Onze nicht Anna – dochter van mijn broer Cor  – is gisteren op de verjaardag van mijn vader bevallen van een dochter. Ze heet Faya en lijkt volgens mijn –  “tegels, keukens en badkamer” – broer op haar Opa maar dan met krullen. Gefeliciteerd Anna en Niels!

Behalve naar Pauw & Witteman, Discovery HD en NGC HD kijk ik eigenlijk nooit naar de TV, maar vrijdagavond ben ik er toch maar eens voor gaan zitten. André Rieu verovert Australie! Omdat ik er als trotse Nederlander niets van wilde missen nam ik ook het reclameblokje vóór de uitzending voor de zekerheid mee. Het contrast had niet groter kunnen zijn; eerst een spotje voor snel internetten, met volkszanger Fonsie, “die net terug is van z’n poliep” (hoe bedenkt iemand deze humor) en met zijn playback tape”: “viva viva casablanca” voor een paar armenzwaaiende bezopen feestvierders meelalt, en daarna de Limburgse violist Andre Rieu die met zijn internationaal gezelschap topartiesten voor 30.000 uitzinnige fans in het Telstra Dome Stadium in “Down Under” live weer een nieuw werelddeel verovert. 

De amateuristische lulligheid en de laffe playback-nep van de Hollandse Piratenfestivals tegenover de absolute top op het gebied van totale live performance, muzikale professionaliteit, zakelijke durf, artisticiteit en organisatie! Gewoon échte wereldklasse in, wat in veel internetkranten worldwide al genoemd wordt, “The Biggest Show on Earth”. Hier kan elke performer van dromen, zo’n gelikt repertoire dat als een puzzeltje in elkaar viel. Om maar eens wat te noemen, de “Bolero van Ravel”, een makkelijk lijkend, maar uiterst geraffineerd en gecompliceerd muziekwerk in een buitengewoon virtuoze uitvoering; ik was er van in vervoering, en heb er bij de buis voor zitten applaudisseren; en dan het Australische volksliedje dat door de Nederllands-Australische zangeres op een adembenemende manier werd gezongen; daar moest ik echt een traantje bij wegpinken, met zoveel emotie heb ik bijna nog nooit iemand live horen zingen! Wat een niveau; een show van een dergelijke magnitude en productionele allure, is zeker in combinatie met het artistieke en uitvoerende niveau wellicht nog nooit eerder op de wereld vertoond. En dat flikt ‘m dan even een limburgse violist met zijn zoon. Chapeau! Ik ken André oppervlakkig persoonlijk van de paar keer dat hij naast mij zat tijdens privé vluchten die ik voor hem uitvoerde, en van een paar TV optredens die we met BZN samen hadden, Het is een uiterst ambitieus maar ook een tikje arrogant persoon. Ik zal hem dat laatste nooit meer kwalijk nemen na wat ik gisteravond op TV zag. Als je de wereld zo iets moois kan schenken, ben je één der hele groten op deze aarde. Ik denk dat Andre Rieu bezig is ná Johan Cruijff niet alleen de bekendste Nederlander, maar ook de grootste goodwill ambassadeur aller tijden van ons land te worden. Ik hoop dat de registratie van dit concert snel in HD kwaliteit op BLU RAY zal verschijnen, dan ben ik een van de eerste kopers.  

OUDE BZN FOTO’s

Onder: In juni 1979 in de kelder van Hotel Spaander tijdens de opnames van het lied “Marchin On” voor de TV special van de CD Summer Fantasy. Helemaal rechts nog een glimp van Jan Huyskens de cameraman, en tegen de pilaar de regisseur Laurens van Leeuwenberg. In deze clip deed de band helemaal niet mee; we hadden daar geen moeite mee, het kwam de sfeer ten goede; er werden ook oude oorlogsbeelden in vertoond. De shots die in deze ruimte gemaakt werden zagen er heel romantisch en sfeervol uit, terwijl er met weinig kunstlicht en vooral veel tegenlicht gewerkt werd; en er was geen directe controlemogelijkheid zoals tegenwoordig met video, wanta lles werd nog gefilmd met de befaamde Harryflex. Heel knap allemaal, want de cameraman en de regisseur konden pas dagen later als de film uit het lab kwam terug zien hoe de “dekking” geworden was.

