Begeleid door een virtuoos spelend, groot live orkest met uitgekiend toprepertoire in een prachtige en passende ambiance, dwong Carola bij iedereen groot respect af. Zij houdt de eer van ons dorp, – dat artistiek dreigt te verzuipen in de met dukaten bezwangerde “Poel der Piraten”,- hoog. Chapeau Carola !!

Onder: Linksonder Carola die samen met medesoliste Rebecca de sterren van de hemel zong. In het midden Carola met op de achtergrond het swingende orkest van Malando. Deze twee foto’s leende ik van haar website. Rechtsonder een foto van een peinzende Carola die ik een paar jaar geleden maakte.

Onder: Kerstavond genoten we van een heerlijk broodmaaltijd bij onze zoon Kees en Sylvia thuis. Tijdens de Kerstdagen die wij verder voornamelijk thuis doorbrachten, kwamen natuurlijk al onze kinderen en 7 kleinkinderen in hun nieuwe kerstoutfit bij ons op bezoek.Van Thijs en Sophie kon ik even snel dit onderstaande fotootje schieten. Wat zijn ze trots op hun nieuwe kerstpak!

Dieren in de kou

Onder”: Als fervente dierenvriend zou ik graag even aandacht willen schenken aan onze dieren in dit voor hen barre jaargetijde, waarde vrienden. De Oostvaardersplassen, een beroemd natuurgebied tussen Lelystad en Almere, herbergt duizenden herten, zwijnen, wilde paarden en vele andere diersoorten. Normaal zijn ze niet te zien; zelfs niet als je ze zoekt om ze te fotograferen. Nu kan je ze op 10-tallen kilometers afstand al zien; bij elkaar gegroepeerd op de witte sneeuw naar eten zoekend.

Onder: Hier een koppel uitgehongerde herten; links ligt een reeds aan de kou en honger bezweken dier dat weldra door zijn soortgenoten als lekker kerstmaal verorberd zal worden.