Onder: Hier dezelfde ruimte als boven maar dan van de andere kant gefotografeerd tijdens een tussentijdse werkbespreking; dat zag er allemaal een stuk minder romantisch uit. In het midden van de foto Johan Koopmans, fotograaf van de Noorhollandse Courant, helemaal links achter de grimeur Peter, daarnaast Thomas Tol en daarachter Jan Keizer. Op de rug gezien Jacques Hetsen, derde van rechts Annie, rechts daarnaast de regisseur, en helemaal rechts zittend Jan Huyskens de cameraman. We zijn hier een hele dag bezig geweest

Twee weken geleden werd ik gebeld door de Volendamse vishandelaar Dolf Molenschot, die ik ken vanuit  zijn functie als bestuurder van de Vereniging Oud Volendam. Naar aanleiding van het relaas van Dolf e.a  heb ik een paar jaar geleden samen met een aantal verontruste verenigingsleden via een gerechtelijke procedure de democratische orde binnen die vereniging hersteld. Er zijn nu weer ledenvergaderingen en bestuursverkiezingen, zoals het hoort.

Dolf vertelde mij over de moeilijke periode ná zijn bestuurscarriëre, en meldde nu een ambulante vishandel in een Amsterdams Bejaardencentrum te exploiteren. Hij heeft daar o.a een 103-jarige vrouw en haar 82-jarige dochter als vaste klanten. Zij eten steevast elke dag een vers visje bij hem aan de kraam, en zijn, – wellicht mede daardoor,- nog uitzondelijk vitaal, en jong van geest, maar……. hebben allebei nog één onvervulde wens. Met een vliegtuig de lucht in; want dat hebben ze nog nooit meegemaakt. Uiteraard meldde ik hem daar geen seconde over na te hoeven denken; dat doe ik niet alleen gratis maar ook heel graag. 

Want….. het lijkt me een sensatie, en ik beschouw het als een grote eer, om de euforie van deze vrouwen tijdens hun eerste vlucht, als gezagvoerder met hun te mogen delen. Een van de vrouwen werd nota bene geboren 2 jaar nadat de gebroeders Whright voor het eerst op aarde vlogen. Hoe is het mogelijk dat zulke mensen er nog zijn. Dat dit om een uniek voorval gaat was kennelijk ook doorgedrongen tot de redactie van het TV programma Hart voor Nederland, van SBS 6; een paar dagen na mijn gesprek met Dolf werd ik tot mijn verbazing door deze redactie gebeld. Ook zij vonden dit een heel uniek gebeuren en wilden dit heel graag in hun programma brengen. Iedereen kan binnenkort dus van dit prachtige moment genieten! 

Vanmiddag om 2 uur zou de vlucht plaatsvinden. Helaas moest ik vanmorgen alle betrokkenen teleurstellen. De weergoden hebben zoals iedereen zelf kan zien, roet in het eten gegooid; we hebben de zaak uitgesteld tot volgende week dinsdagmiddag, het lijkt dan mooi weer te zijn; ik hou jullie op de hoogte.

Vandaag hebben we de oppas op kleinkinderen Sophie en Thijs; en omdat het vliegen niet doorgaat, kon ik vanmorgen samen met Thijs naar zijn wekelijkse gymnastiekuurtje, waarbij van de begeleidende ouders of grootouders wordt verwacht dat ze ook meegymmen. Het was vermakelijk; “Jan Huygen, Jan Huygen en de ton die ligt in duigen”” zongen we uit volle borst, en vervolgens lag ik tussen zo’n 20 moeders, oma’s en kinderen  – in duigen – op de grond te rollen. Het kan verkeren!  

Gisteravond zat ik als ex-lid van de stuurgroep “Edam Volendam 650 jaar”, en als lid van de sponsorcommissie van dit evenement op een afscheidsparty in het horeca etablissement van het Marina Park Volendam. Hier werden tevens de niet gebruikte sponsorgelden aan een aantal goede doelen geschonken. Dat er geld overbleef mag m.i worden toegeschreven aan de bestuurlijke kwaliteiten en zakelijke inzichten van voorzitter Henk Schoorl en bestuurslid/filantroop Henk Kras, welke laatste met zijn KRAS RECLYCLING veel evenementen en goed doelen in onze gemeente steunt. Beiden vormen óók het gedeelde voorzitterschap van de FC Volendam, en doen dat volgens vriend en vijand heel goed. Ik heb om moverende redenen buitengewoon veel respect voor deze twee kanjers. De FC Volendam draait geheel op eigen financiële benen, zonder schulden of gemeentelijke steun, zoals het hoort. Dat kan helaas lang niet van alle BVO’s ( Betaalde Voetbal Organisties) gezegd worden aldus Henk en Henk in een uitgebreid gesprek dat ik gisteravond aan tafel met hen had. Het is leuk en leerzaam om met zulke “grote” mensen om te mogen gaan.

OUDE BZN FOTO’s

Onder: Tijdens de fotosessie in 1980 in Schotland met fotograaf Pim Westerweel maakte we deze foto; ik heb hem nooit ergens gepubliceerd gezien. De kleding kregen we in bruikleen van Tip de Bruin Kleding, een Amsterdams kledingbedrijf; bij thuiskomst konden we deze spullen met korting kopen. Ik weet nog dat ik daar geen gebruik van gemaakt heb. Mijn kleren waren namelijk smerig geworden

Onder: Pim Westerweel heeft jarenlang al ons fotowerk gedaan; voor mij hadden we nooit een met een andere fotograaf hoeven te werken. Pim was snel, wat voor ons het belangrijkste was, en heel goed. Maar bovendien was het ook een zeer sympathiek mens. Bij de platenmaatschappij kwamen steeds nieuwe mensen die hun eigen vriendjes de foto-opdrachten gunden, zo werden we na vele Pim jaren plotseling steeds met andere fotografen geconfronteerd. Ik heb me daar in het begin nog tegen verzet, maar uiteindelijk heb ik die strijd opgegeven; door mijn acties dreigde de sfeer met de promotiemensen in gevaar te komen Op de grond ligt “Good Old” Pim, en links naast hem de altijd aanwezige en tot hand en spandiensten bereid zijnde manager Jacques Hetsen.  

Onder: In het begin zaten we in het buitenland altijd in 2 persoonskamers met z’n tweeën.  De laatste 25 jaar stonden we echter op onze privacy; ieder zijn eigen eenpersoonskamer!  Zo was in het begin Jack Veerman het vaste maatje van Jacques Hetsen, Thomas zat bij Kees Tol en ik, zoals hieronder te zien, deelde een enkele keer de kamer met fotograaf Pim Westerweel; hoewel ik hem nu op deze foto van 28 jaar geleden op Cat Stevens vind lijken.

Onder: Een foto van de opname van de clip Oh May We Always Be Together, van de CD “Green Valleys” op het strand voor het Gairloch Hotel in Schotland in aug/sept 1980. Het kampvuur dat op spectaculaire wijze door Jacques Hetsen (achter de lamp met bruine trui ) en Rob Ombach ( helemaal rechts op de foto met bierbuik) was ontstoken, doofde steeds en moest daarom elke keer opnieuw aangestoken worden, met gevaar voor ons aller leven, maar af en toe ook grote hilariteit van de bandleden. Rob Ombach was PR manager van platenmaatschappij Phonogram, en is nu eigenaar van een Golfwinkel in Hilversum. Rob had waanzinnige onnavolgbare humor; wat hebben we met die man afgelachen. Nu na 20 jaar wordt daar nog steeds door iedereen uit de showbizz met ontzag over gesproken; zijn onbeschriflijke humor is eigenlijk bij zijn leven al legendarisch. Het koppel Hetsen Ombach heeft voor vele hilarische uren bij BZN gezorgd